Depressieve man?

Is het een depressie of een trauma? Want dat zijn twee verschillende dingen, die zich wel op gelijke wijze kunnen uiten. Vreselijk heftig voor je man om zijn vader te moeten zien sterven, plots en zo hulpeloos zijn. Wellicht dat een screening voor emdr ook zinvol kan zijn. Zwaar voor jou ook, maar misschien toch kijken wat hij zelf wil. Heel vervelend dat hij niet geleerd heeft om te praten. Je kunt niet veel meer doen dan begrip tonen, en hem opties geven. Hij zal het zelf moeten oppakken.

Misschien kun je een rouwtherapeut om hulp/tips vragen? Leeft zijn moeder nog? Of zijn er andere mensen van wie hij een soort interventie zou dulden? Heel heftig voor jou en jullie in ieder geval, hopelijk komt er gauw hulp!

Kan je die gewoon benaderen? Z’n moeder leeft nog, maar Die stuurt die ook gewoon weg. Zegt die niks tegen. Is die vooral nu boos op omdat die oxazepam aanvoerde bij hem gisteren.

Het enige wat die wilt is dat ik hem laat en niks meer zeg. En als ik er niet mee kan dealen rot ik maar lekker op krijg ik dan naar m’n hoofd 🥲 Ik weet niet of het een trauma of depressie is eerlijk gezegd ..

Is er niet een goede vriend met wie hij wel praat of een ander familielid? Dat je die kunt vragen eens met hem te spreken? En anders zou ik met de kinderen een paar dagen ergens gaan logeren. Geef je hem ruimte en hij merkt ook dat het voor jou zo niet gaat. Je wilt niet dat je kinderen denken dat dit normaal is. Hij moet het doen, hij moet met zichzelf aan de slag.. dit kun je niet voor hem doen. Je kunt wel je eigen grenzen trekken en zou ik ook doen. Dan kun je nog steeds liefdevol zijn. Niet op ruzies aan laten komen, dan komt de relatie onnodig onder spanning staan. Maar zoiets is soms makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.

Ik zou eens kijken of er iemand anders met hem in gesprek kan gaan. Een familie lid, goede vriend oid.

Ik spreek z’n beste vriend en die zei net dat die wel met hem wilt praten dus dat is wel fijn

Hey, wat heftig! Klinkt ook een beetje alsof hij het gesprek niet met jou aan wil gaan en geen hulp wil? Wat maakt dat jij vindt dat hij hulp moet zoeken? Naast de ruzies die jullie hebben zeg maar. En wat is de oorzaak van die ruzies en waarom is hij zo boos op je? Sommige mensen hebben na zo'n heftige gebeurtenis wat langer de tijd nodig om dit te verwerken. Praten is ook niet altijd voor iedereen de juiste manier of soms zijn ze hier nog niet aan toe. Dus misschien helemaal niet erg om hem even te 'laten', zonder dat je hem opgeeft. Laten merken dat je met hem meeleeft er voor hem bent wanneer hij wel de behoefte heeft om te praten of om hulp te zoeken. Even extra lief zijn in plaats van steeds de strijd aangaan over wel/niet hulp zoeken. Dat kan veel rust geven. En dit is toch iets wat hij zelf moet doen, je kan alleen maar naast hem staan. Misschien heb jij ook wel behoefte om het hier met bijvoorbeeld de praktijkondersteuner over te hebben; hoe ga ik om met een man die duidelijk met zichzelf in de knoop zit en hoe kan ik hem blijven steunen zonder hier zelf aan onderdoor te gaan? Zorg er in ieder geval voor dat jij ook een plek hebt waar je je verhaal kan doen. Heel veel sterkte. Klinkt als een pittige situatie! ❤️

Wat een heftige ervaring zeg! Je man zal vast in een nachtmerrie leven en is misschien totaal overprikkeld. Zijn gedrag naar jou is niet oké! Ik denk dat je hem eens liefdevol moet gaan begrenzen. Hij mag verdriet en boosheid voelen en uiten (niet in het bijzijn van jullie kind), maar het mag niet ten koste gaan van jouw mentale veiligheid en gezondheid. Je wil hem helpen en hij geeft aan dat je hem helpt door hem ruimte te geven. Respecteer dat. Ik denk dat je best kan aangeven dat jij hem die ruimte wil geven, maar dat hij dan wel professionele hulp moet accepteren van anderen. Als het thuis teveel is voor hem, dan kan hij misschien tijdelijk bij zijn moeder of goede vriend tot rust komen? Er zal een plan vanuit hem moeten komen en misschien als jij zijn grenzen respecteert, dat hij over een tijdje vanzelf naar je toekomt?! Sterkte met deze ingewikkelde en verdrietige situatie.

Wat naar voor jullie allemaal. Je mag zeker je grenzen aangeven en ik zou dit ook gaan doen. Je hebt hier misschien weinig aan, maar je man is eigenlijk wel degene die ook verantwoordelijkheid moet nemen voor zijn mentale gezondheid. Heeft hij door hoeveel impact zijn mentale gesteldheid heeft op jou en jullie gezin? Het kan zijn dat het hem allemaal te heftig en te veel is en dat hij hier niet mee om kan gaan, maar zo kan het ook niet natuurlijk. Misschien helpt het om (liefdevol) grenzen aan te geven. Heel veel sterkte.

Hij wilt inderdaad geen hulp van mij. Ik vind dat hij hulp moet zoeken omdat zijn gedrag naar mij onacceptabel is. Het bijdehante en lelijk doen tegen mij is niet hoe hij is. Zijn geduld voor de kinderen is ook ver te zoeken en ik merk algemeen aan hem dat het niet heel lekker gaat. Zaterdag avond ging die om 6u ‘s avonds naar bed omdat die mijn “ gezeik” zat was en hij weigerde me te helpen met de kinderen of opruimen beneden. Hij lag op een dekbed met kattenkots en weigerde op te staan en te verschonen. Hij vond dat ik niet bepaal wat die ging doen. En dit krijg ik vaker te horen. Ik bepaal niks voor hem Hij zegt ook dat ik, de kinderen, niks hem boeit.

Hij zegt dat het hem niet boeit hoe het hier gaat Hij heeft ook geen spijt hoe die doet want hij vind dat die gelijk heeft Ik probeer m’n grenzen aan te geven maar het gaat bij mij fout als die z’n schouders op haalt…

Poe heftig allemaal zeg jeetje. Kan je (al dan niet tijdelijk) bij hem weg? Door zelf ergens anders te gaan slapen met kids / hem ergens anders te laten slapen? Dat lijkt mij voor nu een hele goede oplossing mocht deze haalbaar zijn . Verder leest iedereen hier denk ik een man die zeer destructief bezig is. Het kan heel goed dat dit komt omdat hij de zin van het leven niet meer voelt. Het maakt hem allemaal toch niet meer uit wat hij kapot maakt nu, want wat heeft het leven nog voor een nut? Ik ken de situatie niet, maar als ik al jouw berichten lees kan ik best begrijpen dat je richting depressie denkt. Wat je kunt doen is kijken voor crisishulp. Vaak moet er dan wel een accuut gevaar zijn, in dit geval dan zelfdoding. Weet je of hij hieraan denkt? Durf je dit eens te vragen en durf je door te vragen? Als iemand kan antwoorden met de hoe dan zijn de plannen vaak al redelijk concreet en het risico groter, zo heb ik geleerd van mijn GGZ traject voor naasten. Eventueel kan je 113 bellen om hulp te bieden bij dit gesprek voeren. Een ander probleem is dat mensen met psychische stoornis vaak hulpvermijdend zijn. Dus jij ziet misschien wel de nut en noodzaak, maar voor hemzelf voelt het als compleet nutteloos. Echter moet hijzelf hulp accepteren om het te kunnen ontvangen. Op YouTube heb je een filmpje "i had a Black dog" hierin wordt kort wel het eea uitgelegd en kan ook voor je partner helpend zijn zijn ziekte te begrijpen. Tja en verder heb ik er dus helaas ervaring mee. M'n partner heeft 9 jaar geleden z'n ouders verloren en is daarna ook in een depressie met TS gekomen. Goede behandeling kan een depressie verhelpen, maar je moet het zelf doen. Zelf hulp accepteren en je zelf aan de leefregels voor depressie gaan houden en eventueel zelf je medicatie slikken. Succes met alles!!

O en toevoeging; voor jouzelf kan je hulp bij POH (praktijk ondersteuner huisarts) vragen, wil ik je echt aanraden. Zij/hij kan je ook helpen welke instanties er in jullie regio zijn voor hulp. Wellicht heb jijzelf ook hulp nodig.

Ik raad je dan écht aan om ook voor jezelf hulp te zoeken hoe hiermee om te gaan. Dit klinkt niet als iets wat je alleen kan dragen. Ik ben zelf werkzaam als praktijkondersteuner ggz en ook het ondersteunen en begeleiden van naasten past bij onze werkzaamheden.

Dankjewel ik vind dit een heel mooi en duidelijk bericht. Hij wilt vaak bij ons weg. En ik hou hem eigenlijk dan tegen omdat we nog een hond hebben en ik kan dat Er ook niet nog is bij hebben ivm kinderen en werk. Plus ik vind niet dat hij het recht heeft om zich lekker terug te trekken als het te veel word.. zelf kan ik nergens heen want m’n moeder woont uit de buurt en m’n vader heeft 1 slaapkamer over maar Wilt geen 2 kleine kinderen in huis. Hij is geen accuut gevaar voor zichzelf, en ziet het leven denk nog wel zitten hoor. Hij gaat graag naar de brandweer en gaat ook gewoon nog op uitruk. Hij heeft met een vriend gepraat gisteren (hoorde ik net van die vriend ) en hij is gewoon erg verdrietig zegt die. Dus ik ben benieuwd wanneer die tegen mij gaat praten.

Ik vind dit bericht wel erg tegenstrijdig met je andere berichten. Begrijp me niet verkeerd als het allemaal zo erg niet is ben ik heel blij voor jullie, maar hoe kan het dan dat je zelf gister veel heftiger post dan nu? Gaat het met jouzelf misschien niet goed? Zit dat erachter? Dat je als er iets kleins gebeurt wellicht zelf helemaal van 0 naar 100 schiet? Iemand die met plezier op stap gaat en plezier in het leven heeft noem je indd niet snel depressief, maar dat is dan iets waar je zelf je topic mee startte en niet iets waar ik toevallig mee kwam aanzetten he 😅 Heeft hij die dingen allemaal echt gezegd of voelde het voor jou zo, alsof hij dat zou bedoelen? Wellicht is het toch wel echt een goed idee om voor jezelf hulp te gaan zoeken . Vind het al met al een opmerkelijk verhaal.

Oeh ik snap dat het heel pittig is met kinderen, werk en een hond. Maar ik las dat je vriend getraumatiseerd is en in rouw is. Ik vraag me af waarom hij dan volgens jou niet het recht heeft om zich even terug te trekken. Dat is namelijk wel echt heftig. Ik denk dat jullie elkaar niet begrijpen/biet écht naar elkaar luisteren. Relatietherapie is misschien helemaal geen slecht idee.

Waarschijnlijk geen populaire mening hier maar mijn vader is ook dit jaar overleden en ik spreek uit ervaring dat rouw ontzettend heftig is en niet te begrijpen als buitenstaander. Ik kon ook niks meer hebben, zelfs de zorg voor mijn eigen kind was me teveel. Ik was niet depressief maar heb heel veel tijd nodig gehad en rust en de ervaring van jouw man klinkt nog veel heftiger dan die van mij met reanimeren. Ik lees veel dat je er veel op aanstuurt dat hij hulp moet zoeken en ik snap best dat dit waarschijnlijk het beste is, maar ik lees ook duidelijk dat je man aangeeft rust nodig te hebben. Geef hem deze dan ook. Hij kan zelf aangeven wat hij nodig heeft en als hij tijdelijk minder op zn bordje kan hebben, complete rust nodig heeft, geen prikkels meer kan hebben etc, dan is dat het enige wat je voor hem kunt doen. Sterker nog, voorbijgaan aan wat hij zelf aangeeft en alleen de strijd aan gaan vind ik best egoïstisch, je man heeft je nodig en als zijn manier niet jouw manier is dan heb je dat te accepteren. Nogmaals: niemand weet hoe heftig rouw en trauma is tot je er zelf in staat.

Op zich snap ik je punt, maar je moet wel voor de kinderen allebei overeind blijven staan.. dus dan moet in dit geval de moeder dus wel even voor beide ouders spelen en rust creëren in huis. Dat is ook een zware taak kan ik je zeggen. Je moet toch rekening met elkaar houden, hoe pijnlijk het allemaal ook is. Iemand egoïstisch noemen is dan niet constructief meedenken. Beide hebben juist begrip en liefde nodig in deze.