Durf niet te scheiden

Ik ben 6 jaar geleden gescheiden. Ik wist het zeker dat voor mij de koek op was, waardoor ik niet bang was om spijt te hebben. Ook ben ik nooit bang geweest voor de meningen en oordelen van andere, het is mijn leven. Ik leef voor mijn geluk en die van mijn kinderen. Dat geluk vond ik niet meer in mijn huwelijk. Ja, je gaat financieel erop achteruit, je mist een inkomen maar ik heb het alsnog financieel heel goed o.a. door mijn goede baan en kindgebondenbudget. De angst vanwege je woonplek, die snap ik goed gezien de huidige woningmarkt. Die angst had ik zelf niet, aangezien wij destijds een huurhuis hadden en ik daar kon blijven wonen, ik woon er tenslotte nog. Kopen is als alleenstaande starter niet te doen, maar misschien voor jou wel met overwaarde van je huidige woning. Je zegt ook dat je het mist dat je partner emotioneel beschikbaar is en soms een kort lontje heeft, hebben jullie hier al hulp voor gezocht van een therapeut om dit evt op te lossen?

Jeetje wat een vervelende situatie voor je. Ik denk dat communicatie het aller belangrijkste is. Dus eerst beginnen met praten met je partner over dat je niet gelukkig bent. En ik denk dat het het wel waard is om te kijken of hij aan wat punten kan werken. Hij zal vast voor jou ook een aantal punten hebben hebben. Als jullie een goede relatie hebben kunnen jullie dit gesprek samen voeren...ander me een relatietherapeut doen om ruzie te voorkomen. Ik denk dat je spijt krijgt als je niet eerst samen kijkt of er nog iets te veranderen valt. Heel veel sterke en succes gewenst!

Bedankt voor je uitgebreide reactie! Hoe wist jij zeker dat de koek op was destijds? Wat betreft zijn korte lontje en niet emotioneel beschikbaar zijn is al vaker hulp voor gezocht, hij is slecht gehecht en het is deels ook zijn karakter wat hij niet kan/wil veranderen. Doet al erg zijn best op dat gebied naar mij toe en laat dit gedrag bijv niet zien naar de kinderen toe.

Heb je het er wel eens met je man over gehad? Hoe staat hij erin? Wat maakt dat de koek op is en je er niet meer aan wil werken? Een relatie hebben blijft namelijk altijd werken. De ene periode harder dan de andere. En wat ik je ook mee wil geven: bedenk dat met een nieuwe partner verder gaan ook flinke uitdagingen met zich mee brengt. De kans dat hij kinderen heeft is aanwezig, waardoor je 2 gezinnen samen moet voegen tot 1. Je hebt altijd te maken met de ex van hem en je hebt altijd met je eigen ex te maken. Je blijft dat de rest van je leven houden. Dus als het op is, is het op. Maar als je nog kan en wil investeren, dan is dat het misschien voor de toekomst wel waard.

Jazeker mijn partner en ik zijn heel open naar elkaar over dit onderwerp. Hij vindt het ook heel moeilijk, maar hij wil bijvoorbeeld nog wel intiem zijn dus staat nog niet zo ver van de relatie af als ik. Je hebt het over een eventuele nieuwe partner maar daar heb ik echt geen seconde aan gedacht … een eigen plekje waar ik gelukkig kan zijn met mijn jongens staat nu op 1.

Ik was jong toen wij een relatie kregen en hij was 10 jaar ouder. Ik werd steeds meer volwassen en merkte steeds meer dat hij onvolwassen was voor zijn leeftijd, dat begon mij steeds meer te storen.. hij nam nergens verantwoordelijk heid voor zoals het huishouden, onze financiën of de zorg voor de kinderen. Meerdere keren gepraat en het geprobeerd. Mijn gevoelens werden door deze irritaties minder en ik werd verliefd een ander. Inmiddels weet ik dat ik zelf een onveilige hechting heb vanwege mijn jeugd. Het boek relaties hoe doe je dat heeft mij toen enorm geholpen.

Waarom wil je niet meer intiem met hem zijn? Is hij zo veranderd qua aantrekkelijkheid of is je eigen libido gewoon nul? Je hebt een paar jaar terug ervoor gekozen om met deze man een gezin te stichten en de rest van je leven met hem door te brengen? Waarom wil je dat nu niet meer?

Sorry misschien ligt het aan het feit dat ik dit onderwerp heel zwaar en moeilijk vind, maar ik vind je opmerking nogal aanvallend overkomen (wat je waarschijnlijk niet zo bedoeld hoor) maar het feit dat ik jaren terug koos voor een gezin en nu niet meer intiem wil zijn is natuurlijk een heel verdrietig iets waar ik ook iedere dag mijn hoofd over breek waarom dit gevoel weg is. Er is niets met zijn uiterlijk gebeurd en om je vraag over mijn libido te beantwoorden deze was altijd al laag, veel lager dan die van mijn partner.

Ik snap volledig dat je nu nog niet bezig bent met een andere partner en ik kan me ook voorstellen dat je dat voorlopig nog niet bent. Maar, de kans dat je in de toekomst iemand ontmoet is natuurlijk best groot. En ik wil alleen benoemen dat dat weer andere uitdagingen met zich meebrengt waar veel mensen niet over nadenken als ze de keuze maken om te gaan scheiden. Ik zie bij vrienden die zijn gaan scheiden in eerste instantie opluchting, maar vervolgens komen ze in een nieuwe relatie terecht waar de uitdagingen gigantisch zijn omdat er sprake is van samengestelde gezinnen. Dat is echt keihard werken. Na een aantal jaar zijn er ook weer dingen in je nieuwe partner die je niet kunt veranderen maar die je graag anders zou willen zien. Alleen jij kan voor jezelf de afweging maken wat er echt toe doet en waar je mee zou kunnen leren leven/waar je nog met elkaar in kunt investeren.

Ik herken me je verhaal. Hier heb ik het gevoel dat de koek op is en ik mis bepaalde eigenschappen die ik toch echt mis sinds we kinderen hebben. Je relatie is ook gewoon anders, je hebt de zorg voor de kids waar heel veel gevoelens en gedachten bij komen kijken en die ik op voorhand echt niet kon inschatten. Als je dat niet goed kan delen of gewoon een goed gesprek over kan hebben is dat wel iets wat twijfels brengt en het brengt voor mij in ieder geval een stukje onaantrekkelijkheid met zich mee. Ik worstel er echt mee en deel dat met mijn vriend. Ergens ligt het ook veel aan mezelf denk ik en de tropenjaren. Beide zijn we ons ook opnieuw aan het ontdekken en komen we onszelf en elkaar tegen in de minder leuke eigenschappen. Ik heb de hoop nog dat het nog gaat veranderen en we de mooie eigenschappen die we nu ontwikkelen of al hadden weer meer naar de voorgrond komen. Hoe oud zijn jouw kinderen? Ik lees ook dat je bang bent om spijt te krijgen.. wat weegt zwaarder en kan je ook relativeren in de situatie waarin je zit? Zet alle voors en tegens nog eens naast elkaar, het is een keuze die je goed moet afwegen. Spijt komt vaak te laat .. maar wellicht komt de spijt ook niet 😅

Misschien toch relatie therapie overwegen, aangezien ik de indruk krijg dat je het niet zomaar wil “opgeven.” Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar het kan nooit erger worden dan het al is toch? Dus wat dat betreft is het kijken of er nog wat te winnen valt. En dan heb je er ook wel zo’n beetje alles aan gedaan om je huwelijk te redden.

Ik begrijp je reactie hoor, ik kom zelf uit een samengesteld gezin en weet als geen ander alle nadelen hiervan. Het is zeker iets wat ik meeneem in mijn/onze beslissing, dankjewel 😘

Je weet zeker dat je de juiste keuze maakt, als je liever alleen bent dan samen. Zo simpel is het eigenlijk… Als je denkt aan toekomstige relaties, andere mannen, kan het tegenvallen en kun je spijt hebben dat je van “iets” naar niets bent gegaan. Maar als je oprecht liever alleen bent dan samen, dan is dat een duidelijk teken. Zelf ben ik 2x gescheiden en beide keren waren doodeng, moeilijk en emotioneel. En mensen hèbben nou eenmaal een Mening en soms een Oordeel… maar so be it. Je leert je echte vrienden kennen, je maakt nieuwe vrienden, je groeit en je leert. Maar beide keren was het voor mij de juiste keuze en dat is wat telt. En ja, je doet een stap terug financieel en qua wonen, en voor kinderen is het heel rot, maar zeker als ze jong zijn, weten ze op een gegeven moment niet anders. Wat wel belangrijk is, is om te proberen op goede voet uit elkaar te gaan en normaal contact te onderhouden met de vader van je kinderen. Spanning is wat voor kinderen niet goed is. Maar allereerst, voordat je de knoop doorhakt, wil ik je op het hart drukken om hier met je man over te praten. Om te vertellen wat je dwars zit, om volledige openheid te geven, ook over het idee waar je mee speelt om uit elkaar te gaan. En vraag hem wat hij wil, hoe hij erover denkt en de zaken ziet. Pas als je met elkaar de problemen erkent en er samen voor wilt gaan om dingen te veranderen, kùnnen er ook dingen veranderen. En als de conclusie is dat het beter is om uit elkaar te gaan, dan mag dat zo zijn, maar neem die beslissing samen. Heel veel sterkte ❤️

Mijn kindjes zijn 4 en bijna 2. De grootste schuld ligt geloof ik aan mij en inderdaad de tropenjaren. Maar ik voel me daarom ook schuldig hem “vast te houden” en in mijn ogen verdiend hij iemand die hem wel graag ziet of bijv eventjes vasthoudt… 😔

Succes met je keuze ❤️

Het is zeker niet aanvallend bedoeld. Je hoeft ook geen antwoord op deze vragen te stellen hoor. Ik denk wel dat het goed is om ze voor jezelf te kunnen beantwoorden voordat je definitief een beslissing maakt. Ik zie in een andere comment dat je vooral behoefte hebt aan een plek voor jou en je jongens. Ik weet niet hoe je partner erin staat maar hij heeft natuurlijk ook gewoon recht op de kinderen. Dat kan betekenen dat je straks 50% van de tijd helemaal alleen bent.

Als je hierover twijfelt is het al te ver en kun je beter scheiden

Oh lieve TS. Heel herkenbaar. Tussen de lijnen door lees ik eigenlijk vooral dat je op zoek bent naar goedkeuring van een keuze die je ergens al gemaakt hebt, maar waarvan je zou willen dat je ze niet hoefde maken. Als ik je gevoelens lees denk ik: je keuze is de juiste keuze. Onze samenleving is er zo zo goed in om de gevoelens van vrouwen in twijfel te trekken, te minimaliseren of weg te wuiven. Dit zie ik terug in jouw eigen twijfels en sommige antwoorden hier. Het feit dat je het hebt over een “kort lontje”, kun je daar nog iets meer over vertellen?

lk vind deze vragen niet aanvallend, maar goede om over na te denken. Waar ik nog aan zat te denken is of je misschien zelf depresief bent en het niet zozeer aan je partner/ relatie ligt? Ik zou eens samen en/ of alleen therapie overwegen om de echte oorzaak van je gevoel te achterhalen. Vooral een berichtje dat je wat katet gepost hebt doet me wat zorgen om je maken.

Oh ik lees nu dat je al in therapie zit, wat kwam hier uit? Bespreken jullie ook hoe het met je gaat los van je relatie/ mama zijn?