Eigen familie - deel 2

Zeg ook nergens dat het haar fout is of opzettelijk hoor. Daarom ook dat ik zeg dat ze hem stuk gemaakt heeft, is ook gewoon iets dat niet kan 😄 Gewoon even gal spuwen en niet blij zijn dat ik dacht dat we er door waren maar dan toch niet...

Echt? Dat meen je niet? Alle gekheid op een stokje... idd, dat ligt niet aan die 2 uurtje oppassen. Ik heb idd een hooggevoelig kind dat prematuur geboren is en veel nood heeft aan zijn vaste structuur. En dat wennen en doen weet ik ook wel, het is m'n 2e. Het is ook mijn moeder haar 5e kleinkind dus die weet heus wel wat ze doet. Mijn eerste zin maakte blijkbaar niet duidelijk genoeg dat het bedoeld was als mopje...

Denk eerder dat je door de reacties beseft dat het een beetje overdreven was.😉 anders is het totaal misplaatst in dit topic

Ik zal je vast verklappen dat de rest van de tijd zo zal gaan. Mijn kind sliep na een paar weken door. En na een paar dagen dacht ze: hahahaha sukkels! Om vervolgens bijna een jaar lang voor 3 voedingen per nacht te gaan komen. Ze had een liefde voor alle groene groentes, die nu zonder te proeven direct op de grond worden gemikt. Nooit te hard juichen als iets lukt, want alle ellende is een fase, maar alle successen ook 🤪

Vandaag lunch bij m'n ouders met de hele familie. Ik merk dat ik er best wel buikpijn van heb. Zeker als m'n vader en broertje samen zijn, dan wordt het vaak al gauw een soort opschepperig en schreeuwerig gedoe. Daarnaast kan m'n vader heel onvoorspelbaar zijn en er soms rare dingen uitflappen. Ook richting m'n man. Wij zijn de enige met kleine kinderen en leven een heel ander leven dan m'n ouders en hebben over veel zaken een andere mening . Ik houd van ze en ze doen ook heel veel lieve dingen voor ons. Maar zeker met dit soort bijeenkomsten waar iedereen erbij is, ga ik met een knoop in m'n maag er heen en hoop ik dat alles goed gaat. Zit gewoon in m'n hoofd af te tellen tot het 14.30 uur is en we weer naar huis gaan. Nou moest het even van me afschrijven!

Super herkenbaar dit…! Dat schreeuwerige.. ander leven. Weinig inlevingsvermogen ook ofzo.

Met eigen moeder al jaren geen contact meer. Met mijn vader wel. Nu ik zelf voor de eerste keer moeder ben vraag ik mijn pa soms: "hoe was dat toen ik baby was? Hoe ging X bij mij?". Standaard afwimpeling: dat weet ik niet meer hoor... wel jammer, dan denk ik: hoe kan je dat nu vergeten? Waar zat jij die periode? 😶 toen mijn ouders scheidden hebben ze het huis leeggemaakt en veel van onze kinderfoto's weggegooid, zelfs niet gevraagd of wij ze wilden. Ik zou ook wel eens graag een leuke andekdote uit mijn babytijd horen... of eens een andere foto zien dan de weinigen die ik in die periode snel-snel uit een album heb gerukt omdat ik de opruimbui al voelde hangen... ik snap niet dat je dat als ouder over je hart krijgt 😬

Ik snap je helemaal. Hier ook ouders die aan het opruimen zijn i.v.m. verhuizing. Ik kreeg de vraag of ik dit fotoalbum nog wou, want anders kon hij de prullenbak in.... Ik snap dat je niet alles mee kan nemen... Maar vond dit toch wel bijzonder.

Ja, als je nou zou digitaliseren dan snap ik dat je niet meer alle papieren foto's bijhoudt, maar dat was niet het geval. En tis niet dat je kinderfoto's van 30 jaar geleden opnieuw kan maken ofzo, zijn herinneringen die je weggooit. Gelukkig heb ik wel een lieve tante die ook wel eens foto's maakte. Die had er nog een paar waar ik als baby op sta en die mocht ik hebben, dus superlief. Maar dat je gewoon alles van je kinderen hun jeugd in de container mietert, daar kon ik met m'n verstand niet bij 😅 Was ook lekker confronterend toen de kraamzorg toen zei: het is superleuk om te vergelijken met je eigen kindje, ga maar bij je ouders vragen hoe het bij jou zat als baby, ga daar maar lekker in de foto albums snuffelen! Ik kreeg me daar ff een brok in m'n keel joh... 😅 was heel lief bedoeld natuurlijk, maar heel vaak staan mensen er ook niet bij stil dat het niet in alle gezinnen 'picture perfect' was en er veel verborgen leed kan zijn achter gesloten deuren. Heb alles na jarenlang wel een plekje kunnen geven. Maar als je dan zelf zo'n klein hummeltje hebt dan wordt je wel weer ff pijnlijk met je neus op de feiten gedrukt.

Klopt. Ik heb wel een cursus gedaan maar ik heb helemaal niet gepuft zoals ik daar leerde! Eerder een ademhaling toegepast zoals ik die als kind leerde bij het bespelen van een muziekinstrument. Je grijpt automatisch naar wat goed is voor jou.

Ik ben echt gek op mijn ouders. Maar af en toe… Ik heb zwangerschapsdiabetes, moet nu insuline gaan spuiten. Dit komt boven op het stukje dat ik flinke bekkenpijn heb, ik mijn baan door mijn zwangerschap ben verloren, ik hierdoor heel depressief ben geworden, thuis zit dus zodoende is het een beetje veel allemaal. Als je dan belt om te vragen hoe het gaat en ik antwoord dat het niet zo lekker gaat, ik moet huilen, ik baal van de insuline moet ineens ingeleid worden met 38 weken… En dan krijg je alleen maar antwoorden als; ja dat is nu eenmaal zo, ik vind het wel fijn want dan weet je de datum en het is sowieso in het ziekenhuis veel veiliger, niet zo aanstellen is voor een goed doel. Ik moest gister gewoon even schakelen. Daar had ik in elk geval even 1 dag voor nodig dan heb ik niets aan die goedbedoelde niets zeggende adviezen… Vervolgens leg ik uit dat ik een bevalplan moet schrijven van de poppoli. Heb niet zoveel eisen. Maar uitkloppen van de navelstreng vind ik bijvoorbeeld belangrijk. Mijn vader gelijk, nou dat kan je uit je hoofd zetten denk je dat er daar tijd voor is. De volgende staat gewoon alweer te wachten die in die beval kamer moet. Of als ik gewoon praat over de kleine aantal dingen die ik zou willen, indien dit mogelijk is, gezondheid van het kindje sowieso altijd voorop. Mijn moeder meteen in mijn tijd was dat gezeur er allemaal niet. Je moet gewoon bevallen. Punt. Je moet helemaal nergens over nadenken maar het gewoon doen. Je denkt overal veelste veel over na, al dat gelees op internet en in boeken, daar moet je mee stoppen. Lieve ouders. Fijn dat dit voor jullie zo gewerkt heeft, maar voor mij werkt dat niet zo en ik lees mij altijd overal heel erg over in (hoe koop ik een woning boeken, rottweiler in huis nemen lees ik mij eerst jaren over in, hamster nemen lees ik maanden over in, doe ik mijn hele leven al met alles) Laat mij het lekker doen op mijn manier en jullie op jullie manier. Gelukkig een partner die ook aangeeft richting mijn ouders dat ik dat altijd zo doe en als dat voor mij werkt dat dit toch prima is, heb af en toe het gevoel dat ze niet willen luisteren naar mij.. Evenals dat ik aangeef de eerste week geen kraambezoek te ontvangen en daarna kijk of ik er puf/zin voor heb ja of nee. Ouders en broers/zussen van mij en mijn partner zijn welkom eerste week maar voorderest gewoon even niet. Begint mijn moeder gelijk; wat ben je ook een bijzonder kind. Dat kan je toch niet maken. Ik zou willen dat ik dat bij jou had gedaan dat had me even gescheeld, toen zat ik er echt helemaal doorheen. Dus je kent het gevoel. Je had het eigenlijk zelf ook gewild. Geef dan geen commentaar maar accepteer dat ik wel de schijt aan iedereens gevoelens heb behalve die van mijzelf en mijn partner 🙈🤗 Even weer gal gespuugd 😂

Mijn vader heeft er ook een handje in om mijn plannen gelijk met de grond gelijk te maken op deze manier. Alsof het onrealistisch en ondoordacht is. Maar als ik dan zijn ‘advies’ opvolg krijg ik 2 weken later weer het tegenovergestelde advies! Zo frustrerend. Ik krijg inderdaad het gevoel dat jouw ouders stiekem ook wel die keuzes hadden willen hebben, en dat nu op jou projecteren. Ik ben ook graag goed voorbereid, volgensmij is dat ook de basis voor een fijne, niet-traumatische bevalling.

Zo herkenbaar, die ongevraagde adviezen waar je niets mee kan en dat kritiek leveren op alles: je moet... je zou... in onze tijd... Pfff

Begin me steeds meer te storen aan mijn ouders. Zo vinden ze bv bepaalde huidige veiligheidseisen volkomen onzin, en dat laten ze elke keer weer weten. Mijn vader vind het leuk om tegen haar te schreeuwen dat ze een kabaalmaker is als ze zit te spelen en daarbij af en toe gilt van plezier. Bij een kind van 10 maanden. Ook als ze bv daar eten krijgt en het gaat haar te langzaam, dan laat ze dat weten. Volgens hem is dat manipuleren. Afgelopen zondag even daar voor moederdag. Mijn eerste. Ik zeg tegen mijn moeder fijne moederdag. Krijg ik als reactie terug, hoef ik niet tegen jou te zeggen want jij bent mijn moeder niet. Ik ben geen vriendinnen met schoonmoeder, maar daar kreeg ik wel een lief appje van.

Zo dan.. auw 🥲

Zooo wat een reactie van je moeder😳 Dan weet je echt niet hoe je moet reageren op dat moment

M'n moeder is mijn babyshower aan het organiseren en heeft alles al aan me verteld.. Wie, hoe, wat, waar, wanneer.. Omdat ze dacht dat ik een verassing niet leuk had gevonden.. 🤷🏻‍♀️

Zie het probleem hier niet zo van om eerlijk te zijn. Super lief dat ze de moeite wil nemen om dat voor jou te organiseren. En als ze denkt dat je je niet fijn voelt bij de verrassing en dus alvast voorbereid probeert ze alleen maar met je mee te denken en de prikkels laag te houden denk ik zo.. waarschijnlijk ook een stukje enthousiastme. Ik weet niet goed wat ze hierin nou echt verkeerd heeft gedaan?

Heel lastig als mensen voor een ander gaan denken.. Ik had een verrassing juist heel leuk gevonden. Er werd wel om m'n mening gevraagd over de locatie, maar kreeg vervolgens te horen dat ze het niet wil veranderen.. M'n partner krijgt een mannen middag, er wordt alleen een datum afgesproken ivm vakantieperiode, maar dat moet echt een verrassing blijven.

Hmmm ja snap wel wat je bedoeld hoor. Vervelend dat het zo voelt voor jou. Ik hoop dat je er alsnog van kunt genieten als het zover is. Je weet nu iig wel wanneer je je agenda vrij moet houden en je leuk aan moet kleden. 😄