Default parent

Het is logisch dat het je te veel wordt als jij alles op je neemt. Ik denk dat het enige wat hier helpt is, met je man om tafel en de taken echt eerlijk verdelen. Dus ook de mental en de emotionele load, het huishouden, de kinderen. En dan moet jouw man natuurlijk wel zijn verantwoordelijkheid nemen.

Ik sluit me aan bij bovenstaande, hoe langer je doorgaat hoe slechter het voor jou en jullie kan uitpakken. Blijf communiceren en geef aan dat het eind zoek is als jij volledig uitvalt. Hij moet dat gaan beseffen om erger te voorkomen! Sterkte!

Wat ontzettend naar dat je in deze situatie zit. Niet alleen met het ouderschap, maar ook voor jou persoonlijk. De beste tip die ik kan geven is: praat! Met je partner, en juist ook met een professional. Een burn-out is echt niet zomaar weg, dat heeft tijd nodig en daar zul je de hulp van je omgeving hard bij nodig hebben. De eerste reactie is vaak dat het je overkomt als gevolg van externe factoren, maar jij moet de controle terugvinden en die externe factoren leren managen. Dit gaat veel tijd kosten en moeilijk zijn, maar je gaat er de rest van je leven een heleboel aan hebben. Je kunt het! Oh en wat betreft je partner: accepteer dat hij een andere parenting-style heeft dan jij. Dat is goed voor je kind(eren). Zo vullen jullie elkaar aan. Laat hem een keer alleen, echt alleen. Dan redt hij zich ook wel. En anders leert hij zich maar te redden, dat punt heb jij ook gehad. Hij is net zo goed een volwaardige ouder.

We kunnen goed praten inmiddels. Ik heb dit hem helemaal uitgelegd. Zon gesprek over verdelen hebben we wel 4 maal gehad. (Ook nu ik gestopt ben met werken, is de afspraak dat hij wat huishouden blijft doen en wat met de kindjes onderneemt.) Helaas vallen we wel elke keer in hetzelfde patroon terug, tot bij mij de bom weer barst. Hij voelt zich dan schuldig, wat dan ook weer niet mijn bedoeling was. Helaas geeft hij ook aan dat hij veel dingen 'niet ziet ' bv in het huishouden. Dan heeft hij liever dat ik zeg wat er moet gebeuren. En dat werkt wel, maar dat voelt niet goed voor mij + mental load. Met de verzorging van de kindjes al helemaal, hij is zelf opgevoed in de traditionele rolverdeling. En hij is ook altijd wel bezig, zou ook altijd helpen als ie mij bezig ziet. Alleen het stukje 'in het hoofd' lijkt ie niet over te kunnen nemen. Dan worden er simpelweg afspraken, billendoekjes etc. vergeten.

Toevallig heb ik vanmiddag een stuk gelezen over parentale burnout. Dat lees ik wel terug in jouw verhaal vind ik. Ik herken me ook in het verhaal wat je schrijft over jouw partner... Tijdens het koken speel ik met mijn zoontje en zorg ik voor de kat en ondertussen ben ik aan het opruimen. Mijn man raakt in paniek bij de waterkoker die klaar is en zoontje staat aan zn broek te trekken...🙄😮‍💨 Communicatie is echt belangrijk en in jouw geval ook hulp van buitenaf. Hopelijk kun je die vinden en een goede balans creëren.

Ik snap je heel goed. Ergens denk ik persoonlijk dat het ook lastig is om de mentale load te verdelen. Voelt dan nog wel iemand zich echt verantwoordelijk? Wat bij ons helpt is toch dat ik de load draag en mijn man meer de dingen uitvoert. Het koste ons zoveel energie om elke keer erover te praten of toch te checken of alles compleet gedaan was (kinderen afgezet zonder brood te smeren bijv of hij zou de pamper voorraad in de gaten houden en dan toch ineens nog maar 2 stuks omdat het harder ging dan hij dacht) Mn man heeft ook vaker aangegeven dat hij het overzicht gewoon niet heeft. Maar dat het niet betekent dat hij niks wil doen. Dus nu verdeel ik meer de taken, soms zeg ik het. Soms app ik het en dan doet hij z'n deel en ik m'n deel. Wat ons ook inzicht heeft gegeven is dat we samen in bed een keer allebei een to do list gingen maken met dingen die voor ons gevoel moesten gebeuren en ook op volgorde van prio. Die waren zo verschillend en daardoor merkte we ook dat ons brein gewoon anders werkt en we andere dingen belangrijk vinden. Hij had bijv. Energiecontract voor jaar afsluiten, nieuwe autobanden, schuur opruimen. En ik had dat niet eens op m'n lijst! Maar goed huishouden en kinderen is ongoing. Dus helpt wel bij ons als 1 daarin de leiding neemt. En zoals nu bijv lig ik even op bed te rusten en is hij beneden met de Kids aan het spelen. Ik hoor wel af en toe iets of een bepaalde reactie, maar ik ga me er niet mee bemoeien. Dat is zijn manier en dat is ook goed.

Thanks voor je reactie! Ik vind het lastig om hulp te vragen voor de (bijna) burn-out. Vind ik het dan weer niet erg genoeg voor of denk dat ik mezelf wel red. Maar je hebt gelijk dat het lastig is om er alleen door te komen. Hij is zeker een volwaardige ouder. Alleen zijn met de kindjes doet hij wekelijks, en dat gaat prima. Alleen daarna.. Ik kom dan thuis in chaos, hij moe, huis een bende, kindjes moe. Dus dan kan ik het emotionele stukje van de kindjes handelen en de volgende dag het huis opruimen (met de kindjes erbij, na de zwemles). Ik moet inderdaad minder zijn manier van opvoeden willen aanpassen. Vind ik wel lastig met 2 gevoelige meisjes. Hij merkt ook steeds meer dat ze goed reageren op de 'zachte aanpak' zoals hij het noemt. Maar dat vind hij dus heel lastig. In dat opzicht wil hij ook echt meer met mij mee gaan qua opvoeding. Maar ik zal hem wat meer ruimte geven om zn eigen ding te doen.

Wat een goeie tips, en zeker herkenbaar. Die met de to-do lijst ga ik proberen, gaat zeker te weten ook veel verschillen. Wij hebben nu ook besloten dat ik thuis blijf omdat ik daarin meer overzicht heb. We gaan zien hoe dat gaat uitpakken.

Kleine puntje nog: al zou je het alleen kunnen, het is fijner en waarschijnlijk makkelijker als je hulp hebt. Waarom zou je het jezelf moeilijker maken dan nodig? En wat betreft de chaos: laat hem zijn eigen troep opruimen! Dus als je thuis komt met overal speelgoed, dan zeg jij bijvoorbeeld dat je de kinderen wel op bed doet zodat hij de boel beneden kan opruimen. Wij hebben hier eigenlijk de afspraak dat voor we op bed gaan de boel aan kant is en elk weekend gaan we samen even door het huis om de restjes op te ruimen. Zo heb je dus deels zelf de verantwoordelijkheid en deels doe je het samen. En uiteraard alles een vaste plek geven, dat helpt ook.

Wat een super vervelende situatie, klinkt echt heel zwaar! Er zijn al veel goeie dingen gezegd waar je wat mee kan hoop ik. Mocht je nog een keer het gesprek met hem aangaan over de mental load, dan zou je misschien juist ook nog iets kunnen zeggen over dat hij verwacht dat jij dingen aan hem vraagt - dat helpt niet mee natuurlijk. Ik moest meteen denken aan deze comic (misschien ken je m wel) die letterlijk heet: You Should’ve Asked (https://english.emmaclit.com/2017/05/20/you-shouldve-asked/). Hier wordt heel overzichtelijk en beeldend uitgelegd wat nou de consequenties zijn als één partner altijd degene is die pas iets doet wanneer het wordt gevraagd. Misschien heb je er iets aan! Het kan soms helpen als je t niet zelf hoeft uit te leggen. Succes!

Haha daar heb je echt het punt, hij is een echte sloddervos! Hij ziet het niet en ik ga zitten wachten tot ie het zelf oppakt. Je wilt de garage niet zien, ik neem genoegen met dat er een voldoende breed pad is.. Ik voel me ook niet geroepen om het te gaan sorteren. Dit is precies waarom de bom soms barst bij mij, de slordigheid. Nou ik zal eens met een therapeut bespreken hoe ik met dit en andere factoren beter om kan gaan.

Ik denk dat ik hier ook mee zit. Wij hebben drie kinderen, 5 jaar, 17 maanden en 3 maanden oud. Ik doe letterlijk alles. Ik kook, regel het huishouden, afspraken met de kinderen (alles lopend want we hebben momenteel geen auto). Ik heb na de laatste bevalling last van mijn rug gekregen waar ik tramadol en diclofenac voor slik. Mijn man heeft 1 dag in de week vrij om "mij te helpen" met de kinderen. Die ene dag dat hij vrij heeft slaapt meneer uit tot 12 uur, verwacht ontbijt, dat het huis schoon is en dat ik de boodschappen al heb gedaan. Soms als ik even ga liggen in bed, omdat ik het ook niet meer trek appt hij me. "Ik heb honger." Of "R (ons zoontje van 3 maanden) huilt." Dit triggered mij dan op dat moment zo erg dat ik gewoon de hele buurt bij elkaar wil schreeuwen. Ik baal hier zo ontzettend erg van, zijn broers helpen wel mee in het huishouden en ik kan daar dan zo slecht tegen. Dan denk ik echt, waarom ik. Waar heb ik dit aan verdiend? Ook als ik even alleen naar de winkel ga snel en een van de jongste twee moet verschoond worden, laat hij ze gewoon in een vieze luier zitten tot ik thuis ben. Onze dochter had een keer gewoon luieruitslag gekregen omdat ze anderhalfuur met een vieze poepluier heeft aangezeten. Ik ben toen zo kwaad geweest en vanaf dat moment ook maar besloten om de kinderen maar altijd mee tenemen met ieder klein ding wat ik moet gaan doen. Vreselijk dit. Voelt goed om het even van me af te schrijven.

Wat jouw man doet heet weapanized incompetence. Dat hij het niet ziet is echt echt echt een smoesje. Jouw man moet bewust worden van dat hij op deze manier niet echt een volwaardige partner un jullie relatie en jullie huishouden is. Er zijn echt trucjes en manier om dingen niet te vergeten. Desnoods zet hij in zijn agenda dat hij moet controleren of er nog billendoekjes zijn.

Heb je dit wel eens tegen je man gezegt? Als je man hier niks aan veranderd zou dit voor mij gelijk over zijn met de relatie.

Oh wat erg om dit te lezen! Sorry dat ik het zeg maar wat een ondankbare man heb je zeg, je hebt 4 kinderen! Dat zou mijn man echt niet moeten doen bij mij 😠 Je hebt toch samen gekozen voor kinderen?

Ik heb het er heel erg vaak over met hem, dan zegt hij dat hij z'n best gaat doen en mij meer wil gaan helpen en dan gaat 't even een week goed en daarna weer het zelfde verhaal dus ik heb het een beetje opgegeven.

Ben het helemaal met je eens. Soms denk ik echt, ik ga weg bij hem maar ik vind dit heel erg moeilijk om door te zetten. Vooral omdat ik geen trubbel wil voor de kinderen en zelf ook niet zit te wachten op een hele boel rechtzaken etc.

Heel herkenbaar. Niet zozeer dat mijn partner een sloddervos is, maar onze grens van 'rommelig' ligt ergens anders. Inmiddels weet hij heel goed wanneer ik een soort van overprikkeld raak van rotzooi. Dan ruimt hij op om mij rust te geven in mn hoofd. En andersom heb ik de vaardigheid ontwikkeld om rotzooi op afgebakende plekken te tolereren. Dit gun ik jullie ook!

Nee dat begrijp ik ook heel goed, vind het gewoon sneu voor je om te lezen dat iemand je zo kan behandelen 😔 toch het gesprek aan blijven gaan denk ik?

Heel herkenbaar! Hier word er ook alleen gespeeld en verschoont en eten gegeven, maar niet gelet op afspraken/huishouden/dutjes tijden enz enz. Ik gooi het maar altijd op moedergevoel en vadergevoel, maar het is heel vermoeiend helemaal omdat ik in de ziektewet zit met een actieve ontsteking in mijn dikke darm door een auto imuumziekte dus ik ben gewoon heel erg moe en ik kan er niks aan doen