Eigen familie - deel 2

Mijn vader vindt Tummy Time kindermishandeling 😅

Dat vinden heel veel baby’s zelf ook 😂

Hoe langer ik moeder ben (ja jongens, de volledige 7 weken 😅), hoe meer ik zaken uit mijn eigen kindertijd en jeugd in perspectief kan zetten. Echt gek, die realisatie... Heb zelf geen leuke jeugd gehad met een narcistische moeder en een vader die daaronder gekke bokkensprongen maakte en de prioriteiten verkeerd legde. Veel drama in huis, veel verdriet. Met moeder al 11 jaar geen contact, met vader nog wel, maar heb meer aan mijn schoonfamilie. Ben op latere leeftijd psychologische hulp gaan zoeken daarvoor en dat heeft een stukje weer kunnen lijmen. Maar ergens bleef ik wel met de gedachte zitten: heb ik er ook geen aandeel in gehad? Was ik soms ook niet een "moeilijk kindje" voor mijn ouders? Maar nu ik zelf een zoontje heb denk ik eindelijk: nee, het kan ook anders. Als je eens een irritatie of ruzie hebt met je partner, hoeft je kind niet op de eerste rij te zitten om dat spektakel te aanschouwen. Je slaat je kind niet als het je allemaal teveel wordt, je wandelt weg van de situatie. Je betrekt je kind niet in volwassen issues en zorgen. Daar zijn GEEN excuses voor. En dan kan je kind nog een rotbui hebben, daar zit een reden achter, je gaat niet zomaar afstraffen. Ik was er voor en tijdens de zwangerschap zeker van dat ik het gewoon goed zou doen voor ons zoontje, en de fouten van mijn ouders niet zou herhalen, maar ik had niet verwacht dat het moederschap ook zo helend zou werken op mijzelf. En dingen in perspectief zou zetten voor mezelf. En dan kijk ik naar mijn zoontje en denk ik: hoe kan je zo'n mooi geschenk onrecht aandoen. Voor zo'n klein hummeltje wil je alleen maar het beste als moeder. Ik wil niet echt iets bereiken met deze post, denk dat ik het gewoon even van me wilde afschrijven.

Ik herken mij hier zo in! Mijn moeder zei dan vaak dat ik haar zou begrijpen als ik zelf kinderen had. Nu ik moeder ben echt 0,0 begrip voor haar. Spreek haar inmiddels al een jaar niet meer, ze kan geen verantwoording nemen voor haar acties en ik kan niet doen alsof het normaal is. Beter voor mij en de kindjes om haar uit ons leven te houden

Ik herken me er ook in. Het heeft bij mij voor zoveel realisatie gezorgd dat dingen niet oke zijn, dat ik juist nu bijna 5 maanden geen contact met ze heb. Wat een rust ineens :)

O wat een fijn bericht om te lezen! Hier ook veel meegemaakt vroeger. Ook uithuis geplaatst op mijn 14e omdat het niet meer ging. Veel aan gedaan om te helen, maar er blijft altijd iets zitten. Tijdens deze zwangerschap contact met mijn moeder definitief verbroken. Ik hoop zo dat ik mag ervaren wat jij beschrijft! Ik hou nu al zoveel van die kleine dat ik zoveel onbegrip heb voor mijn moeder. Daar stond ik al echt van te kijken. Je wilde niet echt iets bereiken met je post maar het heeft mij echt even goed gedaan 😁

Iers kleins dat mij toch irriteert. Ons 1e kindje is het 4e kleinkind van mijn ouders. Ze doen echt veel voor ons en haar, oppassen etc. Als m'n zus kleding over heeft geeft ze dat door. Eb heel vaak krijg ik dan te horen "oh dat truitje heeft .. van ons gekregen" , "dar jurkje hebben wij voor .. gekocht". Tja, onze dochter heeft 2 x iets van kleding gehad. Gaat me niet om geld of materiële spullen (mijn zus en ik hebben het beiden financieel proms)maar toch soms stom dat de 4e blijkbaar minder bijzonder is ofzo. En doordat ze het steeds zo benadrukt valt het mij ook steeds weer op en dat steekt soms.

Ik snap goed dat er altijd nog een stukje blijft zitten. Volledig weg gaat het nooit hé. Het is en blijft een valse start als je thuisbasis niet goed zat. Maar je leert wel heel goed wat je net niet wilt voor je eigen kind. Ondanks de slechte jeugd is dat wel de "positieve draai" die ik er altijd aan geef. Ben er zeker van dat jij op z'n tijd ook nog je eigen realisaties zal hebben, het is je in ieder geval van harte gegund ❤ het is te gek voor woorden hoe sterk je als mens én moeder in je schoenen kan staan vanaf je eigen wondertje er is.

Vandaag uit het niets opgebeld door mijn broer. Hij heeft eindelijk, na 4 jaar, de relatie met zijn vriendin stopgezet. Lang verhaal kort: hij is eindelijk al haar leugens te weten gekomen, inclusief dat zij hem al een tijdlang bedroog met een ander. Iets dat zo'n beetje iedereen al wel wist/vermoedde, los van haar toxic persoonlijkheid naar heel de familie toe. We hebben het 4 jaar met lede ogen aangezien omdat hij het zelf niet wilde realiseren (ze huurden een apartement, maar waren vorige week nog naar een huis gaan kijken + broer was klaar om aan kinderen te beginnen), maar bedrogen worden was nu dus een glasharde no-go voor hem. Oef, opluchting...

Ik lees al een tijdje dit topic mee en kan echt een boek schrijven over de slechte relatie met m’n moeder. Zo kan ik oprecht zeggen dat ze de kraamtijd van m’n oudste heeft verpest door absurde verwachtingen waar ik egoïst voor werd uitgemaakt (dit ging o.a. letterlijk over het niet aangeboden krijgen van koffie of een stoel op de dag dat ik was bevallen). Ben nu een week geleden bevallen van de tweede. Zei net in de familie app dat de kraamzorg er vandaag voor het laatst was. Zegt m’n moeder van ook wel weer lekker toch? Dus ik reageer van ja je hebt toch wel de hele dag iemand in huis, maar het was een fijn mens en het is lekker dat je huishouden is gedaan, maar *naam van mijn vriend* begint as maandag weer werken (want zzp’er; hij begint met 1,5 dag p/w) en toevallig gaat onze schoonmaakster voor nog onbekende tijd op vakantie. Reageert ze met: je bent nu elke dag thuis en hebt er misschien ook wel meer tijd voor 😉. Ik vind dit dus echt een heel vreemde reactie 🤷🏻‍♀️ tis niet alsof ik vakantie aan het vieren ben ofzo, moet een baby verzorgen en nog heel hard herstellen. Bovendien ben ik vanaf volgende week dus 1 dag per week de hele dag met 2 kids alleen, en ze zal niet eens aanbieden om te komen helpen ofzo, terwijl ik de oudste bijv. niet mag tillen.

Dit klinkt alsof het mijn moeder had kunnen zijn. Doodeng... 😵‍💫

Werd net door mijn moeder gebeld dat ze vannacht om 4:00u al wakker was want ze maakte zich zo’n zorgen dat ik volgens haar geen overzicht meer heb🥲 Ben 37+3 en moet nog de kleertjes wassen en de babykamer dweilen, verder is alles helemaal klaar voor de kleine… 🤣 Ze loopt altijd te zeuren dat ik te zwaar op de hand ben en overal te veel zorgen over maak, en nu ben ik weer te “makkelijk”, ik kan t ook nooit goed doen🤣

Ik blijf moeite houden met mijn ouders. Ten eerste doet mijn moeder veel meer met mijn zus, terwijl ik de hulp in sommige gevallen wat beter kan gebruiken. Inmiddels, na heel veel verdriet en meermaals aangeven dat ik ook graag (leuke) dingen met mijn ouders wil doen, heb ik het maar naast me neergelegd en emotioneel meer afstand van ze genomen. Liever breng ik mijn kind ook niet naar ze toe voor oppas (incidenteel). Zij zijn echt van ‘oh je mag best dit of dat, mama ziet het toch niet’ dat zeggen ze niet tegen mij, maar heb ik ze al eens zien doen bij het kind van mijn zus. Mijn vader schakelt soms gewoon helemaal uit. Ik kwam mijn dochter ophalen en had net een vervelende situatie meegemaakt, waar ik even over wilde vertellen. Mijn vader ligt gewoon met zijn ogen dicht op de bank en doet ze net lang genoeg open om telkens in één zinnetje te antwoorden. Ik snap dat hij moe is, maar een kwartiertje een beetje sociaal gedrag opbrengen gaat toch wel? Nee hoor, niet bij hem. Mijn moeder kan heerlijk vol passief agressiviteit praten en dan beweren dat ze ‘gewoon’ wat zei. Mijn vader beaamd dat vervolgens. Ook is alles wat mijn partner doet leuk en fantastisch, maar over mijn prestaties wordt nooit veel gezegd. Als er iets is gebeurd hier in huis, of een cadeautje is geregeld of iets dergelijks, gaan ze er ook vaak meteen vanuit dat mijn partner dat heeft gedaan. Soms denk ik weleens dat het makkelijker zou zijn als ik ze nooit meer zie of alleen op verjaardagen ofzo. Maar dan zijn ze weer extreem verdrietig en krijg ik medelijden met ze. Ook gun ik mijn kind een opa en oma. Ook al toen ze soms behoorlijk streng tegen haar, ze zijn wel dol op haar. Sinds ik moeder ben, heb ik ook veel meer moeite met mijn ouders en kan ik niet begrijpen waarom zij bepaalde ‘keuzes’ in de opvoeding van mij en mijn zus hebben gemaakt. Om maar een voorbeeld te noemen; ik zou nooit tegen mijn kind zeggen dat het misschien beter zou zijn voor mij en mijn partner als we geen kinderen hadden gekregen. Mijn ouders deden dat wel toen ik een tiener was. Vol goede bedoelingen, en wel met ja we houden natuurlijk heel veel van je, maar toch. Waarom zou je dat tegen je kind zeggen, zelfs als je dat zo voelt? Het zijn geen slechte ouders in de zin dat ze ons niet verzorgden of iets dergelijks, maar mijn vader was altijd aan het werk en dus niet beschikbaar en mijn moeder was altijd gestrest en meer bezig met haar eigen emoties en behoeften (alleen knuffelen als zij dat wilde, niet als ik dat wilde, gaan huilen als ik een cadeautje wat ze had gegeven niet leuk vond en dan hebben we het echt over mijn kindertijd). Ik word continue heen en weer geslingerd tussen irritatie en schuldgevoel. Irritatie als ik ze weer één van de hierboven beschreven dingen doe en schuldgevoel als ik er iets van heb gezegd of mijn irritatie naar boven is komen drijven. Eerst was ik ook heel verdrietig, omdat ik me heel erg afgewezen voelde omdat ze nooit naar me informeerden of langskwamen, maar daar ben ik wel een eind overheen. Mensen die zich een beetje herkennen in mijn verhaal? Op het eerste gezicht niet zoveel mis met je ouders, maar emotioneel gezien ontbrak en ontbreekt er nogal wat aan.

Ja hoor! Ik wil bij mij niet teveel uitweiden, maar die zijn soms ook erg bijzonder. Ik wil je dus een hart onder de riem steken dat je niet de enige bent. Voor ons een mooie reminder het anders te doen toch? Tipje: kijk even waar jij gelukkig van word. Dat is wel lastig met al die loyaliteit, maar toch helpt dat mij wel. Het alternatief is dat ik me steeds gekwetst voel. En dat heb ik toch wel zo'n 25 jaar gedaan. Nu even niet meer hoor.

Super herkenbaar! Vooral mijn moeder heeft vaak tegen me gezegd dat ze wou dat ik nooit geboren was. Dat ik dom was en niks kon. Dat ik maar moest oppassen tot vader thuiskwam want die zou me wel een pak rammel geven (als ik iets had gedaan). Ik kan me een knuffel van haar of mijn vader eigenlijk niet herinneren. Toen ik 14 was ging ik met school naar Engeland met de boot en had ik geld meegekregen. Had toen een ketting gekocht van mijn moeder, een blauw hartje. Toen ik terug kwam en het haar gaf zei ze letterlijk “had je niet moeten doen want eigenlijk heb ik het toch zelf betaald.” Ze was ‘s morgens een keer met verkeerde been uit bed gestapt en ze kamde toen mijn haar nog voor het naar school gaan. Ik was een jaar of 12 ofzo en had haar tot aan mijn billen. Zonder voorzichtig te zijn ging ze kei hard met de kam erdoor ipv eerst met de borstel, heb het uitgekrijst van de pijn. Ook veel rake klappen gehad en mijn vader heeft ooit mijn hoofd in een emmer water gehouden omdat ik iets had gedaan… Ze hadden later ook nooit interesse in mijn werkdag. Mijn zus mocht uitgebreid vertellen aan de keukentafel maar als ik wat zei “je werkdag is afgelopen, je bent nu thuis”. Heb tig van dat soort voorbeelden al herinner ik me ook nog wel leuke dingen zoals samen naar de Efteling en broodjes kaas eten in de gondels op de vijver. Ik heb ze na mijn scheiding 4,5 jaar geleden niet meer gezien. Ze kennen mijn huidige partner niet waar ik een dochter van 2 mee heb en ze zijn ook niet geïnteresseerd in haar of in mijn huidige zwangerschap. De eerste 2 jaar veel verdriet om gehad en door samenloop van omstandigheden burn-out gehad. Nu heb ik er vrede mee en concentreer me op mijn gezin. Ik laat het mijn leven niet meer bepalen in ieder geval. Geeft me nu veel rust.

Wow wat super verdrietig om te lezen...😭 Goed dat je er nu vrede mee hebt. Verdrietig dat het zo moest gaan maar helaas heb je van andermans acties geen invloed. Aan jou heeft het niet gelegen. Gelukkig kan je je liefde in je eigen gezin kan stoppen die het wel waardeert ❤️❤️

Wat afschuwelijk om te lezen dat ze jou zo behandelden. En wat knap en sterk hoe jij hieruit bent gekomen..🙏

Dat emotioneel onbeschikbare is echt naar voor een kind... over dat soort dingen mag je je zeker geïrriteerd voelen! En die irritatie, daar hoef je je niet schuldig over te voelen denk ik. Vaak wordt gedrag als dat van je ouders jegens jou van generatie op generatie doorgegeven... heel knap dat jij dat doorbreekt..!!

Vreselijk herkenbaar dit, ik heb zelf nu afstand genomen en het contact verbroken om mijzelf en de kinderen te beschermen tegen deze pijn. En daarbij begonnen aan het boek: ongezien opgegroeid (+ het vervolg emotioneel onafhankelijk) van Linsdey C. Gibson om dit alles hopelijk een plekje te gaan geven. En hopelijk patronen te doorbreken die ik onbewust meeneem van mn ouders 😑

Mijn moeder.... Al jaren een slechte band vanwege zware verwaarlozing naar mij en broers /zus. Nu is mijn zoontje anderhalf jaar en ze ziet hem alleen maar op verjaardagen. En zelfs dan komt ze niet altijd. Mijn moeder en mijn zoon hebben elkaar welgeteld 3x gezien. Ze mag ook niet oppassen van mij vanwege de grote zooi daar in en om het huis. Ze was een tijdje terug nog in het nieuws vanwege verwaarlozing van een dier en op de foto's zag je goed wat voor een bende dat was..... 😪 Ik schaam me zo diep voor mijn moeder dat ik het contact een beetje dood laat bloeden. Anderzijds, moeder 'spelen' is haar niet gelukt, maar oma zijnde is een andere rol. Ergens wil ik zijn oma ook niet ontnemen, maar niet in deze omstandigheden....... Zo, even mijn hart weer wat gelucht en ik heb heel veel om over na te denken.