Emotofobie

Vervelend moet dit voor je zijn! Nee, ik denk hier totaal niet over na. Ziek zijn kan je niet plannen en zal je dus bijna altijd overvallen. Nou, dan ben je ergens en voel je je niet lekker worden. Niet het einde vd wereld toch? Daar zou ik nooit dingen voor laten.

Ik snap je wel. Ik had dit toen ik zwanger werd, ik was als de dood om te moeten overgeven 😩 Gelukkig maar 1 keer gebeurd, maar het enige wat je kunt doen is het laten gebeuren mocht het echt zo ver zijn. Jezelf gek maken heeft geen zin en zorgt alleen maar voor meer stress. Veel liefs ❤️❤️❤️

Ik heb sinds baby zijnde al flink last van bewegingsziekte en spuug daardoor heel gemakkelijk. Betekent ook dat ik enkel afspraken afzeg als ik daadwerkelijk niet fit ben. Dus ik plan wel gewoon en met de kleine altijd onder voorbehoud. Geen idee of zij weer ergens ziek van wordt..

Herkenbaar… zelf ook emotofobie en heb er ook therapie voor gehad. Heeft helaas bij mij niet geholpen. Maar herken je angst heel erg. Gelukkig zelf tijdens mijn zwangerschap nauwelijks last gehad van misselijkheid en nooit hoeven overgeven in die 40 weken. Mijn dochter is pas 6 weken oud dus enige wat ze uitspuugt is melk gelukkig maar ben wel al bang voor wat er uiteindelijk komen gaat.

Ik vind het ook verschrikkelijk en honger mezelf liever uit als ik ziek ben dan dat ik het risico loop om over te geven. Gelukkig is mijn man heel relaxed en als het me toch plotseling overvalt kan hij me rustig maken. Ik heb verder ook geen tips, behalve kleine porties eten als je ziek bent/wordt, zodat je maag niet zo vol zit en je ook minder aandrang voelt om te spugen.

Echt heel erg herkenbaar. Hier grote paniek wanneer mijn zoontje buikgriep heeft. Ik honger mijzelf echt uit en begin als een gek alles te poetsen. Meerdere therapieën gehad maar het heeft niet gewerkt helaas. Mijn advies is, ga gewoon je ding doen zoals altijd. Ik probeer dat nu ook. Zo gaan de dagen veel sneller dan wanneer je thuis gaat zitten wachten totdat je misschien ziek gaat worden. Heel makkelijk gezegd, maar als je ziek wordt kan je er toch echt niks aan doen. Ik denk nu steeds maar : "er zijn veel ergere dingen dan overgeven " als ik echt grote paniek krijg. Proberen realistisch na te blijven denken. De psycholoog heeft mij geleerd mijn gedachte op zo'n moment te " ontleden ". Waarom vind ik overgeven zo eng? Is deze gedachte realistisch? Wat is het ergste dat er op dat moment kan gebeuren? Etc. Het zijn wat verzachtende tips, bij mij helpt het ook niet altijd helaas.

Ik ben trouwens zelf ook echt heel benieuwd hoe mensen zonder emetofobie hierover denken 🤭. Lijkt mij heerlijk deze angst niet te hebben en het gewoon op je af kan laten komen!

Ik ben er niet bang voor maar vind het wel echt verschrikkelijk. Vooral na mijn zwangerschap waaron ik dik 3maanden misselijk was 🥲 enige advies dat ik kan geven, als je het idee hebt dat je misschien buikgriep gaat krijgen of misselijk gaat worden binnenkort, drink veel water. Dan is kotsen veel makkelijker en minder pijnlijk. Veel sterkte ermee, hoop dat je in therapie wat mee kan 💛

Haha nou wel leuk dat je je het afvraagt. Eerlijk? Bij het topic bericht dat er gezegd werd dat het best traumatische is dacht ik eerst huh wtf. Maar goed het is een angst en dan kan dat dus zo voelen. Ook weer leerzaam voor mij. Ben zelf erg blij dat ik hier geen last van heb. Heb hele zwangerschap gekotst. Wat naar als daar angst bij zou zitten

Hier ook emetofobie en ben ook heel erg angstig voor als m’n zoontje buikgriep heeft. Hij heeft recent nog buikgriep gehad en de beelden van dat hij overgaf achtervolgen me nog steeds in de nachten. Het begon met hoesten en als hij nu hoest, krijg ik spontaan hartkloppingen. Ik raak helemaal op slot als hij overgeeft en kan dan niks. Kan hem niet wassen, maar ook niet opruimen. Laatst heeft m’n man overgegeven en ik lag als een klein kind te huilen in bed. Zelf geef ik gelukkig niet snel over, maar was wel zoekende hoe ik met deze angst kan omgaan. M’n zoontje zal vast wel vaker ziek worden en overgeven. Ik volg deze topic even voor als andere moeders een soortgelijke ervaring hebben en er hulp voor hebben gekregen.

Hoe ziet zo’n therapie eruit eigenlijk en kon je voor jezelf antwoorden waar die extreme angst vandaan komt? Ik kreeg die vraag laatst voorgeschoteld van de anesthesist en ze vroeg of ik dan het gevoel heb dat ik ga stikken. Ik gaf aan van niet, maar kon ook niet antwoorden waarom ik er zo angstig voor ben.

Ik heb hier ook last van! Ik word alleen al van je OP naar. Toen ons zoontje buikgriep had en vervolgens mijn vriend ook ben ik de hele week misselijk geweest. Als een gek alles schoon gehouden. Oren dicht als iemand spuugt, soms zie ik per ongeluk een filmpje op insta. Dat staat dan echt op mijn netvlies gebrand. Ik denk dat het bij mij een gevoel van geen controle is. Dat je lichaam het overneemt. Datzelfde heb ik met mijn bevallingen bij het persen. Verschrikkelijk

Ze wilden emdr starten. Alleen weet ik dus ook niet waar deze angst vandaan komt. Het is niet dat ik ooit wat meegemaakt heb waardoor ik ineens heel bang ben geworden. En waar ik ook precies bang voor ben weet ik ook niet. Misschien dat het zo onverwachts op komt zetten, en ik het niet in de hand heb wanneer. Maar ook het overgeven zelf vind ik echt verschrikkelijk. Verder hebben ze mij verschillende oefeningen geleerd om rustig te blijven. Helaas werken deze niet echt...

Ik haat overgeven...maar ja als het gebeurt gebeurt het ...ik heb er geen angst voor ofzo. Ik denk dat niemand het leuk vind om een partij te kotsen😅🤣. Met de kinderen komt het overgeven zeker vaker voor.. je hebt er 0 invloed op. Met plannen...ik plan door en als ik of de kids ziek zijn op de dag zeg ik af heel simpel. Als je alles van te voren moet rekening houden heb je geen leven meer. Ik lees over uithongeren... bij sommige virussen heeft dat geen zin want dan geef je gal over of soms niks... de reflex komt toch wel bij buikgriep.

Ik heb ook emetofobie en heb ook geen idee waar het vandaan komt. Heb het nooit leuk gevonden maar met name de laatste jaren in het najaar beheerst het me meer. Ik ben een egoistische emetofoob haha. Het boeit me niet echt als een ander het overkomt echt puur als ik het maar niet ben 😅

Ik heb het ook gehad, het beheerste m'n leven. Ik ben gestopt met werken, want ik wilde de kinderen niet langer op de opvang hebben, want daar liepen ze het op, voor mijn gevoel. Ik heb 2 kinderen, en als de 1 buikgriep had, wist ik dat de 2e de volgende dag er last van ging krijgen. Ik had dan vooral last bij anderen. Dus als ik al iemand hoorde hoesten kon ik niet meer normaal reageren, het zien en het horen was verschrikkelijk. Ik heb m'n man ook een paar keer zien en horen overgeven en dat heeft echt een impact gehad. Op een gegeven moment durfde ik nergens meer heen, want stel je voor. Ik durfde niet naar de winkel, ik durfde niet meer auto te rijden, ik ging niet meer naar feestjes, niet uiteten, niks durfde ik meer, want stel je voor. Maar als je het probeerde uit te leggen, was er zoveel onbegrip, niemand snapte me. Ik werd een kreng , ik kon niet meer op m'n man reageren, m'n kinderen begonnen er onder te lijden, toen dacht ik nu word het wel tijd voor therapie. Dus ik ben bij een psycholoog geweest en heb EMDR gehad, en dat heeft me wel veel goed gedaan, het gaat een stuk beter met me. Maar om deze dagen door te komen met zo'n angst, is denk ik gewoon overleven, ik maakte alles altijd goed schoon, dus de toiletten, de handgrepen van de deuren, vaker m'n handen wassen en geen kusjes. Niet aan je partner en niet aan je kind.. Want buikgriep is super besmettelijk.

Hier ook enorme emetofobie alleen dan vooral bij andere! Ik moet nu echt heel veel naar het ziekenhuis voor controles (elke 4 weken een ochtend op zaal) en ben nu al doodsbang dat iemand daar ziek is. Ik ontloop alles waarbij ik zieke mensen tegen kan komen en durf daarom ook niet te vliegen. Als mijn man buikgriep heeft slaapt hij bij zijn ouders 🙈 Ik heb al vele therapieën gehad maar helaas is het gekoppeld aan een te groot trauma. Wat ik vooral doe op zo’n momenten is heel lief zijn voor mijzelf. Mijzelf moed in praten en vooral achteraf ook terugkijken op of mijn gevoelens en gedachtes ook waarheid zijn geworden.

Haha hier ook😅. Als iemand anders moet spugen ben ik vooral bang dat ik ook buikgriep krijg. Als ik weet dat het door een andere reden komt, bijvoorbeeld als mijn zoontje last heeft van wagenziekte, vind ik het dus geen probleem.

Ik werk in het ziekenhuis en moet ook kankerpatiënten prikken. Zodra ik zie dat ze een kotszakje in aanslag hebben, maak ik rechtsomkeert en vraag aan een collega of zij misschien die patiënt zou willen overnemen 😩

Haha ja precies! Hele last van me schouders is dat dan. Ik ben ook nog eens werkzaam in de zorg maar moet eerlijk toegeven dat ik daar wel eens gedaan heb of ik iets niet zag en mijn collega het alleen heb laten opruimen 🙈