Contactbreuk (schoon)ouders; hoe ga je ermee om?

Breken doe je nooit zomaar. Het is erg uitputtend en ingewikkeld om continu tegen een muur te lopen en gegaslight, leugens etc. Narcistisch gedrag in dit geval. Vaak is geen contact nog je enige optie om jezelf te beschermen tegen die strontstorm die je telkens over je heen krijgt. Onderschat niet wat het met in de eerste plaats je man, maar zo te horen ook met jou doet en zoek daar begeleiding bij. Schuldgevoel is heel logisch en als kind blijf je vaak toch loyaal naar je ouders toe. Je wilt dit niet, dit is nooit de intentie het is een noodmiddel. Ik heb het in een andere vorm, ook bij partner (niet bij mijn familie) hij komt uit een extreem dysfunctioneel gezin met middelenmisbruik, parentificatie en ellende. Soms kun je niet anders dan voor jezelf kiezen omdat de andere optie je kapot maakt.. maar goede begeleiding hierin is wel cruciaal voor je man en evt jou. Sterkte!

Wij hebben het meegemaakt, mijn man en ik waren nog niet lang samen toen de relatie met zijn moeder zo verslechterde dat we geen contact meer hadden. Ongeveer 1 jaar later is zij overleden(we wisten dat ze ziek was). Zijn vader belde op de dag dat ze was overleden en we zijn er gelijk naar toe gegaan en vanaf dat moment de relatie met zijn vader hersteld. Mijn man heeft het moeilijk gehad om afscheid te nemen van zijn moeder. Maar we denken ook dat het zo moest zijn, anders was het misschien wel zo geweest dat we nu ook geen contact meer met zijn vader zouden hebben. Nu onze kleine er is mis ik zijn moeder, had zo veel willen vragen over hoe mijn man als baby was. Zijn moeder zorgde voornamelijk voor hem en vader werkte veel en kan de vragen dus niet beantwoorden.

Wij hebben al bijna 10 jaar geen contact meer met mijn schoonfamilie. Ze weten dat we een zoontje hebben van bijna 1 jaar en hebben daar felicitaties voor gekregen via WhatsApp van mijn schoonvader. Hij appt mijn man twee keer per jaar op zijn verjaardag en op nieuwjaarsdag verder is er geen contact en mijn man negeert het altijd. De enige 'zorg' die wij hebben is hoe we het gaan uitleggen aan onze zoon later en wat als hij ons verwijt dat we hem nooit zijn opa hebben voorgesteld? Al verwacht ik dat mijn zoon dat tzt wel zal begrijpen. De hele boel volledig afkappen en er een hele dikke streep onder zetten en niet meer achterom kijken heeft ons ontzettend veel rust gegeven. Het leven is soms te kort voor zulke dingen.😊

Wij hebben ook geen contact met mijn schoonouders en ik herken het patroon van het gedrag van jouw schoonmoeder in de mijne. Ik ben langer loyaal geweest in de omgang met hen dan mijn man, maar elke keer weer kwamen we op een punt dat we toch weer de schuld kregen van iets of dat er ruzie met ons werd gemaakt, waar we zelf niet eens bij betrokken werden. Heel bijzonder. Het heeft me letterlijk hartkloppingen opgeleverd, tot aan de ambulance en cardioloog aan toe. Ik ben nu in verwachting van ons eerste kindje en ik voel, ondanks dat er geen contact is, toch de loyaliteit om het ze mede te delen. Maar: dit gedrag van mijn schoonmoeder valt onder narcistisch gedrag: altijd prikken en reactie uitlokken omvervolgens de vermoorde onschuld te spelen en zich van kwaad bewust zeggen te zijn. Ik herken haar gedragspatronen en leg me er bij neer dat dit niet gaat veranderen. Het beste is om deze mensen los te laten, en daarbij ook het schuldgevoel naar mezelf toe. Ik kan mezelf recht aankijken in de spiegel, ik heb de juiste stappen gezet, in haar ogen kan ik het toch nooit goed doen. En dat laatste hou ik mezelf voor. Ik heb inmiddels meer innerlijke rust over de situatie en we verhuizen zelfs weg uit deze woonplaats zodat ik ook niet meer bang de deur uit stap. Het is goed zo, al had ik het liever anders gezien. Zij verandert niet, en ik laat mezelf niet kapot maken.

Vraag jezelf ook af of je je kindje wilt blootstellen aan deze mensen. Dat is voor mij een uitgangspunt in l het contact. Familie of niet.

Hier deels herkenbaar alleen (helaas) nog wel contact omdat mijn partner erg loyaal is richting zijn ouders. Voor we ons zoontje kregen vond ik het allemaal prima, zijn zijn ouders en dat mocht ie van mij zelf bepalen. Alleen nu zit er ook een klein mannetje tussen die ik liever niet bij die mensen in de buurt heb. Dat maakt het allemaal een stuk complexer voor ons omdat ik natuurlijk over ons zoontje wél iets te zeggen heb. Laatste kerst was voor mij de druppel. Van schoonzus aan moeten horen dat we slechte ouders waren, continue kritiek op alles en als kers op de taart was mijn partner geen goede vader want hij ging slecht om mens ons zoontje (?!). Ze vonden het ook nodig om steeds te benoemen hoe gek het was om mijn partner met een kind te zien etc. Al tijdens mijn zwangerschap zei mijn schoonvader dat mijn partner geen goede vader zou zijn en ik een grote fout maakte 🫠 Ik zie die mensen héél graag uit mijn leven verdwijnen maar helaas wilt mijn partner contact houden omdat hij anders bang is voor spijt. (Mijn partner is overigens een onwijs goede vader 🥰 Doet het super met ons zoontje maar zijn ouders kunnen niks positiefs benoemen)

Ik heb het contact met mijn moeder ruim 7 jaar geleden verbroken. Sindsdien ben ik getrouwd en ondertussen zwanger van onze 3e. Mijn moeder heeft dit niet mee kunnen en mogen maken. Sinds we geen contact meer hebben is er zoveel rust voor mij en mijn man. Ik heb er nooit spijt van gehad en zie nooit meer een mogelijkheid voor herstel van contact. Enige wat enigszins lastig is, is dat mijn jongere zusje nog wel contact heeft en mijn moeder haar tussen ons inzet om dingen door te geven. Ik wil dat juist voorkomen.

ik heb ook een tijd contact verbroken gehad met mijn vader, en nu hebben wij geen contact met de grootouders van mijn partner. nou ja, we hebben het een paar keer geprobeerd maar kregen eigenlijk weinig terug in response. Dus behalve een geboortekaartje hebben we geen contact vanuit ons. zelf denk ik, dat "te laat". te laat voor wat? de relatie is niet goed, de spanning die het mee brengt is niet gezond, en wat precies missen de kleinkinderen dan? Want realistisch gezien, als jullie echt dachten dat er toegevoegde waarde was met een band met de grootouders, dan was die er wel geweest. Maar dat vertrouwen is er niet denk ik. Conclusie, volgens mij missen de kinderen onder de streep helemaal niks.

Ik heb ook fikse ruzie met mijn ouders gehad na de geboorte van mijn zoon. Zij ook vol in slachtoffer rol en mij zwart maken waar het maar kon. Ik heb meermaals geprobeerd contact te maken, maar het draait allemaal om hun en het verdriet dat zij ervaren. Uiteindelijk heb ik toch weer de telefoon opgepakt en gevraagd of ik zou langskomen met onze zoon. Ik ben heel duidelijk geweest: ik wil geen woord meer over die ruzie en het verleden horen. Ik heb eerst mijn rust terug moeten vinden en mijn boosheid laten varen om tot dit punt te komen. Mijn broer is recentelijk ook met ruzie de deur uit vertrokken en heb duidelijk gemaakt dat ik er niet tussen ga zitten en het er niet over wil hebben. We hebben het over ons, de toekomst en mijn zoon. De reden waarom ik het contact weer heb aangehaald is omdat ik een oma en opa voor mijn zoon wil. Het zijn lieve mensen, maar met een sterke mening en hun wil is wet. Nu ik meer afstand heb (werkte eerst in hun bedrijf) lukt het me om mijn kalmte te bewaren en liefdevol naar mijn ouders toe te zijn ipv discussies en ergernissen. We gedragen ons allemaal voor onze zoon, want zij willen hem ook groot zien groeien. Mocht er weer een dag zijn dat het niet lekker loopt, dan ga ik naar huis en proberen we het de volgende keer weer opnieuw. In het begin was het zó awkward, maar met de tijd gaat het steeds beter :) Uiteindelijk moet je doen wat goed is voor je gezin. Als contact te veel druk op alles zet, dan zal je toch moeten overwegen of dit het juiste is voor je kind. Als je het in goede harmonie weer kan laten werken en het verleden het verleden te laten vereist dat wel dat beide partijen zich daar voor inzetten.. Het zijn onze ouders, maar soms voelt het alsof de rollen omgedraaid zijn 🙄 sterkte 😘

Ik heb een beetje vergelijkbare situatie en ik heb er (nog) geen moment spijt van gehad of over getwijfeld omdat mijn verantwoordelijkheid en die van mijn man ligt bij ons gezin en niet bij de (schoon)ouders. Wij hebben geen plichten naar hun toe, wel naar ons gezin en dat betekent oa zorgen dat onze kinderen geen deel worden van zo’n giftige relatie waar mijn man ook door is beschadigd. Die plicht als mama staat echt duidelijk boven alles voor mij. Maar ik snap je gevoel hoor!

Hier een vergelijkbare situatie. Ik heb geen contact meer met mijn vader. Toen wij erachter kwamen dag ik zwanger was, had ik al 1,5 jaar geen contact meer (had ik verbroken). Wij hebben hem wel op de hoogte gebracht en toen leek enigszins het contact weer te herstellen. Helaas van korte duur. Hij heeft ons zoontje voor het laatst gezien toen hij 4 maanden was (was ook pas de 3e keer dat zij elkaar zagen). Vervolgens heb ik nog aantal maanden pogingen gedaan tot afspreken, maar die werden elke keer last-minute afgezegd vanuit m'n vader. Vlak voor de 1e verjaardag heeft mijn vader een hele rare mail gestuurd en het contact verbroken. Nu terugkijkend had ik alleen een geboortekaartje moeten sturen en meer niet. Geen 'vooraankondiging', geen contact, geen afspraken. Als antwoord op je vraag over laatste levensfase. Als het zover is hoop ik dat ik een uitnodiging krijg voor de uitvaart. Dan wil ik lekker achteraan zitten en kan ik op mijn manier afscheid nemen. Maar verder hoef ik niets. Hij heeft het zelf zo ver laten komen.

Hier ook al 1,5 jaar geen contact met schoonheks, ja sorry maar ik weiger het woord “moeder” erachter te zetten. Heel lang verhaal maar het eindigt dat zij een brief had geschreven naar mijn man met de mededeling dat hij over een jaar of tien nog maar eens contact met haar moest opnemen. Toen heeft zij ons geblokt op Insta, facebook, app en bellen. Mijn man heeft vervolgens een rouwkaart naar haar gestuurd met de huissleutel van haar erin met de boodschap “gecondoleerd met jou verlies”. Ondertussen zijn we verhuist en hebben we een zoontje gekregen. Zij heeft hierover nooit bericht gehad. Mijn man mist haar totaal niet, integendeel. En over de zin “als het te laat is”…. De dood overkomt iedereen, niet alleen oude of zieke mensen als je begrijpt wat ik bedoel… Soms zijn mensen zo giftig dat je ze beter uit de buurt van je gezin kan houden. 🍀

Hier ook gebroken en laatst hier nog een gesprek samen over gehad. Voor wat betreft ons kind maakt het ons echt niks uit dat er geen contact is. Ons kind mist er totaal niks aan en is beter af. Bij de gedachte aan overlijden en nog geen contact merkten wij dat er dan een soort irreëel schuldgevoel is. Mijn partner vergat spontaan alles wat was gebeurd en moest echt weer even herinnerd worden aan de waarom hebben we geen contact (en dat is ook echt een zeer bewuste keuze en we hebben het tussendoor wel weer eens geprobeerd, maar enkel met meer pijn tot gevolg). Ik denk dus dat als die situatie zich echt voordoet dat er dan wel die wat nou als gevoelens komen, waarbij je wegcijfert waarom je voor geen contact koos. Wij hebben hier als regel ter zelfbescherming dat we niet naar een sterfbed gaan (zal je zien dat er nog even een schuldgevoel wordt aangepraat of dat diegene ineens toch niet echt dood gaat), maar evt wel een begrafenis om af te sluiten.

Ik kan alleen voor mijn man spreken. Die heeft al heel lang geleden gebroken met eerst zijn vader, later zijn moeder en daarna 1 van zijn broers. Hij heeft al heel lang absoluut 0 contact met ze gehad, ook geen behoefte aan. Met 1 broer en zus heeft wel hij contact, maar die hebben ook geen contact meer met hun ouders. Dat kan door medische/psychische gesteldheid van de ouders eigenlijk ook niet/amper en zijn vader woont al een tijd in Afrika. Ik heb mijn schoonouders dus nooit ontmoet en ga die ook nooit ontmoeten. En daar mag ik blij mee zijn :) Ze hebben de meeste van hun kleinkinderen nooit, of al heel lang niet meer, gezien. Ze weten ook niet dat wij een kind hebben. Ik denk ook niet dat ze weten dat mijn man nu met mij getrouwd is. Mochten ze straks overlijden, dan weet ik dat mijn man niet naar de uitvaart of iets gaat. Voor hem bestaan ze eigenlijk al niet echt meer. Voor hem is er altijd het dubbele gevoel van rouwen om de ouders die je had gewild maar nooit hebt gehad, en opluchting om nu niet meer met ze om te hoeven gaan. Hij heeft het heel vaak opnieuw geprobeerd, maar elke keer kwamen dezelfde patronen terug. Soms is verandering en verzoening niet mogelijk.

Het contact met mijn vader is al langer geleden verbroken. Hij weet via via wel dat ik inmiddels getrouwd ben en kinderen heb, maar de keuze om hem niet meer in mijn leven te hebben is heel bewust geweest. Het contact met mijn moeder is inmiddels ook zo goed als verbroken. Dit is wel minder bewust gegaan. Ik had besloten om haar een tijdje niet te bellen en blijkbaar is het niet in haar opgekomen dat ze zelf ook zou kunnen bellen, want op een gegeven moment kreeg ik de vraag waarom ik het contact had verbroken. En eigenlijk was dat de bevestiging die ik nodig had om te beseffen dat ik het wel prima vond om geen contact te hebben. Voel ik me weleens schuldig? Ja, want ik gun mijn kinderen opa’s en oma’s en ik vraag me wel eens af of ik het anders had moeten/kunnen aanpakken. Maar het beeld dat ik heb van hoe het zou kunnen zijn is niet realistisch en niet haalbaar en het hebben van contact zou bij mij te veel stress opleveren. Wat als ze zouden overlijden? Dan is dat zo. Ik weet niet wat ik zal doen als ik hoor dat ze aan het einde van hun leven zijn. Ik haat mijn ouders niet, ze zijn alleen niet in staat om er als ouders voor mij te zijn en ik heb te lang alles gedaan om er voor hun te zijn. Dat ik voor mijzelf ging kiezen, hebben ze nooit ingezien, gesnapt, daar hebben ze simpelweg geen ruimte voor naast hun eigen gevoel. Ik kan mij daarom heel goed voorstellen dat ik er op die laatste momenten wel ben. Maar ik heb het opgegeven om te voldoen aan verwachtingen die ik nooit kan waarmaken want ik ging er zelf aan onderdoor. Het lukt mij tegenwoordig overigens ook heel goed om uit te leggen waarom er geen contact meer is, maar ik realiseer mij ook heel goed dat dit niet voor iedereen te begrijpen is. Ik denk trouwens wel dat ik in vermomming naar de begrafenis van mijn moeder zou moeten gaan, want ik ben inmiddels uitgeroepen tot slechtste dochter ooit🫣.

Ik volg even.. Ik stel me deze vraag regelmatig, al laat ik het eigenlijk vooral aan mijn man over. Het gaat over contact met zijn vader. Hij heeft altijd een moeilijke band gehad met zijn vader en diens ouders. Ze wonen allen ook weer in het buitenland nu. Hij heeft jaren geen contact met hen gehad en dan met wat aansporing van mij toch weer terug en dan is het een tijdje ok geweest. Ik zelf vermijd alle contact met deze mensen. Toen we samen kwamen, was de eerste vraag 'heeft ze geld?', ben nooit geaccepteerd geweest. Er werd geen Nederlands gesproken als ik er bij was, ondanks dat hij dat wel kan. Ik kon dus nooit deelnemen aan gesprekken en er werd gedaan alsof ik lucht was. Verder kan ik ook onmogelijk normaal tegen hen doen, net omwille van hoe ze mijn man behandeld hebben en eigenlijk nog steeds. Maar als hij contact met hen wil, steun ik hem daar wel in, dat mag zeker en de kinderen mogen ook mee. Zo is het een hele tijd goed gegaan. Zij kwamen af en toe hier op bezoek (vooral om de kinderen te zien) en ik ging op dat moment gewoon wat anders doen. Mijn man gaf wel aan dat hij deze bezoekjes eigenlijk ook niet leuk vond. Zijn vader is qua taalgebruik nog altijd erg agressief (niet naar hem of de kinderen toe, maar wel naar buitenstaanders) en hij zegt dat hij hem dus eigenlijk liever niet te veel in de buurt van de kinderen heeft. Kan ik me wel in vinden. Een tijdje heeft hij de boot dus afgehouden wat bezoek betrof. Dat vonden ze duidelijk niet zo leuk, maar vind ik wel 100% zijn recht. Dan is een tijd geleden de opa van mijn man gestorven. Ik was op dat moment net bevallen met een keizersnede, mocht nog niet tillen en we zaten met een peuter van 2 jaar die volledig thuis was omdat de opvang gesloten was. Ik kon op dat moment dus niet alleen bij de kinderen blijven. Mijn man heeft dus aangegeven niet naar de begrafenis te kunnen gaan (hij wou dit eigenlijk ook niet, anders hadden we misschien verder naar een oplossing gezocht). Dit konden ze absoluut niet begrijpen. Mijn ouders moesten dan maar verlof nemen om me te komen helpen. Heel wat telefoontjes naar mijn man zijn moeder en broer vol verwijten naar ons toe.. 0 inleving in onze situatie. Sinds toen is er dus echt wel weer wat gebroken. Mijn man doet nog zijn best om met Kerst of zijn verjaardag wat te sturen naar zijn vader. Maar hij krijgt dan enkel iets heel kortaf terug. Ik kan me daar dan echt in opwinden. En dan vraag ik me af of hij dat niet beter ook gewoon kan laten? Wat heeft het voor zin? Wat halen we hier nog uit? Dus ik volg graag mee. Of er effectief mensen zijn die nadien spijt krijgen van het contact verbreken/geen contact hebben...

In mijn vorig huwelijk had ik een hele slechte band met mijn schoonfamilie, ik ging er echt aan onderdoor. Ik heb toen het contact verbroken, mijn man was nog niet zo ver. Hij ging wel gewoon naar zijn familie maar ik wilde er niks mee te maken hebben. Ze kwamen dan ook niet bij ons als ik thuis was. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing. Er viel een enorme last van mijn schouders. We hebben enkele jaren geen contact gehad en het beviel me prima. Mijn man had af en aan wel/niet contact, ik liet die keuze bij hem. Pas toen het heel slecht ging met mijn man heb ik mijn schoonfamilie weer gezien. In de laatste week van zijn leven hebben we contact gehad en heb ik ze, voor hem weer toegelaten. De periode na zijn overlijden werd ik gelijk weer met mijn neus op de feiten gedrukt waarom we ook alweer geen contact hadden. Voor onze kinderen onderhield ik het contact maar kwam altijd maar van één kant. Mijn schoonvader kwam maar 2x per jaar, voor de verjaardagen van de meiden. De laatste tijd verzon hij steeds vaker smoesjes om niet te hoeven komen. Zelfs die 2x per jaar kon hij niet opbrengen voor zijn kleinkinderen. Ik heb het contact laten verwateren en besloten er geen moeite meer voor te doen. Het is goed zo. Na alles wat er is gebeurd voel ik mij totaal niet schuldig. Wanneer mijn schoonvader komt te overlijden sla ik zelfs zijn uitvaart over, ik heb er geen behoefte aan. Soms is er teveel gebeurd en gezegd en zijn sommige daden niet te vergeten en vergeven. Als de verwijten je om de oren vliegen moet je jezelf afvragen of deze mensen het waard zijn om in jullie leven te laten. Ze zijn tenslotte ook volwassen en naar mijn idee hebben ze kansen genoeg gekregen alles opzij te zetten. Kunnen jij en je man ermee leven als jullie zoontje zijn opa & oma nooit heeft leren kennen?

Ik vergeet helemaal een andere casus. Mijn eigen vader had al van jongs af aan met zijn vader gebroken of misschien was het eerder andersom. Op een gegeven moment ging hij bellen enzo en mn moeder dacht nog van kans geven ook ivbm kinderen (mn broertje en ik). Maar toen was het zon nare ervaring dat ook zij dacht oke bye Ergens begin 2000 ofzo ging een bekende van mn moeder een stamboom maken, toen bleek dat de vader van mn vader al bijna 10 jaar dood was en mn vader heeft nooit iets te horen gekregen.

Ik heb op mijn 18de ook het contact verbroken met mijn vader. Daarvoor was er ook zoveel vooraf gegaan dat ik er klaar mee was. Ben nu 36 en ik hebt er nooit spijt van gehad. Vorige maand is hij overleden en ik voelde er helemaal niks bij. Ook hier hadden 2 van de 3 kinderen geen contact meer. Soms lopen dingen nu anders dan je soms hoopt/wilt/denkt. Is dat erg...Nee Krijg je vaak rare gezichten...Ja Maar als jij/jullie er prettig bij voelen en dit jullie keuze is, gewoon achter die keuze dan blijven staan.

Beste klaproosje, wat een verschrikkelijke situatie... ik denk dat jullie het op een hele nette en begripvolle manier aanpakken. Wat je kind betreft, zou ik mij daar niet zo druk om maken. Hij maakt van jouw familie kant genoeg fijne momenten mee dat hij begrijpt hoe een familie werkt en wat een familie band is. Voor de schoonouders is het eerder een groot gemis, of ze het nou zullen toegeven of niet. Ze zitten er vast minstens net zo erg mee. Maar hun gedrag laat anders zien. Super jammer maar helaas. Je kan ze een keer in de zoveel tijd nog een kans geven, en alle negativiteit proberen te negeren ( als dat lukt). Je kan je kind vertellen ( als hij ernaar vraagt) dat hij nog een opa oma heeft maar dat ze of heel erg ver wonen/ of niet zo aardig tegen papa en mama zijn geweest. En later meer vertellen. Ik zou de deur op een kiertje laten voor hen. Maar alleen als het niet te veel schade aan jullie gezin toebrengt. Anders zou ik het definitief beëindigen en alle berichten verder negeren. Jullie hebben echt goed gehandeld.