Een steek van jaloezie…

Herkenbaar! Niet eens zozeer dat mijn gezinnetje nu compleet is. De wens voor een tweede is er nog. Maar we hebben besloten nog even te wachten hiermee. echter bij elke aankondiging voel ik zoveel jaloezie... 🥹 Ik heb een moeizame zwangerschap gehad met misselijkheid 9 maanden lang. Dat maakt de drempel voor mij torenhoog...

Ja, ik herken het ook. Toevallig afgelopen dagen een paar aankondigingen in mijn omgeving gehad. Wens voor een tweede is er wel, maar het hoeft nog niet en toch deed het wat met me toen ik het hoorde. Ik snap het niet zo goed. Ik dacht misschien omdat ze een kindje hebben wat ongeveer net zo oud is als ons kind en vlot zwanger was. Terwijl mijn eerste zwangerschap in een miskraam is geëindigd, ik pcos heb, en toch een gevoel heb dat het bij ons niet zo makkelijk zal gaan.

Ergens wel herkenbaar. Ik heb het bij de gedachte dat mijn zus makkelijke zwangerschappen heeft en ondanks ze nooit een sterke kinderwens had, nu zegt dat de 2e zo makkelijk kwam en ze meer leeftijdsverschil wilde, dus ze maar voor een 3e gaan binnen een paar jaar... terwijl ik vroeger altijd degene was met de kinderwens (oh en mijn zus ging voor een eerste ondat haar vriendinnen ook zwanger waren... en was meteen zwanger). Ik daarintegen kreeg een miskraam, ging voor alleenstaand ouderschap en heb een zware zwangerschap. Of ik ooit een 2e keer zwanger wil zijn? Of een 2e mij als alleenstaande zal lukken zowel in aandacht/ tijd als in financiëel is maar de vraag. Kan ook echt jaloers worden op hoe makkelijk het allemaal voor haar gaat en ze er niet eens echt bij nadenkt. Dat terwijl ik me ergens ook wel al voldaan voel met enkel dit kleine meisje dat binnenkort geboren wordt. Het is eerder jaloesie dat ze zelf gewoon kan kiezen zonder nadenken terwijl het bij mij al wat vast staat dat een 2e geen optie is of met veel overwegingen en berekeningen gaat komen. Zelfde met mijn nicht. Jong getrouwd met een rijke man, geen dag in haar leven gewerkt en nu mama van 4, wonend in een mooie vila en een wei met schapen, geitjes, kippen en een vijver met eenden... ja ik ben jaloers 😂 Ze kan echt alles kiezen wat ze wil, wil ze een 5e dan komt die er. Ondanks ik mijn zwangerschap zwaar vind en blij ga zijn niet meer zwanger te zijn, ik vind die gedachte ook erg jammer. Nooit meer een positief streepje, de ontwikkeling bij de eerste echo's, je buik zien groeien, ... het is verdrietig om te bedenken.

Ik snap het wel! Nu pril zwanger van #2. Maar als solomama is de kans groot dat ik niet alleen voor een 3de ga. Naast mn energie level is het financieel tegenwoordig gewoon echt niet haalbaar! Ik vind het wel heel verdrietig en ben stiekem echt wel jaloers op iedereen met een partner die die keuze makkelijker kan maken. Maargoed, ben al enorm gezegend met mn dochter en nu spruit #2.

Wat geruststellend dat ik niet de enige ben… Dat maakt het al wat minder lastig… 🙃 Het is zo typisch want na de oudste had ik hier dus geen last van. Bij de jongste alles heel bewust geprobeerd te beleven omdat ik al in mijn hoofd had, “twee is helemaal oké!” En zij maakt ons ook echt compleet. Ik wil geen derde kind, mijn vriend al helemaal niet. Dus het gevoel overvalt me zo… 🫣

Dit herken ik wel. Hier ook 1 kindje en ergens misschien een soort wens van 1. Maar ik heb autisme en vraag me dus oprecht af of ik een 2e wel aan kan qua belastbaarheid. Ik was opzich snel zwanger en mijn zwangerschap en bevalling vielen op de tijdelijke misselijkheid en bepaalde lichamelijke restklachten na, nog wel mee. Maar het heeft wel heel lang geduurd voordat ik/we als gezin de balans terug hadden in het leven. Ik ben zo bang dat ik mijn dochter tekort ga doen om (snel) voor een 2e te gaan. Onze band gaat sowieso achteruit dan, omdat ik minder aandacht aan haar kan geven. Maar toch doen die aankondigingen wat met me. Vooral van mensen die tegelijk of zelfs later dan ik zwanger waren. Het is zo vervelend en voelt een beetje oneerlijk, omdat er bij mij wel echt meer haken en ogen aan gaan zitten, mochten we er wel ooit voor gaan.

Dit heb ik exact ook. We hebben 2 kindjes. Een zoontje van 3,5 en een dochter van net 1. Het voelt echt enorm fijn zo samen, en denk niet dat er een 3e komt. We vinden het te definitief om echt 'nooit' te zeggen, maar toch denken we er wel zo over. Maar ik voel me wel jaloers als vriendinnen het alleen al hebben over een 3e kindje. Waar komt dat toch door? Echt bizar.

Heel herkenbaar! Wij hebben ook 2 kinderen en ik voel me compleet. Sterker nog; van de gedachte dat ik nu zwanger zou zijn / nog een keer zou moeten bevallen / nog een keer een Newborn heb krijg ik echt zware paniekgevoelens. Toch voel ik een steek van jaloezie van mensen die zwanger zijn van een derde of vierde kindje. Misschien komt het omdat ik het oprecht al zwaar vind met 2 kinderen en beide een fulltime baan. Misschien jaloezie 'waarom kunnen zij dit wel aan' en ik niet? Als ik namelijk de zwangerschap, bevalling en eerste 3 jaar kon overslaan zou ik voor drie of vier kinderen gaan 🤣.

Zeker herkenbaar! Ik ben nooit jaloers geweest op zwangere vrouwen (ik vind zwanger zijn namelijk verschrikkelijk), maar ben wel jaloers als ik een mama zie tuttelen met een new born. Ik zie het gevoel van jaloezie altijd als een teken dat ik nog ergens aan moet werken, iets te leren heb. Ik zou zeggen, duik er diep in: Waarom zou je wel of niet voor een derde gaan? En als er dan niet uitkomt, wat heb je dan zelf nog nodig om het hoofdstuk baby's af te sluiten? Verwerken dat het geen gezin van vijf wordt? Symbolisch afscheid nemen van de dingen die je wel leuk vond aan de baby fase?

Ik herken dat steekje jaloezie zeker! Net een baby van 4 maanden maar als ik hoogzwangere vrouwen zie of op instagram iemand die positief test, kan ik zeker terug verlangen naar dat gevoel. En dat terwijl ik zwanger zijn best zwaar vind en het echt niet mijn hobby was. Ik denk dat het komt omdat je bij een ander alleen de positieve dingen ziet/bedenkt en daar toch altijd beetje naar kan blijven verlangen. Staat denk ik los van of je echt nog een kind wil of niet. Mij helpt het om het totaalplaatje erbij te bedenken (leuk een positieve test maar ik ben daarna 3 maanden misselijk. Heerlijk die voetjes die trappelen, maar ik lig ook wakker van de pijn. Prachtig die bevalling en de baby op je borst, maar het herstel kost me maanden). En verder laat ik het gevoel ook beetje toe en ebt het weer weg 😊 dus zeker herkenning!

Ik herken dit wel. Ik wil absoluut geen derde want dat trek ik echt niet. En vriend al hélemaal niet. Maar ik denk dat daar de jaloezie ook in zit: vond ik het allemaal maar zodanig makkelijk dat ik een derde wel aan zou durven.

Echt hè, bij de gedachte dat ik nu weer nachten lang op zou moeten zitten om borstvoeding aan zo’n kleine uk te geven krijg ik klotsende oksels… No thanks! Hahaha! En inderdaad, hoe doen die mensen dat? Ik krijg het nu allemaal nét voor elkaar, mentaal gezien. De balans is kwetsbaar, hoe doe je dat dan met nog een kind er bij?

Goeie vragen! En natuurlijk heb ik die mezelf ook gesteld. Ik wil geen derde kind, dat weet ik zeker. Ik vind het zo fijn dat we nu elkaar aan kunnen kijken en kunnen zeggen: “doe jij F, dan doe ik C.” En dat onze dochters dan ook op dat moment de onverdeelde aandacht van 1 van ons hebben. Het stukje rouw, want dat is het misschien wel, zit hem eerder in het nooit zorgeloos zwanger zijn geweest. We zijn ons eerste kind verloren halverwege de zwangerschap. En het nooit hebben gehad van een gezonde, blije kraamweek. De oudste is in de eerste corona lockdown geboren (toen we nog allemaal bang waren en binnen bleven) en de jongste werd met een paar dagen oud opgenomen in het ziekenhuis waardoor ik de kraamweek daar in mijn eentje moest bivakkeren. De gevoelens zijn er, ze mogen er ook zijn… Het is wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben met die gevoelens. Er zo over lezen en schrijven met jullie helpt!

Ja. Bewust om allemaal redenen 1 dochter. Is afgesloten hoofdstuk. Maar kan wel jaloers zijn op naasten die weerzwanger zijn of 2e krijgen.