Emotionele nasleep vroeggeboorte 36+5

ik heb ook geen kraamweken gehad en heb dat ook gemist hoor. Nu zwanger van de derde en hoop van harte dat ik nu geen vroeggeboorte krijg maar het is wel de verwachting. Hoop blijven houden mag altijd en we gaan voor de 40 weken ♥️

Zooo herkenbaar! Het is echt een heftige, emotionele ervaring en super klote als mensen dat bagatelliseren (zelf bevallen met 35 weken). Wat weten zij er van... Het lijkt me niet gek dat je emoties juist meer opspelen nu je aan een tweede kindje denkt. Dat je dan nog meer denkt aan hoe je het gehoopt en gewenst had met/voor je eerste kindje. Ik denk dat je heel goed bezig bent door met een POH te praten en wat erkenning te zoeken hier, laat al die emoties maar doorvoelen toch?

Heel herkenbaar na een vroeggeboorte met 27+2 weken. Je hebt op voorhand een beeld bij zwanger zijn, bevallen en de kraamperiode. Dit valt in het water zodra je te vroeg bevalt. Het gemis van de 'normale weg' mag er dan ook echt wel zijn. Ik hoop ook met heel mijn hart dat een tweede ons is gegund en ik deze wel mag voldragen.

Ik denk dat dat 'hij is maar 4 weken te vroeg' onwetendheid is. Ik moet zeggen dat ik ook niet wist wat daar de gevolgen van zijn, maar als ik je verhaal zo lees is dat een heel pittige start geweest voor het hele gezin! In iedere situatie is er altijd wel weer iemand te bedenken die het erger heeft. Ieder mag zijn gevoelens hebben. Het is niet zo dat omdat er oorlog op de wereld is, jij maar tevreden moet zijn met dat je kindje op deze manier geboren is. Als het helpt om te relativeren, dan zeker doen, maar anders vooral blijven uitspreken hoe het met je gaat! Je mag ook best een keer zeggen wat een opmerking van je omgeving met je doet.

Ik begrijp je volkomen. Heb opnames gehad vanaf 33 weken zwangerschap. Elke dag op het ziekenhuis, al ontsluiting, scheurtje in mijn vliezen, veel harde buiken... Uiteindelijk is mijn zoontje bij 36 weken geboren en heeft nog 2 weken op de medium care gelegen, in het begin ook op de intensive care. Geen kraamzorg, 10 u per dag op het ziekenhuis, ik kon nog niet eens fatsoenlijk zitten met de hechtingen en thuis kreeg ik maar boeketjes bloemen met "geniet er van", het was echt een heftige rollercoaster. Geen kraamzorg. Zelf geen nazorg gehad. De verloskundige heeft 2 keer naar de hechtingen gekeken en dat was het. Toen we eindelijk thuis kwamen na 6 weken lang stress begon het met kraamvisite en thuis je draai te vinden...ik had het me wel anders voorgesteld...🥴 Ben nu 31 weken zwanger van ons meisje en ben nu ook erg onrustig...hopelijk nu wel betere laatste weekjes, heb veel extra controles en mijn baarmoederhals is ingekort... Maar hoeft natuurlijk niet te zeggen dat het weer zo gaat lopen maar ik merk ook door die ervaring dat je dat niet goed kan loslaten. Ik begrijp je dus volkomen☺️ Je gevoelens mogen er zijn en laat het je ook niet tegenhouden met een tweede kindje want je kunt het nooit van te voren weten. Maar het is goed om er over te praten en herkenning te zoeken💗

Dit is rouw, heel begrijpelijk, je vormt je een beeld van hoe je denkt dat iets zal zijn (en ook hoe fijn en bijzonder dat is) en in plaats daarvan heb je geen kraamtijd, een kind wat veel te vroeg geboren is en daar de gevolgen van ondervindt, niet lekker je kindje thuis en hem maar 2x per dag zien, etc. Mijn kindje is met 34+5 gehaald en ik heb het er ook heel moeilijk mee gehad. Geen zwangerschapsverlof. Niet zelf zijn kledingkast inruimen (ik werd onverwacht met 32 weken opgenomen). Zijn kamertje pas af zien nadat hij was geboren. Geen kraamtijd. Geen normale zwangerschap had ik ook, en ook daar veel verdriet en gek genoeg ook schuldgevoel tegenover m’n kind over gehad. Dit is allemaal normaal maar maakt het wel zwaar. Ik heb EMDR gehad wat wel heeft geholpen, ik had dan ook PTSS. En ook logisch dat je weer terug wordt gegooid in de emoties op het moment dat je nadenkt over een nieuwe zwangerschap. Veel met vrienden/familie/je man erover praten kan ook helpen. En idd, veel mensen maken zulke ongevoelige opmerkingen. “Nou maar het gaat nu toch goed met hem?” Of “gelukkig was het het allemaal waard”. Ja dat is zo maar toch had ik het liever niet meegemaakt en net als degene die de opmerking maakt een normale zwangerschap, geboorte en kraamtijd. Zo ongevoelig. Merk dus nu na ruim 2 jaar dat het mij ook weer triggert 🤣 maar het wordt wel echt beter. Ik durf trouwens ook nog niet aan een tweede te beginnen hoewel we wel de wens hebben. Ik probeer er rustig over na te denken, er komt wel steeds wat meer “ruimte” in de gedachten dus ik denk dat het tzt wel goed gaat komen. Met ons allebei!!!

Alleen al jullie reacties zijn hartverwarmend, dank daarvoor!❤️ Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben die kampt met deze gevoelens

Hier braken mijn vliezen met 31 weken en met 32 weken bevallen. Ik snap jou heel erg goed. Het blijft altijd heel erg spannend, ik ben nu zelf 29 weken zwanger van de tweede en bij elk krampje of dingetje denk je , hopelijk niet weer te vroeg.. ik kreeg deze zwangerschap elke week controle tot aan week 24. En ik gebruik vaginale tabletten utrogestan. Hopelijk helpen al deze positieve berichten jou een beetje 😘

hoi, ik ben ook met 32 weken bevallen ( ruim twee weken gebroken vliezen) ik krijg alleen een extra echo met 16 weken en daarna ook progesteron. Vraag me af wat ze elke week controleerde bij jou ☺️ is er bij jou wel een aanleiding gevonden?

Hi, heel logisch. Ik ben helemaal niet te vroeg bevallen, met 41+1, maar dochter na 3 dagen opgenomen met verhoogde infectiewaarden. Ze was suf en dronk niks. Geen kraamweek gehad zoals t 'heurt'. Hopelijk nu wel, nu 36 weken zwanger 😃. We gaan dr weer voor en anders maar weer niet...

Herkenbaar. Nu zwanger van de tweede. Mijn eerste is met 29+1 geboren en ik moet er niet aan denken om weer een prematuur te krijgen. Ik ben nu wel in het ziekenhuis onder controle en zit in het vroeggeboorte protocol. Ik word zelfs nog vaker gecheckt dan het protocol aangeeft. Ook ga ik vanaf week 16 starten met progesteron. Ik probeer maar te vertrouwen op mijn lichaam en de medici. Ik merk dat ik wel vertrouwen heb ik een goede afloop, alhoewel het wel spannend blijft

Spannend! Ik ben zelf heel benieuwd hoe ik de begeleiding bij een tweede zwangerschap, mocht dit ons gegund zijn, ga ervaren.

Ik heb in het ziekenhuis veel begrip ervaren voor mijn gevoel en de angst voor weer een vroeggeboorte. Heb echt het gevoel dat ze naast mij staan en alles eraan te willen doen om deze zwangerschap tot 40 weken te laten duren. Heel prettig. Hopelijk lukt het bij jullie snel 🙏🏼

Herkenbaar! Nummer 1 was er met 36 weken en heel snel, nu 33 weken zwanger en de spanning zit er heel erg in. Durf niet verder dan 45 minuten van huis te gaan en al helemaal niet alleen. Gewoon onder begeleiding vk en extra controles alleen vanwege diabetes, geen extra metingen baarmoederhals ofzo. Ik droom echt van een thuisbevalling en daarna in bed kruipen en verwend worden door de kraamzorg, hoop zo dat dat me gegund is

Klinkt ontzettend fijn! Hopelijk zal het umc waar ik tegen die tijd onder controle zal staan ook zo begripvol zijn. Nog een fijne zwangerschap.🍀

Dank je wel! Ik mocht ook naar een UMC, maar besloot ik de periferie te blijven. Hier doen ze niets anders nog dan in een UMC. Mocht het nodig zijn, dan sturen ze me door. In principe kan je na een eerdere vroeggeboorte naar de tweede lijn en is een UMC niet perse noodzakelijk.

Ah, dat is goed om te weten. Dank je wel.

Stom genoeg had ik dezelfde eerste reactie, ah joh das maar vier weken te vroeg. Maar uiteindelijk gaat het niet om het aantal weken, maar hoe jij en je kindje er uit zijn gekomen. En daar is veel gebeurd en dat was traumatisch. Denk als je het nu al zo ervaart, dat het heel zinvol is te gaan praten met iemand. Misschien dat 1 gesprek al genoeg kan zijn. Mijn zoontje werd met 35 weken geboren. Moesten een paar dagen in het ziekenhuis blijven, Corona tijd en alleen mijn moeder kon langs komen. Voelde ook zeker niet als een normale kraamtijd, maar merk ook dat ik er wel weer positief op terug kan kijken. We werden allebei echt goed verzorgd, ik kon bij komen. Veel met mijn zoontje zijn. Maar na zo’n vijf maanden met alle hectiek erna (nog meer Corona , ook van ons allemaal in de kraamtijd, een verhuizing, klussen, een hond opvoeden, de baby), ben ik eens met mamakits gaan praten. Heeft mij toen erg geholpen.

Ik snap de reacties wel van “maar 4 weken” want vanaf 37 weken spreken ze eigenlijk al van een voldragen zwangerschap. Onze dochter is op 34 weken geboren met een spoed keizersnede en is ook een maand lang moeten verblijven op Neo. Ik ging ook 2 keer per dag een paar uurtjes. Ze kreeg sonde voeding en was te slap om borst of fles te drinken. Tot 6 maand oud heeft ze heel veel drinkproblemen gehad. Ze was 2.1 kg, het doet pijn om terug te kijken naar de foto’s in plaats van een geluk te voelen. Ik begrijp je zeker en vast wel, de roze wolk van je eerste kindje en bevalling valt opeens in duizend stukjes. Ik wil ook graag een tweede maar de angst voor hetzelfde scenario zit er nog steeds in. Onze dochter heeft heupdysplasie, zit in een gipsbroek, heeft 1 nier en heeft een spleetje in haar hartkamers . Buiten het bevallen op 34 weken en de lange opname zorgen deze gezondheids”problemen” ook voor angst voor een tweede terwijl ik er zó graag nog eentje wil…

Je kan ook naar een spiritueel heler gaan. Die werkt dan met energie en verlicht het gevoel waar praten niet altijd bij kan. Ook kan er bij je kindje ook nog stress of trauma zijn overgebleven en kan het voor hem ook verlichting opleveren.