Eenzaamheid tijdens zwangerschap

Wat vervelend dat je, je door je familie zo eenzaam voelt.. En ik weet dat het anders is dan je eigen moeder maar gelukkig is je schoonmoeder wel enthousiast over het oppassen. Heb je geen vriendin(nen) waar je je ei kwijt kan of gewoon lekker enthousiast fotootjes naar toe kan sturen? Ik weet niet of ik mijn zwangerschap heel anders had voorgesteld.. maar hoe meer weken er voorbij gaan hoe meer ik stiekem baal van het feit dat het niet 'normaal' kan. En hoe meer ik ook ga twijfelen aan alles wat we doen en nog moeten doen. Dus ik geloof dat de Corona Crisis zeker impact heeft op iedere zwangerschap en dat ook eenzaamheid met zich mee kan brengen.

Wat vervelend. Mijn moeder is op dit moment ook helaas zo. Meer met zichzelf bezig, doet vreselijk negatief over iedereen, bah. Ze vraagt ook nooit hoe het gaat. Ik ben nu 37 week, ze is bij de andere 3 bij de bevalling geweest, maar als er nu geen corona was was ze nu niet welkom geweest. Heb vrij vroeg deze zwangerschap al bedacht toch wat afstand te nemen. Scheelt dan weer dat corona nu een handje helpt 😅 Kies voor jezelf, je kan hier op t forum kletsen wat je wilt :)

Ik snap je helemaal. Bij ons is het na 5 jaar eindelijk gelukt zwanger te worden. Word mn eerste waar ik ook al heel lang na heb uitgekeken. Wegens corona en dat mn vader en schoonouders in de risicogroepen vallen zie je ze al heel lang niet meer. Mijn ouders en zusje/broer wonen een uur van me vandaan dus die zie ik daardoor ook bijna niet. Alleen via whats app berichtjes. Van mn schoonkant zien we de zussen broers normaal alleen met de verjaardagen of bij mn schoonouders maar die zie je nu helemaal niet. Dus eenzaam is het vaak wel. Ik mn moeder en zusjes zouden voor de baby gaan shoppen naar primark en een grote stad maja gaat ook al niet door. En dan dat sommige controles ook al niet door gaan heb je ook al het gevoel of ze zwangere mensen op het moment alleen maar als iets lastigs zien want het is al druk genoeg met corona. Soms voel ik me daar best rot over. Gelukkig voel ik de kleine maar echt delen met anderen gaat niet behalve met mn man dan. Ik hoop echt dat de corona crisis snel voorbij is.

Ook hier volledig begrip voor hoe je je voelt... nooit gedacht dat ik mijn 1e zwangerschap zo zou ervaren. Mijn zus is 2 jaar jonger en heeft al 1 kindje van 16 maanden en staat letterlijk op springen voor de 2e nu. Zal voor deze week of volgende week zijn. Tijdens haar 1e zwangerschap werd ze op handen gedragen en als een prinsesje behandeld. Ook nu bij de 2e is het zet je rustig neer, kunnen we iets doen, oh laat dat maar dat hoef jij niet te doen enz. Bij mij (ik ben 9 weken minder ver dan zij) heb ik het gevoel dat niemand er een hol om geeft want 'ik heb zelf nog geen kind of ik ben niet éven zwanger als zij'. Hier en daar kleine voorvallen die mij serieus op de tenen hebben getrapt. En dan weet ik niet of het aan mijn hormonen ligt dat ik overgevoelig ben voor zo'n zaken of dat mijn gevoel effectief juist is dat ik gewoon anders wordt behandeld. Ik loop heel de tijd super hard te twijfelen aan mezelf en mijn emoties. Je denkt toch dat als je een kindje verwacht (zeker je eerste) dat alles zo mooi en speciaal zal zijn. Ik had er alleszins meer van verwacht en voel mij zo teleurgesteld in mijn omgeving. De enige van wie ik het gevoel krijg dat ik écht belangrijk ben en die alles voor mij doet, is mijn partner. En dan besef ik mij ook wel dat ik daar al heel blij mee mag zijn ❤ dat is helaas ook niet voor iedereen weggelegd...

Oh ook zoooo herkenbaar! Wat lastig is dat hè!? Ik denk soms ook dat het aan mijn hormonen ligt... maar dan denk ik later weer van ja ik zou het zelf wel anders aanpakken dus misschien ook niet.. mijn zus was tegelijk met mij zwanger en mijn moeder was daar ook helemaal enthousiast over. Daardoor vroeg ze ook aan mij dagelijks hoe het ging en was ik helemaal verbaasd.. wel reageerde ze overal luchtiger op.. toen onze nipt goed was : goed nieuws. Toen ik zei het wordt een jongen; oh leuk ik ben ff op visite nu.. en kreeg de volgende dag pas weer wat.. mijn zusje had helaas geen goede echo en heeft dr zwangerschap moeten afbreken met 20 weken. Verschrikkelijk... wij hadden het elke dag erover en dat is nu ook weg. Ook vanuit daar wordt bijna niets meer over mij gevraagd wat ik ergens ook wel snap. Mijn zwager negeert het compleet lijkt wel... die was laatst bij ons en kijkt mij amper aan.. en liet ook niks weten toen onze 20 weken echo goed was terwijl ik daardoor zo zenuwachtig was... sinds dit met mijn zusje is gebeurd is mijn moeders interesse in mij ook weer compleet verdwenen dus lijkt wel een soort extra gat waar je dan in valt. En andere kant denk ik dan van ja dit heb je al zo vaak meegemaakt dat je teleurgesteld wordt door je eigen moeder en dan toch weer hoop gehad dat het beter zou worden. Wel fijn dat je vriend zo meegaand is. Dat heb ik gelukkig ook.. ik mag van hem niet veel meer doen en het lijkt soms wel een restaurant hier 🤣.. maar toch mis je dan iets. Ik wil ook niet dagelijks m’n vriendinnen bestoken met baby foto’s want door de IVF behandelingen en het lange proberen ben ik een beetje een laat bloeier dus die zijn allemaal al uit de luiers .. wat je zegt klopt zeker.. we moeten maar blij zijn met zulke partners en misschien ook onze verwachtingen naar beneden stellen, om teleurstellingen te voorkomen... ❤️

Ja stom hè! Dan denk je nu is het mijn tijd.... en dan gebeurd dit.. ene kant denk ik ik ben blij dat dit m’n eerste is dan weet je niet echt wat je mist... maar ik mis alleen al cadeautjes krijgen 😢😩 of een leuke babyshower... die waarschijnlijk ook niet door kan gaan.. of ff shoppen idd. Bestel nu alles maar online. Er is ons al best veel afgenomen met het traject (vertrouwen) en dan dit er ook nog eens bij. Toch overheerst de dankbaarheid wel maar soms is het gewoon echt even klote!

Ook super vervelend voor jou! Wat is dat toch hè met die moeders die zo met zichzelf bezig zijn... ik dacht eerst dat het een midlifecrisis was ofzo maar bij haar duurt dit al een jaar of 10....... 😩🤣. Had gehoopt dat het zou veranderen als ze oma zou worden maar zelfs dat lijkt amper binnen te komen.. maar wel op social media dan hè daar wordt het uitgebreid voor de buitenwereld gedeeld zodat ze even de aandacht heeft en mensen schrijven “wat zal je een leuke oma worden”... ik denk dan alleen maar... mensen jullie moesten eens weten....

Ah ja vreselijk! Die van mij doet nu een jaar zo, is weer gaan roken want het maakt toch allemaal niet uit gunt het mn zusje niet om samen te wonen en zeurt steeds dat ze bij mn vader weg wil maar dat niet kan betalen (hier hebben ze samen keuzes in gemaakt afgelopen jaren mbt pensioen en gouden handdruk) ik heb door hormonen echt een 0% bullshit beleid. Prima als je je kloten voelt, wil daar best met je over praten maar ze gaat dan hele scenes schoppen in de winkel enzo. Was dr vrij snel klaar mee eigenlijk. Mn vader is gelukkig wel heel leuk, en mn schoonmoeder doet ook dr best, dus dat scheelt alweer (hoewel die ook zichzelf boven ons stelt hoor, met reacties als "dan kan IK straks de baby niet vasthouden". Nee dat kan je straks niet nee, je past je maar even aan....