Eigenlijk kan ik niet praten met mijn man.

Hij werd chagrijnig en geïrriteerd door m’n angst die ik wilde delen.

Twijfelen aan wat?

Ooo gelukkig (niet voor jou ofcourse) ben ik niet de enige. Dochter van 2.5 sinds haar 1e verjaardag bezig voor nr 2. 2 miskramen gehad en nu al jaar niks. Juli 2 jaar bezig en ik maak me zorgen. Hij zegt elke keer het komt wel het komt echt wel we zijn jong etc. En ik vind dat lastig. Ik denk dat het komt omdat mannen wat minder over hun gevoel kunnen/Willen praten...

Kun je nooit met hem in gesprek over dit soort dingen? Dan zou ik mezelf afvragen of een tweede baby wel zo verstandig is (persoonlijk) ik zou eerst aan de relatie werken, want het wordt niet makkelijker met een tweede. Of, had je gewoon een slecht moment voor hem uitgekozen (vind ik nog wel wat van, maar dat even terzijde) en had je beter op een ander moment het gesprek aan kunnen gaan? Ik hoop dat het een kleine obstakel voor jullie is en jullie hier samen uitkomen

Wat vervelend dat je het gesprek niet kon aangaan. Kun je hem zeggen dat je het er eens met hem over wilt hebben, dat het je bezig houdt? Zo overvalt het hem niet, kan hij er rekening mee houden en hebben jullie beiden de mogelijkheid om je gedachten te delen. Je zegt ook dat je nu twijfelt; over een tweede kindje? Maar is dit dan het eerste voorval waardoor je twijfelt of gaat er meer vooraf?

Twijfelen over of ik wel goed genoeg ben, of het niet aan mij ligt etc

Het is nooit het juiste moment voor hem, hij was degene die nu al voor een tweede wilde gaan, het doet me gewoon verdriet en ik krijg een gevoel van onmacht ofzo... in ieder geval een kut gevoel .

Helaas is er wel meer, we hebben sinds de Corona crisis echt wel dingetjes, sinds ik weer mag werken gaat het beter. Toen ik zwanger raakte in januari zag ik zo’n blijde gelukkige man weer naast me, en toen besloot mijn lichaam ervoor te kiezen dat het nog niet de tijd was. Het maakt me gewoon heel onzeker en verdrietig.

Lastig en verdrietig. Misschien goed om toch eens een goed gesprek te hebben beiden over wat er in jullie omgaat. Wat maakt dat hij eerst zo enthousiast was en nu niet meer? Misschien is hij ook heel onzeker en bang? Zolang jullie niet op een lijn zitten zou ik geen overhaaste beslissingen nemen. Een miskraam verwerken is voor jullie beiden heel wat. Kan het zijn dat jullie op jullie eigen manier ermee omgaan en dat voor miscommunicatie zorgt?

Hier ook een miskraam gehad voor de zwangerschap van onze dochter. Sowieso voelde mijn man die angst minder en anders! Wij denken gelijk aan het complete plaatje er omheen. Dus inclusief cyclussen, hormonen, bevallingen en weet ik wat nog meer. Vaak denken mannen maar aan 1 ding te gelijk.. zwanger worden. En dat gewoon eerst proberen voor je verder denkt aan cyclussen, hormonen laat staan miskramen. Althans.. zo zit die van mij een beetje in elkaar. Vaak probeer ik hem dan op een goed moment deel te maken van mn gedachten en zorgen en noem ik die dingen zodat hij er rustig over kan nadenken en kom ik er op een later moment op terug. Wanneer hij zich er iets in verdiept heeft. Enne wanneer hij de moeite niet neemt zich daar in te verdiepen.. tja dan zou ik mezelf wel afvragen of het zo'n goed idee is voor nu om een 2e kindje te willen. Dan kan je het misschien beter even laten rusten. Sowieso is een miskraam heftig! Laat staan meerdere keren. Geef het de tijd!

Soms is het echt: "Tsja, mannen..." Je kan niet met ze en niet zonder ze. Emoties vind de mijne een erg ver-van-zijn-bed-show en als iets één keer ooit besproken is vindt hij verder de kous af, niets meer over te zeggen. Zucht. Toch zijn er dingen die voor mij werken in effectiever met mijn man te communiceren. Duidelijkheid: "Ik zit hier nog heel erg mee en ik wil het graag met jou delen omdat jij belangrijk voor mij bent." Verwachtingen: "ik wil graag dat je naar mijn verhaal luistert en dat je me emotioneel steunt, ik zoek nu geen oplossingen. Ik wil graag een knuffel en een luisterend oor." Vragen stellen: hoe sta jij hier in? Wat houdt jou bezig? (Hier komt vaak uit: mijn werk. Argh, mannen) Ik probeer hem er niet vaker dan 1 keer per week mee lastig te vallen en vooral daarnaast ook leuke dingen samen te doen. Omdat dat niet altijd volledig in mijn behoefte voorziet als ik met iets zit probeer ik eventueel verdere emotionele steun bij mijn zus en moeder te halen, omdat ik weet dat er grenzen zitten aan zijn energie en vooral geduld voor dit soort 'gezeur', zo hebben we een compromis.

Lastige situatie, maar wel slim om iets mee te doen. Ook absoluut dapper en goed van je dat je hier van je af schrijft. Het kan natuurlijk zo zijn dat hij het moeilijk heeft met de miskraam en hierdoor zelf ook wat onzeker geworden is. Of het nog altijd een oncomfortabel gespreksonderwerp vindt. De meeste mannen vinden het toch heel lastig om zich daar in te uiten. Misschien is het een idee om hem een brief te schrijven of hem een whats app te sturen ook al zit je naast elkaar op de bank om je gevoel naar hem te uiten en hem de gelegenheid te geven dit ook te doen? Voor sommige mannen is het schrijven over hun gevoelens makkelijker dan er over praten. En hij kan er dan ook voor kiezen er op te reageren als hij alleen is. Sommige mannen vinden het fijner als ze alleen zijn wanneer ze over hun gevoelens denken/praten. In een gesprek is dat natuurlijk niet mogelijk, maar als je met elkaar over en weer appt kan dit wel en soms is dit voor mannen echt een optie. Het geeft ze wat tijd om over antwoorden na te denken en wat ruimte om eventueel emoties te verwerken. Je kunt aan het begin van je brief of bericht uitleggen waarom je er voor kiest dit zo te doen en zorg er ook voor dat je ook aangeeft dat je hem de ruimte geeft om te reageren en hij vrij is dit te doen wanneer dit goed voor hem voelt, maar dat je wel een reactie verwacht in persoon of in de vorm van een bericht of brief terug. Je kunt evt. een tijdsvlak van een week o.i.d. benoemen als je denkt dat dit hem motiveert. Je wilt niet dat dit vergeten wordt. Ik adviseer om daarna wel in persoon over jullie berichtjes en/of brieven te praten. Dit vooral omdat je niet wilt dat zaken verkeerd worden opgevat en uiteindelijk zijn jullie toch met elkaar getrouwd en moet er toch gepraat kunnen worden. heen en weer whats appen kan omdat het "getypte" worden zonder echte emoties zijn wel eens verkeerd worden geinterpreteerd. Als hij of jij daar gevoelig voor bent zou ik een brief eerder aanraden, omdat die meestal toch uitnodigen om met iets meer worden te reageren dan een simpel whats app berichtje, maar dit is geheel aan jou. Jij kent hem het beste en jij weet wat voor hem en natuurlijk ook voor jou beter is. Ik heb psychologie gestudeerd en in de psychologie wordt dit vaak voorgesteld. Het is dus niet raar of iets, maar het hoeft niet voor iedereen een optie te zijn. Ook dat is oke. Probeer het niet op je zelf te reflecteren meid. Dit is voor niemand goed en jij wordt er alleen maar heel ongelukkig van, terwijl dit misschien helemaal niet aan de orde is. Dit is makkelijker gezegd dan gedaan, ik snap het, je gevoel is je gevoel. Ik zou, als je dit gevoel echt niet kunt los laten, dit ook in je berichtje/brief zetten als je er voor kiest dit te doen. Sterkte. Ik hoop dat je er uit komt samen. Liefs Mazi

Ik heb geen ervaring met een miskraam. Maar wel met angst tijdens zwangerschap. Mijn man zit ook vaak op zijn telefoon. Eerst irriteerde ik me er ook mateloos aan. Dan was ik aan het praten en huilen en het enige wat hij kon zeggen was, je maakt je te druk, alles komt goed. Ik ben daar een paar keer boos om geworden. Maar hij vind het dus super ongemakkelijk om over zulke dingen te praten, misschien ook angst. Hij gaat het in ieder geval.liever uit de weg. Tegenwoordig praat ik gewoon, hij hoort me wel. En dan 1 of 2 dagen later begint hij uit zichzelf. Ik zie het liever anders,maar hij luistert in ieder geval wel. En we hebben op dat moment niet het gesprek, maar wat later en ik vind het prima. Hij hoort me, hij denkt met me mee, hij steunt me en hij is er voor me. Dat is toch het belangrijkste. ♡♡

Lieve dames, Wat een lieve berichten zeg. Ik lees ze allemaal rustig door, er staan zulke fijne en lieve tips in. Ik had dit echt even nodig, wel getwijfeld om dit te posten, maar ben blij dat ik dit gedaan heb. Mijn zoon loopt hier rond, als hij slaapt ga ik jullie berichtjes nog een keertje lezen. Bedankt meiden

Hi meid, ik zie nu hier je topic staan. Mijn vriend vindt bv dat ik naar de toekomst moet kijken ipv terug, en hij zegt er komt wel een tweede kindje. Maar mijn tweede kindje ben ik verloren, mochten we nogmaals zwanger worden wordt dat mijn derde kindje. Heel frustrerend maar ik denk echt dat mannen er gewoon zo anders in zijn. Zij hebben die hormonen niet, zij hebben de zwangerschap niet gevoeld.. en mijn vriend is bv ook gewoon niet goed met zijn emoties, maar ook niet met de mijne. Hij wil mijn verdriet en pijn vaak wegnemen, terwijl ik dat niet van hem vraag, ik vraag enkel een luisterend oor. Hij legt zichzelf die druk op, snap je.. dat gaat er hier vaak mis want dan wordt hij geïrriteerd als ik verdrietig ben en dan ben ik nog verdrietiger omdat ik geen steun en begrip krijg.. t blijft zo lastig 😔

❤️ bedankt voor je berichtje