Duurde lang voor ik kinderen wilde

Ik herken je helemaal! Mijn man wilde heel graag, ik twijfelde en wilde vooral eerst andere dingen in het leven. Nu ben ik moeder en vind ik het fantastisch. En ik vind het alleen maar goed dat je lang de tijd genomen hebt om je kinderwens te onderzoeken en ook echt nadenkt over de leuke en minder leuke kanten ervan. Eenmaal een kind is er geen weg meer terug en ik zie helaas heel veel om mij heen ouders die het ouderschap vinden tegenvallen omdat ze er eigenlijk niet bij stil hadden gestaan welke impact een baby heeft op je leven. Heel veel succes met de komende spannende tijd! Hopelijk ben je vlot zwanger!

Ik herken het totaal niet van mezelf maar inderdaad wel van mn man. Volgens mij gaat de grootste uitdaging zijn dat er momenten gaan komen dat het wel even lastig is (en ja, die gaan komen.. er zijn met een kind echt wel momenten dat je denkt "crisis, waar ben ik in godsnaam aan begonnen?!"). En ik hoop/gun je dat je dan kunt denken "Dit was niet een verkeerde keuze. Dit is gewoon een lastig moment, en ik mag dat ook lastig vinden, zonder aan m'n keuzes te gaan twijfelen." Dat scheelt volgens mij enorm. Het is gewoon af en toe best heftig en dat mag je prima ervaren zonder dat het betekent dat je een verkeerde keuze hebt gemaakt. Gelukkig is het ook heel vaak heel leuk, ontroerend, en gezellig met zo'n kleintje! Veel succes!

Bij ons exact hetzelfde. Met 35 jaar gaan proberen, duurde bijna een jaar. Nog net met 36 bevallen van mijn dochter. Ik vind het fantastisch, maar ben ook heel blij dat we hiervoor veel andere dingen samen hebben gedaan en beleefd

Hi, ik herken wel delen van je verhaal. Ik heb geen jarenlange wens naar moederschap en kinderen gehad. Ook niet toen ik de 30 passeerde en al ruime tijd samen was met mijn partner. Daardoor was het af en toe lastig verbinding met vriendinnen om mij heen te maken die dat al wel zo sterk van jongs af aan hadden. Mij heeft het geholpen door er veel met m'n partner over te praten en alles waar ik tegenaan hik al uitgebreid te bespreken voordat we zelfs aan kinderen begonnen te denken. Ik heb veel gelezen om te kijken waar mijn twijfel zit. Het boek Spijt van het moederschap heeft mij hier ontzettend goed bij geholpen. Hierdoor durfe ik het juist wel aan, omdat ik mij ook niet kon identificeren met deze vrouwen. Maar ik bleef wantrouwend naar mijn eigen reactie als het zover zou zijn . Toen ik in december een positieve test had schrok ik mij én helemaal kapot én ik dacht meteen "dit is het, dus dat gaan we fixen met z'n tweeën". Nu ruim 4 maanden zwanger en 0 twijfels.

Bedankt voor het delen van jouw verhaal en van harte gefeliciteerd!

Herkenbaar! Mijn man wist het al een tijd zeker en ik heel lang niet. Op een gegeven moment toen ik 30 was dacht ik nou ja, laten we gewoon proberen of het lukt en maar soort van gehoopt dat ik het uiteindelijk leuk zou vinden 🙈 ik was niet tegen het idee van kinderen maar ik was er ook niet heel enthousiast over, ik wist het gewoon niet. Nu heb ik een dochter en bijna 1,5 en de tweede is onderweg en kan eerlijk zeggen dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest! Tuurlijk, er zijn moeilijke momenten, maar hier wordt voor mijn gevoel altijd erg de nadruk op gelegd terwijl dit echt maar een klein deel van de tijd is (tenzij je een huilbaby of ziek kindje oid hebt natuurlijk). Over het algemeen is het gewoon superleuk en bijzonder en het wordt ook steeds leuker naarmate ze ouder worden. Dus komt vast helemaal goed!

Ik denk dat je nooit helemaal er klaar voor bent. Ik kan nu elk moment bevallen van de tweede en voel mij daar ook niet helemaal klaar voor, maar ik denk dat ik dat gevoel nooit krijg. Ik had wel een kinderwens, maar was niet degene die het als ultieme wens had. Mijn man was er bij de eerste en de tweede eerder klaar voor. Nu wilde ik zelf wel ook op tijd beginnen, dus de eerste kreeg ik met 27 jaar. Dus lang wachten hebben wij niet per se gedaan. Nu is mijn man ook wel bijna 5 jaar ouder dan mij, dus dat speelt misschien ook nog wel mee. Met mijn eigen kind gaat het veel meer vanzelf. Bij de eerste ging het goed en verwacht dat bij de tweede weer. Ik geniet gewoon heel erg van mijn zoontje, maar ben ook zeker nog mijzelf.

Ik herken me hierin. Altijd gezegd dat ik nooit never kinderen wilde & plots werd ik 32 & was ik om. En nu bijna 23 weken zwanger. Ik denk ook soms ‘oh jeetje kunnen we dit wel? Was dit wel een goeie keuze?’ Maar anderzijds denk ik ook dat je nooit voorbereid bent op het ouderschap. Zoiets moet je leren & al doende leert men 😊

Hier ook lang getwijfeld vooral vanaf mijn kant. Ik wordt dit jaar 30 en eigenlijk begin vorig jaar pas definitief een besluit genomen. Gelukkig gaf mijn man aan dat hij met beide keuzes oke was, eerst was ik wel bang dat als ik dan zou zeggen ja ik wil een kind hij een beetje mee gesleept zou moeten worden. Hier veel over gepraat maar hij zei meteen als je een kind wilt gaan we er vol voor samen! Nu 5 weken zwanger en hij is helemaal blij en heeft er zin in! Ben wel tegenover andere heel erg terughoudend nog, ze horen het wel als ik het ze vertel.

Voor 90% had ik dit kunnen schrijven. Heb ook echt een hekel aan verrassingen en tot mijn 25e gedacht nooit kids te willen. Nu moeder van een kindje van 8,5 maand en af en toe is het zeker pittig (en dan denk ik soms nog steeds, was dit écht de juiste keuze?), maar heel blij en dankbaar dat dit me gegund was ❤️!

Herkenbaar! Partner zag alleen vooral de negatieve kanten, en voor mij was het moeilijk het voor me te zien met een partner die niet helemaal wilde. Onverwachts zwanger geraakt (beetje een gokje genomen en partner zei:we zien het wel!) en bam daar was ik zwanger 🙈 ik super blij en partner eigenlijk ook. Is het soms lastig? Dacht ik eergisteren nog even: wat was het leven toch LEKKER zonder kind! Allemaal waar. Maar nu heeft mijn dag zoveel meer geluksmomentjes en ben ik eigenlijk continu verliefd 💝

Ook heel herkenbaar voor mij! Ik wachtte steeds op het moment dat je voelde: nu wil ik het! Bij mij kwam het door een gesprek dat ik met mijn moeder voerde. Zij vertelde dat ze met 37 al een menstruatie oversloeg en best vroeg in de overgang kwam. Toen had ik ineens zoiets: maar ik wil deze boot niet missen!! Ik was toen 31. Op mijn 32e beviel ik van onze dochter en ik ben nu (bijna 34) zwanger van een zoon. Achteraf heb ik het heel fijn gevonden dat ik er klaar voor was en dat ik echt van het leven zonder kinderen genoten heb. Vakanties, reizen, stappen, festivals, leuke dingen doen en met niemand echt rekening hoeven houden. Als je kinderen hebt doe je die dingen ook nog steeds hoor! Alleen alles is wel gepland en minder spontaan. Heel soms denk ik nog wel eens: jeetje als mijn (kinderloze) vriendinnen morgen wakker worden kunnen zij de hele dag inplannen zoals zij die willen, wat heerlijk! En toch zou ik voor geen goud willen ruilen.

Heel herkenbaar. Mijn vriend en ik allebei geen duidelijke kinderwens, maar op gegeven moment kom je op een leeftijd dat je een beslissing moet maken. Uiteindelijk zagen wij ons zelf wel met kinderen. Regelmatig is mij de paniek aangevlogen tijdens de eerste zwangerschap. Alhoewel ik geen spijt heb en ook nooit hebt gehad. Kijk ik ook wel eens weemoedig terug naar het onbezonnen leven hiervoor. 😅 maar ik kijk graag vooruit om een deel van die onbezonnen leven weer terug te krijgen, maar dan mét kinderen. Al vind ik het ontzettend hard werken en vraag ik mij regelmatig af of ik wel zo geschikt ben als moeder. Ben ik toch blij dat we de stap hebben durven te zetten ook al hadden we geen duidelijke wens. Maaaar jeetje pittig is het wel 🙈

Ik was er ook laat mee, mijn man wilde het al veel langer. En toen was ik de eerste poging gelijk zwanger. Ik heb echt aan het idee moeten wennen, maar nooit spijt gehad! Zwanger raken van onze 2e duurde een stuk langer, dus heb beiden ervaren: niet zeker zijn of je iets wel wil en iets zo graag willen dat het pijn doet dat het niet lukt. Over het algemeen wel heel blij dat we nog prachtige reizen met zijn 2en hebben mogen maken voordat we een gezin gesticht hebben.

Mijn vriend en ik kennen elkaar al ons hele leven. Zijn met elkaar opgegroeid en we wisten van elkaar we willen geen kinderen, dus daar kon geen discussie over komen. Woensdag zijn we 2 jaar samen en ik ben morgen uitgerekend 😅😂 9 maanden nadat we een relatie hadden spraken we gewoon naar elkaar uit als het zo moet zijn dan komt het vanzelf wel en zo niet is het ook goed. Half jaar later was het raak op zijn verjaardag 😂 Maar ook ik weet niet of ik er helemaal klaar voor ben nu het allemaal erg dichtbij komt. Ik weet dat er momenten zullen zijn dat ik het zwaar ga krijgen. Dat heb ik nu al met de zwangerschap, maar er is geen weg meer terug. Ik weet dat ik het aankan!

Ik heb heel lang getwijfeld of ik het wilde en was ook echt helemaal oké met het idee dat we er niet voor zouden kiezen. Mijn man stond er eerder anders in dan ik. Die wist op een gegeven moment dat hij wel kinderen wilde, twee stuks bij voorkeur. Bij mij veranderde de wens gaandeweg van ik wil het niet naar laten we proberen voor 1. En toen die knop om was, was er ook niet meer echt een weg terug gevoelsmatig. Die eerste kwam er en toen viel er een boel op z’n plek. We hadden nog steeds tijd voor onszelf, ons leven was verrijkt en het was precies wat we hoopten en soms wat we vreesden 😂 ik was ervan overtuigd dat hij de enige zou blijven maar na een paar jaar voelde ik toch de ruimte voor een tweede. En nu die er ook is is het echt compleet. Heel eerlijk; je hebt er goed over nagedacht dus ik denk dat je goed in kan schatten wat je te wachten staat. En dat is ook goed. Want alles weten over hoe t gaat kan toch pas als de baby er is, en dan is t gewoon go with the flow. Ik merk echt dat het is als gedacht, soms mooier, soms zwaarder, soms hilarisch, soms vreselijk. Het eerste jaar is vooral buffelen. Zoeken naar een ritme, naar tijd voor jezelf, naar tijd als gezin en al wat meer. Maar daarna wordt het in mijn ervaring rustiger. En hoe het verandert? Daar ben je zelf deels bij. Wij houden van uit eten, dat zijn nu lunches met kinderen. Vaak gewoon een tosti maar ze moeten ook gewoon mee voor een fine dining lunch. Reizen doen we nog steeds, iets aangepast maar we zoeken lekker uit wat we leuk vinden als gezin. Elke vakantie is een experiment. De grootste verandering is dat we minder eigen tijd hebben. Maar soit, dat komt wel weer

Bedankt voor jullie reacties allemaal, doet me goed om te lezen. Ik moet zeggen dat ik me best wel 'alleen' voelde in mijn situatie en gedachtegang. Ik ken niemand in mijn directe omgeving namelijk die er ook eerst zo in stond, of dat wellicht niet heeft uitgesproken. Ik zie het nu gewoon als een verrijking en iets waar ik veel zin in heb. En nu maar hopen dat het (snel) lukt, want dat is ook geen gegeven natuurlijk.

Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik heb mijn zoontje gekregen toen ik 34 was. Zou het nooit hebben willen missen. Maar het lange twijfelen heb ik ook gehad. 12 jr relatie en vriend wilde al vrij snel kinderen. Ik hield t vaak af en stelde het uit ( en inderdaad schoonfamilie en omgeving constant vragen). Op een gegeven moment wilde ik onderzoeken of ik het niet durfde, wilde of niet kon. Met verschillende manieren onderzocht,medisch, energetisch healer, sjamaan zelfs ( er hangt een kindje om je heen zei ze) en gewoon veel praten. Kort daarna zwanger en nu dus een fantastisch kind. Heel blij mee. Ergens ben ik blij dat ik lang heb gewacht. Maar soms heb ik ook wel spijtgevoelens, want het leven gaat ook snel. Voor sommige mensen is beginnen aan kinderen vanzelfsprekend. Het opvoeden, jezelf en de relatie onderhouden is allemaal niet zo eenvoudig. Het is goed als je jezelf en je partner goed kent voordat je ergens induikt, zeker bij zo een grote verantwoordelijkheid als een mensje pp de wereld zetten. En er pas aan gaat als je er echt aan toe bent