Eenzaam ☹️

Zeker weten! Heel herkenbaar het is extra zwaar door corona.. wij hebben ook dat ons meisje onwijs veel huilt. Zeker 4 uur bij elkaar op een dag

Ik herkem het ook Mijn vriend werkt als internationaal chauffeur en is ook veel van huis Ik zit ook veel alleen en krijg ook amper bezoek

Ja door corona ik woon in turkije en mn ouders in nl . Mn zoon is bijna 7nmaanden mn moeder heeft hem nog nooit kunnen zien of vasthouden alleen via whatsapp. Ik vind het zo moeilijk . Vanwege mn mans werk verhuizen we constant . Geen vrienden zit hier in mn 1tje wachtend op je man die thuiskomt en moe is en niks wil terwijl jij juist wil kletsen of iets samen wilt doen. Het is erg moeilijk dus heel veel sterkte geloof ke het word beter . Dit vertel ik mijzelf elke dag het kan erger . Je bent gelukkig nog gezond. Je bent sterk lieverd!

Ik probeer veel te gaan wandelen met hem en een bezoek ‘aan het raam’ te brengen bij familie en vrienden, volledig corona-proof met mondmaskertje op, afstand houden, enkel het raam op kiep, dan kan je toch kog een praatje slaan en kan je familie je kleintje bewonderen 🥰

Zo sneu! Ik weet dat het heel moeilijk is om alleen te zijn maar soms is het zo, dat er heel veel mensen om je heen zijn maar toch geen toegevoegde waarde hebben in je leven. Dat is nog moeilijker...

Hallo Ik had dat ook.. toevallig rond aug toen mijn zoontje 2 maanden oud was. Ik vond het toen extra zwaar met weinig slaap vermoeidheid. De hitte. Het versterkte het gevoel van eenzaamheid. Mag je in belgie wel naar buiten om te wandelen. ? Dat doe ik namelijk nog steeds. Vandaag met regen zelfs 2x. Op straat lopen er toch mensen en winkels zijn hier open. Dan is er toch even wat reuring ipv alleen maar thuis zitten.

Ja, we mogen gelukkig wel gaan wandelen. Ik ben ook al in de regen gaan wandelen, gewoon omdat ik zot werd van de vier muren. De horeca is al een maand toe en het ziet ernaar uit dat het dit jaar niet meer zal heropenen. Enkel essentiële winkels zijn open. Dus nieuwe kleding voor mijn zoon moet ik online kopen.

Zo erg dat je ouders je kind nog niet hebben vastgehouden. Het lijkt me enorm hard om in het land te wonen waar je niemand kent. We moeten er inderdaad in geloven dat het beter wordt.

Heel herkenbaar! Ik probeer ook te gaan wandelen, maar vooral ook elke dag iemand te bellen of te chatten. Zo kan ik de moeilijke momenten met de baby ook wat relativeren ipv enkel "in mijn hoofd" te zitten

Ook voor mij heel herkenbaar. Vandaag was ik er echt verdrietig van. Mijn eerste kindje is ook twee maanden geleden geboren. Het is zo idioot eigenlijk, ik verveel me maar heb tegelijk geen tijd om iets te doen voor mijn idee. Er is altijd wel iets dat moet gebeuren, voeden, verschonen, troosten, en als het even kan plassen of iets eten. Maar toch verveel ik me, en komen de series op Netflix zo langzamerhand mijn neus uit. Ik ga wel elke dag even met de hond naar buiten. En ga af en toe met mijn moeder een wandeling maken. Hopelijk mogen we binnenkort weer sporten, dan ga ik iets van een sport voor na de bevalling doen. Ik heb ook een oproepje op een Facebookfoto’s van mijn buurt gezet, voor andere moeders om mee te wandelen. Tot nu toe nog geen reactie.... Iemand nog een andere tip?

Blijven wandelen dan maar. Beweging en verse zuurstof geeft ook positieve stofjes in de hersenen 😊

Ik ben nog zwanger en woon ook in België. Maar sinds het begin van deze hele crisis hebben mijn man en ik een select clubje van familie en vrienden waarmee we nog steeds contact hebben, waar wij naartoe gaan en die nog steeds bij ons op bezoek komen. Niemand van ons is ziek en wat we juist nu niet meer doen is elkaar een knuffel of zoen geven. Maar in deze hele crisis wordt het mentale aspect vergeten, en naast een lichamelijke gezondheid, hebben we ook een mentale gezondheid en die is mijn inziens minstens even belangrijk als je lichamelijke. Want lichaam en geest moeten nu eenmaal in balans zijn. Troost je, ik heb ook al discussies gehad met de huisarts hoor want dit virus is ontwikkeld in een labo heeft een osteopaat me verteld en ik weet van verschillende paramedici dat heel die mondmaskerheisa gewoon niet helpt. Ik zou dus zeggen: zoek ook zo een select clubje van vrienden en familie en spreek eens met hen af. Je zal zien hoeveel deugd die koffieklets doet en kijk vooral NIET MEER naar het nieuws want je krijgt er enkel maar een slechter gevoel van. Veel succes

Hey, ik ben in eerste Lockdown in België bevallen. Toen mocht er nog niemand langskomen, maar mijn dokter zei daarop: je moet doen wat jij nodig hebt. Je mentale welzijn is belangrijk, ook voor de samenleving. Ik blijf in deze Lockdown ook familie regelmatig opzoeken, en ja, ook binnen, en ja, ze mogen mijn dochter vasthouden etc... Ik ga momenteel naar een psycholoog om te verwerken wat die kl*te regeltjes mij hebben aangedaan. Mijn moeder moeten verstoppen omdat kraamzorg kwam, stiekem mijn ouders ontvangen in de keuken, en mijn dochter stiekem enkele minuutjes in hun armen leggen terwijl het het door de berichtgeving aanvoelde alsof ik daarmee mijn ouders hun doodsvonnis tekende... (Aanvoelde, hormonen je weet wel) ik moet er nog bij wenen als ik het typ, zoveel angst en schuldgevoel owv die regels. En zo hard het gevoel dat ik dit wonder niet heb kunnen delen met degenen die ik liefheb. Nu nog, eerste hapjes, super cute, speciaal de oma's nog eens op bezoek gevraagd, om ze ook een hapje te laten voeren... Tegen dat het "mag" is de verwondering voorbij... Tegen dat de maatregelen nu weer echt versoepelen is mijn kind bijna een jaar oud en al die mooie dingen kan ik niet samen meemaken. T is om te janken. Oh en ik was ook zo'n shopper die voor deze Lockdown nog snel ging kleren kopen, online en dan maar half tevreden zijn... Ik haat het idee dat ik nog eens moet terugsturen en nog iets opnieuw moet kopen... Pfff doet deugd om het van me af te schrijven. Succes nog, je bent niet alleen :)

Best herkenbaar.. al ben ik nog zwanger. Ik zit nu bijna op 30 weken en merk dat ik het heel erg vind dat ik niet echt makkelijk met bijvoorbeeld vriendinnen af kan spreken.. het voelt echt alsof ik mijn zwangerschap alleen met mijn ouders en mijn man kan delen.. ik vind het best lastig.. Hopelijk wordt alles weer gauw ‘normaal’..