Eenzaam

Wat akelig. Ik heb mij na de bevalling ook erg eenzaam gevoeld. Hectische medische start in ziekenhuis gehad en met coronamaatregelen en risico's heel weinig bezoek gehad in 1e periode. Ik heb door alles postnatale depressie gekregen. Aan het begin was het lastig hier met anderen over te praten. Nu gaat dit beter. Maar verschilt echt met wie, met mijn moeder blijft dit helaas lastig omdat ze het niet snapt (als ik een keer vrolijk bent denkt ze meteen dat depresie poef helemaal over is). Ik heb het met sommige ook bewust benoemd dst ik het lastig vind het te delen maar dat ik het wel fijn vind. Dit hielp, sommige begonnen er expres niet over omdat ze dachten dat ik dat vervelend zou vinden. Ook via dit forum fijn verhalen te delen. Met zoveel vrouwen zitten er ook tussen met gelijksoortige situaties. Sterkte! Als je meer wil delen over je traumatische bevalling kan dat hier ook (anoniem)!

Wat vervelend. Zijn er mensen in je omgeving van wie je wel verwacht dat ze ‘het in zich hebben’ om dat soort gesprekken te voeren? Het vergt vaak een bepaalde emotionele intelligentie die niet iedereen heeft. Als je dat soort mensen wel in je omgeving hebt: gewoon benoemen dat je graag een x echt over je gevoelens wil praten. Heb je ze niet, is er dan misschien een lotgenoten groep in de omgeving? Wellicht zijn er fb groepen oid?

Ik herken het wel door eigen gezondheid klachten en nare relatie en kraamtijd bij mijn dochter en haar vader. Momenteel nieuwe relatie en opnieuw zwanger. Deze man is net als de jouwe een schat, maar diepgang over hoe ik me echt voel en daar juist mee om te gaan is ook een ding. Of ik maak er een 'ding' van kan ook. Dus snap je eenzaamheid. Waar woon je? Welicht wonen we bij elkaar in de buurt? Sterkte idigeval!

Oh dat is ook lastig dan 😔. Bij mij lijken de symptomen ook heel erg op een postnatale depressie, maar er is hier verder nog geen oordeel over gemaakt aangezien ik de eerste gesprek nog niet gehad heb (staat wel gepland). Het erover beginnen is bij mij idd ook nog wel een ding, maar wanneer iemand vraagt hoe het gaat antwoord ik ook wel eerlijk maar hebben hun juist niet de moed om door te vragen. Dat valt mij dan zo vies tegen. Over mijn bevalling had ik al een topic over gestart! Ook fijne reacties op gekregen (Is terug te lezen op traumatische bevalling en het leven daarna).

Dankje voor de tip! Ik kan fb wel even doorkijken of daar groepen op zijn.

Lastig is dat hè! Had dat zo graag anders gezien maar dat is niet anders. Ik ben zelf woonachtig in Ommen (Overijssel). En jij?

Nou, dit is heel erg herkenbaar. Ik loop hier ook al jaren heel erg tegenaan. Ben hiervoor al jaren in therapie en het gaat langzaamaan beter. Met mannen praten over gevoelens is gewoon niet echt hoe ze in elkaar zitten (en het is ook niet gezegd dat vrouwen het wel kunnen). Na lang zoeken praat ik met al m'n gevoelens met m'n zus. In m'n directe familie heb ik verder ook niemand. Maar het knaagt wel dat ik het met m'n man niet kan. Maar ik ben er ook wel achter dat mijn man gewoon te weinig zich heeft op babydingen en alles wat erbij komt kijken, dus dan gaat een gesprek voeren wel lastig ja ;). Bij mij komt dat meer vanzelf ofzo. Ik merk wel dat ik nu wat makkelijker gewoon m'n hart uitstort bij m'n man over babyzaken ofzo...en of ie terugpraat merk ik dan wel weer 😋... Eerder kon ik dan wel echt op zoek zijn naar een gesprek met hem (en dan dus teleurgesteld zijn), dus dat doe ik dan nu meer met m'n zus. Dat werkt beter. M'n man vind alles wat ik zeg altijd wel heel leuk zegt ie, maar hij reageert gewoon wat minder intens terug dan ik hoop ;) Anders gewoon lekker hier je hart blijven luchten. Of wellicht eens anoniem praten bij de Luisterlijn... 🤗🤗🤗

Dat is wel een stukje uit de richting, jammer. Ik in de omgeving Alkmaar. Noord holland