Depressieve moeders?!!

Geen ervaring, maar hele dikke knuffel voor jou ❤️ Heb je wel hulp? Zou ik zsm zoeken bij een huisarts of psycholoog. Je mag heel trots op jezelf zijn dat je elke dag weer doorgaat voor je kindje.

Dankjewel😘 ja ik heb hulp!!

Hoi, ik ben een hele poos heel depressief geweest. Toen de huisarts het aangaf en ik het echt aan mezelf ging erkennen was mijn zoon al bijna 1,4 jaar maar terugkijkend was ik ver voor zijn eerste verjaardag al depressief. wat de kracht van ontkenning wel niet kan.... Ik vond het ook erg zwaar en was ook soms lichamelijk niet in staat te bewegen. Dan lag ik daar op de grond, niet in staat de rest van mijn leven nog voor mij te zien. gelukkig heb ik hele lieve schoonfamilie die de hele situatie gelijk begreep en er op zulke momenten ook gelijk op de stoep stond om te helpen. Ik heb een paar weken gepraat met de praktijk ondersteuner maar die kon niet echt iets meer voor mij doen dan luisteren en ik had echt wel meer nodig dan alleen een luisterend oor. Dit heb ik zelf aangegeven toen omdat ik merkte dat ik daar alleen maar een uur aan het huilen was ( kan ook heel opluchtend werken hoor ) maar dat er van haar er niet echt meer uitkwam dan alleen "ja, wat heftig....". Bij de psycholoog vondt ik wel de hulp die ik nodig had en die heeft mij in combinatie met verschillende soorten therapieën er doorheen gesleept. Mijn tips ( uit ervaring) zijn als volgt: ga elke dag even naar buiten: zo wordt je geen kluizenaar en het is ook belangrijk voor je kindje (maar ook voor jou) om elke dag even die frisse lucht op te nemen. Het hoeft niet gelijk even in een drukke supermarkt maar misschien even een stukje door een park of een bos. creëer kleine routines: Zo heb je houvast wat er gaat gebeuren. Een ochtendroutine bijvoorbeeld van opstaan tot ontbijten en alles wat je daartussen doet. Het houdt je aan de gang, zorgt ervoor dat je jezelf vastplakt op de bank. hou jezelf en je kindje op 1: het huishouden komt ook echt wel. zolang jij maar eerst voor jezelf zorgt en voor je kindje. heb je een back-up voor je kindje? moeder,schoonmoeder of vriendin die zo op de stoep kan staan? wanneer het te zwaar wordt kan diegene er eventueel zijn voor jullie allebei zodat jij niet alleen hoeft te zijn en er voor je kindje gezorgd wordt. qua werk: Geef je werkgever aan wat je kan op de werkvloer, als dat niks is, is het ook niet nodig om te forceren. ( ik heb bijvoorbeeld een beroep waar ik de hele dag tussen de mensen in contact sta maar ik stond nog de hele tijd met tranen in mijn ogen. ) praten: als iemand weet dat je depressief bent wordt je uit goede bedoelingen wel misschien overladen met vragen. Geef je grens aan of als je helemaal niet met die persoon daarover wil praten ( of iedereen niet behalve je hulpverlener). Jij bepaalt wat je deelt met wie en ook op welk moment. hoe ik ermee ben omgegaan? Eigenlijk heel slecht in het begin omdat ik dus niet wilde toegeven aan mezelf dat ik depressief was ook al zat ik zonder reden te huilen op de bank soms wel een uur lang en kwamen er steeds donkerdere gedachten. Toen ik het toegaf aan mezelf en pas bij de juiste plek voor hulp belande ging het langzaam de betere kant op. ( alles daartussenin was echt wel heel zwaar omdat het Toen ook echt pas binnenkwam). Als je tot de kern van het probleem/problemen komt en daarvanuit werkt wordt het langzaam weer beter! Mijn psycholoog gaf me ook de tip om een hobby in groepsverband te zoeken en yogales. ik had trouwens geen last van een postnatale depressie, dit stond echt los daarvan. Je hebt al hele belangrijke stappen gezet, en daar mag je echt heel trots op zijn! Want ook dat is zorgen voor jezelf en je kindje ❤️ Een heel boekwerk. Sorry daarvoor, maar als je nog vragen hebt dan mag je ze zeker stellen. of als je even wil kletsen dan mag je altijd een vriendschapsverzoek sturen 😊.

bij tip 2: zorgt ervoor dat je jezelf niet vastplakt op de bank.

Bedankt voor je bericht!! Heb er veel tips uit kunnen halen dankjewel😘

Wat ontzettend naar dat je je zo rot voelt. Toen mijn zoontje 8 maanden was zat ik ook heel erg diep. Ik heb er toen voor gekozen om antidepressiva te gaan slikken in combi met therapie. Ik ben mezelf weer! We zijn nu 5 maanden verder en ik kan zeggen dat ik weer geniet van het leven. Heel veel dingen kunnen nu ook ineens naast elkaar bestaan qua gevoelens en gedachtes. Ik vind het nog steeds moeilijk om terug te denken aan die tijd en te bedenken hoe ik het toen allemaal deed, maar ik denk dat routines mij het meest op de been hielden. Ik wil je een knuffel geven en ik hoop voor je dat de zon weer gaat schijnen in je hoofd😘

super lief dankje!! Fijn dat jij je weer beter voelt. Mag ik vragen wat voor soort therapie je gehad hebt?

Ik heb eerst heel lang alleen maar gepraat, was heel fijn maar schiet je onder aan de streep niet heel veel mee op. Heb nu een psycholoog via werk en daar volg ik van alles. Cognitieve gedragstherapie, schematherapie, emdr, mindfullness, eigenlijk maar net wat toepasbaar is op de situatie die ik beschrijf. Ben nu vooral heel erg aan het oefenen met positief denken. Al mijn negatieve gedachtes gelijk proberen om te buigen naar iets positiefs.

Vreselijk, ik weet wat je doormaakt. Achteraf zou ik tegen mezelf zeggen dat je gewoon hulp moet accepteren en eerder naar een psycholoog. Het komt echt goed, ook al zegt je gevoel dat dit niet zo is. Gezien eten, naar buiten gaan is ook heel belangrijk. Heel moeilijk om nu de motivatie voor te vinden maar helpt echt. Heel veel sterkte! En je bent niet gek en niet alleen!

Gezond eten bedoel ik natuurlijk

super lief dankje, ik ga het proberen😘

Ik ben af en aan depressief (erg vatbaar voor ivm ahdh/autisme) Ik ben nu goed ingesteld op medicatie o.a antidepressiva en daardoor lukt een stuk meer. Ben je wel in behandeling bij een psycholoog/psychiater? Dat lijkt me vooral wel erg verstandig! Ik heb ook nog hulp gehad van stevig ouderschap :) En voor de rest blijft het gewoon erg lastig. Maar probeer de tijd die je je oke en actief voelt vooral in de kleine te stoppen.. die tijd krijg je nooit meer terug, het huishouden blijft voor altijd 😅

Ja daar heb je gelijk in maar ik vind het moeilijk op te brengen. Ik heb ook add en me leven lang al ups en downs met depressie. Voor me zwangerschap ben ik nog opgenomen geweest in de crisishulp toen raakte ik zwanger en ik voelde me zoooo goed ik had eindelijk weer wat om voor te leven en toen ze geboren was ging het ook 5 maanden echt helemaal goed totdat ik me opeens schuldig ging voelen om alles en was ik iedere avond aan het huilen en ik kon me niks meer herinneren van de zwangerschap en bevalling en de kraamperiode enzo en daar voelde ik me zo schuldig om. Ook het dagelijks ritueel ben ik zo zat als ik wakker wordt heb ik gewoon geen energie om zelf aan te kleden, de kleine aan te kleden, huishoudelijke taken worden mij fataal. Toen heb ik weer aan de bel getrokken en loop nu weer 2 maanden bij het ggz. Ik ben ook aangemeld voor een mijn baby en ik programma kijken of dat wat is voor me

maar het voelt echt als falen. De enige uit m'n omgeving die weten dat het weer slecht gaat met me zijn m'n vriend en zus

Ik slik tegenwoordig dus Tentin(dexamfetamine) en dat is voor mij echt de oplossing geweest. Ik heb eindelijk weer zin in het leven en heb wat energie, kan eindelijk weer wat dingen oppakken ipv alleen maar op de bank liggen en denken; is dit het dan.. Ik had in oktober een heel diep dal (als in ik had er graag een einde aan willen maken, maar dat wilde ik dan weer niet omdat ik dat mer kinderen en ouders niet aan wilde doen, maar voor mij hoefde her gewoon echt niet meer) Ben toen dus stappen gaan ondernemen om de adhd echt goed aan te gaan pakken, dat was bij mij dus uiteindelijk toch echt wel de doorn.

Oh p.s de tentin is niet zaligmakend hoor. En heb nog steeds ups en downs (maar die horen er maar bij denk ik) vooral last van hormonale dippen na mijn eisprong. Maar het is een stuk leefbaarder 😅