Doe ik te moeilijk? Zachtheid en perspectief nodig.

Oei, lastig! Ik denk dat er voor beide wat te zeggen is en dat communicatie hierin heel erg belangrijk is. Jij had mogen aangeven dat je wil dat hij mee naar huis ging (en nee, dan ben je echt niet moeilijk of een zeikwij hoor!!!). En hij had zich aan jullie afspraak kunnen houden, zeker als hij weet hoe je erin staat.

Oh ter aanvulling: ik heb gezegd, waar iedereen bij was, dat ik de kids niet alleen naar bed wilde brengen maar hem ook niet zijn tijd met familie wilde ontnemen. Dus dat is wel een soort van indirect aangeven dat ik het niet wil. Maarja.. 🙈

Ik heb deze situaties echt zo vaak meegemaakt toen kinderen jonger waren. Wij hebben grote schoonfamilie met veel kinderen. Mijn schoonzussen zijn niet moeilijk met ritme, kinderen slapen overal, en hebben geen moeite met prikkels. Bij ons toen ze klein waren wel. Dus wij waren ook altijd degene die als eerste gingen. Mijn man stond er ook wel iets anders in, die wilde soms wel langer blijven. Inmiddels zijn ze 3 en 4 jaar en gaat echt veel relaxter. Ze hebben geen middagslaapje meer, zijn niet overprikkeld en kunnen gewoon lang opblijven. Dit moest ik wel echt uitvinden, want ik dacht dat ze niet er tegen konden om bijv lang te blijven, maar naar mate ze groter werden ging t echt beter. Geen tips, wel herkenning. Maar hopelijk gaat t bij jou ook beter als ze ouder worden! En wees vanavond liet voor jezelf!

Dankjewel voor je reactie, ergens 'fijn' dat het herkenbaar is. Bij ons was het precies zo. De kinderen van schoonzus zijn nu al ouder maar waren vroeger ook heel gemakkelijk met slapen, waardoor niemand er iets van begrijpt dat die van ons dat (absoluut) niet zijn. Ik heb er ook vertrouwen in dat dit met de jaren beter wordt. Maar nu is dit gewoon even wat het is. Vind ik dan. 🤷🏻‍♀️

Beide .. Hij had naast je moeten staan en jij had niet toe moeten geven..

Ik denk niet dat er 1 antwoord is op je vraag, je zult van iedereen diens persoonlijke mening horen 😉 maar die van mij is; ik vind het absoluut niet oké hoe je man zich heeft opgesteld. Hij weet hoe de vlag er bij jou bijhangt, en wat jullie hebben afgesproken. Dan voelt het totaal niet fair dat hij je ten overstaande van de familie voor het blok zet. Hij had meteen moeten zeggen dat hij mee zou gaan en zijn familie moeten zeggen dat ze op moesten houden met vragen. Over een paar jaar zijn jullie er weer langer bij, nu zijn het de tropenjaren en kan het gewoon ff niet. Ik begrijp eerlijk gezegd ook gewoon echt niet dat hij dit laat gebeuren; hij weet nu dat jij alleen zit met twee kids op kerstavond, hoe kan hij dan in vredesnaam nog ontspannen bij zijn familie zitten? Ik kan me heel goed voorstellen dat het je pijn doen. En dat is niet gek of zeurderig of wat dan ook!

Jeetje, sorry maar wat rot van je partner. Ook al staat hij er misschien iets anders in en is hij blijkbaar wat makkelijker (wellicht ook omdat jij de grootste zorg voor de kinderen draagt?), je had steun van hem mogen verwachten vind ik. Een relatie is ook geven, en dus als je weet dat je partner je nodig heeft , dan hoor je er voor elkaar te zijn vind ik. Zeker als dit van te voren al zo is afgesproken. Begrijpelijk hoor dat het lastig is voor de hele familie op je strepen te staan terwijl je partner eigenlijk wat weinig ruggengraat toont. En ook snap ik dat het dam voelt alsof je zo'n moeilijke zeur bent. Terwijl ik dus totaal niet vind dat je dat bent! Ik vind bedtijd ook heel belangrijk en wij zijn vanavond rond 18.15 weggegaan zodat ze rond 19.00 in bed lag! We zaten er al vanaf 14.00, dus lang zat ook hoor vind ik. Ik zou eigenlijk morgen rustig nog eens opgooien naar je partner dat je je toch wel alleen voelde gister (letterlijk en figuurlijk) en je zijn steun miste, terwijl jullie een afspraak hadden. En ook, dat jij het momenteel echr even hard nodig hebt dat hij je op dit soort momenten bijstaat. Ik denk dat je helemaal niey veel vraagt.....

Ik denk wel dat je partner je had moeten steunen, zeker aangezien jullie het zo hadden afgesproken en jij een hapjes avond had gepland. Daarnaast zou ik het persoonlijk heel ongezellig en gek vinden dat je niet langer kan blijven dan 17:30 met kerst. Maar goed ik heb makkelijk praten, want ons kind gaat gewoon bij anderen naar bed en leggen we over in de auto en daarna slaapt ze net zo lekker als altijd. Dus wij zijn het gehele jaar door in de avonden weg.

Ik vind niet dat je moeilijk doet: Jullie hebben een tijd afgesproken en jij bent iemand die daar erg veel waarde aan hecht en jij denkt aan je kids aan wat zij nodig hebben. Je partner heeft je niet goed genoeg 'gelezen' op dat moment. Het was er gezellig geloof ik. Je had het OF direct moeten moeten zeggen: Ik wil dat je met mij mee gaat ik heb je nodig (mannen snappen soms hints niet dus gewoon uitspreken!) OF een tussenin iets was misschien ook een idee geweest? Dat je afspreekt dat jullie nog 1 uurtje blijven maar daarna écht saampjes vertrekken. Hij blij familie blij -, jij iets minder blij maaar dan had je nu op dit moment de 'last' samen gedragen en niet jij alleen. Maar goed het is nu wat het is, volgende keer beter. Je kunt dit later ook bespreken met je partner hoe je je vanavond gevoeld hebt en waarom. Ik hoop dat je kids inmiddels (bijna)slapen en jij even kunt ontspannen lieve mama ♥️

Ik had jouw verhaal geschreven kunnen hebben🥲 Ik heb mijn man wel eens geappt vanaf de wc, omdat ik niet weer degene wilde zijn die 'moeilijk' deed. Of nou ja, dus eigenlijk niet degene wilde zijn die mijn man aan een gemaakte afspraak moest herinneren ten overstaan van iedereen. Ik begrijp heel goed dat je had gewild dat je man gewoon had gezegd: "Nee, we gaan naar huis. De kinderen moeten naar bed en dat doen we samen." Punt. Ik zou hem wel vertellen wat je van hem had verwacht en ook waarom je daar, bij zijn familie, niet wilde zeggen dat je wilde dat hij mee naar huis ging. Gewoon zoals je het hier ook verteld. En dat je toen jullie alleen waren je nog niet 'eerlijk' was, snap ik heel goed. Want dan zou je man zich opeens bedacht hebben en dan zou jij weer de 'schuld' krijgen. Althans, dat zal jij dan denken. Denk ik😅 Ik zou je man appen/bellen en zeggen dat het niet gaat en dat hij thuis moet komen. Kinderen naar bed (als het nog niet gelukt is inmiddels), hapjes erbij en het gesprek voeren. Succes🤗

Ik snap dit helemaal. Ik denk ook altijd dat m’n man me snapt als ik indirect iets zegt. Maar bij mannen moet je dingen dus echt duidelijk aangeven. Gewoon precies wat je wil. Aldus mijn man. Verder is jouw situatie heel herkenbaar en ik vind je absoluut geen zeikwijf. Onze zoon zit nu ook nog naast ons op de bank omdat we veel te lang bij m’n schoonfamilie zijn geweest. Hij kan ook niet tegen een ander ritme. Ook oververmoeid nu en niet slapen dus. En ik ben zelf zo moe 😩🥲

Hey meid, zo te horen doe je absoluut niet te moeilijk, laten we hiermee beginnen ❤️ je bent moe, je hebt de hulp van je man nodig, en als het moment aankomt om de gemaakte afspraken na te komen, wordt er weer aan jou getrokken en neigt je man om toch iets anders te gaan doen. Het gevecht opnieuw aangaan door op je strepen te gaan staan, of het gevoel krijgen dat je weer de zeikerd bent, kan je zoveel energie kosten dat je dan de "makkelijke weg" kiest in het moment. Alleen maar begrijpelijk. Daarom mag je met zachte ogen naar jezelf kijken: je hebt iets ontzettend menselijks gedaan. Heeft het geholpen? Helaas niet. Want zoals je het zelf zegt, zit je precies in de situatie die je wou voorkomen. Tegelijkertijd, om te krijgen wat je wou hebben, had je echt diep diep diep moeten graven en de laatste druppels energie uit je tenen moeten halen om het voor elkaar te krijgen. Volgens mij weet je al wat je anders had kunnen doen, want je benoemt het al tussen neus en lippen door: het was effectiever voor jou geweest om je man aan de gemaakte afspraken te houden. Iets duidelijker en directer zijn, zou waarschijnlijk helpen. Door minder ruimte te geven aan interpretatie. Zinnen zoals "we hebben afgesproken om samen naar huis te gaan om 17:30, ik wil daarom dat we nu samen gaan", of "ik heb je hulp nodig voor het naar bed brengen van de kids, en wil graag met zijn tweeën eten". Maar ook in je boosheid je ego loslaten (meeeeega moeilijk, laten we eerlijk zijn) en "gewoon" je emoties benoemen en je behoefte dat hij zich houdt aan de gemaakte afspraken, omdat jullie ze hebben gemaakt omwille van je gezondheid en precies om die situatie te voorkomen. Let wel, dit zijn dingen die al niet makkelijk zijn als je top fit bent. Als je al op je tandvlees loopt, is het super ingewikkeld om in het moment een andere aanpak te kiezen. Je mag zeker teleurgesteld zijn. Als het lukt, kun je proberen het gesprek met je man aan te gaan over wat je eigenlijk had willen zeggen maar niet gelukt is in het moment, en hoe je je nu voelt en toen hebt gevoeld. Veel succes ❤️

Ik ben "jouw man" in deze. Ik ben de partner die het allemaal wel gezellig vind en het niet erg vind om wat langer te blijven. Daarom heb ik het echt keihard nodig dat mijn man zijn grenzen aangeeft. Dit soort situaties hebben wij vaker, en soms kan het wel, soms kan het niet. Dus als zo'n vraag gesteld wordt geef ik geen antwoord maar kijk ik naar mijn man, hij hoeft maar één keer "nee" te zeggen en ik ga mee, ik ben het er instantly mee eens en zorg ervoor dat de familie niet meer zeurt. We regelen het, komt goed. Maar het komt ook voor dat hij ter plekke zegt dat het wel ok is, en dan is het ook ok, dan kan het wel. Als hij ja zou zeggen terwijl hij nee bedoeld, heb ik geen idee meer wat ik moet doen waardoor ik op eierschalen ga lopen omdat ik niet weet wanneer ik iets zou moeten doen waarvan ik niet weet of ik het moet doen. Die fase hebben wij inmiddels gelukkig al achter de rug, was voor ons beide niet fijn 😉 Van te voren dingen afspreken helpt maar tot zeker hoogte. Als we afspreken op tijd naar huis te gaan omdat ... (bijv. de kinderen moeten naar bed) , en er is dan een andere oplossing voor ... (bijv hij legt de jongste op bed en ik blijf met de oudste), dan is de reden veranderd en dan is er dus nieuwe informatie en moet dus een nieuwe beslissing genomen worden. Het lastige is om dat op dat moment voor het oog van je kinderen en (schoon) familie te doen. Wij hebben dat in het verleden opgelost door een "signaal", de pink van de ander vastpakken betekend "ik wil naar huis" en dan gaan we samen afronden zonder discussie of rekken. Uiteindelijk denk ik niet dat jij flexibeler had moeten zijn (je bent al heel flexibel geweest, misschien zelfs te flexibel), en ik denk ook niet dat je partner duidelijker naast je had moeten staan want volgens zijn info deed hij wat jij wou. Ik denk wel dat jij meer voor jezelf op mag komen. Heb het daar vooral ook over met je partner, dat je het moeilijk vind om in zo'n situatie je grenzen aan te geven. Misschien kunnen jullie samen iets vinden om communicatie makkelijker te maken op lastige momenten

Oh nee hier ben ik het niet mee eens. Klinkt logisch wel, maar het zou voor mij slappe hap zijn. Er is geen ‘nieuwe informatie’. Half om half was al bedacht, kinderen boven bij opa en oma was al bedacht, of andere variaties zeg maar. Er is wezenlijk geen nieuwe optie door iets magisch waar we geen rekening mee hadden gehouden zeg maar 😅. We kennen het daar, ik ben overbelast, we hadden dit afgesproken. Dan moet je niet ter plekke ten overstaan van mijn schoonfamilie van mij verwachten dat ik dat bekrachtig. Dat was de hele reden van het afspreken juist. Waarom zou ik die gemaakte afspraak moeten herhalen? Daar was mijn man zelf toch ook bij? Dus voor mij zou dit reden zijn tot echt wel een goed gesprek thuis. Het zou me erg verdrietig maken dat het hem niet lukt om zich zelfs maar een klein beetje in mij te verplaatsen. Ik snap wel wat je zegt, dat je er verschillend in kan staan, en dat het soms werkt zoals jij beschrijft begrijp ik ook, dus misschien met andere context dat ik het wel met je eens zou zijn. 🤷‍♀️

Mijn inziens zit er niemand verkeerd. Het klinkt alsof jullie communicatiestijlen verschillen, en je direct moet zijn tegen je man omdat hij het anders niet snapt, maar tegelijkertijd mag hij meer empathie opbrengen en naast jou gaan staan. Volgende keer misschien een codewoord of blik afspreken waarmee je aangeeft dat hij echt meemoet zonder dat jij de lastige hoeft te zijn? Over het om half6 weg, jij kent je kinderen het beste en weet waar ze goed op gedijen. Misschien zijn andere mensen flexibeler, ook wij staan er minder strak in, maar wat maakt het uit wat anderen doen? Dit is hoe jij het wil en nodig hebt en je kids, en die grens mag je prima bewaken. Voel je daar dus niet slecht over.

Mee eens. Ik vind wel dat TS duidelijker had mogen zijn, maar haar man had haar überhaupt niet in deze positie moeten plaatsen. En daarnaast is het ook nog eens fucking ongezellig dat ie je nu met kerst alleen thuis laat zitten terwijl jullie een gezellige avond gepland hadden. Ik zou echt heel boos en teleurgesteld zijn. Maar ik moet toegeven dat ik dat al ter plekke zou hebben gecommuniceerd. Dan maar een zeikwijf.

Ik vind eigenlijk het hele voorstel dat jij alleen naar huis gaat niet leuk.. Weet niet precies hoe dat tot stand kwam maar lijkt me eerder iets waar jullie mee zouden komen ipv iemand anders zou voorstellen. Maar wanneer mijn zoontje de leeftijd bereikt en als hij een partner en kinderen zou hebben over 30 jaar ofzo zal ik m misschien ook zo lang mogelijk proberen te houden haha

Dankjewel voor je reactie, want dit is precies ook hoe mijn man redeneert en handelt. Ik kan straks, als hij thuiskomt, dus ook niet boos op hem gaan zijn of zelfs maar het gesprek op een normale toon aan gaan, want hij heeft in zijn hoofd gedaan wat ik zei: blijven. Als ik dan nu ga zeggen dat ik eigenlijk iets anders had verwacht of gehoopt, of nodig had gehad, krijgt hij echt error en gaat hij inderdaad op eieren lopen. Dat wil ik absoluut niet.

Ik vind dat jij duidelijker moet zijn en minder bezig moet zijn met anderen en wat anderen van jou denken. Dat gaat jou denk ik ook helpen met je gezondheid. Daarnaast vind ik dat hij achter jou moet staan en direct had moeten zeggen, ik ga met jou mee. Afgesproken is afgesproken.

Ik snap jou als TS hoe ik ook kan zijn als ik wat labieler/meer moe/overprikkeld ben maar ik snap de partner in dit verhaal ook die ik ook kan zijn als mijn partner juist meer moe/overprikkeld/labiel is. Dit is gewoon miscommunicatie. Je kan het van te voren wel duidelijk zeggen naar elkaar maar als je er op een ander moment erop terug komt, dan kannde ander denken dat je van gedachten veranderd bent. Helemaal als de ander zegt, blijf maar. En helemaal als er dan nog eens gevraagd wordt of je t zeker weet en er nogmaals benadrukt wordt dat het oké is. Wij spreken tegenwoordig van te voren af de tijd en benoemen ook, we komen er niet op terug hè want anders krijgen we weer zo'n situatie... en dat weten we nu beiden. Wel vervelend dat je je zo voelt! Herkenbaar ook. Hopelijk slapen de kinderen inmiddels wel en pak je gewoon voor jezelf wat lekkers met een leuke film of serie ofzo. Het is helaas anders gelopen dan gewenst, hopelijk lukt het een volgende keer beter. Overigens gek dat familie voorstelde dat de ene al naar huis ging met kinderen en de ander zou blijven. Je haalt een gezin toch niet uit elkaar, al helemaal niet met kerst...