Eigen familie - deel 2

Je moet het lef maar hebben, om te denken dat je wat te zeggen hebt in andermans huishouden... Door omstandigheden heb ik enkele maanden geleden alle contact verbroken met de labiele vriendin van mijn broer. Heb broer zelf wel op het hart gedrukt dat hij welkom blijft bij ons, maar dat we haar gedrag na 3 jaar zat zijn, en dat ze geen rol hoeft te spelen in het leven van onze baby na de geboorte. Broer heeft de boodschap ontvangen, maar ergens lijkt hij nog te de hoop te hebben dat het "in orde komt". Ik sprak mijn vader gisteren via de telefoon, die het nu allemaal maar lastig vindt. Hoewel hij ons standpunt snapt, begint hij (met het zicht op uiteindelijk kraambezoek) nu ineens te neigen naar het belang van "de goede vrede bewaren". En probeerde hij mij te overtuigen om de vriendin van mijn broer toch uit te nodigen na de bevalling voor kraambezoek om geen ruzie te veroorzaken. Desnoods zou ik dan maar "een toneelstukje moeten opvoeren" want het is toch veel belangrijker om de band met broer te behouden... Amm nee, ga weg met je walgelijk advies 😅 ik ga tijdens kraambezoek geen toneelstukje in mijn EIGEN HUIS opvoeren om iemand te pleasen, die al 3 jaar naar tegen mij doet. Gewoon omdat anderen het daar moeilijk mee hebben... Jammer dan, we gaan gewoon de eer aan onszelf houden. Heb dat ook zo tegen vader gezegd, hij zij te schrikken van mijn reactie. Broer weet dat hij hier altijd welkom is, als hij dan zelf besluit om weg te blijven is dat zijn keuze. Paar weken geleden zou ik het hier veel moeilijker mee gehad hebben, maar ondertussen heel duidelijk mijn grenzen aangegeven. Voelde me gisteren na dat telefoongesprek wel héél sterk, deed me ook eens deugd 😁

Wat ontzettend lieve reactie, Dank je wel❤️ Ja weet je wat ik zo erg vind. Ze gaat nu bij mijn moeder het zielige meisje uithangen en mijn moeder blijft maar volhouden met zeggen:tja hoe we! Het ook gezegdt hadden het was toch nooit goed geweest. Ik zei pijnlijk ja altijd maar ik vroeg alleen maar om samen te zijn. ....nu zijn ze heel goed in mijn de slechterik te laten lijken en voelen tegen de rest van de familie en kennissen. Ik heb het nu gedaan natuurlijk. Ik heb therapie aangevraagd. Sta op de wachtlijst. Heb jij nog wel contact met je moeder en zus? Zie op jou profiel dat je 15 weken zwanger bent. Gefeliciteerd❤️

Nou dat inderdaad. Mijn partner zei gisteren nog tegen me. Hoe je het ook doet, je doet het toch nooit goed. Elke x de bevestiging van wat ik al denk, wordt ook altijd bekrachtigd, waar ik dan ondanks dat ik het al voorspeld heb, toch teleurgesteld over ben. Heel goed! Hopelijk ben je snel aan de beurt en dat het je goed gaat doen. Ja wel contact. Met zusje minimaal (bewuste keuze) en moeder normaal. Net een hele heftige periode met m’n vader meegemaakt. 11 weken ziekenhuis waarvan 6 op ic en 2x voor de dood weggehaald. Waardoor ik contact blijf houden voor m’n vader. (Ben echt een papa’s kindje) maar heb in die periode wel tegen partner gezegd, gaat het verkeerd, dan ga ik op en duur breken met de familie. Ook in die periode hebben ze me ontzettend gekwetst en pijn gedaan. Ja klopt! Na een half jaar vol ellende en verdriet m.b.t de wens mag dit wondertje goed groeien ❤️ Als je behoefte hebt om er over te praten oid, mag je altijd via insta een privé bericht doen ☺️

O jeetje meid wat heftig zeg!!! Juist in zulke situatie's heb je elkaar het hartst nodig. Doet dan ook het meeste pijn als dat niet zo is lijkt me. 😢 gaat het nu wel beter met je vader? Ja het zijn echt wondertjes❤️ Nogmaals gefeliciteerd en veel geluk🍀 Ja dat is goed , hoe kan ik je vinden op insta?

Ja die is gelukkig weer thuis! Mijn insta is daniellehaakt93

Herkenbaar wel. Bij mij wordt ook gezegd van.. oohh ik mis de kleinkinderen zo erg. Het is nu vrijdag en we hebben elkaar woensdag nog gezien en dinsdag kwamen ze ook even langs. M'n moeder belt me ook bijna iedere dag. Ik neem niet altijd op of bel niet altijd terug. Soms een dag later of soms korte app. Geeft me ook altijd een schuldgevoel als ik zeg dat de kinderen bij mm zwager of schoonzus gaan spelen. Dan is het meteen van.. ohh maar kon ook bij ons. Tegenstrijdig is dan weer dat ik merk dat ze het vaak na 1 of 2 uurtjes wel zat zijn en hun eigen ding willen gaan doen in huis. Dus een middag oppassen zit er dan ook eigenlijk niet in. Maar vind het lastig dat het niet zonder schuldgevoel kan en dat ik steeds opmerkingen krijg. Heb ik ook steeds meer behoefte om wat afstand te nemen

Gelukkig! Ik heb je een volg verzoek gestuurd.

Ja, hoe meer er getrokken wordt, hoe meer weerstand. Hier speelt het echt al jaren. Nu wordt zoontje erbij betrokken. Het is enorm verstikkend.

Hoe ga je om met een zus die het altijd alleen maar over zichzelf kan hebben? Zus en zwager hebben het altijd zwaarder dan een ander en zijn altijd aan het klagen. Zo veel aandacht nodig en kinderen slapen zo slecht. Wij hebben het maar makkelijk volgens hun. Als ik iets vertel over mijn kinderen walsen ze daar direct over heen door over hun eigen kinderen te vertellen. Iemand een tip hoe je hier mee om kunt gaan? Totaal geen interesse en moet altijd over hun gaan.

Ik heb hier een keer duidelijk en letterlijk gezegd: waaroom praat je alleen maar over jezelf en toon je nooit interesse in anderen? Begint echt heel irritant te worden. Sindsdien is het beter..

Ze kan ook nooit afspreken. Ik vind het zo jammer. En op verjaardagen praat ze maar met haar schoonzus over van alles wat ze wil doen (samen sporten etc). En voor mij heeft ze nooit tijd. Ik heb er zoveel tijd en energie in gestoken maar er komt gewoon niks uit. Ik vind dit erg jammer en verdrietig. Alsof ze er geen behoefte aan heeft

Misschien heel moeilijk, maar zeg wat je hier typt! Je mag best een beetje hard zijn en voor jezelf opkomen. Vaak weten mensen niet hoe ze je laten voelen en dat je iets vervelend vindt, totdat je het zegt. Dan gaat er ineens een lampje branden.

Daar heb je wel gelijk in denk ik. Ik ben ook enorm conflictvermijdend

Hebben er meer mensen geen contact met hun eigen familie? Mijn moeder heeft een relatie met een vrouw sinds ik 4 ben (nu 30). Deze vrouw is alcoholverslaafd geweest en heeft eigen trauma's. Vroeger heeft ze dit heel veel op mij geprojecteerd. Er waren veel ruzies thuis, ik kon geen toenadering zoeken bii mijn moeder omdat ze dan jaloers werd. Het is heel heftig geweest en teveel om uit te leggen. Op mijn 12e ben ik uit huis geplaatst binnen jeugdzorg. Er was op en aan contact maar draaide altijd uit op ruzie. Mijn moeder heeft altijd een excuus voor haar klaar staan en dat ik me maar een beetje moet schikken naar haar om ruzie te voorkomen. Tijdens mijn tienerjaren en begin 20 is het heel heftig opgelopen waarbij die vrouw mij met de dood bedreigd heeft en gestalkt. Ik heb hierna het contact geheel verbroken. Mijn moeder belt me weleens stiekem zonder dat haar partner dit weet. Door de jaren heen probeert mijn moeder steeds het contact te herstellen, maar ik heb geen behoefte aan haar vrouw. Ik voel me te onveilig en ondanks dat ik veel heb kunnen verwerken wil ik haar energie niet in mijn leven. Mijn moeder is altijd welkom en dat weet ze. Maar als ik geen contact met haar vrouw heb zegt zij niet langs te kunnen komen. Inmiddels ben ik zwanger en had ik gehoopt dat mijn moeder wel langs zou komen. Maar ze blijft er bij dat ik ook contact met haar vrouw moet hebben. Ik snap niet dat ze niet gewoon zegt ik ga naar mijn dochter en daar heb je het mee te doen. Ik vind het dus haar keuze dat ze mij niet ziet. Dit is al de zoveelste afwijzing en ze snapt mij gewoon niet. Zij vind het mijn keuze dat we elkaar niet zien omdat ik het niet met haar vrouw erbij wil. Ben ik nou gek? Ondanks al die jaren blijft dit pijn doen. Sorry voor het lange bericht moest er even uit😅

Klinkt heel heftig wat je allemaal mee hebt moeten maken. Wat jammer dat je moeder er na al die jaren nog steeds voor kiest om jou niet boven haar vrouw te stellen. Ik vind je helemaal niet gek en vind het heel logisch dat dit je pijn blijft doen. Ik vind jou heel dapper door voet bij stuk te houden. Als in, of zonder vrouw, of niet. Hopelijk voor jou gaat je moeder in zien dat het contact met jou naast haar vrouw kan bestaan!

Twijfel asjeblieft niet aan je eigen gevoelens, die staan buiten kijf! Ik hoop dat je moeder inziet wat het met je doet en gedaan heeft...

Bedankt ik blijf die hoop ook steeds houden. Toch elke keer niet.. ik denk dat ze het nooit gaat begrijpen

Lief dat je dat zegt. Ik vind het ook zo stom dat ik er dan toch aan ga twijfelen. Vooral omdat ze dan zegt het is jouw keuze dat zij niet mee kan en dat we dus geen contact hebben. Terwijl ik het precies andersom vind😅

Ja ik geloof je meteen. En wie weet vindt je moeder dat ook wel oprecht, dat kan. Maar dat betekent niet dat jouw gevoelens onwaar zijn. Gevoelens vertellen je altijd iets dus probeer er altijd naar te luisteren

Tijdens de kraamweek kwam mijn moeder 2x onverwacht langs. Heb haar toen verzocht van tevoren even een berichtje te sturen om te kijken of het ons wel uitkomt. Kreeg gisteravond laat een berichtje van haar. Stond in:"Ik kom morgenochtend langs." Nee! Nee! Nee! Dat is dus helemaal niet de bedoeling van 'stuur van tevoren even een berichtje en kijk of het uitkomt". VRAAG op zijn minst even of het ons uitkomt. Ik heb nu moeten zeggen dat dit niet kan omdat we visite krijgen. Zal morgenochtend de wind van voren krijgen want "ik ben toch je moeder!" Ze zal er ook weer alles aan doen zodat het lijkt alsof ik een heel slecht mens ben dat ze op dat moment niet langs kan komen. En dan zit ik natuurlijk weer met een schuldgevoel 😮‍💨