Ervaringen postnatale depressie

Hoi Lovely, Wat goed dat je dit bespreekbaar maakt. Ik hoop dat je hier op het forum wat herkenning kan vinden. Heel veel sterkte ❤️

Hoi, ik heb geen officiële diagnose gehAd maar heb me zeker een jaar na mijn bevalling erg depressief gevoeld. Wat goed dat jij al hulp hebt gezocht. dat je ineens mama bent is nogal wat en dat maakt ook nogal iets los, ook qua hormonen die alles helemaal uit balans konden brengen. Ik voelde me toen totaal niet mezelf, alles viel me zwaarder dan zou ‘moeten’ en ik maakte me drukker over dingen waar een ander misschien minder een probleem van zou maken. Tel daar slecht slapen bij op en ik had echt het gevoel dat ik gek zou worden. Ik vond het leven gewoon niet zo leuk toentertijd. Als ik je een advies mag geven; (naast hulp zoeken want met iemand praten vond ik toen heel fijn); wees ook niet te hard voor jezelf. Het is gewoon af en toe ook megazwaar. Probeer slaap te pakken waar je kan en hulp te vragen in de verzorging. En bedenk dat elke zware fase van de baby ook weer voorbij gaat. En je bent niet alleen! Die roze wolk is er soms gewoon niet. Je bent echt niet de enige. Hou vol! Met hulp wordt het vast beter en bedenk; je doet het goed genoeg!! Dikke knuffel

Geen depressie, wel overspannen/burn out. Nog steeds, dochter nu 8 maanden. Het slechte slapen maakt het lastig tot herstel te komen, ondanks hulp van POH-GGZ, psychotherapeut en familie. Sommige dagen voel ik me ontzettend slecht dat het me niet zo goed lukt alles draaiende te houden en ook nog een vrolijke mama te zijn. De zorg voor mijn dochter gaat voor alles, maar daarmee vergeet ik lief te zijn voor mezelf 🤷‍♀️ Ik kan er niet goed over schrijven..

Alles oké Lovely87? Als je nog iets wilt weten of delen zeg je het dan? 🌺

Ja ik, ik heb het alleen altijd ontkend en voor iedereen verzwegen. Ik wilde zo min mogelijk met mijn baby van doen hebben. Nog steeds een diep schaamte punt bij mij. Heel knap dat je aan de bel trekt! Blijf erover praten, dan komt het wel goed.

Ja hoor. Vindnhet alleen lastig om te reageren. Heb al twee keer een stukje getypt en weer weggehaald. Ik heb vooral uit voorzorg aan de bel getrokken aangezien ik wel signalen herken van een PND maar ook van overspannen zijn maar ben bang dat als het zo doorgaat het wel een pnd zou kunnen worden. In het kort. Dochter slaapt overdag alleen in de draagzak. Wil niet in de kinderwagen of maxi cosi. Naar mijn mening heefr dit een medische oorzaak, dit wordt ook uitgezocht. Het dragen duurt nu al weken en ik voel me erg beperkt in mijn doen en laten. Ik wordt erg verdrietig elke dag die draagzak en heb het gevoel de dag maar uit te zitten tot het tijd is om weer naar bed te gaan wetende dat morgen weer zo'n zelfde dag is. Ik vindnhet vooral zwaar omdat ik niet weet wanneer het beter wordt. Mensen zeggen dat ik ervan moet genieten dat ze zoveel bij me wil zijn, maar dat kan ik niet en wil ik ook niet. Ik kan me er niet bij neerleggen dat het zo is. Mijn man ondersteunt mij waar en wanneer hjj maar kan en we doen de verzorging echt samen. Familie is ingeschakeld om te helpen. En toch voel ik me regelmatig erg verdrietig en gefrustreerd en huil ik erg veel. Ik ken mezelf niet terug zo. Waar ik vooral verdrietig om ben is dat ik mijn verlof veel leuker had voorgesteld. Dat ik zo af en toe de deur uit kan, gezellig kraamvisite ontvang en van mijn dochter kan genieten. En ik geniet op momenten ook echt wel van mijn dochtertje, ze is een schatje. Maar ik vind het zo zwaar. Mijn verlof is over 2 weken voorbij en ik heb het gevoel dat ik er niet van heb kunnen genieten.

Hoi Lovely87, herkenbaar je verhaal. Ook hier een behoorlijk sombere periode/overspannenheid achter de rug (en eerlijk, nog steeds aanwezig af en toe). Een aanhankelijke baby met een behoorlijke gebruiksaanwijzing, een kraamtijd in de Corona-piek en het eenzaam voelen. Alles bij elkaar werd me al snel teveel. Heb het lang weggestopt en ontkend, maar na zo’n 12 weken wist ik dat ik aan de bel moest trekken. Heb dit aangekaart bij het CB, die me hebben doorverwezen naar de poh-ggz. Daarnaast ben ik aan de slag gegaan met voedingssupplementen (in overleg met een hormoonspecialist). Het feit dat ik weer begin met werken, geeft me ook meer ruimte in m’n hoofd. Het idee dat ik niet meer 24/7 de zorg voor m’n zoontje heb vind ik heel erg fijn. Ontzettend goed dat je nu al hulp hebt gezocht, dat is de eerste stap.. 🍀

Wat heftig; gewoon geen ruimte voor jezelf. En herkenbaar; ik had toentertijd echt het gevoel dat mijn lijf en hoofd een soort van gekaapt/bezet waren door onze kleine.. het klinkt misschien raar maar als je verlof straks over is en je gaat weer aan het werk, dan heb je ook weer een andere betekenis ipv alleen maar verzorgen/mama’en.. ik heb ervaren dat dit wel helpt het gevoel te krijgen weer een beetje jezelf te worden. Hebben jullie samen al een datenight gehad of jij even iets voor jezelf gedaan zoals lekker even shoppen of naar de kapper? Ik kon wel huilen toen ik voor het eerst even alleen naar het strand ben gelopen en een andere keer toen ik even alleen ergens een kopje (warme!) koffie ben gaan drinken. Het is zo jammer dat je niet precies kunt zeggen wanneer alles voorbij gaat. Maar ik kan je garanderen; het gaat voorbij. Echt! En er komen echt leukere periodes aan. Mijn verlof was ook niet leuk maar daarna braken fases aan dat ik mezelf weer terugvond maar ook echt in een lekkere vibe kwam met die kleine. Ik gun jou dat ook en dat gaat echt komen. Wellicht als je verlof straks over is en je kindje gaat naar de opvang dat ze ook meer went aan bij jou vandaan zijn en beter slaapt op een andere plek. Ik ga voor je duimen. In de meantime; hou je taai!

Voor mij klinkt dit ook heel herkenbaar. Het eerste levensjaar van mijn zoontje was ontzettend zwaar, ook al was hij een heel gemakkelijke baby (at goed, sliep goed, huilde niet veel). En toch was het zo overweldigend! Ik wist niet meer wie ik was, had het gevoel dat alles te zwaar was, dat ik helemaal op was, dat ik niks meer had voor mezelf. Ik heb nooit hulp gezocht; pas na ongeveer een jaar begon ik mezelf weer wat te herkennen. Laat mij beginnen met te zeggen: wat ontzettend dapper van je om hulp te zoeken! Dat is echt niet zo gemakkelijk. Ik hoop dat het je ook lukt om alle praktische hulp te vragen die jou kan helpen (bv. iemand om even op je kindje te passen, poetshulp, andere hulp in het huishouden, enz.), zodat jij ook op jezelf kan focussen. Dat verdien je! Ik begrijp ook dat je het misschien moeilijk vindt om hier te reageren of om de juiste woorden te vinden om te beschrijven hoe je je echt voelt. Dat had ik ook, en daarom zweeg ik maar. Maar ik denk dat verschillende dames je hier zullen begrijpen en er voor jou kunnen zijn. Dus blijf erover praten, je bent echt niet alleen. ❤

Ik ben eind juni 2016 bevallen van een dochter en 6weken later overleed mijn oma. Mijn oma waar ik al het lief en leed mee deelde. Ik raakte zwaar in de put. Wou mijn dochter niet meer borstvoeding geven. Maar iemand anders mocht mijn dochter ook geen fles geven. Ze huilde veel vanwege krampjes waardoor ik nare gedachtes kreeg over mijn dochter. Wat als ik haar in de vriezer stop dan ben ik van het gejank af etc. En toen in de herfstvakantie bereikte ik mijn diepte punt en heb ik jankend mijn moeder op gebeld. Dat ik het niet meer trok. Die heeft toen de huisarts in geschakeld. En voor dat ik het wist zat het crisisteam van de GGZ in mijn huis. Diagnose: geen depressie omdat ik nog eetlust had. Ik vrat alles wat los en vast zat. Ben een emotie eter. Ben toen ook behoorlijk aangekomen. GGZ heeft het gebiedsteam van ons gemeente ingeschakeld en via hun kreeg ik hun vanuit het Friese Land. 4x p.w. 3x in het huishouden en 1x voor ondersteuning dochter. Alles om mijn leven weer op de rit te krijgen. Ook wekelijks gesprekken gevoerd bij een praktijkondersteuner. Zijn nu 4 jaar verder en heb nu een zoontje van 5mnd en soms verval ik terug ik mijn oude patroon maar ik zie het zelf gelukkig ook in en schakel vaak mijn moeder en schoonmoeder in en praat er veel over. Ik denk dat er ook een groot stuk rouwverwerking in zit en hormonen. Maar het 1ste jaar van mijn dochter was ongelofelijk kut en ik baal dat ik ook zoveel gemist heb van haar ontwikkeling voor mijn gevoel.

Bedankt voor jullie reacties en verhalen. Ik heb veel praktische hulp al in huis. Poetshulp en twee zussen en schoonmoeder die komen helpen in huis en me gezelschap houden. Ook zorgt mijn man dat ik de deur uit ga en tijd besteed aan mijn hobby. Hij neemt af en toe extra vrij en we gaan binnenkort samen uit eten. Dus dat zit wel goed.

Als eerste wil ik zeggen dat ik het heel knap van je vind dat je dit bespreekbaar maakt! In april 2018 ben ik na een zware bevalling moeder geworden, al direct voelde ik mij meteen heel slecht met waanbeelden. Ik wilde dit helemaal niet en waar was ik aan begonnen! Dagen en weken erna werd het alleen maar erger. Onze zoontje huilde ook echt de hele dagen en ik kon zelf niets meer en draaide helemaal door. Alleen maar huilen in het hoekje van de bank. Het ging zo slecht dat ik er bijna niet meer was geweest waardoor er direct hulp van de crisisdienst gekomen is en ik geen moment meer alleen mocht zijn. Onze zoon werd rustiger door de hele dagen te dragen in de draagzak, alleen kreeg ik daar zelf niet meer rust van. Ik zat echt het eerste half jaar thuis zonder ergens naar toe te gaan. Alle prikkels waren mij te veel. Ik had toen nooit gedacht dat het ooit goed zou komen maar wat iedereen toen zei dat het goed zou komen gebeurde ook echt. Het heeft even geduurd en veel therapie en medicatie verder. Ik ben nu zelfs onverwachts zwanger geraakt van de 2e wat ik zelf niet zo snel voor had gekozen en ben nu op de helft en word goed begeleid. Nu bijna 2.5 jaar later ben ik echt trots op mezelf en tuurlijk maakt het mij verdrietig wat er is gebeurd en heb ik ook af en toe nog angst gaat het weer gebeuren maar wat ik wel weet en wat voor jou dus ook is dat wij extra hebben moeten vechten voor de liefde voor onszelf en ons kind en dat maakt ons een super sterke moeder! En ook echt die roze wolk bestaat niet altijd. Het zijn voornamelijk "roze wolk" momenten die er dus ook niet altijd zijn maar het regent ook echt vaak genoeg op die wolk. Social media maakt het allemaal nog een beetje erger vaak. Ik wil je heel veel sterkte wensen, je bent sterk en je kan dit!

Het lastige vind ik dat men niet begrijpt dat ik het niet trek om de hele dag met zo'n draagzak te lopen. Wat Els ook schreef, ik krijg zo geen rust meer. Men zegt dat je moet genieten van die knuffelmomenten en ik het moet accepteren. Maar het zijn geen momenten meer, maar hele dagen dag in en dag uit. Ik kom niet tot rust zo met de hele dag een baby aan mijn lijf. Het onbegrip daarvoor vind ik echt erg lastig want men zegt voor mij gevoel eigenlijk dat ik me niet moet aanstellen/niet zo moeilijk moet doen. Ook geeft het me het gevoel dat ik een slechte moeder ben omdat ik haar niet de hele dag wil dragen. Plus dat ik zie dat ze wel in bedje wil slapen (want ze slaapt soms wel 20 min), maar dan in eens wakker wordt door ongemak. We gaan nu ook op zoek naar die oorzaak daarvan. Kijk, als ik nou makkelijk de deur uit kan met die draagzak dan maakt dat het wel wat draaglijker, maar tijdens die hittegolf van ruim.2 weken kon ik k niet op pad met die draagzak, veeeeel te warm voor. Ook heb ik een keizersnede gehad dus moet nog conditie opbouwen en kan niet ver lopen. Doordat mijn dochter niet in de maxi cosi wil, kan ik ook niet verder van huis (bijvoorbeeld naar een bos oid) en daar gaan wandelen. Dat beperkt ook een hoop. En ik kom heus wel samen met dochter de deur uit, loop naar de supermarkt of ik loop naar het consultatiebureau, of gewoon een rondje door de wijk. Maar daar houdt het wel mee op.

hoi hoi. ik heb ook een week na mn bevalling diagnose gehad met postnatale depressie. heeft een jaar geduurd 😜, ben constant naar ggz artsen geweest. na een jaar voelde ik me beter maar ben op dit moment weer zwanger en heb weer het zelfde gevoelens als na mn bevalling😰

🤪=😫

Ik denk dat veel mama's dat wel begrijpen, hoor! Je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen omdat je nood hebt aan echte rust. En echte rust is niet hetzelfde als rondlopen met een slapend kindje in een draagzak (voor miu toch niet). Ik voelde na de geboorte van mijn zoon pas echt even rust als mijn mama of schoonouders even op hem pasten. M.a.w. als ik even helemaal niet verantwoordelijk was voor hem. Want dat is tenslotte wat er zo zwaar weegt: dat je opeens 24/7 zorgt voor zo'n klein wezentje. Hoe graag je je kindje ook ziet...

Oh jeetje dat duurde lang. Vervelend dat je je nu weer hetzelfde voelt! Heb je al hulp ingeschakeld?

ik heb de huisarts en mn veroskundige op de hoogte gesteld.

Fijn! Kunnen ze je nu al ondersteunen?

het is op dit moment niet heel heftig we praten er we erover maar niet zoals na de bevalling van mn eerste. als ze merken dat het weer de verkeerde kant op gaat dan word de ggz weer ingeschakeld. ik krijg telkens het gevoel dat het nooit over zal gaan. bij mij kwam het vooral door kraamvisitie die we vlak na bevalling kregen het werd te druk en ik werd er maar gek van! dus ik raad iederreen aan om geen bezoek te acepteren in je kraamperiode voora nu met corona