Ervaringen ouders van bewust 1 kind

Wij hebben meerdere redenen. Als eerste mijn gezondheid, ik heb epilepsie en ik wacht al 8 maanden tot deze weer rustig wordt. Niet nogmaals zon hormooncircus. Dan beginnen de insults ook weer en dat zie ik niet voor me met Teun erbij. Ook mijn man ziet me liever niet stuipend in bed of in de gang liggen. Volgende reden is het overzicht bewaren. Een kind kunnen zowel ik als mijn man aan. Twee zijn we bang geen overzicht meer te hebben. Te veel. Te druk. Nu al dubbel nadenk werk. Maar nu is het overzichtelijk. We hebben het meest perfecte, rustige kind wat je kan hebben. We zijn een drie eenheid. Mijn neef wilde ook geen 2e, zijn vrouw,rolstoelgebonden persè wel. Mijn neef wist al dat overzicht ook zijn struikelblok was. Nu hebben ze er 2 en is mijn neef diep ongelukkig en met een beetje pech is hun jongste ook nog verstandelijk beperkt. Neehoor, het gevoel zegt regelmatig wat anders, maar het is goed zo. Nu zit ik al vaak aan het einde van de dag moe op de bank. En heb ik eenslechte week ben ik blij dat we er maar een hebben. Het huis is ook eigenlijk niet op twee kinderen gemaakt en financieel zouden we het wel redden, maar nu kunnen we 300% aan liefde aan Teun geven, plus dat er financieel net even wat meer mogenlijk is als met twee. Denk aan scholing.

Ik volg ook even

Wij houden het hoogstwaarschijnlijk bij 1 kind omdat: -vreselijke zwangerschap + bevalling gehad. Advies van gynecoloog is om minimaal 18 maanden tussen te laten. -bijna alle zorg komt op mij neer. Ik werk en studeer, man moet fulltime werken anders komen we niet rond. -opvang is super duur in onze omgeving. -ik/we hebben nog geen gevoel voor een 2e (misschien komt het nog, misschien nooit meer). -financieel gaat het prima, maar met een 2e zou het veel krapper worden. -zelf heb ik een broer, totaal ander karakter en als kind hadden wij 24/7 ruzie, ik had nooit rust thuis. Was altijd heel blij dat hij weg was. -mijn man kwam uit een erg groot gezin, ook hij vond dit zeker niet prettig. -ik heb een hobby wat ik niet voor een 2e kindje op wil geven, maar wat wel zou moeten. -we zouden moeten verhuizen naar een groter huis, in deze huizenmarkt is dat bijna onmogelijk. Ik sluit het nog niet uit, maar voor nu zeg ik 75% geen 2e en 25% misschien wel.

Zijn wel meer recente topics over ook.

Pfoe om meerdere redenen; - we vinden het met 1 kindje al zwaar. Weinig hulp vanuit familie / netwerk. Deels omdat we hier zelf voor kiezen deels door bepaalde omstandigheden. Dus veel komt op onszelf aan en dat is prima, met 1 kindje 😊. - financieel. We hebben beiden een prima salaris. Denk iets boven modaal, maar met de inflatie valt het uiteindelijk toch wel vies tegen wat we kunnen sparen aan het einde van de maand. Komt ook omdat wij een groot deel van de opvang zelf moeten betalen (ruim 850 euro netto voor 3 dagen opvang, voor ons is dit een behoorlijke hap uit ons netto inkomen!) - we hebben op de 1e verdieping 2 grote slaapkamers. We hebben een ruime zolder, maar daar hebben we deels een wasruimte / berging en deels een kantoor van gemaakt ivm veel thuiswerken. Een 2e kindje zou dus erg krap worden in onze huidige woning en verhuizen met de huidige rente en woningprijzen zien wij niet zitten. - mijn man heeft een zus, die hij alleen ziet met feestdagen en verjaardagen. Vroeger speelden ze ook niet vaak samen. Dus om nu te zeggen ‘het is leuk voor je kindje’ die ervaring heeft mijn man in ieder geval niet. Ik heb die ervaring overigens wel, maar een broertje of zusje erbij is echt niet altijd dat romantische beeld dat veel mensen in hun hoofd hebben. - met 1 kindje blijft er ook voor onszelf genoeg ruimte over om leuke dingen te doen. Zowel financieel, maar ook qua tijd en energie. - we vinden het een fijne gedachte dat wij ons zoontje nu en in de toekomst alles kunnen geven dat wij graag willen geven. En zo kan in nog wel even doorgaan. Het is prima zo. Wij zijn compleet. 😊

Ik vind het altijd jammer als je 1 kind hebt dat mensen dan vaak vragen waarom geen 2e, waar blijft de 2e. Alsof het een verplichting is

Ah de belangrijkste vergeet ik misschien nog wel. Ik heb niet voor niets gestudeerd en wil graag wat nuttigs doen qua carrière en er echt voor gaan. Met 2 kinderen zou dat heel zwaar worden! Mijn zoontje kan ik nu genoeg aandacht geven en er voor hem zijn, leuke dingen doen.. zonder mijn carrière op te geven!

Mijn zoon is 8 jaar. Tot nu toe is hij ook bewust enigkind gebleven. Buiten het feit dat die zwangerschap en bevalling *** waren(zwangerschapsdiabetes, trombose been, en een lange zware bevalling van 33 uur) kwam ik er achter toen hij 2 was dat hij Autisme en een paar andere beperkingen heeft. In diezelfde periode ben ik ook gescheiden en het was erg zwaar ook omdat zowel mijn zoon als ikzelf moesten leren om met zijn beperkingen om te gaan. En het was fijn om mn focus en aandacht op hem alleen te kunnen leggen en te combineren met mn werk. Het was een vermoeiende periode tot zijn 6e jaar en ik had er niet aan moeten denken om er in die periode nog een 2e kindje bij t hebben. Dit jaar ben ik 4 jaar met mijn huidige partner samen en wij hebben ook bewust lang gewacht met de beslissing dat wij dit jaar wel voor een 2e willen gaan ondanks dat het druk gaat worden. Maar ik snap die commentaren nooit van anderen over het hebben van 1 kind. Ik heb zelf 2 broers 1 zusje (en een halfzusje van 16, ik ben 33) wij hadden het wel altijd gezellig samen vroeger, maar het kon ook wel eens vervelend zijn ik sliep altijd met mn zusje op een kamer heel gezellig, maar soms heb je ook behoefte aan een eigen plekje.

Wel mooi om eerlijk te zijn en het bij een kind te houden ipv carierre en geen tijd voor een 2e. Werkt je man wel minder? Vrienden van mijn ouders werkten vroeger ook beide 40 uur en kochten hun kinderen in het weekend altijd af. Ze hadden eigenlijk geen tijd en zin in het weekend en hebben weleens gezegd dat ze eigg nooit aan een 2e hadden moeten beginnen. Mijn man heeft ook nooit wat met zijn zus gehad. Het kan natuurlijk 2 kanten op. Ik ben enigstkind, maar ben nooit eenzaam geweest of teveel verwend of te volwassen opgevoed. Kon zorgeloos kind zijn.