Ervaringen enigst kind zijn.

Ik ben enigst kind. Als kind heb ik hier echt nooit last van gehad maar ook omdat mijn ouders mij de mogelijkheid gaven om altijd kinderen om me heen te hebben (vriendjes vriendinnetjes maar ook neefjes en nichtjes). Ik heb vroeger nooit iets gemist of iets dergelijks. Op bepaalde momenten nu vind ik het wel lastig, maar dan vooral het idee dat zegmaar. Dus bij een overlijden denk ik ja als mijn ouders er straks niet meer zijn ben ik alleen. Tegelijkertijd ken ik ook een aantal mensen die wel broers/zussen hebben maar niet de band dus een broer/zus is geen garantie voor dat je dat wel samen dingen regelt e.d. Mijn inziens hoef je je echt niet schuldig oid te voelen. Ik heb namelijk tot nu toe ook een heel gelukkig leven ☺️

Mijn man is enigst kind. Hij kreeg van zijn ouders altijd de ruimte om genoeg vrienden en soms zelfs vriendinnetjes om zich heen te hebben. In dat opzicht heeft hij een hele fijne jeugd gekend met veel vriendjes om bijvoorbeeld buiten mee te spelen. Hij was er zich wel bewust van dat hij het niet had maar anderen wel, maar dat maakte hem vrij weinig uit omdat hij het wel goed vond zo, en hij dus andere kinderen om zich heen had om mee te praten/spelen. Wat betreft de toekomst weet ik wel dat hij erg blij is met mijn twee broers, hij heeft een goede band met ze. Dus hij heeft het vroeger niet zo zeer gemist, en wat betreft het heden heeft hij goede vrienden aan mijn twee broers 😁

Ik ben geen enig kind, de oudste van drie, maar ik heb weinig tot geen raakvlakken met mijn broertjes. We zien elkaar daardoor ook niet of nauwelijks. Opgroeien deden we ook niet echt samen, omdat er ruimer leeftijdsverschil is. Hierdoor zit je steeds in een andere fase van het leven. Er is geen ruzie, maar ook geen behoefte aan (veel) contact. Hierdoor zijn we een familie geworden die elkaar alleen op verjaardagen of feestdagen ziet. Maar heel eerlijk...eigenlijk zou ik die dagen dan ook besteden met anderen waar ik een betere band mee heb maar wat nu simpelweg niet kan doordat de familie te groot is. Mijn man is de jongste van drie. Hij heeft een zelfde relatie met zijn broer en zus. Waarschijnlijk heb jij een ideaalbeeld van broers/zussen maar dat hoeft echt niet de realiteit te zijn. Alleen op voorhand weet je dat nooit. Daarnaast heb ik een vriendin die enig kind is en zij is de meest sociale persoon die ik ken. Haar partner is ook enig kind. Zij hebben samen ook een kind en daar blijft het voor hen ook bij (bewuste keuze). Ze is al een ouder verloren, maar heeft daarin veel steun gehad van haar beste vrienden, partner, (schoon)ouders, neven en nichten ect. Je gaat overal voors en tegens vinden. Positieve en negatieve kanten van zowel opgroeien als enig kind als ook opgroeien met broers of zussen zijn er altijd. Het is ontzettend verdrietig dat jullie een zoon zijn verloren en nu een zoon opgroeit als enig kind. Ik vind het knap dat je hulp hebt gezocht en ik hoop dat het je lukt om in rustig vaarwater te komen. Ik denk absoluut niet dat je je zoon ooit tekort zult doen. Hij heeft zo te lezen een hele liefdevolle moeder.

Mijn nicht is enigst kind. Zij heeft altijd gezegd dat zij het heel jammer vindt dat zij geen zus/broer heeft. Ze zag dan mijn familie/vrienden met hun zus/broer samen spelen en dan besefte ze vroeger wel dat als zij naar huis gaat ze weer alleen is/alleen moet spelen. Ook de zorg naar later toe spookt door haar hoofd, haar ouders zijn gescheiden dus dat maakt het nog eens moeilijker ook. Ze heeft zowel een stiefmoeder als stiefvader en ook dié zorgen zal waarschijnlijk ook op haar terecht komen aangezien zij geen kinderen hebben. Om die reden wil zij zelf (indien het haar gegund is) graag 2 kinderen. Mijn nicht is wel gewoon super gelukkig. Ze heeft graag veel mensen rondom haar.

Ik ken ook een vrouw die bewust kiest voor 1 kind omdat zij een ‘slechte’ band heeft met haar zus en haar kind niet met zoveel drama wil laten opgroeien als zij vroeger. Zo zie je maar zus of broer het is niet overal rozegeur en maneschijn.

Ik ben enigs kind en heb dat altijd prettig gevonden. Ik speelde met vriendinnetjes, maar kon me ook goed zelf vermaken. Ook vond ik het fijn dat mijn ouders samen konden kijken naar een muziekuitvoering, een sportwedstrijd of iets op school. Mijn moeder is 3 jaar geleden overleden en dat was het eerste moment dat ik een broer/zus heb gemist. Maar als ik die wel had gehad, was dat ook geen garantie voor steun geweest.

Je verhaal lijkt erg op dat van mij, alleen hebben wij nog embryo's in de vriezer. Ik heb zelf 2 zussen en mijn man een broer. We hebben geen sterke band en het contact is vooral uit plichtsgetrouw. Mijn man heeft zelfs helemaal geen contact. Wij vinden een tweede kindjes dus juist een lastiger idee. Anderzijds ben ik ergens ook juist bang dat hij eenzaam zal zijn op momenten. Ik vind het dubbel en lastig. Er valt over beide veel te zeggen. In ieder geval sterkte met dit proces. Het valt niet mee zo'n traject.

Ik ben enigst kind, mijn man ook en ik heb een nichtje en een neefje die ook beide enigst kind zijn. Geen van allen zijn we ongelukkig of missen we een broer of zus. Het heeft echt wel voordelen. Ik kijk niet negatief op tegen de toekomst als ik voor mijn ouders moet zorgen. Mijn moeder heeft 2 (jongere) zussen en toch ligt de zorg voor haar bejaarde moeder voornamelijk bij haar alleen. Wij hebben een dochter van 3,5 jaar en die mist tot nu toe ook nog geen broertje of zusje. Ik denk dat het een verrijking kan zijn voor een kind maar het is zeker niet essentieel.

Ik ben enigst kind, zo zijn mijn moeder en vader dat ook. Ik ben absoluut niet ongelukkig geweest of heb een broertje/zusje gemist. Ook vroeger nooit heen gevraagd aan me ouders. Nu ik 26 ben mis ik het ook niet. En als ik over de toekomst denk, ja dan moet ik alleen zorgen voor mam en pap. Ja als ik later oud ben ben ik 'alleen'. Ik werk zelf in de zorg en zie zoveel cliënten met grote families en waar bijv. Maar 1 dochter/zoon iets van doet voor diegene en langs komt. Dan denk ik stel ik had een broer/zus dit gaf nog geen garantie in een goeie band/samen zorgen voor enz.

Ik ben zelf opgegroeid als enig kind. Mijn tweelingbroertje is vrij snel na onze geboorte overleden en mijn ouders hebben later geen kinderen meer gekregen. Ik heb hem wel gemist in mijn leven, maar dat is omdat ik weet van zijn bestaan. Het hele alleen opgroeien heb ik nooit als een probleem ervaren, in tegendeel. Ik heb een ontzettend goede band met mijn ouders, we zijn echt een drie eenheid. We hebben altijd heel veel samen ondernomen en hebben nog steeds een onwijs goede band. Mijn man is opgegroeid met broers en zussen en die heeft die band bijvoorbeeld niet zo met zijn ouders. Dus in dat opzicht zie je dat iedereen wel iets heeft, zij het een goede band met broers en zussen, met ouders, met vrienden, met een oom of tante, etc. Wat ik probeer te zeggen is dat het wat mij betreft niet afhangt van het hebben van broers of zussen of dat je je alleen voelt. Maar of je mensen om je heen hebt waar je op terug kan vallen. En wie die mensen zijn, dat zal voor iedereen verschillen. Ik heb zelf 1 dochter en voor nu zitten wij op de lijn om het bewust bij 1 te houden. We genieten enorm van haar en ik weet uit ervaring dat je dus ook ontzettend fijn alleen kan opgroeien. Ik hoop dat het je lukt om je situatie een plekje te geven. Veel gelukt gewenst! ❤️

Ik ben 11 jaar enig kind geweest, vanaf dat ik 5 was zelfs zonder moeder. Ik heb er nooit erg veel last van gehad. Alleen in vakanties was het wel eens saai. Ik had dan niemand om mee te spelen, want ook neefjes en nichtjes waren een stuk ouder in onze familie. Na 11 jaar kreeg ik een halfbroertje, toen werd het wel leuker, maar dat is natuurlijk wel anders dan een eigen broertje met een kleiner leeftijdsverschil. Wat wel fijn was, alle aandacht ging naar mij, t hoefde niet verdeelt te worden :) Ik zou zeggen, zolang je t gevoel hebt dat hij niks tekort komt en met andere leeftijdsgenootjes kan spelen zit het denk ik goed :)

Ik ben (ongewenst) enigst kind doordat m’n moeder meerdere miskramen heeft gehad. Nooit iets te kort gekomen, in tegendeel juist. Ik heb ook niet het idee dat ik iemand echt heb gemist maar ik groeide wel op met vooral volwassenen. Broers/zussen van familie zijn ook kinderloos of 1 kind, waardoor ik 1 neef heb (4 jaar ouder) en 1 “neefje” (4 jaar jonger). Het zelf “alleen achter blijven en het verdriet niet kunnen delen” maakt mij soms wel bang. Ik zou heel graag een tweede willen. Ook al is er niemand die zegt dat ze samen door 1 deur kunnen later. M’n partner is ook enigst kind (half zus van 25 jaar ouder) en ervaart niet de “druk” dat hij 2 kinderen “moet” nemen omdat het anders “zielig” is.

Ik ben enigst kind en heb het vroeger en nu prima gevonden. Ik had mijn nichtjes, vrienden om mee te spelen. Enige jammere is dat ik nooit echt tante word. Nu gelukkig wel soort van tante voor nichtje van mijn man, alleen niet van kleins af meegemaakt. En je kan dit ook soort van zijn voor kinderen van vrienden.

En de band met mijn ouders is inderdaad zoals andere zeggen heel hecht, super fijn.

Ik ben enig kind en ik heb op de basisschool wel echt broertjes of zusjes gemist. Ik had zelfs een heel fantasiegezin met ik denk wel 10 broertjes en zusjes 🤣 op de middelbare school hoorde ik veel vriendinnen klagen over broertjes en zusjes en vond ik het eigenlijk wel relaxt. Een goede vriendin van mij was 7 jaar ouder dan haar broertje en ik mocht daarom altijd met hen mee op vakantie (zelf konden wij niet op vakantie). Ik denk dat dat wel zou kunnen helpen, een vriendje mee op vakantie, zodat je ook samen kan spelen, vooral in de puberteit (meer samen hangen dus 😉). Het scheelde dat ik ook wist waarom ik enig kind was, dat hielp mij wel. Mijn ouders zijn daar altijd eerlijk in geweest (elkaar vrij oud leren kennen, tweede is niet meer gelukt). Een goede vriendin van mij heeft altijd ruzie met haar zus, dus als ik dat zie ben ik wel blij dat ik dat niet heb. Mijn vriend komt uit een warm en groot gezin, dat vind ik wel heel fijn. Dat is voor mij ook de reden dat ik er vier wilde (wordt zoals het er nu naar uitziet 3). En dan die grootste angst van velen: mijn ouders zijn allebei overleden. Dat waren wel momenten dat ik broers en zussen heb gemist, alhoewel ik ook nare verhalen over erfenissen heb gehoord en dat heb ik dus sowieso niet. Mijn ouders hebben het niet netjes achtergelaten en dat heeft me de meeste zorgen gegeven. Dus eigenlijk het belangrijkste wat ik wil meegeven: zorg dat alles op orde is voor een (eventueel) overlijden van jullie, zodat dat niet zoveel problemen geeft...

Heel fijn al jullie reacties. Geeft mij wel een beeld mee dat het als kind niet belastend is, mits er wel alle ruimte is om vriendjes te maken. Ik heb zelf niet per definitie een heel romantisch beeld van broers en zussen. Ik heb er twee en ik hou van ze. Maar we zijn ontzettend verschillend en lopen de deur niet plat. En als kind heb ik veel lol met ze gehad maar even zoveel gedoe. Geen van allen dezelfde interesses en ook allemaal veel eigen vrienden. Maar het gezin op zichzelf is wel heel belangrijk voor mij ( geweest). En die voel ik wel als we samen zijn. De humor delen we wel allemaal. En de liefde voor onze ouders. Maar ik werk in de zorg en hulpverlening. En daar zie ik ongelofelijk veel familie issues. Dat wens je niemand. Dus die andere kant is mij zeker niet vreemd. Maar ik zie ook veel enigst kinderen of kinderen die alleen achterblijven om voor ouders te zorgen omdat broer of zus niet meer leeft of al jaren geen contact meer met de ouders. Die lopen doorgaans vast omdat alles op hun schouders komt. Maar het is natuurlijk zo dat ik dan vooral die situaties zie. En dat is wel een schrikbeeld voor mij. Ik weet dat het niet anders is. Wij kunnen hem niet nog een levende broer of zus geven. Dat is niet opeens opgelost, dat gaat tijd kosten. Maar jullie ervaringen geven mij dat zetje om te bedenken dat ondanks dat er zo graag anders hadden gezien, we ons kind niet tekort doen. Aan liefde niets tekort. Dubbel zoveel misschien zelfs wel. Alleen nu nog de rust en overtuiging bij mezelf vinden dat het goed is zo! Bedankt voor jullie input!❤️

Mooi gezegd ♡ Veel geluk met zijn drietjes.

Zelf geen enigs kind, maar herken veel in jouw verhaal. Na 7 jaar, iui en ivf, waren we eindelijk zwanger nadat ik onverklaarbaar onvruchtbaar was volgens de artsen. Helaas met 4 maanden miskraam, 1,5 jaar later een zoon op de wereld gebracht, nu 2,5 jaar oud. Daarna een Bbz gehad en afgelopen maand weer met 4 maanden een miskraam oftewel vroeggeboorte gehad. Ik ben nu 39 en de kans nog eens zwanger te raken wordt steeds kleiner. Ik ben niet bang dat mn zoontje wat tekort gaat komen. Hij is sociaal en maakt tot nu toe vlot vriendjes. Hij heeft een fijne familie aan beide kanten met binnenkort een lief nichtje. Misschien dat hij ooit vraagt naar een broertje of zusje, als hij oud genoeg is zal ik hem misschien uitleggen wat we zoal hadden meegemaakt, waarom hij geen broertjes heeft. Maar dat is voor in de toekomst Zolang hij liefde en vrienden om zich heen heeft, gaat alles goed komen

Waar ik zelf nog troost in vind is het feit dat wij hier met zijn drietjes heel gelukkig zijn! En hiervoor ik met mijn man. Wij hebben door het lange traject geen vrienden meer en amper familie(banden). Mocht onze zoon enigst kind blijven en wij er later niet meer zijn, dan hoop ik dat hij net zo gelukkig kan zijn met weinig. Al hoop ik uiteraard dat er voor hem meer zal zijn tzt.

aller eerst, wat heftig om te lezen. Heel veel liefde en kracht gewenst ♥️ hier wellicht iets dat je opvrolijkt en positief stelt; ik als enigkind zijnde heb juist soms de twijfel of een tweede kindje niet "zielig" is voor mijn perfecte en gelukkige zoontje. Ik kreeg vroeger alle aandacht, cadeautjes en liefde van zowel mijn ouders als de familie. Leerde op school, peuter speelzaal en na schoolse opvang ook gewoon alles te delen en met kindjes te spelen. Doordat ik geen broertje of zusje had, stapte ik snel en makkelijk op mensen af (nog steeds) en maakte snel vriendjes, waar dan ook. Kreeg daardoor ook snel mensenkennis. Ik kon (en kan nog steeds) mezelf goed vermaken en heb van kleins af aan het vertrouwen dat ik dingen zelf kan. Ik voelde me soms ook daarin wat voorlopen op andere kinderen. Het getreiter van irritante broers / zussen kreeg ik mee van vriendinnen en dan dacht ik ... succes ermee, ik ga zo lekker naar huis 🤣 Sociaal contact kan je altijd opzoeken en vond het ook heerlijk om het even niet te hebben thuis. Ik gun mijn zoon om die reden af en toe juist ook om enigkind te blijven. Alsnog hebben we besloten om voor een tweede kindje te gaan (iets met klapperende eierstokken), maar weet dat jullie kind nooit aandacht te kort gaat komen en een hele sterke band met jullie vormt. Xxxxx