Dilemma; eigen moeder contact verbroken

Ik vind het heel moeilijk op basis van je verhaal raad te geven. Wat is er tussen jullie gebeurd waardoor het zover is gekomen?

Ik sluit mij hierbij aan

Lastig inderdaad.. iedereen is anders dus ik denk echt dat je je eigen gevoel moet volgen. Als jij zegt dat je het contact niet weer wilt starten, zou ik persoonlijk ook geen contact opnemen over je zwangerschap. Maar nogmaals iedereen is anders en je moet echt je hart volgen hierin denk ik!

Jeetje wat heftig. Ik kan me daar dus niks bij voorstellen dat je geen contact heb met je eigen moeder. Ik hoop dat ook nooit mee te maken met me eigen kinderen. Sterkte

Ik houd mezelf altijd voor: ouders wordt je door geboorte maar de rest moet je ‘verdienen’. Ik worstel ook enorm met ‘verplichtingen’ dingen wel of niet delen etc. Ik mis een moeder maar weet ook dat wat ik nodig heb/ graag wil ze me niet kan geven. (Bv steun in een moeilijke situatie). Dus voel je vooral niet verplicht om iets wel of niet te delen. Maar het is wel moeilijk zo der moeder, juist een zwangerschap omdat dat zo n vrouwending is. Zoek goede steun bij een vriendin, of een doula om de rol/ taak van je moeder een beetje in te vullen...

Ik begrijp je dilemma, maar ik zou het niet puur uit netheid vertellen. Het hangt ook een beetje af van de reden waarom zij het contact heeft verbroken en of jullie hiervoor wel een goede band hebben gehad. Houd er ook een beetje rekening mee dat haar reactie (of het uitblijven hiervan) je zou kunnen kwetsen en daar zit je ook niet op te wachten denk ik. Jij kent je moeder en jullie situatie het beste dus je zult een goede afweging moeten maken. Vraag jezelf ook af wat je eruit wil halen door het met haar te delen.

Ik heb ook geen contact met mijn vader.hij is nooit echt betrokken geweest sinds mijn ouders zijn gescheiden.ik had de moeite gedaan bij onze oudste om weer contact te zoeken en na 2 jaar weer mislopen door al de kritiek dat we kregen.oudste is nu 13 jaar en sindsdien hem niet meer gezien of gehoord.dus al 10 jaar.heb wel contact met mijn moeder maar ze moeite zich ook met alles en dringt zich enorm op.soms heb je echt geen geluk met je ouders.

Bedankt voor al jullie reacties. Ik vind het erg moeilijk, ik ga inderdaad bedenken wat ik er zelf uit zou willen halen als ik het met haar deel. Het contact is zo o.a. geworden nadat zij mij op jonge leeftijd uit het huis heeft gezet. Het is een vrouw die weinig affectie geeft en dit is verergerd na de scheiding van mijn ouders. De keren dat ik steun nodig had kreeg ik dit niet en kwam de teleurstelling. De laatste keer is het fout gegaan door jaloezie vanaf haar kant naar mij toe.

Dan zou mijn keuze al snel gemaakt zijn om het niet met haar te delen.. vooral als je het over jaloezie hebt. Zal ze het je überhaupt gunnen denk je? Heb je bepaalde verwachtingen als je het nieuws met haar deelt? Of deel je het zodat je het in ieder geval hebt verteld en heb je helemaal geen verwachtingen?

Ik denk dat ze helemaal niet kijkt naar of het mij wel of niet gelukkig maakt maar wat het haar brengt. Als ik het deel dan zou ik dat doen zodat ik het in ieder geval heb verteld. Ik heb er geen verwachtingen van maar of ze nu blij, neutraal of afstandelijk reageert ik zal hoe dan ook teleurgesteld zijn omdat ik er niets uit kan halen omdat ze het volgende moment weer 180 graden anders kan reageren. Dat wat ik had gewild nu een fijne normale moederband met steun in juist zo'n mooie fase als dit kan ik niet krijgen. Door met haar in gesprek te gaan wrijf ik dat er nog meer in.

Ah vind het echt vervelend voor je. Natuurlijk wil je dit het liefst met je moeder delen. Je wordt tenslotte zelf moeder en het is fijn als je op je eigen moeder kunt bouwen. Denk je dat je de teleurstelling naast je neer kunt leggen en verder kunt gaan zonder dat haar reactie je bezig blijft houden? Is er een kans dat ze in de loop van de zwangerschap zal veranderen? Heb je broers/zussen? Misschien kunnen zij je hier ook in adviseren dan wel bijstaan? Mocht je ervoor kiezen het wel te vertellen, ga jezelf dan niet overhaasten. Het moment voor jou om het te vertellen kondigt zich wel aan. X

Wat een dilemma zeg! Wat zijn je eigen intenties met het contact, vraag jezelf dat ook af. Wil je dat het ooit goed komt? Handel dan zelf zoals je zelf ook behandeld zou willen worden. Wil je een statement maken of vind je het prima om geen contact te hebben? Doe dan waar JIJ je goed bij voelt. Als je erg twijfelt kun je er ook nog voor kiezen om een geboorte kaartje te sturen. Beetje een middenweg ofzo...

Lastige situatie zeg. Vraag jezelf af wat mogelijke reacties van haar zullen zijn wanneer je het wel of niet zelf verteld. Wanneer je hier iets meer zicht op hebt kun je wsl makkelijker de keuze maken. Ook zou je je partner of iemand anders kunnen vragem het te vertellen, of via een kaartje ofzo. Wat je ook doet, laat je niet gek maken en kies voor jezelf!

Ik denk dat uitzoeken wat jou rust geeft een heel erg grote stap kan zijn om dit alles een plaats te geven en sterk in je schoenen te komen staan. Kinderen blijven altijd ergens hunkeren naar goedkeuring van hun ouders, ook daar hoef je jezelf niets in te verwijten. Petje af voor hoe bewust en kwetsbaar je hiermee omgaat, maar die kwetsbaarheid moet je even opbergen als je besluit het haar te laten weten. Wat dit je wel ongetwijfeld brengt is een heel sterk bewustzijn over hoe jij het anders zult gaan aanpakken. Hoe klein dat nu ook lijkt, dat is immens belangrijk! En ongelofelijk waardevol. Heel veel sterkte 🍀

Ongelooflijk lastig. Zelf heb ik het contact met mijn vader verbroken, omdat het niet meer ging. Mijn broer heeft nog wel contact. Mijn broer mag het evt vertellen, maar ik wil absoluut geen contact van mijn vader. Dat roept teveel narigheid op. Dit is bewust mijn keuze en ja ik weet dat het voor hem pijnlijk is om het viavia te horen. Ik kies in dit geval voor mijn gezondheid en die extra stress wil ik niet. Gelukkig steunt mijn vriend mij hierin. Het punt is dat ik je alleen kan aanraden je gevoel erin te volgen en te onthouden dat welke keuze je ook maakt.. het voor jou op dit moment de juiste is (wat iemand anders er ook van gaat vinden). Ik wens je heel veel sterkte en succes.

Ik ben iets radicaler, dus hoop niet dat het verkeerd overkomt. Naar mijn mening hoef jij haar absoluut niet op de hoogte te brengen uit fatsoen. Het fatsoen bij haar is ook ver te zoeken, zij heeft immers haar eigen dochter aan de kant gezet. Waarom zou jij dan wel nog het fatsoen moeten hebben om zulk fantastisch nieuws met haar te delen. Je hebt meerdere pogingen gedaan, allen helaas zonder succes. Hier heb jij pijn van gevoeld...Jij zit op je roze wolk, laat dit door niets of niemand afpakken! Zoals je zelf al aangeeft, wat haar reactie ook zou zijn, je zult teleurgesteld zijn. Bespaar je die teleurstelling en geniet samen met de mensen welke wel om je geven en welke wel altijd voor je klaarstaan, van deze schitterende tijd. Liefs! 😘

Ik heb hier hetzelfde probleem, alleen zit er nog middenin. Daarmee bedoel ik dat het contact niet echt is verbroken maar ik heb haar gevraagd mij met rust te laten verlopig. Dat respecteert zij gelukkig. Ook toen ik eenmaal zwanger was twijfelde ik zo erg omdat als ik het vertel aan dr zij alles weer naar haar toe eigent... Alles gaat om haar etc etc. Heb het haar met 15 weken wel ge appt. En gelijk gevraagd of ze mij nog steeds met rust wil laten en dat heeft ze tot nu toe gedaan. Ze reageerde heel blij enzo maar eindigde wel weer met dat zij mij graag zou willen steunen maar dat ze dat niet kan. (Door mij). Maar voorlopig laat ze mij met rust en het gaat prima zo. Ik begrijp dat jij al even helemaal geen contact meer heb, ik zou dan niks meer laten weten als ik jou was. Het is wel heel moeilijk, maarja er komt dan misschien weer veel los waar jij stes van gaat krijgen en dat is nu echt niet goed. Laat het los en probeer lekker te genieten!

Ik vind eigenlijk.. zij heeft het contact verbroken en ondanks dat je het wilde lijmen heeft ze je constant afgewezen. Zij heeft naar mijn mening 0 recht op dat jij het haar netjes vertelt. Beter komt ze er via via achter en beseft ze wat ze gedaan heeft door jou af te wijzen..

Aangezien zij de keuze heeft gemaakt en duidelijk geen reactie geeft op je poging tot contact zou ik mooi zwijgen en het haar van een ander laten vernemen. Hoe pijnlijk dat ook klinkt. Veel sterkte hiermee, ik kan me inbeelden dat dit moeilijk is voor je.

Toen ik dit bericht plaatste zondag had ik niet beseft dat dit toch veel emoties brengt. Extra stress waar ik niet op zit te wachten. Er kwamen herinneringen naar boven die mij met hulp van jullie reacties en de gesprekken met mijn vriend de knoop doen doorhakken dat ik niks ga zeggen tegen mijn moeder. Ja ik had het graag anders gezien maar ik heb mijn best gedaan, al zo vaak.. En ja ik heb hier op een harde manier van geleerd en ben het zeker van plan anders te gaan doen. Ik wil jullie onwijs bedanken voor de lieve en eerlijke reacties. Het was ook fijn om te lezen dat er meer mensen zijn met vergelijkbare situaties.