Ervaring prenatale depressie

Hoihoi! Ik voelde me ook vreselijk het eerste trimester. Naast dat ik misselijk was, kon ik echt niet genieten en was ik dus ook niet te genieten. Gelukkig werd dit rond de 14 weken beter. Ik kan nu zeggen dat ik volledig van die grijze wolk af ben. Er is dus hoop 😊

Hulp is een ramp. Ik word niet gehoord, krijg alleen maar te horen “kind groeit goed”. Ja en ik dan?? Ik heb nu medicatie gekregen maar daar krijg ik bijwerkingen van. Ik sta er alleen voor, letterlijk en figuurlijk. Ik hoopte ook dat het zou overwaaien maar dat is niet het geval. Ik hoop gewoon dat na de bevalling die hormonen heel snel uit mn lijf verdwijnen, maar ben ook bang voor een postnataledepressie. Poppoli heb ik niks aan, GGZ ook niet, JGZ niet. Ik ben een beetje ten einde raad.

Bereid je iig goed voor. Je bent je er van bewust, dus als het mogelijk is zorg er dan voor dat er (zeker de eerste 8 weken) vanaf dag 1 mensen voor jullie klaarstaan om te helpen. Slaaptekort is erg normaal bij een newborn, maar in jouw geval is het denk ik belangrijk om te kijken of je dit kan minimaliseren.

Welke medicatie heb je gekregen?

He wat naar! Ik snap je echt. Ik zou toch echt even bij de POP poli of anders huisarts aan de bel trekken dat dit niet gaat en niet langer zo gaat. Soms hebben hulpverleners duidelijke taal nodig.

Im was trouwens ook erg bang voor een ppd, ook voorbespreking met POH en POP. Vw depressie in het verleden en somberheid tijdens zwangerschap. Maar het was dus echt weg toen t kindje er was. De eerste zwangerschap voelde ik me juist mentaal super goed. Dus deze zwangerschap hoeft echt niets te zeggen over een volgende.

Dit hoop ik dus. Dit zou een perfect einde zijn. Ik snap er ook gewoon niks van, dat hormonen zo erg van invloed kunnen zijn dat ze je helemaal gestoord kunnen maken 🫨 maar goed ik moet nog even volhouden 🤞🏻

Quetiapine in een lage dosis, dan helpt het met slapen (ik slaap nauwelijks)

Ik ben weer bij ggz geweest en heb nu een paar afspraken staan, het loopt alleen niet heel lekker. Maar ik heb geen andere opties ivm wachtlijsten. Tegen de tijd dat ik aan de beurt ben is mn kind er allang uit. Ik hoop gewoon op een positieve afloop.

Ik heb dus niemand. Dus ik zal het alleen moeten rooien.

Dat ken ik. Ik slaap ook nauwelijks.. en is het iets wat je dagelijks moet nemen? Welke bijwerkingen merk je?

Ik had eerst de kortwerkende tabletten, die moest ik ‘s ochtends en ‘s avonds innemen, maar daar werd ik misselijk van (incl overgeven), draaierig en hoofdpijn. Zit nu sinds 1 dag aan lamgwerkende pillen en merk wel dat ik minder ziek ben. Moet nog merken of het wel of niet werkt, ik slaap in ieder geval niet veel beter, maar goed ik probeer geduldig te zijn.

Even met je verzekering bellen. Zeggen waarvoor je op de wachtlijst staat en zij kijken waar je sneller terecht kan!

Dat heb ik al gedaan. Ik sta “onder behandeling” maar dat loopt niet goed door personeelstekort. Ik mag niet op een andere wachtlijst komen omdat ik al hulp heb. Ik zou dan eerst mijn huidige hulpverlening moeten stopzetten voor ik iets nieuws kan opstarten. Dat risico wil ik niet nemen omdat ik dan straks helemaal niks heb.

Even een positief berichtje voor iedereen die hier nu in zit: Ik had ook last van extreme somberheid tijdens de zwangerschap. Nadat ik snikkend bij de verloskundige zat zei ze dat ik naar de huisarts moest voor een verwijzing naar de psycholoog (pop-poli was meer voor als je al onder behandeling was) Huisarts nam dit gelukkig serieus ivm zwangerschap en heb 3 gesprekken bij de psycholoog gehad. Heeft wel geholpen maar was er nog niet helemaal vanaf. Ik bleef ontzettend bang voor een postnatale depressie, maar gelukkig voelde ik na de bevalling gewoon een hele last van mijn schouders vallen. Heb daarna alleen maar tranen van geluk gehad en van opluchting. Ik denk dat het echt de hormonen tijdens de zwangerschap waren. En misschien ook dat ik me zo druk had gemaakt over de kraamperiode (omdat ik zo veel had gelezen hoe zwaar het zou zijn en over postnatale depressies etc.) dat toen het zover was alles mee viel. En voor iedere zwangere die zich zorgen maakt om haar baby: ik heb echt ontzettend veel stress en somberheid ervaren tijdens de zwangerschap en heb een gezonde, lieve, rustige en vrolijke baby gekregen. Ze was bij de geboorte goed op gewicht en groeit goed.

Was dit meteen weg na de bevalling? Ik ben inmiddels ten einde raad namelijk. Ik heb vreselijke gedachtes en ben ontzettend depressief.

Had je ook stress op dagelijkse basis? Ik functioneer er niet meer door 🥲 enige wat ik nog enigszins kan is een beetje huishouden en naar de winkel. Maar dat constante stressgevoel is verschrikkelijk..

Wat rot dat je niemand hebt die je kan helpen. Heb je al contact gehad met de gemeente? Volgens mij kan je bepaalde zorg aanvragen. Het lijkt mij goed om zoveel mogelijk te verkennen. Daarnaast zou je vast contact kunnen zoeken met het cb. Zij hebben vaak een medewerker die huisbezoeken doen en met je in gesprek gaan. Gewoon om even te spuien over het moederschap. Misschien kan zo iemand al in de eerste week even kennis met je maken.

Ik heb contact met elke instantie wat mogelijk is. Gemeente, huisarts, ggz, jgz, veilig thuis, poppoli, maatschappelijk werk. Ik word van het kastje naar de muur gestuurd. Ik val alleen maar af, moet binnenkort bevallen, heb er ook nog een lekkage bijgekregen in de babykamer die nog lang niet af is (en daar blijkt het onderdeel onbestelbaar te zijn dus heb ik pech ofzo?? Ik werd vandaag erover gebeld. Wtf). Deze zwangerschap verloopt tot nu toe als een regelrechte ramp. Ik weet pas sinds week 22 dat ik zwanger ben, dat kreeg ik te horen toen ik wakker werd op de ic. Mijn hondje is ook nog eens overleden 3 weken geleden. Ik ben er eerlijk gezegd helemaal klaar mee. Al die stomme instanties werken langs elkaar heen, bieden mij zorg 1 keer per drie maanden. Wat heb ik daar aan?? Dan is dat kind er al lang uit. Ik heb medicijnen gekregen en die dosis gaan ze verdubbelen. Ik heb al een ouder kind om voor te zorgen en alles loopt mis. Ik ben alleen, heb geen familie die helpt. Ik ben echt wanhopig. Ik ben hartstikke depressief aan het worden, kan nergens meer de lol van inzien. Alles loopt ook gewoon mis. Mijn eerste zwangerschap was zo anders. Zo ontspannen. Deze is hels.

Als ik het zo lees dan zit het ook allemaal echt even tegen. En dat is zwaar, helemaal als er niemand is met wie je dat kan delen. Ik denk dat het helemaal niet gek is dat je je voelt zoals je je voelt. Waar ik benieuwd naar ben is of het je echt lukt om om hulp te vragen of hoop je dat ze het zelf zien hoe slecht je er aan toe bent? Ik vraag dit omdat ik er zelf jarenlang zo in heb gestaan. Nu weet ik dat actief en herhaaldelijk om hulp vragen kan werken, maar dat de regie echt bij mij ligt. Soms is dat even kut. Maar geen idee natuurlijk hoe dat bij jou gaat. Geen veroordelende vraag dus :) Wat ik mij wel af vraag is: wat heb jij concreet nodig om je beter te voelen? Naar welke hulp verlang je? Misschien kunnen we meedenken... Ben je hier al mee bekend?: https://www.buurtgezinnen.nl/vraaggezin/