Eigen familie - deel 2

Hahahahahahaha!! Heerlijk verhaal! 🥰🤗 heb het met een glimlach gelezen en hoe verder ik kwam hoe meer ik besefte dat je hier toch niet over kunt klagen als (schoon)moeder. Maarja🤷🏻‍♀️ lekker laten kletsen, ik vind het een prima oplossing!

Ja joh, wij zeggen zeggen altijd ‘choose your battles’. Ik vind een goede, duidelijke opvoeding erg belangrijk dus dat komt wel goed. Ik merk dat er veel minder struggles zijn als ik mn zoontje het idee geef dat hij de controle heeft (dus zelf laten kiezen, uit de opties die ik hem geef 😜). mijn schoonmoeder is meer van de vrije opvoeding, maar mijn man is iemand die het beste gaat op structuur en regelmaat en is het dus ook niet met zijn moeder eens. Mijn moeder kan weer veel te streng zijn, wat (op dit moment en bij dit kind) helemaal niet nodig is. Het commentaar gaat t ene oor in, t andere weer uit. We lachen er zo nu en dan om. Maar ik trek mn mond echt wel open als t te ver gaat.

Wiegje waar mn broers en ik en alle neefjes en nichtjes in heben gelegen uitlenen buiten de familie. Stof kon er af want was te goor. Ik ben echt chagrijnig er van omdat ik nu het hele idee 'verpest" vind🙈

Ja, ik stuur schoonmoeder ook regelmatig foto's en dan stuur ik mijn vader dezelfde. Zodat grootouders hetzelfde krijgen, is een beetje een automatisme geworden denk ik. Maar inderdaad, het is triest als je er over gaat nadenken... 😅

Eerlijk..? Als ik jou was zou ik m’n vader even helemaal niets meer sturen of aanbieden. Laat hem nu maar het initiatief nemen en interesse tonen :)

Mijn moeder is de beste social media oma die bestaat. Ze screenshot mijn foto’s, post deze op haar eigen fb pagina om te pronken als de geweldige oma die super veel tijd doorbrengt met haar kleinkind. Terwijl ze hem een keer in de twee maanden een uur ziet, eigenlijk geen idee heeft hoe hij is en dus ook totaal niet weet wat ze met hem moet. Maar gelukkig geloven haar best social media friends in het leven van deze geweldige oma. - om deze reden stuur ik haar ook niks meer door, omdat ze hem volledig online exposeert terwijl ik aangeef dat niet te willen. -

Mijn vader, op zich een hele aardige en lieve man is afgelopen jaar één keer langs geweest om z'n kleindochter te zien en dat was op d'r eerste verjaardag een half jaar geleden. Hij zei laatst dat we onze dochter weleens konden droppen als we oppas nodig hebben. Heel lief bedoelt maar ze gaat echt niet accepteren dat ik haar bij een vreemde man thuis (met een getraumatiseerde herder) zou zetten en zou vertrekken (hij zei ook ik werk toch thuis dus je kunt dr gewoon hier neerzetten, terwijl hij nog geen kinderstoel, bed of iets in huis heeft voor een kind van 1. Hij heeft niet eens een idee wat ze eet of drinkt op een dag want ik spreek hem amper). Ik heb afgelopen jaar geen foto's gestuurd want als hij dr wilt zien mag hij langskomen, hij woont nog geen 10 minuten bij ons vandaan. Nou vroeg die ook om foto's omdat hij zei dat hij toch wel trots is. Ik dacht echt, als er nu 3 random kinderen voor je neus zouden staan, zou je niet eens weten wie je eigen kleindochter zou zijn. En nu wil je ineens pronken terwijl je eigenlijk helemaal niet echt een opa voor d'r bent!? Vooral omdat ik 3 jaar geleden m'n broertje verloren ben, dacht ik dat hij wel wat meer naar mij toe zou trekken omdat hij alleen mij nog heeft. Maar die hoop heb ik langzaam laten varen. Toen hij zei hoe belachelijk hij het vond dat zijn eigen broer zoveel op de kleinkinderen past terwijl hij bijna 70 is, zei ik: hij is er tenminste wel voor z'n kleinkinderen... Die voelde hij wel en hij beaamde dat hij niet echt een goede opa was, dus hij beseft het wel.

Ik ben de laatste tijd nogal onverdraagzaam, maar ik kan wel weer een frustratiepuntje toevoegen: Via het kind afgeven op de ouders 😒 zo kinderachtig. Mijn dochter (14 maanden) had heel lief een cadeau van mijn ouders gekregen terwijl we uit eten waren. Een nogal groot opzichtig stuk plastic speelgoed wat de woonkamer zal gaan ontsieren, maar hé ze was er blij mee dus vooruit. Het ding maakte echter ook nog eens een hoop herrie en ze zat er vrolijk mee te spelen midden in dat restaurant. Ik vind dat niet kunnen. Kinderen mogen best af en toe net wat meer overlast bezorgen dan een volwassene maar je gaat ze niet in zo’n sociale setting waar mensen rustig zitten te eten met lawaaierig speelgoed laten spelen, dus ik zette het uit (waarna ze er nog steeds mee kon spelen maar zonder licht en geluid). Zegt mijn moeder tegen haar: aaaah jammer hè, veel minder leuk zo, maar het mag niet van je moeder… 🙄 Dat klopt. In plaats van haar leren dat ik daardoor een stomme moeder ben kun je haar ook leren dat het goed is om rekening met elkaar te houden en dat zachtjes spelen ook heel gezellig kan zijn 😒

Zo niet oké als jullie niet willen dat er foto’s van jullie kind online komen te staan op social media en hier niet naar geluisterd wordt. Zou voor mij een reden zijn om per direct geen beeldmateriaal van mijn kind meer te delen met haar.

Mijn moeder komt eigenlijk nooit langs. En wanneer ze wel langskomt is het 5 tot 10 minuten. Sinds ons tweede zoontje er is, is ze nog nooit écht op kraamvisite geweest. Altijd kort even langskomen. Haar vriend is tot op heden nog nooit mee geweest. Tegen andere mensen klaagt ze dat ze zich geen oma voelt. Ons oudste herkent haar niet. Goh?? Hoe zou dat komen? Ze klaagt dat ze niet op mag passen en dat ze totaal geen band met onze kinderen heeft. Ik begrijp niet hoe je zo weinig interesse in je kind en kleinkinderen kunt hebben. Nu vroeg ze vorige week weer eens of ze 'zo even' langs mocht komen. Ik had nog genoeg te doen met twee kinderen en nog vanalles op de planning dus heb nee gezegd. Appt ze:"Laat maar weten wanneer het uitkomt. Zo komt het er niet van." Eerste keer ooit dat ik nee gezegd heb. Maar oké. Dit was maandag. Ik stelde voor dat ze vandaag (donderdag) wel langs kon komen. Om 10:10 geappt en ze las het meteen. Kreeg de dag erna om 22:55 reactie dat dat echt niet kon want dan ging ze klussen bij de zoon van een vriendin. Die grapjas. Alles is blijkbaar belangrijker dan eigen kinderen en kleinkinderen. En maar blijven klagen ondertussen. Ze had laatst tegen mijn buurvrouw die ze amper kent gezegd:"Ze hebben het wel onderschat hoor, twee kinderen." Joh. Wanneer ik met de jongste in het ziekenhuis lig en mijn man met de oudste thuis is, is dat inderdaad niet leuk. Verder genieten we volop en hebben we nog geen enkel moment geklaagd. De laatste keer dat ze me vroeg hoe het gaat is 12 juni 2022. Niet eens even een appje toen we uit het ziekenhuis kwamen. Niks. Voor mij is het inmiddels alleen nog loslaten. Verwachtingen loslaten en moeder loslaten. Geen medelijden meer hebben en ook niet meer denken dat ze het goed bedoeld, dat is toch niet zo. Einde klaag 😅😂

Tot 1,5 jaar gelden had ik een redelijke band met mijn opa... Toen ik 40weken zwanger was heb ik hem gevraagd niet meer onaangekondigd langs te komen ivm de bevalling (en ik had rust nodig). Hij stond soms achter in de tuin of kwam soms zelfs binnen als de bijschuur openstond (vaak gevraagd aan te bellen maar hij bleef dit doen). Mijn dochter is inmiddels 17 maanden en nog steeds is hij niet meer langs geweest. Naar mij toe communiceert hij niet meer. Ik heb hem hem een geboorte kaartje gestuurd, updates gegeven, foto's gestuurd maar daar ben ik met een paar maanden mee opgehouden, nooit kreeg ik reactie. In het verleden heeft er iets plaats gevonden wat zeer ongepast is, ook heeft mijn opa mij geheimen verteld van mijn overleden oma. Ik ben hier eigenlijk heel kwaad over maar voor de goede orde heb ik dit jaren en jaren voor mij gehouden. Ik heb altijd veel voor hem gedaan, 3x per week met hem gebeld omdat hij eenzaam was, 4uur in de week bij hem schoon gemaakt, boodcshappen gedaan etc etc... Via via krijg ik te horen hoe zielig hij is en dat hij oud is, dat ik contact met hem moet zoeken. Mijn vader en zus proberen min over te halen om bij hem langs te gaan. Ergens wil ik nu al m'n geheimen over hem aan hun vertellen maar ik weet dat hun beeld van hun opa/vader zo drastisch zal veranderen dat mijn opa nooit meer bezoek zal krijgen. Ik krijg het voor m'n gevoel steeds zwaarder met deze geheimen en het voelt fijn dit even van mij af te schrijven....

Wat is dat toch met deze generatie en pronken online. Je zou toch denken dat de generatie van onze ouders het nog kan waarderen dat je persoonlijk langskomt en zo contact houdt. Wel gek hoor, dat je dan online je gaat voordoen als trotse opa, maar niet de moeite neemt om langs te komen. Jammer!

Is er iemand die je kunt vertrouwen met dit verhaal? Bv een goede vriendin. Dit klinkt wat groter dan dat je je aan hem ergert.

Idd misschien een vriendin die er helemaal buiten staat ?

Even van me afschrijven. 18 mei is ons zoontje jarig en op die dag vieren we ook zijn feestje van 11.00 uur tot 16.00 uur. Mijn moeder werkt in de zorg, daarom heb ik in februari al aangegeven dat wij zijn verjaardag op de dag zelf vieren omdat het Hemelvaartsdag is en de meesten vrij zijn. Zodat zij zich uit kan plannen op het werk of vrij kan vragen. Nu vraagt ze of ze ook later kan komen op zijn feestje omdat ze die dag moet werken van 07.00 uur tot 15.00 uur. We hebben er niet voor niets een tijdslot aan gehangen en blijkbaar is het niet de moeite om erbij te zijn op de verjaardag van je kleinzoon?!

Ohh wat irritant hè dit. Het komt zo ongeïnteresseerd over vind ik. Mijn schoonouders zijn precies hetzelfde dus ik herken de frustratie 😒

O ik was dit topic kwijt. Blij dat ik hem weer gevonden heb. Begin april heb ik te horen gekregen dat ik een miskraam ging krijgen. Ik had mijn eerste echo en kreeg daar te horen dat het vruchtje was gestopt met groeien met 6 weken. Omdat zoon bij m'n moeder was moesten we daarom wel langs haar heen. Omdat ik in tranen was zag ze wel dat er wat aan de hand was. Dus aangeven dat ik voor een echo moest en daar te horen had gekregen dat het niet goed is. Het eerste wat ze zegt is o ja ik heb ook een miskraam gehad. En daarna een heel verhaal over dat het dan niet goed was bla bla. Vervolgens heeft ze daarna niet 1 keer aan mij gevraagd hoe het gaat. Dit was voor mij wel de druppel. Merk dat ik nu echt in een proces zit van loslaten en meer afstand nemen.

Ik irriteer me aan het feit dat het contact 9 van de 10 keer vanuit mij komt. Ben er ondertussen een beetje klaar mee. Waarom neem je dan überhaupt kinderen als je toch geen interesse toont in hun leven en de komst van het eerste kleinkind?

Als ze zelf een miskraam heeft gehad, dan moet ze toch weten hoe verdrietig zoiets is?! Jammer dat ze van jouw verdriet haar verdriet maakte en geen spatje empathie heeft getoond. Hopelijk gaat het ondertussen beter met je 😘

Ow ik zou dan lekker een andere dag afspreken. Jammer dan. Is voor die kleintjes al druk zat zo’n verjaardag, als oma de dag zelf niet belangrijk genoeg vind om bij zijn feestje te zijn, dan is het eigen keuze toch? Na zo’n dag de avond in is vaak al druk zat, en ze komt toch niet voor de andere visite, die is dan al weg.