Eerlijk over het ouderschap

Hoi hoi, Ik ben 24 jaar en heb 2 zoontjes, 1 van bijna 2jaar en de ander 8 maanden. Wij hebben ook zeker geen spijt maar het is zo zwaar! Overdag loopt alles lekker soepel. Maar de nachten zijn om te janken. Mijn jongste van 8 maanden slaapt nog niet door en zit in zijn slaap regressie. Ik doe de nachten alleen en niemand die wilt of kan helpen. Het voelt of ik ieder moment kan gaan ontploffen en instorten van oververmoeidheid. Sorry voor dit gezeur maar ik ben gewoon op, en kan dit met niemand delen

Hi, Ouder zijn is het mooiste en zwaarste wat er is🤍 Wel wil ik zeggen: de dingen die jij benoemt komen op een gegeven moment echt weer terug. Je kindje is nog heel klein. Ik hoop dat je dat weet.🤍

Onze tweeling is 19 weken en hebben nog geen nacht langer dan een paar uur aan een stuk geslapen. Sinds drie weken bijna elk uur wakker in de nacht. Als de één wat beter slaapt, is de ander wel elk uur wakker. Zo ontzettend moe en echt moeite om te gaan werken. En als ik dan werk, mis ik ze de hele dag, haha. Gek hoe dat werkt

Weet dat dat weer terugkomt. Onze dochter sliep snel door en dan heb je de hele avond voor jezelf. En dan toch opstaan met haar glimlach. Best of both worlds.

Hi Lady’s, Ik ben een mama van 25 met een dochtertje van 2 en nu bijna 11 weekjes zwanger! Ik moet zeggen dat het echt wel makkelijker word naar mate je kindje groter word! Zoals ik al zei ons dochtertje is 2 jaartjes oud en slaapt van 19:00 tot 07:00/08:00 dus ik mag zeker niet klagen! Wij kunnen zeker een avondje het gezellig maken maar mis het spontane. Ff Mac halen met z’n 2e bijvoorbeeld als we daar zin in hadden om 22:00 savonds! Nu moet natuurlijk 1 iemand gaan omdat onze dochter slaapt dat mis ik vooral! En vind sommige dagen heel pittig als ze in zo’n stoute bui zit!😱 alles doen wat niet mag en maakt niet uit hoevaak ik nee zeg of haar afleid gewoon nog 10 x doen en als ze dan eigenlijk gewoon even in alle rust wil koken en je daarvan 3/4x moet weglopen om je kindje ergens vandaan te halen denk ik soms ahhhhhhh😫 Maar als ze slaapt mis ik haar weer hihi In dec komt de 2e en ik zie dan wel hoe het loopt! Ik vond de nieuw Born fase totaal niet pittig alleen nu misschien met een peuter erbij wel! We gaan het zien 🤭

Denk dat veel mensen het onderschatten. Ik had het ook erg onderschat. Vooral de vermoeidheid die erbij komt kijken en wat dat met je kan doen. Ik ben een stuk later begonnen dan jij. Maar toch heb ik ook van die momenten dat ik even zoals vroeger wil zijn. Het is ook een hele verandering waar jij en je partner weer een weg in moeten vinden.

Kun je nagaan hoe het voelt als je 37 bent😉. Ik heb er drie en het is het mooiste en tegelijkertijd heftigste wat ik ooit heb meegemaakt. Vooral werken na gebroken nachten vind ik super intensief. Wij kiezen een moment samen als de kinderen op bed liggen (rond 21.00u). Lekker op de bank, kleedje. Gezellig samen iets kijken

Het is zeker zwaar, maar mijn dochter is nu 5 en we zitten in zo’n ritme dat alles zo soepeltjes verloopt. Ze gaat naar school, ‘s avonds om 19u naar bed en dan kunnen mijn vriend en ik doen wat we met haar erbij niet kunnen. Praten, filmpje kijken, borrelen. Binnen enkele dagen krijgen we er een baby’tje bij, maar ik denk dat het dan alsnog mogelijk is om ‘s avonds een snackje op tafel te zetten en beide te genieten. Jouw baby is nog maar 10 weekjes oud! Jullie ritme komt wel weer, naarmate kindjes ouder worden. 😊

Ik heb een zoontje van 3 en een dochter van 9 maanden. Vind het heel pittig. Had zware zwangerschappen dus nu eigenlijk al 4 jaar ‘overleven’ met voor ik zwanger werd enkele maanden dat het beter was. Wat ik zwaar vind is dat ik tijdelijk best even kan afzien, als het maar weer beter wordt. Alleen… komt er na een goede periode altijd weer nieuwe ellende 😫 dat is zo schakelen. Mijn oudste sliep super goed, tot vlak voor de geboorte van de baby en toen hadden we ineens twee niet (meer) doorslapende kinderen. Peuterpuberteit en baby combinatie heb ik ook onderschat. Ze slapen allebei nu ook s avonds pas laat (21.00-21.30 uur) dus een avond hebben we ook niet. Pff hoop dat er een fase aanbreekt dat ze allebei weer slapen (en niet om en om hun slaapjes doen overdag) want ondanks dat we het op zich wel volhouden zijn er gewoon bijna geen leuke dingen meer…

Ik ben 24 jaar oud, woon 4 jaar samen (6 jaar relatie) en heb het ook erg onderschat. Vind het geweldig, en als ik naar mn dochter kijk ben ik echt heel blij met haar, en trots. Maar oh, die nachten... en ziektes die erbij komen, en ook nog werken... 😅 en die onzekerheid of je het wel goed doet...

24 jaar en 2 kinderen lijkt me erg heftig. Ik zelf ben 25 en net gestopt met anticonceptie voor onze eerste. Mijn partner is wat ouder ( schelen 7 jaar ) en heeft een zoon van net 5 die 3 dagen in de week bij ons is. Gelukkig ging / gaat hij er wel degelijk ook uit in de nacht, anders had ik het er met 1 die er maar 3 dagen is al mega zwaar gevonden! Mag ik vragen waarom je het alleen moet doen in de nacht? Jij hebt ook je slaap nodig, als jij in elkaar zakt heeft het hele gezin daar nog veel meer last van! Waarschijnlijk hou je je wel staande, en dat is heel knap, maar continu op de overleefstand staan is niet oké.. ik hoop echt dat dat gaat veranderen voor je!

Aan de ene kant vind ik het ouderschap minder zwaar dan gedacht, aan de andere kant veel zwaarder. Ik vond de newborn fase helemaal niet pittig en wij hebben nog nooit zoveel geslapen. Maar de slapeloze nachten die daarna nog kunnen komen, het altijd ‘aan’ staan, daar had niemand me op voorbereid. Nog nooit ben ik zo moe geweest. En het ontzwangeren vind ik ook echt heel pittig en er wordt niet veel over gepraat! Ik ben nu zwanger van de tweede en ik denk dat het hierna ook ‘klaar’ is. Echt de tropenjaren. Aan de andere kant nog nooit zoveel genoten van de kleine dingen. Ik zie deze jaren ook echt als een investering voor later: mega zin om lekker met die boefjes verre reizen te gaan maken, naar de Efteling te gaan en films te kijken op een matras in de woonkamer. ❤️❤️❤️

Ja de vermoeidheid is idd ook een dingetje, onze kleine is een heel moeilijke slaper. De ene nacht om 2 uur in slaap vallen om de volgende nacht om 5 uur in slaap te vallen (met veel gewieg altijd) maar goed hoort er beetje bij denk ik

Ik heb de eerste maanden na de bevalling ook enorm gerouwd om mijn/ons oude leven. Wat ik enorm heb onderschat is dat een baby in het begin super veel drinkt, en dat je daar echt de hele dag door mee bezig bent. En ons kindje sliep de eerste maanden alleen maar op ons overdag, wilde niks anders. Heeft veel tijd gekost voor hij zelf in bed kon slapen. Ik vond dat zo enorm pittig. En mijn eigen herstel heb in enorm onderschat. Ben nu een jaar postpartum en heb nog klachten. Wat ik wel heb geleerd het afgelopen jaar is dat alles tijdelijk is. Op den duur krijg je je avonden met z’n tweetjes weer terug. En weer wat meer tijd voor jezelf. Maar dat neemt niet weg dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn.

Nou helemaal mee eens TS. Ik had dit ook zó volledig onderschat, ik dacht echt "ik doe dit wel even zo moelijk kan het toch niet zijn en als zij slaapt slaap ik ook" Nou helaas werden wij gezegend met een huilbaby en de eerste 4 weken maar 2 uur slaap in 24u gehad en constant een huilend/krijsend kind... We zijn erachter gekomen dat ze koemelkallergie heeft en zijn over op andere voeding en hebben nu wel een heel ander kind wat nu wél slaapt gelukkig. Maar ik vind het alsnog ook echt pittig. Het is ook ineens een andere rol wat je aangemeten krijgt, je bent ineens moeder en je oude leventje lijkt niet meer te bestaan. Het is echt 24/7 zorgen voor een kind en ik doe het met alle liefde voor mijn dochter maar ik vind het echt wel zwaar want je staat echt constant aan en je bent alleen nog maar bezig met kijken en denken of het goed gaat met haar/voedingen/slaap etc.

Ik vind het eigenlijk wel meevallen... Hoorde altijd horror verhalen (en die lees ik eigenlijk 95% van de tijd nog steeds) over hoe zwaar, slaapgebrek, etc. Dus ik bereide mij voor op het ergste. Ik heb een super makkelijk kind, laat ik dat voorop stellen. Heb ik zware momenten gehad? Zeker! Maar zie ik het overall als ongelooflijk zwaar en/of moeilijk? Nee totaal niet... Deze kant komt ongetwijfeld minder voor dan het wel zwaar vinden maar ik vind ik dat deze kant onderbelicht is. Zwangeren of vrouwen met een kinderwens wordt bijna de stuipen op het lijf gejaagd met alle verhalen (mijn mening). Dus nee, ik geniet enorm van mijn zoontje, slaap best goed, werk er ook nog naast en heb nog een hond. Ik vind het best goed te doen😊🤷🏻‍♀️

Ja het is zwaar. Ik vind vooral de combinatie 4 dagen 8,5u werken, huishouden, minder slaap en het continu aanstaan zwaar. Je hebt weinig tijd om op te laden, zo voelt het af en toe. Tegelijk heb ik wel het gevoel alsof mijn leven nu meer inhoud heeft gekregen. Om maar een simpel voorbeeld te noemen, ik kook nu veel liever dan voorheen. Omdat ik weet dat ik dit oa voor mijn kindje doe en voor hem het beste wil. Of als hij op bed ligt, geniet ik bewuster van mijn ‘eigen’ tijd. Het is denk ik ook hoe je het bekijkt. En ik denk dat het, naarmate ze ouder worden, steeds makkelijker wordt. Mijn nichtje is bijvoorbeeld nu 6 jaar en gaat regelmatig bij vriendjes of vriendinnetjes spelen. Ik kan me zomaar voorstellen dat ik dat best even slikken zal vinden als het zover is met mijn eigen kindje 🙂!

Dit kon ik geschreven hebben 😀

Ik vind het eigenlijk helemaal niet zwaar😬 mijn baby heeft nooit op mij willen slapen en weet dat ze moet slapen in de wagen of in haar bedje. Meest tevreden baby ooit. Dat wilt niet zeggen dat alles van zelf is gegaan: 15% van geboorte gewicht afgevallen, geelzucht, maagzuur en ik die fulltime moest kolven. Ik ben gewoon altijd nuchter gebleven in elke situatie. Mijn man en ik doen nog steeds wat we altijd deden. Gaan regelmatig weg, dan doet ze haar dutjes gewoon in de kinderwagen of auto. We gaan ook nog regelmatig uit eten, nooit problemen gehad! Dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen andere lastige dingen zijn. Ik heb geen moeder meer bijvoorbeeld, dat is een lastig iets als je je eerste kindje krijgt. Ik denk dat je altijd maar moet denken: iedereen gezin heeft wel iets! Klinkt cliché maar tel je zegeningen🙂

Mijn dreumes is 17 maanden en slaapt al 17 maanden slecht. Je kunt van te voren niet bedenken hoe het voelt om zolang slaaptekort te hebben. Mensen zeggen ja in het begin moet je vaak snachts eruit maar dat wordt minder. Wanneer dan?