Eenzaamheid tijdens verlof

Herken het niet, maar dat komt denk ik doordat ik de baby overal mee naartoe sleepte. Vriendinnen/moeder/zus, werken deeltijd, dus doordeweek even gezellig naar een koffietentje. Als niemand kon ging ik wandelen (ook iets met baby in slaap laten vallen), vaak even een boodschapje of iets leuks bekijken in de winkels in het dorp. Vanaf 10 weken moest ik alweer werken, dus het was ook extreem kort voor mijn gevoel. Met vriendinnen afspreken deed ik ook gewoon door, vanaf 3 weken nam ik dan de kolf mee en was vrij veel mogelijk. Je hoeft dus echt niet binnen te zitten met een baby. Gooi eens een balletje op bij iemand om de komende dagen voor een koffietje te gaan. High tea of uit eten is ook heerlijk, ook met je partner. En dit zijn ook dingen die niet mega veel energie kosten. En anders doe je het eens in de zoveel tijd en pak je een hobby's, geen idee of je creatief bent? En op sociaal gebied, wij zaten altijd even na, na het babyzwemmen.

Wat een dubbel gevoel hè? Heel blij met je kleintje maar ook jezelf een beetje kwijt zijn. Misschien helpt het (een beetje) dat dit uiteindelijk een korte periode is en het echt echt echt weer terugkomt. Sneller dan je je nu kunt voorstellen. Verder: probeer toch elke dag iets te ondernemen. Een boodschap doen, ergens koffie drinken met je kleintje, wandeling maken. Het voelt misschien niet spannend maar het helpt wel om de dag door te komen. En misschien ben je daarna moe genoeg om toch een dutje te doen. Thuis kun je misschien een nieuwe hobby oppakken. Bijvoorbeeld koken/bakken, kleding voor je kleintje maken, puzzelen, etc. Succes en ik hoop dat je toch wat kunt genieten van je verlof.

Herkenbaar. Mijn fysiek herstel duurde heel lang, dus fysio was een van de weinige uitjes. Wel elke dag rondje lopen, maar aangezien ik hooguit 15 minuten vol hield, was dat ook niet echt helpend. Wil je niet verder de put in praten, maar mentaal ging ik er wel steeds meer aan onderdoor, tot ik wat 'hobbies' ontdekte. Misschien lukt het je om mensen bij jullie thuis te vragen? Even gezellig thee doen? Verder heb ik een fotoboek gemaakt, veel gelezen, recepten proberen en Netflix 😉

Ik ben al 4,5 jaar thuis. Ik voel me nooit eenzaam. Geluk zit in jezelf. Niet buiten jezelf. Zoek hobby's die je binnen kunt doen. Lezen, een cursus volgen, kleuren. Maar ik neem ons zoontje ook overal mee naar toe. Naar de stad, boodschappen doen, familie enzovoorts.

Heel herkenbaar! Ik had nog maar 1 week verlof gehad toen ik ben bevallen met 37 weken. Vorige week had ik bijna m’n werk opgebeld om de laatste twee extra weken vakantie in te laten trekken om weer eerder te gaan beginnen in januari. Ik was erg emotioneel en begon me echt eenzaam te voelen. Die hormonen en deze donkere korte dagen helpen er ook niet bij mee. Toen heb ik er nog een paar dagen over nagedacht en dat ga ik toch maar niet doen. Als het droog weer is ga ik meestal even een boodschapje doen of een stukje wandelen, maar dat is het dan. Misschien dat ik in m’n laatste maand zelf wat meer naar anderen op bezoek ga

Herkenbaar ik geniet enerzijds enorm van de baby en de rust zonder werk. Anderzijds betrap ik never sochtends op dat ik denk weer een dag met wandeling, slaapjes en flessen

Ik ken dit niet. Ik ging veel naar mijn (schoon)moeder. Dit kostte mij al 2 dagen in de week. Alvast een start maken aan het fotoboek? Klinkt misschien wat overdreven, maar als je hieraan begint als je kleine een jaar is dan is het heel veel werk 😄 nu kan je het gelijk bijhouden (mooiste foto's vast uitzoeken, sorteren per maand). Als ik verder tijd over zal hebben dan zal ik: - alle kasten opruimen en schoonmaken - creatief bezig zijn - nieuwe hobby (waarschijnlijk creatieve 😁) - boek lezen - puzzelen - nieuwe recepten proberen Het lijkt mij vaak heerlijk, teveel tijd 🫣 maar ik ben dan ook best wel introvert

Ga lekker lezen, iets creatiefs doen, fotoboeken maken etc. Ga bakken, vakanties uitzien oid. Hormonen zorgen nog voor dikke tranen maar je moet even een nieuwe modus vinden in je leven.

Oh ja bij mn eerste heb ik de dagen afgeteld tot ik weer aan het werk mocht. Nu bij de tweede doe ik het heel anders. Op de momenten dat ik alleen thuis ben met een (slapende) baby doe ik bewust ook dingen die ik leuk vind: koken/bakken, receptenboekje schrijven, aan de plakboeken van mn dochters werken, lezen, en hier en daar een uurtje werken voor mezelf. Daarnaast probeer ik wel echt door de hele week heen genoeg naar buiten te gaan en vriendinnen of familie uit te nodigen / opzoeken. Omdat mijn mentale gezondheid er echt onder lijdt als ik niet af en toe tegen een volwassene kan praten.

Ik herken het eigenlijk totaal niet. Mijn 15 weken verlof met de baby zit er bijna op. Ik kom tijd te kort. Alles wat op mijn to do list stond heb ik niet gedaan of niet kunnen doen omdat de dagen voorbij vliegen. Je zou fotoboeken kunnen maken, kledingkasten uitruimen, netflixen , andere schoonmaakklusjes die te weinig worden gedaan , lezen, vakantie uitzoeken, zolder opruimen en zo kan ik nog wel even doorgaan

Ik herken het zeker wel. Ik ondernam ook best wel wat met de baby, maar m’n wereld voelde toch echt zo klein. Het draait om slaapjes, voedingen en luiers. Het ging helemaal vanzelf over. Ik ging weer aan t werk, de baby werd ouder, ik ging weer vaker sporten. Mijn wereld werd vanzelf weer groter, en ik minder ‘eenzaam’. Je baby is pas 7 weken. Je zit er nu midden in. Vertrouw erop dat dit een fase is, een korte zelfs.

Ik herken het ook heel goed. Zelfs zo goed dat ik op een app gezeten heb om nieuwe mensen te vinden om mee af te spreken. Ik heb wel een groot netwerk maar toch voelde ik me eenzaam. Mijn belangrijkste tip, praat erover! Bel vriendinnen in de avonden. Plan dingen vooruit op de dagen dat vrienden misschien hun parttime dag in de week hebben of probeer wat in de weekenden te plannen. Neem initiatief en wacht niet af .Je leven is veel een dimensionaler geworden. Werk is er niet en je sociale leven staat op een laag pitje. Ook mis je sporten als uitlaatklep. Niet makkelijk en dit zegt niets over het geluk dat je kindje is. Wel een troost, je bent nu halverwege als je weer gaat werken wordt het waarschijnlijk snel beter.

Dit is mega herkenbaar! Het wordt echt beter. Had zelf ook heel druk leven en toen kwam onze kleine ook nog 3 weken te vroeg, dus helemaal niet kunnen wennen aan het thuis zitten tijdens verlof. Wat mij onwijs heeft geholpen was kleine dingen ondernemen. Als ze wakker was even naar de winkel, of even koffie drinken bij oma, kinderboerderij. Het hoeft niet veel te zijn, maar je wilt gewoon even de muren van je huis uit. Had zelf met een week of 12 dat ik begon te landen. Weet in ieder geval dat je niet alleen bent met dit gevoel. En dat de roze wolk vaker grijs dan roze is (quote van mijn verloskundige toen ik helemaal gek werd)

Ja dit. Er is altijd wel iets wat nog gedaan moet worden, iets wat uitgeruimd moet worden of gewassen etc. En als ik eenmaal tijd heb om te chillen, dan gaat de Netflix aan, maar zelfs dat is heel zeldzaam hier.

Oh ik vind dit zo herkenbaar! Mijn kleintje is nu 8weken. Geniet enorm van hem maar oh wat vind ik de dagen (soms) saai en zwaar en vooral wat mis ik de oude ik. Het voelt echt alsof alles om voedingen, slaapjes etc. draait. Wat natuurlijk logisch is maar mis gewoon wat toekomstperspectief soms denk ik? Het slechte weer buiten helpt er ook niet echt bij. Ben daarom blij dit topic te lezen met de reacties erbij. Het helpt al dat je weet/leest dat het niet gek is om je zo te voelen en vind het vooral heel fijn te lezen dat dit echt een fase is die ook weer over gaat!

Ik zit ook thuis, zoontje is nu 13 weken. Maar ik herken dit niet per se. Ik heb wel eens een dag dat ik denk, wat moet ik nu.. en dan verzin ik weer wat. Neem je baby mee op bezoek bij familie of vrienden, wandel elke dag een stuk, bezoek winkeltjes, kook of bak uitgebreider, zoek klussen in huis (kasten opruimen, plintjes zetten, bedenk iets). Bedenk een leuke hobby die je thuis of dichtbij kan doen. Ga er vooral op uit met je baby en af en toe alleen. In sommige steden heb je ook mama cafés waar je andere moeders kan leren kennen

Ook zonder complicaties is de overgang van je oude naar je nieuwe leven best heftig. Je bent nooit alleen, maar toch eenzaam. Ik had ook het gevoel alsof de wereld draaide, maar ik er niet meer op stond. Dan de hormone, alle fysiek herstel, slaapgebrek, ineens zo'n mensje waar je voor moet zorgen, die nog geen ritme heeft en jij dus ook niet. Mijn vrienden en familie wonen allemaal ver weg, dus ga je ook niet ff op de koffie. Onze 2e kregen we in corona tijd, dus nul kraamvisite. Gelukkig was ik toen wel rete druk met een newborn en dreumes, maar heb me toen o zo eenzaam gevoelt. Het komt echt wel weer goed! Het is alleen anders, dan het was. Het zijn idd allemaal fases. Als je strak weer opgeknapt bent, kun je toch weer kleine dingen gaan ondernemen, met of zonder baby en vanuit daar weer opbouwen.