Depressieve man?

Zoals ik al zei: een buitenstaander kan niet bedenken hoe heftig rouw en trauma is. Mijn man nam alles over thuis,, net als vriendinnen en werk en opvang van mijn kind. Zonder dit vangnet zou ik in dezelfde negatieve spiraal zitten als TS haar man nu zit. En je moet er zeker samen aan werken maar door omstandigheden is dit niet altijd 50/50 en zul je elkaar soms moeten opvangen, ook als het heftiger is en voor langere tijd. Juist niet alles op de weegschaal leggen maakt dat een relatie blijft werken. Je man blijven pushen op hulp zoeken terwijl hij aangeeft rust te willen en oordeel hebben omdat man grens aangeeft en even gaat liggen, lijkt me ook niet echt lekkere basis. Als de rollen andersom waren geweest en man had zo tegen TS gedaan als zij in rouw/trauma zit dan had iedereen z'n oordeel klaar staan. Zoals gezegd: waarschijnlijk geen populaire mening maar juist door de situatie vanuit een ander perspectief te bekijken kan je juist constructiever worden. Ik kan gedrag van man wel begrijpen. Maakt het niet goed, maar ik begrijp het wel, hij heeft pijn, is moe en overprikkeld. Can you blame him?

Het gaat niet om populaire mening, goed dat je zijn kant van het verhaal belicht, maar niet iedereen kan wat jouw man heeft gedaan. Verdrietig dat je dit mee hebt moeten maken en fijn dat het vangnet er dan is geweest. Dat zou ik een ieder toewensen als je zo’n klap te verwerken heeft. Toch hoop ik dat je ook je eigen berichten nog eens wilt lezen, want als je dit dus niet kan wat jouw man voor jou heeft kunnen betekenen, dan krijg je hier geen beter gevoel van. Ik hoop altijd dat iedereen sterk genoeg is om in voor en tegen er voor elkaar te kunnen zijn, maar als het moment daar is.. dan is het voor een ieder van ons maar de vraag.

Ik hoef geen hulp maar bedankt. Dit zijn dingen die hij allemaal heeft gezegd. Wij boeien hem niet, hij heeft me een hele tijd uitgescholden waar de kinderen bij waren. Ik mag niks beslissen en hem ooo niet vertellen wat er moet gebeuren in huis. Hij ligt weekenden op z’n bed terwijl ik bezig ben met De kinderen.

Oké luister Ik gum mijn man rust en ik heb hem geholpen om hulp te zoeken. Geprobeerd te praten met hem, ben boos geworden, heb hem gelaten. Ik heb alles gedaan de afgelopen maanden. Nu heb ik de zorg voor de kinderen 24/7 omdat hij niet voor ze wilt zorgen. Waar het mij om gaat; als je rouwt snap ik, maar je moet niet gaan dreigen, of mij de grond in douwen met opmerkingen. Me als een stuk vuil behandelen.

Het gaat me er niet om om mijn man op een voetstuk te plaatsen omdat hij dit wel kon (waar ik heel dankbaar voor ben hoor), het gaat me wel om het begrip wat in het verhaal van TS een beetje mis. Ik lees nu dat man hele weekend op bed ligt, en het komt op mij over als een soort verwijt, maar dat kan ook aan mij liggen, ik kan natuurlijk de toon van her bericht niet horen. Maar ik krijg de indruk dat er weinig begrip en empathie is in deze situatie en dat lijkt me ook voor man erg lastig (als het zo is he, ik doe aannames want ben er niet bij).En idd wat je zegt: voor iedereen is het maar de vraag in hoeverre je er voor een ander kan zijn, maar daarin is man niet "schuldig". En dan kom ik weer bij mijn punt: als hij zo duidelijk aangeeft dat hij rust nodig heeft dan is dat wellicht ook écht wat hij nodig heeft, maar niet krijgt. Zoals hieronder ook al vaker aangegeven, er zijn ook voor TS manieren om hulp te zoeken zodat zij hier zelf beter mee om kan gaan en zo man misschien beter kan steunen zonder dat iedereen eraan onderdoor gaat.