Ervaring prenatale depressie

Hoi, ik heb een prenatale depressie gehad. Het was al vrij vroeg aanwezig. Echter ben ik pas na een aantal weken hulp gaan vragen bij de verloskundige. Die heeft me doorgestuurd naar een psycholoog gespecialiseerd in zwangerschap etc. Het heeft bij mij de hele zwangerschap geduurd. Daarnaast had ik ook flinke bekkenklachten en ontzettend misselijk tot 34 weken. Alles bij elkaar was het enorm pittig. Na de bevalling is het helaas niet over. Ik ben nog in behandeling en niet aan het werk. Ik vind het verschrikkelijk...

Wat heftig zeg, bedankt voor het delen. Had je daarvoor ook al ervaring met depressies? Enorm veel sterkte gewenst iig.

wow wat heftig ❤️ Mijn ervaring is dat je hier goed over terecht kan bij een verloskundige praktijk. Ik heb wel veel onzekere gevoelens gehad, twijfel, echt geen roze wolk. Veel ‘wat doe ik mijzelf aan’. Soms voelde mijn blijheid een beetje geacteerd voor de buitenwereld. Nu ik wat echo’s en testen verder ben, voel ik mij veel beter. Ook nadat ik van mijn omgeving hoorde dat twijfels zo normaal is. Geen idee of dit iets beantwoord, maar wil je een hart onder de riem steken. 😘

Dankjewel voor je berichtje 🧡 Het 'wat doe ik mezelf aan' herken ik wel. Wat ontzettend fijn dat het beter gaat. Hopelijk kun je ook genieten van deze periode! Volgende week heb ik een afspraak met de huisarts, hopelijk gaat dit mij helpen.

Oh wat pittig! Ik heb wel met vlagen last gehad van depressieve klachten in mijn zwangerschap, zoals alle andere kwaaltjes was het bij mij iets wat kwam en ging. Ook omdat ik eerder ervaring had met depressies (en het toen 3 jaar duurde) vond ik het doodeng. Gelukkig heb ik via de verloskundige hulp gekregen. Bij mij was het vooral de uitleg van hoe het fysiologisch werkt dat me hielp. Ik besefte me dat het normaal was, erbij hoort en zeker niet de hele zwangerschap hoeft te duren, maar net zoals de misselijkheid en de pijnlijke borsten zomaar ineens weg kan gaan als hormonen iets veranderen. Oh, en toen mijn dochtertje eenmaal geboren was sloeg het bij mij totaal om. Ik zag middenop een roze wolk lekker te zweven met ons kleine engeltje, en van heel die somberheid was bij mij heel snel niks meer over. Waar ik bang voor was (geen binding met mijn kind, geen liefde voelen enzo) was binnen een paar uur naar de geboorte helemaal weg.

Ik had dit enorm het eerste trimester, echt zorgen om gemaakt ook. Maar nu gaat het alweer maanden goed en geniet ik ook echt. Ben nu 31 weken zwanger. Denk dat het omslag punt inderdaad rond de 12 weken lag.

Wat fijn dat je goede hulp kreeg en het na de geboorte zo goed ging. Hoopvolle gedachte voor mij 🧡

Hallo Alex, Allereerst wil ik je zeggen dat ik het erg vind dat je dit overkomt, je kan er zelf niets aan doen. ik heb een prenatale depressie gehad die uit is gelopen op een postnatale depressie met een dusdanig heftige uitwerking dat ik psychotische verschijnselen kreeg. Dit alles omdat ik mij schuldig voelde, er niet over durfde te praten. Met je zwangerschap moet je immers gelukkig zijn zeggen ze. Het is belangrijk dat je aangeeft aan je omgeving hoe jij je voelt en steun zoekt. Blijf er niet te lang mee lopen, ander doe jij je kleine en jezelf veel te kort. Als je vroeg hulp zoekt met deze gevoelens kunnen mensen je goed helpen. Er zijn mogelijkheden voor de pop polie in het ziekenhuis, hier zijn ze gespecialiseerd in dit soort situaties, dit is iets om over na te denken indien je er niet vanaf komt. Probeer te genieten van je zwangerschap ondanks alles. Ik heb er nog elke dag spijt van dat ik niet heb kunnen genieten in mijn eerste zwangerschap en van de eerste momenten met mijn kindje en dat allemaal omdat ik er nooit over heb gesproken. Daarnaast is het zo, dat je voor zwangerschappen die volgen ook een risico hebt op depressie. Ik mer dat nu zelf ook nu ik weer zwanger ben 10+4. Mijn boodschap aan jou, schaam je niet, praat erover en zorg dat je er weer langzaam bovenop komt, extra stress is nu nog belangrijker om dat te vermijden, dat maakt het allemaal sneller erger. Je komt er wel. Veel liefs, Caitlin

Hey, wat super naar om te horen. Dit gun je niemand. Ik zal je mijn ervaring delen, misschien een wat lang verhaal maar wie weet heb je er wat aan. Ik heb een prenatale depressie gehad. Na mijn eerste dochter een postnatale depressie dus ik herkende het ook direct. Het startte ook direct, een week na de positieve test. Ik heb direct via de huisarts een doorverwijzing gevraagd naar de POP poli. Dat is een poli voor zwangere vrouwen met psychische problemen. Er kijkt dan een psychiater, kinderarts en gynaecoloog met je mee. Die verwijzing duurde zo'n 7 weken geloof ik, maar dat was te lang voor me. Uiteindelijk met spoed bij de psychiater gezeten en daar medicatie (antidepressiva) gekregen. Dat hielp na een week al gelukkig! Voelde me direct wat beter. In de rest van mijn zwangerschap ondersteuning gehad van de poli, regelmatig gesprekken en 2x medicatie opgehoogd. Het was absoluut geen leuke zwangerschap en vond het enorm zwaar, maar het was te doen. Wel met heel veel hulp, met name bij de zorg voor mijn dochter. Na de bevalling voelde ik me direct totaal anders. Geen postnatale depressie deze keer. Ik gebruik mijn medicatie wel nog en zorg goed voor mezelf als ik merk dat ik somber word. Ik zou je dus aanraden direct naar de huisarts te gaan en een doorverwijzing te vragen. Veel sterkte 💕 en als je nog vragen hebt hoor ik wel.

Hey meis, wat vervelend dat je hier last van hebt. Ik heb een beetje hetzelfde; sinds ik zwanger ben heb ik extreme angst- en paniekklachten. Ik heb me met 5w al aangemeld bij de pop poli en met een week of 18 had ik m’n eerste keer therapie. Inmiddels wekelijks therapie, kort lijntje met m’n psycholoog en 3 weken geleden gestart met antidepressiva (vond het doodeng maar het kon niet anders). Ik weet niet of je bekend bent met de pop poli anders is het een idee je daar aan te melden. Er is hulp! En zeker als je al bekend bent met depressies. Daarnaast wilde ik zeggen dat het bij mij na het 1e trimester wel wat beter werd inderdaad, hopelijk bij jou ook ❤️

Heel naar! Ik heb weinig tips maar wil je in ieder geval laten weten dat alleen al het feit dat je je er zorgen om maakt en je dapper bent hier een topic over te openen, je een goede moeder maakt! Blijf er niet te lang mee rondlopen en kaart het aan bij je verloskundige, dan kunnen zij je helpen met de juiste hulp inzetten. You got this! ❤️

Bij mij is sinds een drietal weken de grijze wolk blijven hangen biven mijn hoofd. Het is gitzwart… Ik had wel af en toe mindere dagen/periodes maar nu voel ik me sinds een drietal weken 24/7 depressief, lusteloos, doodmoe. Ik kan niet slapen, ik kan niet eten en ben extreem angstig en paniekerig. Mijn vroedvrouw schreef bachbloesems voor maar is slechts een pleister op de wonde… Ik voel dat de zwangerschap mijn zwakke plekken triggert. Ik zit nu in een stroomversnelling en ga volgende week terug naar mijn psycholoog en huisarts. De vroedvrouw is ook een luisterend oor en ik probeer mijn gevoel niet te ontkennen voor de buitenwereld. Ik ben nu 28 weken en voel een enorme druk dat ik binnen 12 weken me weer goed moet voelen. Ik wil absoluut niet dat mijn baby een slechte start krijgt omdat mama zich slecht voelt… Alle reacties zijn wel steunend en het gevoel van erkenning is echt helpend!

Ik vroeg mij af hoe het nu met jou gaat?

Herken jij het verhaal van de toicstarter? Ik namelijk wel. Ik ben op het moment 11 weken, maar merkte de sombere klachten eigenlijk al vanaf de eerste weken. Ik kwam hier zoeken naar lotgenoten in de hoop erkenning en herkenning ge vinden👀

Hoi, ik heb het het tweede trimester gehad, incl. momenten dat mijn man mij niet alleen durfde te laten. Gelukkig is het zo rond de 25 weken minder geworden. Dan nog heeft het lang geduurd tot ik mij goed voelde over mn zwangerschap en ik een verbinding voelde met mn nog ongeboren baby. Gelukkig gaat het ondertussen al een stuk beter, al voel ik mij heel schuldig tegenover de baby (al die stress die ik hem heb aangedaab) en ben ik ook bang voor een postnatale depressie. Maar voor nu gaat het goed met mij en dat is al heel wat!

Ik herken het verhaal helaas. Het is bij mij extreem uit de hand gelopen. Ben inmiddels bijna 30 weken, mijn tweede zwangerschap. Bij de eerste had ik nergens last van 🤷🏻‍♀️

Jeetje, wat vervelend moet dat zijn. Vooral omdat je wss gehoopt hebt dat het over zou waaien. Ik had bij de eerste ook nergens last van. Wel 4 vlinderkindjes? (Zo noemen ze dat volgens mij?). Ik vraag me af of het daarmee te maken heeft of gewoon puur hormonaal is. Heb je uiteindelijk wel hulp/ondersteuning gezocht? Als je het wil delen hoor… voel je vrij om mijn vragen te negeren. Ik wens je onwijs veel succes en kracht toe. En de ruimte om alles wat je voelt er te laten zijn zoals het is. ❤️

Wat fijn om te horen Eva! En dat t dan toch plots overwaait, geeft toch weer hoop. Ik snap heel goed dat die angst er zit. Er over blijven praten met je vk of partner is volgens mij dan al sowieso een preventieve stap, Al ervaar ik zelf dat dat vaak best moeilijk is juist door dat schuldgevoel.

Ja heel herkenbaar, bij mij ook rond de 5 weken en ik was ook doodsbang dat ik 9 maanden zo door moest. Ik slikte al antidepressiva, die hebben ze bij de pop poli direct verhoogd gelukkig. En na 14 weken ging het eindelijk goed! Ik was bang dat ik de liefde voor mijn kindje niet ging voelen en vamaf moment was die er!!! Nu 11 maanden verder en wat hou ik toch zielsveel van mijn manneke. Het gaat echt over!!! Maar zoek wel hulp bij pop poli of huisarts/verloskundige. Het komt goed!

Wat je beschrijft is heel herkenbaar. Bij mij ging het gelukkig gelijk beter toen ik was bevallen.