Eigen kind en bonuskinderen

Hi, Ik begin even opnieuw. Twee fantastische jongens cadeau gekregen bij m’n man. Zelf ondervind ik geen problemen met het hebben van bonuskinderen. Ik noem ze ook eigenlijk nooit zo. Zij mij ook geen bonusmama trouwens. We zijn gewoon een super fijne familie samen en daar komt een kindje bij als aanvulling van ons twee. Maar ik zal voor de twee oudste jongens net zo door het vuur gaan. Ik vind het eerder lastig als ze lange tijd bij ons zijn geweest en ze dan naar hun moeder gaan. Moeten m’n man en ik altijd weer even zoeken en wennen. Niet aan elkaar uiteraard, maar wel dat er een andere dynamiek weer is. Ze zijn vanaf het begin onwijs lief voor me en deden juist hun best dat ík mij welkom voelde in hun wereld en leven en gezin met hun vader. Mijn uitdagingen zaten juist in het begin dat ik onzekerheden kende: doe ik het goed, accepteren ze me wel, etc. Maar dat was eigenlijk vooral omdat ze al heel snel heel veel voor me betekenden.

Mooi verhaal! Ik noem ze ook geen bonus en zij mij ook niet, maar moest toch een benaming kiezen omwille van het topic. Echt fijn dat het bij jullie zo goed werkt 😊

Wellicht een leuke serie voor jullie : Bonusfamiljen op Netflix… ik herken er veel uit🤣

Haha ja ik begrijp je hoor. Zeker super fijn. Voor mij heel vanzelfsprekend maar besef me dat het extra fijn is als ik sommige verhalen lees of hoor. Zo hoorde ik laatst iemand zeggen dat ze altijd weer blij als de kids naar hun moeder gaan zodat zij haar gezinnetje weer terug heeft. “Want dat is het fijnst” Dat soort dingen kan ik me niks bij voorstellen.

Heb het idd weleens voorbij zien komen

Hier al 10 jaar 2 bonus kinderen, inmiddels 15 (tweeling). En die hebben in september 2020 een zusje gekregen. Heb de heren altijd behandeld als ik m'n eigen ook zou doen. En ze zijn nu met hun zusje zo wijs! Het is echt prachtig om te zien. Ooh en geloof me, met 2 pubers die zich 3x per dag omkleden en een half uur de badkamer bezet houden, is het soms heerlijk als ze even bij hun moeder zijn, haha. Moet je lezen met een knipoog, uiteraard zie ik ze graag bij ons en zijn ze altijd welkom.

Wat lief! Jij was ook a vroeg in hun leven. Haha ik snap wat je zegt ;)

Ja hier een samengesteld gezin. 2 jongens van mezelf, 2 bonus kinderen en nog sinds januari een kindje samen. Als ze er allemaal zijn. Is het best druk 😊

Hier ook 2 stiefkinderen en 1 baby nu.. soms idd wel pittig ja 🥲

Ik heb 2 stiefkinderen, zijn nu 7 en 9, en samen hebben we een zoon van bijna 2. De band is best prima, met de jongste net even wat beter als de oudste. Oudste is een beetje een zorgenkind, wat al genoeg struggles geeft. De communicatie met hun moeder loopt nogal stroef. Dat maakt het vaak toch wel erg lastig. Ze waren echt nog heel jong dat ik in hun leven kwam en we merken nu (dat ze steeds meer dingen begrijpen) dat hun moeder best wel op hun in praat en papa in een kwaad daglicht zet. Ik snap vaak echt niet waarom er zelfs na zoveel jaar nog zoveel haat zit, maar ook dat het via de rug van de kids gebeurt.

Ooh heel herkenbaar. Probeer de eer aan jezelf te houden en niet slecht over haar te praten. Hier nu 2 pubers die haarfijn weten hoe het allemaal zit/zat. Het betaald zich terug, hoewel je wel een lange adem moet hebben.

Ja ik doe echt mijn best, maar soms heb ik gewoon geen antwoord op hun vragen... Ja ik heb wel een antwoord maar daar komt mama niet positief uit. Dan zeg ik maar even niets of zo'n dom antwoord van ik weet het niet... Ik ben niet van plan om haar spelletje mee te spelen in ieder geval. Ik gaf haar vaak nog voordeel van de twijfel. Maar nu ik zelf moeder ben begrijp ik het nog slechter. De jongste wil bijvoorbeeld heel graag co ouderschap maar 'omdat de oudste niet wil' (inmiddels weten we dat mama Dus heel negatief doet over ons) mogen ze niet. Ik laat deze beslissingen wel echt bij mijn vriend en probeer hem zoveel mogelijk te ondersteunen.

Jaa heel lastig.. en oo zo herkenbaar. Goed dat je het spelletje niet meespeelt. En qua antwoord op lastige vragen, kan je rustig zeggen dat je het een lastige vraag vind om te antwoorden en bv niet weet waarom dingen zo zijn. Vind het wel lukken dat de oudste de "schuld" krijgt voor een niet-coouderschap. Ligt niet aan jullie hoor, maar mee in het algemeen. Ze maar tegen de jongste dat hij meer dan welkom is maar dat dungen in de grote mensen wereld soms lastig zijn. En dat hij misschien later wel wat vaker bij jullie is, en als dat niet zo is jullie extra genieten als hij/ze er wel is/zijn.

Lukken moet lullig zijn*

Het is ook echt heel lullig. Ze kunnen elkaar niet uitstaan, dus het zou nog een soort van win win zijn als er voor 1 wel co ouderschap is en voor de ander niet... het zijn ook echt 2 uiterste van elkaar. Maargoed zolang pa het nog niet wil gaan aanvechten ga ik niet lopen pushen.

Hier kan ik echt niet op wachten! Wij hebben ook een situatie waar de moeder allemaal gestoorde dingen doet en zegt. Soms ben ik zo bang dat ze haar gaan geloven. Hopelijk gaan ze snel inzien hoe het echt zit.

Bij mij zijn ze 9 en 11 en met beide heb ik een goede band. Ik ben al 7 jaar in hun leven dus ze weten niet beter. Het lastige dat zij een soort dubbelleven moeten leiden bij hun moeder. Uit loyaliteit naar haar doen ze daar alsof ze mij en hun broertje niet mogen. Terwijl het hier de hele dag knuffel kus en love you is. Ik wil niet aan deze kant ook aan hun loyaliteit trekken dus ik zeg alleen positieve dingen. Maar hoop dat ze snel ouders worden en inzien wat hun moeder doet. Als ze niet al gehersenspoeld zijn.

Ja hier net zo. Zelfs op zo een manier dat de kinderen echt in een loyaliteits crisis zitten en de dochter van m'n man niet weet wat ze wel of niet kan zeggen. Al is het iets heel normaals. Zo erg wordt ze blijkbaar toegesproken. Ik vind het zo erg dit soort dingen altijd.

Ik probeer mezelf echt een derde persoon te laten zijn, dus dat ik geen kant kies. Maar dat loyaliteitsconflict is hier bij de oudste ook erg sterk aanwezig, de jongste vind alles wel prima en is onwijs gek op zijn vader.

Hoi allemaal, Ik hoop dat er hier mensen zijn die mijn verhaal een beetje herkennen. Ik voel me zo rot dus ik dacht ik ga het gewoon even van mij afschrijven in dit Topic. Mijn man en ik zijn nu drie jaar samen en hebben samen een kindje van 1,5 Mijn man heeft een kind van 7 uit een vorige relatie. Zij is een lief, vrolijk kind maar heeft wel een gebruiksaanwijzing bij zich. Het is best pittig soms… Ze is namelijk overgevoelig en vind eigenlijk alles eng en moeilijk, ook al is het iets wat zij kent of eerder heeft gedaan.(Even in het kort) Ook denkt ze bij alles dat mensen “boos”op haar zijn. Is het niet de juf, wij of vreemde. We zijn eigenlijk altijd met haar bezig. Maar goed laat ik het kort houden haha Ik ben overigens eerlijk, ik hoop dat het gewaardeerd wordt. Ik merk soms dat je wanneer het over kinderen gaat als snel iets verkeerds zegt. Nou is het zo dat zij sinds een aantal weken heel moeilijk doet wanneer zij naar ons toe moet komen. (We doen 60/40 en alle vakanties etc 50/50) Zij woont hier dus al een tijd, en haar vader is altijd in haar leven geweest. Zij heeft altijd wel periodes dat ze opeens moeilijk doet met het naar ons toekomen. Maar nu ze ouders is en langer in ons huis woont(gewend is aan mij) etc. Hoopte wij dat het juist beter zou gaan. En het wordt alleen maar erger Het breekt mij ontzettend op en ik merk dat ik er zelf ook heel down van wordt. Ook voor mijn man die oprecht een geweldige vader is en alles met en voor haar doet. Vind ik het echt heel pijnlijk. En soms frustrerend want ze krijgt alles.. sommige kinderen hebben geen eens lunch. Al anderhalf jaar is het drama.. ik probeer echt mijn best te doen en te denken het is niet persoonlijk Maar ik trek het niet meer. Het voelt alsof wij niet goed genoeg zijn of iets verkeerd doen. Daarnaast heb ik ook nog een kind die ook alle aandacht en liefde verdiend. Ik zit er nu zo tegenop als ze dan weer gebracht word of ik hoor alweer aan de telefoon dat ze niet wilt. Ook hebben wij allemaal (ook haar moeder)gevraagd of er iets aan de hand is of dat wij iets verkeerds doen. En het antwoord blijft nee.. Hebben jullie wellicht ervaring met deze situatie? Ik begrijp dat het geluk van een kind voorop moet staan en dat je niet altijd je eigen gevoel een rol laat spelen Maar soms is het teveel en ben ik zelf niet eens gelukkig meer door de situatie.