Emotofobie dilemma

Ja, lijkt me overdreven. De incubatietijd van buikgriep wisselt sterk. Ze kunnen al aangestoken zijn bij wijze van spreken. Er heerst nu volgens mij niks? Ligt wellicht ook aan de regio. Tegelijkertijd als het jou rust geeft, waarom dan niet gewoon doen?

Gewoon doen als het jou rust geeft!

Ik,denk niet dat jij het risico op buikgriep verkleint door je kinderen een dag thuis te houden.

Hier ook iemand met emotofobie. We hebben in november allemaal (mijn vriend en onze twee kinderen) tegelijk buikgriep gehad, allemaal tegelijk kotsen dus. Onze dochter was toen 15 maanden en het was zo erg dat ik met de ambulance met haar naar het ziekenhuis moest, omdat ze binnen een uur geen sjoegen meer gaf en amper reageerde. Ik was toen 14 weken zwanger van ons derde kindje, ook een HG zwangerschap en door het vele overgeven kwam ik er zelf ook niet meer zonder hulp bovenop en ben ik zelf dus ook opgenomen geweest met een te laag kalium. Een maand geleden was het weer raak en braakte onze dochter projectiel over de eettafel heen. Ik heb de opvang toen geappt om te vragen of er kids met buikgriep waren en kreeg als reactie dat ze wel opvallend veel kindjes met spugen en diarree hadden. Fijn… Als ik het had geweten had ik haar absoluut thuisgehouden, want zo’n buikgriepvirus roeit hier een week lang ons hele gezin uit en daarnaast was onze jongste dochter net 10 weken oud. Toen het overgeven bij de middelste begon appte ik mijn vriend nog dat we nu vast weer het hele weekend gedoemd zouden zijn. Ik hoor hem nog zeggen dat tussen mijn oren zat, maar je snapt het al, nog geen 24 uur later begon de rest van ons met braken en zijn we dus wederom allemaal weer aan de beurt geweest. Ik vind het echt ver-schrik-ke-lijk. Naast m’n emotofobie ontwricht het ook je gezin voor minstens een paar dagen en kun je eigenlijk niet beiden zó ziek zijn als je ook jonge kinderen hebt die ook ziek en afhankelijk van je zijn. Het is dat mijn schoonmoeder het risico weer wilde lopen om zelf ziek te worden en ik ben dus erg blij dat zij een dag voor onze drie kindjes kon zorgen, anders was het helemaal niet te overzien geweest voor korte tijd. Ik vind dus zéker niet dat je overdrijft!

Um nee, zeker niet overdreven. Los van je emotofobie: het is gewoon Russische roulette met wat ze iedere dag weer thuis brengen. De ene keer heb je er weinig last van, en de volgende keer ligt iedereen weer plat. Ik had mijn dochtertje nog een laatste keer voor de vakantie naar de opvang gebracht, en ze is daarna twee weken ziek geweest, waaronder op haar verjaardag. Wij werden minder ziek, maar hebben 4 weken (!) met een dof gevoel in ons hoofd en een snotneus rondgelopen. De volgende keer houd ik haar gewoon lekker thuis als het niet nodig is om weg te brengen 🫣

Van norovirus is de incubatietijd 8 tot 72 uur uit hoofd

Klopt helemaal! Ik ben het weekend ‘vergeten’. Dus ja, dikke kans dat als ze daarmee besmet waren het al tot uiting zou zijn gekomen.

Lekker thuishouden dat ene dagje. Al is het maar voor je eigen gemoedsrust

Ja, aan de ene kant voelt het zo wel weer alsof ik mezelf het erg moeilijk maak: ik moet nog een overdracht doen op werk, maar dat kan ook telefonisch en inpakken is ook wel handig als de kids op de opvang zijn. Maar ja, ik merk dat ik nu sowieso toch onrust ook wel ervaar met wat ik kies, een soort van keuze dilemma

Maar het zelf redelijk vaak overgeven heeft jou dus niet geholpen om over je angst heen te komen?

Nee helaas niet, ben nog steeds liever een jaar misselijk dan dat ik een keer moet overgeven. Als ik dan overgegeven heb moet ik altijd huilen, maar zakt de angst wel gelijk weg. Moet zeggen dat de angst nog groter is voor mensen om me heen die misselijk ziin/moeten overgeven dan bij mijzelf. Voor m’n gevoel heb ik daar controle op en bij een ander niet. Vooral de onvoorspelbaarheid vind ik lastig. Heb daarom ook een “hekel” aan dronken mensen, je voelt vaak wel aankomen dat ze een keer gaan spugen, maar weet niet wanneer. Ironisch genoeg ben ik wel verpleegkundige, op de verloskunde, dus genoeg brakende patiënten op me heen 😅

Oh dat vind ik dan wel mega knap! Heb je er op je werk minder last van? Ik heb zelf helaas ook emetofobie. Ik krijg momenteel exposure therapie. Maar bij mij is de angst echt voor het zelf moeten overgeven 🫠

Nee niet echt. Als iemand aangeeft misselijk te zijn krijg ik echt enorme interne paniek en denk ik: ik moet weg! Dat lukt natuurlijk helaas niet altijd en kan je in sommige situaties ook echt niet maken dus dan probeer ik me er voor zo ver mogelijk aan over te geven. Leuke woordspeling haha. Achteraf denk ik dan: oké, het was vervelend, maar vooral voor de zieke in kwestie en ik leef nog dus wat is er nou zo erg. Dit helpt me op dat moment, maar de angst blijft altijd. Als ons zoontje van nu vier jaar oud zegt dat hij buikpijn heeft krijg ik al paniek, hij kent het woord misselijk zijn nog niet, dus misselijkheid is buikpijn voor hem. Heel knap dat je therapie krijgt momenteel! Heb je er wat aan? Eraan blootgesteld worden lijkt me dus echt het ergste…

Bij mij is de angst wel het meeste dat ik dan ook wordt besmet als er buikgriep heerst

Wij zijn nu een weekje in Frankrijk. Vrijdag gingen ze nog naar de opvang want lekker makkelijk, konden wij op het gemakje inpakken. Vrijdagnacht heeft onze oudste elk uur overgegeven. Zaterdagochtend zouden we vertrekken. We zijn alsnog vertrokken maar dan een paar uurtjes later. Met emmer in de auto… ik heb ook extreme emetofobie, je wilt niet weten hoe stressvol deze nacht en dag en heenreis waren voor mij. Gelukkig heeft hij in de auto niet meer overgegeven en lijkt hij nu alweer beter maar ik tel de uren af in de hoop dat niemand anders nu ook ziek wordt. Ik zou zeggen lekker thuis houden en met een gerust hart de auto in en genieten van jullie vakantie!

Ik heb echt exact hetzelfde als wat jij beschrijft. Instant paniek als iemand zegt misselijk te zijn of als mijn kinderen zeggen buikpijn te hebben. Ook het herkenbare van dronken mensen.. ik verstijf helemaal en kan niet meer helder nadenken.

Ik vind het voor mezelf ook vervelend maar wat je zegt, dat heb je in de hand