Dysmatuur, niet opgemerkt door VK

Als je bevalling wat gezakt is en je wat meer uit je emotie bent zeg maar kan je zeker een gesprek aanvragen bij je verloskundige! 6 weken post partum kan/is er een nagesprek bij je verloskundige praktijk. Hier kan je het dan over hebben. Feit blijft wel dat het gewoon erg moeilijk is in te schatten hoe de groei gaat bij de foetus. Zelfs al krijg je meerdere groeiechos, hier zitten ze erg vaak naast wat ook veel stress mee kan brengen.

Inschatten van een gewicht van een baby is erg lastig. Ik heb zwangerschapsdiabetes gehad en ben bijna 4 weken geleden bevallen. In de zwangerschap meerdere groeiechos in het ziekenhuis gehad. En alle echos gaven aan dat onze dochter p100 zou zijn, erg groot dus. Zelfs flink over de 4 kg bij 38 weken. Uiteindelijk ingeleid en bevallen bij 38+1. Is onze dochter keurig 3500 gram. P85. Wat Eva net ook al schreef, je zit nu nog vol emotie en kraamtranen. Bespreek dit met je verloskundige als je rond de 6 weken de kraamperiode afsluit. Gelukkig is alles goed afgelopen ❤️. Geniet van je dochtertje en probeer te genieten van je kraamtijd!

Wat vervelend. De vraag is: wat als je het de vk wel kwalijk kan nemen? En het haar dan ook daadwerkelijk kwalijk neemt. Dan zit je vol wrok en negatieve gevoelens. Of je moet er echt iets mee gaan doen (klacht? Maar wat zou die kant dan precies zijn) om het dan af te sluiten. Je kunt ook voor jezelf denken: eind goed, al goed. En het een plekje proberen te geven en het voor jezelf afsluiten en accepteren dat dit bij jouw verhaal hoort. Dat is misschien beter, ook al wel je graag iemand de schuld kunnen geven, want dat voelt makkelijker, maar in de praktijk zorgt het juist voor meer onrust in je lijf. Dit is jouw verhaal, zo ging jouw zwangerschap/bevalling, je kunt het niet veranderen, en alles is nu gelukkig goed. En laat die tranen maar komen en praat er juist heel veel over (of schrijf het op), zo kun je het verwerken. Maar het kwalijk nemen zou ik proberen niet te doen. En even omdenken: je weet niet hoe het anders was gebeurd. Misschien gebeurt alles wel voor een reden. Misschien als was vastgesteld dat ze te klein was, had je veel stress ervaren. En hadden ze haar juist te vroeg of te laat gehaald, of een keizersnede waarbij en en infectie zou oplopen, of meconium dat er toch ook al zat. Dan was er misschien iets heel erg fout gegaan, juist door de stress of het medisch ingrijpen bij het te lage gewicht. Dus dit was misschien de beste manier voor je kindje, lekker stressvrij. En dat meconium had niemand kunnen voorzien. Sterkte met verwerken, gelukkig is het met je dochter goed ❤️

Jouw verhaal is bijna 1:1 hetzelfde. Ook mijn dochter werd 3000-3300 gram geschat en bleek bij geboorte 2814 te zijn en 47,5 cm. Ook hier meconium, foetale nood en vacuüm. Ik heb bij 30wk echo gehad voor placenta lokalisatie waarbij naar groei gekeken is en ook bij 35 weken omdat één van de VK haar op de hand wat klein vond (de anderen vonden het meevallen). De groeimetingen op echo’s hebben best een grote marge dus het is goed mogelijk dat ook een extra echo (net als bij mij) geen verschil had gemaakt… Het grootte schatten op de hand en met de echo blijft lastig. Maar snap je gevoel want had een beetje hetzelfde vooral omdat ik dacht: hierdoor had ze idd kunnen overlijden als de zwangerschap te lang had geduurd

Ik herken de " boosheid" en teleurstelling van de eerste... dat was ook niet goed verlopen. Ook een hoop over het hoofd gezien .Ik heb dat besproken met de vk , kon het zelf moeilijk verwerken dus toch hulp gezocht. En bij de andere 2 mooi een andere een betere vk praktijk gevonden. Achteraf zat ik gewoon niet bij een goeie ....

Kwalijk nemen weet ik niet. Maar lijkt me wel goed nog een gesprek te vragen om te bespreken hoe het gegaan is en hoe dit van jou kan en hun kant is gegaan.

Ja voor jezelf om even je ei kwijt te kunnen, maar ook een leermoment voor haar misschien voor dit soort situaties in de toekomst.

Wat rot zeg.. zoals de andere dames zeggen zou ik zeker hierover het gesprek aangaan bij het laatste gesprek. In 4 weken tijd heeft mijn kind op p97, p35 en p67 gezeten.. Dat meten is zo specifiek afhankelijk van hoe baby ligt en wie er meet met welke apparatuur. Heeft ons ook veel stress bezorgd.. Vooral omdat ik niet meer wist waar ik op kon vertrouwen. Bij het schatten van het gewicht mogen ze er volgens mij 500 gram naast zitten, dus in dat opzicht zat ze precies op de marge..

Bespreken natuurlijk! Ook een leerervaring voor hun. Aan de andere kant ze hebben een groeiecho gedaan en daaruit kwam geen reden voor zorgen ook niet bij het voelen. Echo's zijn niet 100% betrouwbaar en het voelen ook niet. Ik zei constant dat ik bang was voor een heeeeeel groot kind en zij zeiden dat dat niet was dmv voelen...het klopte 3500bij 41 weken wel lang 53cm. Natuurlijk is het niet leuk, maar uiteindelijk zijn we allemaal mensen en schatten we allemaal weleens iets verkeerd in.

Je kunt natuurlijk het gesprek erover aangaan zodat je inzicht krijgt in hoe ze inschattingen maken en waarom het niet gezien is. Mijn eigen ervaring is dat mijn zoontje werd ingeleid met zogezegd een prima conditie en gemiddelde groei. Hij werd geboren op P10 (wat behoorlijk onder verwachting was) en zijn conditie was belabberd waardoor er een spoed keizersnede kwam. Je kunt gewoon niet alles voorzien en voorspellen, en die groei echo’s zeggen op het laatste weinig meer. Mijn zoontje is dan ook net die laatste weken sterk achteruit gegaan in groei. Ik heb dit nooit iemand kwalijk genomen eigenlijk, ik stond al onder controle van gynaecoloog, ik kreeg al meerdere ctg en echo’s per week.

Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van je dochter. Ik begrijp dat iedereen zegt dat het moeilijk inschatten is, maar ik zit met precies dezelfde gevoelens. Bij mij bleek mijn baby echter onder de 2kg bij 39 weken. Wat bij mij overheerst is de gedachte, wat heeft het voor een zin om aan de buik te voelen als je de inschatting eigenlijk toch niet kan maken en, in mijn geval, een potentiële levensbedreigende situatie niet kan worden opgemerkt? Het is nu heel emotioneel en praat er vooral over, je moet je wel afvragen of je een verwijtend gesprek wil met je verloskundige. Ik snap je gevoelens absoluut, maar de vraag is wat je er mee opschiet.

Ik herken je verhaal deels wel. Mijn dochter werd geschat op een "ruime 7 ponder" en was uiteindelijk nog geen 2900 gram. Dit heeft ook echt nog lang aan me geknaagd en nu ik weer zwanger ben merk ik dat dit soms weer door mijn hoofd speelt. Ik heb ook nooit een nacontrole gehad bij de verloskundige wat ik ook heel slecht vind. Ik heb gelukkig wel een goede bevalling gehad zonder problemen maar dan vlak na de geboorte ineens horen oh ze is wel heel klein, oh we moeten misschien wel glucose gaan prikken bij haar. Oh even kijken of ze zich wel warm kan houden etc.etc daar schrik je gewoon van. Ik heb besloten nu een andere verloskundige praktijk te nemen en mijn zorgen over ons 2e kindje met hen te bespreken. Want ik vertrouw groei echo's idd ook niet meer. Dus wat de meeste al zeggen hier, wacht even op je nacontrole. Of kaart het evt al aan als je verloskundige nog langs komt voor de hielprik. En zeg dat dit aan je knaagt.

Mijn dochter is gezond geboren met 2800gr en is niet dysmatuur en mochten ook gelijk naar huis. Ik ben medisch en ook de gynaecoloog had ons kindje op perfect gemiddeld geschat. Dit is een schattig en heel lastig! Je ervaring met je bevalling is zeker naar, maar staat denk ik echt los van een kindje van 2800gr. Aangezien dit ligt is, maar niet ongezond en gezond genoeg om naar huis te gaan. De bevalling had de verloskundige niet kunnen voorspellen, haar is dus niets kwalijk te namen. Ik ben verder gene arts, dus als je op controle gaat bij de gynaecoloog kun je vragen of dit gezien had moeten worden tijdens de controles (het poepen in het vruchtwater bedoel ik dan). Zo ja, dan kan je altijd nog een gesprek aangaande dat jou een beter gevoel geeft. Ik vertrouw gynaecologen sowieso meer dan verloskundige, maar ook die kunnen gewichten niet goed schatten tijdens de zwangerschap.

Allereerst natuurlijk gefeliciteerd! Je zit nu nog wel flink in de hormonen, maar praat er juist over! Wie maar wil luisteren, niets mis mee! Bespreek je zorgen ook met de kraamzorg/verloskundige en vraag vast dat gesprek aan voor over zes weken. Ik denk zelf dat je bevalling deels losstaat van haar gewicht en alles wat er is gebeurt. Dit kun je beter goed bespreken met de gynaecoloog van dienst. Ze kunnen je dan meer antwoorden geven, soms zit het toch anders dan wij dachten. Mijn dochter is met 40+3 geboren met precies drie kilo. Officieel op de rand dysmatuur, maar daar kwamen we pas achter toen ik zwanger was van de tweede en het toch heb besproken met de gynaecoloog. Ergens zat het mij toen al niet lekker. Ze had erg veel opstartproblemen (veel huilen (huiluurtjes van 16-24 uur en dan de rest van de dag nog regelmatig), onrustig, in de kraamweek zeer veel slapen, daarna helemaal niet meer, alleen maar op de arm willen, anders huilen, etc.). Dit duurde ruim 4 maanden en toen werd het langzaam beter. Achteraf hadden we dit allemaal kunnen verklaren aan haar geboortegewicht (ze viel ook veel af in de eerste dagen). Nu zit er hier een heerlijke ondeugende, maar kleine peuter. Ze blijft klein voor haar leeftijd en we moeten haar gewicht in de gaten houden, anders zit ze al snel er weer onder. De groeiecho's zijn trouwens niet heilig. Mijn oudste was te klein, mijn jongste was net geen 4 kilo (beide werden geschat op 3500 gram). Ze mogen er pakweg een halve kilo naast zitten, dat is natuurlijk erg veel!

Heel herkenbaar, mijn verloskundige hebben door mijn hoge BMI altijd gezegd dat ik zoiezo extra groeiechos zou krijgen omdat het door de huid lastig inschatten zou zijn qua gewicht en grote. Dus hierin hebben de verloskundige goed gehandeld. Echter was ik hun vertrouwen ook een beetje kwijt, ze hebben mij te lang door laten lopen met een hoge bloeddruk, na een paar dagen toch maar doorgestuurd naar de gynaecoloog, deze afspraak was weer een week later. Dacht dat het wel goed zat als zij de urgentie niet zien dan vertrouw je daarop. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen kreeg ik bloed en urine onderzoeken, nog een groeiecho. Meneer werd geschat op 2800 gr met 37.4. Uitslag " mevrouw we gaan u vanavond nog inleiden u zit op randje zwangerschapsvergiftiging" de volgende dag is ons zoontje geboren met 2310 gram. Na 4 dagen ziekenhuis mochten we naar huis. ZH was not amused over de lakse houding van de VK en zeide dat ze eerder had moeten handelen. Nu weer 10 weken in verwachting en ook gelijk dit terug gekoppeld naar dezelfde VK praktijk. Zij gaan nu in overleg met het ZH of ik gelijk bij de gynaecoloog op controles ga of dat ik in eerste instantie toch weer gewoon bij de VK ga lopen. Ze zijn nu iig op de hoogte dat ik over de vorige begeleiding niet content was. Aankaarten wat jou gevoel is kan zoiezo nooit kwaad.

volgens mij kun je haar niks kwalijk nemen er was nul rede om te denken dat er iets 'mis' was.. je bent zelf pretechos gaan maken na 20 weken kun je niet meer goed het gewicht schatten dmv echo's (zie vroedvrouw margot bijv of sara wickham) baby komt wanneer de baby komt toch. meconium is ook niet per se een rede om medisch te worden zou eerder die gynecoloog wat kwalijk nemen met dat soort uitspraken! verder zou ik niet te veel denken in schuld, wél of ze jou goed geïnformeerd hebben voor en tijdens de baring over de interventies en de risico's er van het is belangrijk zon gebeurtenis een plekje te geven en eventueel nog een nagesprek aan te vragen met gyn en/of vk er is meer dan gezonde baby gezonde mama, de ervaring doet er ontzettend toe!

Zeker is meconium wel een reden om medisch te worden. Zodra een baby in het vruchtwater heeft gepoept, moet je meteen naar het ziekenhuis. Dus ik weet niet zo goed wat je met deze opmerking bedoeld. Voor de ts: het is een gegeven dat (groei)echo’s en handmatige metingen schattingen zijn. De vk doen hun best, maar kunnen er wel eens naast zitten. Dat er foetale nood was bij je baby is natuurlijk super vervelend, maar dat is niet iets wat de verloskundige had kunnen voorzien gedurende je zwangerschap. Ook vind ik het gewicht van 2800 gram wel meevallen. Natuurlijk iets aan de lage kant, maar zo extreem laag is het ook niet. Ik was 2990 gr bij dezelfde termijn. Je zal nu nog vol hormonen zitten en heel veel aan het overdenken zijn, maar ik denk persoonlijk dat het allemaal mee valt en dat je verloskundige niks te verwijten valt. Het zijn ook maar mensen en niet alwetende schepsels. Probeer het een beetje in dat perspectief te zien.

Er is een mega foutmarge met groeiechos en het maakt ook nog uit of het steeds dezelfde is die het doet of niet. En naarmate je verder in de zwangerschap bent word het ook steeds lastiger meten omdat je moeilijk alles in beeld krijgt. Ik ben door vk naar ziekenhuis gestuurd omdat kleine meid niet goed groeide. De gyn zei het valt allemaal wel mee. Bevallen van een kindje van 2305gr. Dus nee je kan haar niks kwalijk nemen denk ik.

Nee, je kunt dit je verloskundige niet kwalijk nemen. Ze hebben een extra groeiecho gedaan en bij alle controles was er geen aanleiding tot extra zorg. Wat ik wel zou doen is wanneer je toch je nacontrole hebt en het allemaal weer wat gezakt is een gesprek aanvragen om jouw gevoel en ervaring te bespreken zodat jouw verloskundige kan uitleggen hoe het gegaan is en waarom. Bij mijn tweede (ik was medisch) heb ik meerdere groeiecho's gehad waarin steeds werd gezegd dat ze heel klein was. Niet dus, ze was heel gemiddeld. Het is heel lastig het gewicht precies te schatten, er zit een flinke onzekerheidsmarge in. Een controle is ook een momentopname en zegt ook niets over een goede of slechte bevalling. Ik heb bijvoorbeeld in de ochtend een perfecte echo gehad en dezelfde middag een code rood sectio vanwege een placentaloslating. Een zwangerschap en bevalling zijn gewoon heel spannend, zonder garanties en een boel onzekerheden. Wat mij toen heel erg geholpen heeft voor de verwerking is het nagesprek met de gynaecoloog. Een gesprek (zonder verwijten, hou het bij jezelf, wat het met jou doet) raad ik echt aan.