Eigen familie - deel 2

Dit altijd! Of het nu met mijn familie is of schoonfamilie… ‘Je hoort hem toch niet?’ ‘Hij huilt toch niet’? Nee nog niet nee, maar zodra we thuis zijn en dan eindelijk wel in bed ligt mogen zij eens raden wie er met een oververmoeid kind zitten.. niet zij! Zo vreselijk irritant. Ik ben echt wel vrij makkelijk met m’n zoontje, maar bedtijd is een soort van heilig haha

Hé ik wat goed, een topic over eigen familie. Die trek ik namelijk slechter dan mijn schoonfamilie. Dat komt denk ik doordat de generatiekloof groter is. En hoewel ik weet dat er absoluut geen kwade bedoelingen achter zitten, moet ik af en toe echt mijn verbazing en frustratie wegslikken. Er ontstaat vooral veel ruis door moderne media zoals whatsapp. De nuance gaat zo verloren! Mijn moeder zegt bijvoorbeeld direct wat er in haar opkomt, maar het ontgaat haar vervolgens volledig dat de timing een situatie heel ongemakkelijk kan maken. Zo stuurde ik laatst een schattig filmpje van een nieuw trucje van mijn dochter. Antwoordt ze: wist je dat “neefje” al bijna kan lopen? Die is een maand jonger 🤯🤯🤯 ik weet dat die gedachte op dat moment bij haar naar boven plopt, maar hou dat dan voor je en bewonder mijn dochter alsjeblieft 🤪

Je hoeft niet om 7 uur weg? En wie gaat dat bepalen😂

😂 ja ik vind het ook altijd zo bizar. Ga je me vastbinden ofzo?

- Mijn vader zit altijd te jammeren dat iedereen hem in de steek laat en niemand met hem om wil gaan en gaat vervolgens rustig naar Spanje om te overwinteren terwijl ik over een paar weken ga bevallen.... - Mijn zus schreeuwt moord en brand dat niemand aan elkaar denkt in de familie en vergeet vervolgens zelf de verjaardag van mijn dochter en kan ook niet op haar verjaardagsfeestje zijn want dan had ze al wat anders... Goed, familie... Ik kan die mensen ook niet meer echt serieus nemen jammer genoeg...

Ik vond dat ook maar een akelige opmerking, omdat ik mijn ouders sowieso twee keer per maand zie en ze meerdere keren per week spreek. Zij spreekt mijn stiefvader amper en vooral wanneer zij iets nodig heeft en dat is al meer dan 10 jaar zo. Ik weet dat ik zijn kind niet ben, maar we hebben wel een vader-dochter band en ik zie hem wel als de opa van ons kind. Hij ziet dat zelf ook zo en had gezegd dat ik me niks moet aantrekken van wat zij zegt.

Even een update: Mijn stiefvader komt aanstaande zondag op mijn verjaardag samen met mijn moeder. Mijn stiefvader kreeg van alle kanten commentaar op het feit dat hij mij en mijn moeder zo zou laten zitten. Zijn andere dochter noemde hem een clown en zei dat haar zus onredelijk is en hij daarin niet moet meegaan, zei hij. Hij heeft zijn excuses aangeboden en vroeg of hij nog mocht komen, dus zei ik dat ik al een clown had geboekt voor mijn verjaardag maar dat er nog wel ruimte is voor zijn clownerij. Ik kon het niet laten om toch nog iets lelijks te zeggen. Hahaha.

Ah dat is goed joh. Een leuk grapje en dan kan je het daarmee hopelijk achter je laten. Heel fijn dat hij gewoon mee komt, wordt vast gewoon gezellig en dan kan je de ergernis gewoon bij die stiefzus laten en niks tussen jou en de geliefde van jouw moeder laten instaan. Veel plezier op je verjaardag!!

Wat lastig dat je vader en zus de woorden "iedereen" en "niemand" verwarren met het woord "ik". Lijkt mij erg lastig om zoveel moeite te hebben met de Nederlandse taal. Maar even zonder gein: wat hypocriet en irritant zeg..

Fijn dat het zo opgelost is inderdaad en dankjewel!

Zo herkenbaar, ik kan een boek schrijven over de aanvaringen met mijn moeder. Nu ik zwanger ben van de tweede(na 10 jaar lang miskramen en proberen) en mijn moeder het blije nieuws vertelde was het eerste wat ze zei, als je maar niet denkt dat ik een vaste dag op ga passen. Ik zei gelijk nou mam ik heb er nog geen seconde aan gedacht om je te vragen want ik ga 2 dagen minder werken. (Mijn vriend gaat 2 dagen thuiswerken) dus we hebben geen oppas nodig. En mijn schoonmoeder staat te springen om op te passen als het nodig is😁. Bij mijn eerste was ik 19 en heb ik mijn moeder veel te veel invloed laten hebben op mijn bevalling en heeft ze zich heel erg bemoeid met de opvoeding. Zo was ze bij mijn bevalling en was ze de eerste die nadat mijn zoon geboren was de baby uit armen van de verpleegkundige griste en vervolgens ruim 3 kwartier met hem op de gang liep om hem te showen aan de hele familie die op de gang zat… ondertussen werd ik gehecht en was ik zo uitgeput van 24 uur weeen en persen dat ik er niets van heb kunnen zeggen. Bij deze bevalling is ze zeker niet aanwezig. En ik werd gek van het feit dat ze elke dag ongevraagd binnen in mijn huis stond, ze belde niet aan en had toen nog de sleutel en stond elke dag zo in mijn woonkamer of naast mijn bed. Gelukkig heeft ze nu geen sleutel meer en gaan we bij deze zwangerschap een ring deurbel plaatsen🤣 Nu belde ze me gisteren en deelde terloops mee dat ze wel even elke dag de baby komt halen voor een wandeling😤jahoor maar wat denk je zelf!!!??? Echt ik heb nu al nachtmerries over de ruzies die ik ga krijgen omdat ze elke dag denkt langs te kunnen komen, de opmerkingen op verjaardagen dat zij nooit mag oppassen…..

Oef mag ik even klagen over m'n moeder.. M'n zoontje was laat met praten en kreeg vanaf 3 jaar een VE programma op peuterspeelzaal en logopedie. Nu zit hij al sinds de zomervakantie op de basisschool en gaat het supergoed. Ik heb express niet bij het begin verteld over de logopedie en eerdere achterstand, want ik wilde een neutraal oordeel van de leerkracht. Nu 2 beoordelingen gehad en ze is iedere keer juist super positief over zijn spraak en woordenschat. Ik heb er beide gesprekken ook nog op doorgevraagd en ze was alleen maar positief. De logopedist heeft ook weer testen afgenomen in oktober en gaf aan dat we konden stoppen. Ik hoor zelf nog wel eens dat zijn uitspraak niet helemaal duidelijk is, dus ik had wel een keer tegen m'n moeder gezegd dat ik vanaf januari bij een andere logopedist ging kijken en weer even een test laten afnemen. Nu is ze dus al weken steeds aan het vragen.. en heb je al een afspraak? Heb je al een afspraak? Linkjes doorsturen, artikelen doorsturen. Nu gaf ze net aan de telefoon aan dat ze het op een feestje had besproken (??) En daar een vrouw was die altijd kinderen met taalachterstand heeft begeleid. Ze kon wel een afspraak inplannen voor ons.. Ik was zo geïrriteerd. Ze praat hem de hele tijd een taalachterstand aan, terwijl de experts op school, de logopedist en de ouders die hem dagelijks spreken, juist vinden dat het hartstikke goed gaat. Ze vond me heel ondankbaar en dacht alleen maar in het belang van onze zoon... maar ik zei dat ik vind dat ze zich er veel te veel mee bemoeid en daarnaast dat ik het niet oké vind dat ze dit op feestjes bespreekt?? Ze maakt hier nu een probleem van in haar hoofd heb ik het idee Zoo oké heel verhaal. Maar goed om even van me af te schrijven 😅

Wat ik de laatste tijd nogal slecht trek is dat mijn ouders doen alsof ze heel erg betrokken zijn terwijl ze dat niet zijn. Ze wonen op een uur rijden hier vandaan. In de eerste 7 maanden zijn ze 2x kort na de geboorte hier thuis geweest en daarna nog 1x. Ik heb ze zelf ook een keer of 4 bezocht. Daarna zijn ze zoals gebruikelijk naar het buitenland vertrokken (ze reizen de koude helft van het jaar met een camper door zuid Europa). Ik juich het toe dat ze dat doen. Dat was hun pensioendroom en ik vind het superstoer dat ze het ook echt zijn gaan doen. De consequentie is wel dat ze hun kleindochter nog minder zien. En misschien heel flauw, allerlei kleine opmerkingen steken me vervolgens: - mijn moeder heeft het altijd over “onze *naam kleindochter*”. En dan denk ik: die je pas een paar keer gezien hebt… - ze denken haar te kunnen doorgronden aan de hand van foto’s. Zo hebben ze maandenlang iedereen wijsgemaakt dat ze nóóit huilt, want ze hebben alleen maar blije foto’s (ja duh 🤦🏻‍♀️). - op social media wordt meteen gereageerd met een opmerking alsof ze precies weten hoe het zit. Zo had mijn vriend voor het eerst met de fietskar achter de racefiets gereden en die rit op strava gepost. Antwoordt mijn moeder: jahaa, als het maar snel genoeg gaat dan vindt onze *naam kleindochter* het prachtig”. Oh? - en toen ik vertelde dat het kdv voor onze tweede nog niet meteen plek zal gaan hebben antwoordde mijn vader: “ohjee, en nu dan? Dan moeten wij zeker komen opdraven?” Toen viel ik echt van mijn stoel. Ze hebben nog geen minuut in hun leven opgepast. Dat hoeft ook niet (sterker nog dat wil ik denk ik ook niet). Maar waar die opmerking nou vandaan kwam?! Ik vind het prima dat ze niet wekelijks op de stoep staan, maar gedraag je dan niet alsof dat wel het geval is 🫣

Oeh helaas herkenbaar en dit trek ik ook slecht van mijn moeder... Lijkt wel alsof vooral de buitenwereld 'moet' weten wat voor leuke opa/oma ze zijn. Maar ondertussen...

Ik kan me soms echt ergeren aan mijn opa. Hij is echt de beste en ik hou zielsveel van hem maar afentoe kan hij zulke botte opmerkingen maken! We botsen hierdoor heel vaak en dat vind ik gewoon super vervelend. Vooral omdat hij eigenlijk een vaderfiguur voor mij is omdat ik nooit contact heb gehad met mijn eigen vader. Soms hebben we echt dikke ruzie om de kleinste onnozele dingen. 😵‍💫

Ik vind het zo vreselijk dat mijn vader als naampje voor kleine meisjes 'poes' heeft. Hij bedoelt het oprecht onschuldig, maar ik ben er vroeger mee gepest en nu gebruikt hij het ook voor mijn dochter terwijl ik gezegd heb dat ik dat niet wil. Ook heb ik gezegd dat ik niet wil dat mijn ouders (streng gelovig) evangeliseren naar mij (van mijn geloof gegleden). Maar ze kunnen het niet laten om een kinderbijbel aan de kinderen te geven, een bijbel aan mijn man en om als ze gezellig op visite komen te vertellen dat we ons moeten bekeren. Ik vind dit heel erg moeilijk, want ik heb zelf ook geloofd en ik weet hoe belangrijk het voor ze is dat ik geloof. Ze willen namelijk niet dat ik in de hel terecht zou komen, en daar zijn ze nu bang voor, dat is hun grootste nachtmerrie. Dus vanuit hun oprechte geloof zeggen ze dingen die liefdevol zijn voor mij en mijn gezin. Maarrrrr vanuit menselijk perspectief overschrijden ze mijn/onze grenzen en dat maakt me ontzettend boos omdat ze mij niet respecteren in mijn keuzes.

Oh wauw dit zou mij ook echt enorm storen.

Vrijdag in het ziekenhuis te horen gekregen dat ons kindje héél snel groeit en erg groot is en het ziekenhuis het als veiligste optie ziet om mij (waarschijnlijk) rond 38 weken te laten bevallen met een keizersnede. Mijn man en ik hebben een Whatsapp groep met schoonfamilie + familie in, om iedereen op de hoogte te houden van ziekenhuisbezoeken, groei enz. Om te vermijden dat we 101 berichtjes tussendoor krijgen/moeten sturen. Met die app hoeven we maar 1 keer te communiceren en is gelijk iedereen op de hoogte. Heb vrijdag ook in die app laten weten dat het zo goed als zeker een keizersnede wordt (ik ben hier wel bang voor, het blijft toch een operatie...). Schoonfamilie reageert heel nuchter: "achja, je weet tenminste waar je aan toe bent" en "haha, ja dat zijn onze genen hé, grote babies!". Mijn familie heeft het bericht gelezen en nog niet eens gereageert of iets laten weten (bedankt mensen, het mocht geen verrassing meer zijn, wat dom van mij dat ik andere verwachtingen had...). Maar ondertussen wel hoog en laag schreeuwen dat ze grootouders worden en daar tegen iedereen die het wil horen mee uitpakken. Nog geen kat gevraagd hoe ik me eigenlijk voel. Terwijl ik gewoon eens goed wil janken 😪

Ik en mijn zusje hebben al sinds onze jeugd geen beste band. Zijn gewoon heel verschillend. Hoe meer contact we hebben hoe slechter onze band dus ik probeer het altijd een beetje op zijn beloop te laten maar niet teveel met haar op te trekken. Nu was ik laatst op haar housewarming en dan begint ze over een babyshower en dat die geregeld moet worden en dat zij dat dan wel wilt doen.. Ik weet dat mijn beste vriendinnen dit ook al wilde dus nu doen ze het allen gezamenlijk. Maar op het moment dat ze dit bedenkt zegt ze terwijl ik met haar en 2 van haar vriendinnen zit. Oh zal ik dan maar mijn vriendinnen uitnodigen op de babyshower, aangezien jij geen vrienden hebt… Ik voel me dan zo voor lul gezet… Haar vriendinnen zeiden ook gelijk dat ze zoiets niet kan maken en ik heb ook gelijk gezegd het geen leuke opmerking te vinden en omdat ze mijn vriendinnen niet kent het niet betekend dat ik geen vriendinnen heb… Zij vind dit een grapje… Ook is ze al continue bezig met straks ga ik lekker veel oppassen en dan ga ik met die kleine naar het sprookjesbos. En oh ze kan ook wel hier komen als mijn vriendinnen er zijn dat is echt gezellig… Ik wordt hier ook heel kriebelig van… Die band hebben wij gewoon niet, dat vertrouwen is er niet plus mijn Kind is zometeen geen pop waar ze mee kan lopen showen… Ik weet ook hoe ik dit voel maar ik weet zeker dat als ik dit op een normale manier met haar zal bespreken dat het uitloopt op giga ruzie… Denk dus dat het voor nu het beste is om er niet zoveel aandacht aan te besteden en dan zie ik straks wel hoe het loopt.. Maar ik raak er behoorlijk geïrriteerd van.

Nou, ik snap heel goed dat je daar verdrietig van wordt. Je hoopt toch op een beetje steun/erkenning. Geen antwoord voelt dan ook als een antwoord.. Hopelijk kun je je verdriet er even om laten gaan & daarna, ondanks de aankomende spannende keizersnede, uitkijken naar de komst van jullie kleintje!♥️🍀