#doeslief

Misschien is het niet aan mij om dit topic te openen, maar ik doe het toch, ondanks angst voor de reacties. Ik lees en post al best een flinke tijd mee op dit forum en ik heb in die tijd hele mooie topics en reacties voorbij zien komen. Toch word ik soms ook oprecht verdrietig van de manier waarop we met elkaar om kunnen gaan: de keiharde oordelen op de persoon die ongevraagd en ongefilterd worden gedeeld, zonder stil te staan bij het effect dat zo’n geschreven stukje tekst op iemand kan hebben. Hierdoor wordt de drempel om een persoonlijk verhaal te delen bijna onhaalbaar hoog en worden hulpvragen steeds vaker voortijdig afgekapt door topic starters voor wie de reacties gewoon too much zijn. Zitten wij allemaal niet op dit forum om hulp te vragen als we dat nodig hebben? Om adviezen en tips te delen? Elkaar een steuntje in de rug te geven als je er even doorheen zit? Kunnen we niet als enorme groep vrouwen en mannen samen even stilstaan bij het effect dat onze woorden kunnen hebben en hoe ze overkomen, voordat we er een mening uitflappen, zoals we in het dagelijkse leven als iemand recht voor ons staat ook doen? Want ook al is dit het grote anonieme internet, ook anonieme, geschreven woorden kunnen echt pijn doen. #doeslief