Ervaringsverhalen psychische hulp

Toen ik ongeveer 1,5 maand bevallen was voelde ik me vaak verdrietig zonder echt een aanwijsbare reden. We hadden een huilbaby wat ik heel heftig vond en sliepen slecht, dat hielp natuurlijk niet mee in de situatie. En ik had er toen al een tijdje mee rondgelopen zo. Ik liep gewoon lang met neerslachtige gevoelens rond.Tot ik ongeveer 5/6maand na de bevalling, me heel onrustig voelde, al weken lang eigenlijk. Ik dacht steeds vaker "mensen zullen mij vast niet missen", "misschien zijn ze zelfs wel beter af zonder mij" etc etc. Ik zonderde mij af van familie en vrienden en ik deed niks meer aan mijn uiterlijk.Ik wilde op een avond mijn hond uitlaten, het was laat in de avond en ik voelde me erg neerslachtig en de gedachten kwamen en gingen in die wandeling. Uiteindelijk werd het zo erg dat ik dacht : wat als ik nu ... Dit of dat doe. Om het leven te beëindigen. Ik worstelde zo met die emoties dat ik niet wist dat ik al een uur een ronde aan het lopen was met de hond. En heb toen besloten, mijn tante op te bellen. Die was heel lief en zei , het eerste wat je morgenochtend gaat doen is een afspraak maken bij de huisarts voor hulp. En daarna kom ik langs voor een kopje thee. Ze vertelde me heel liefdevol dat het oke is dat ik mij zo voel maar dat ik wel weer wat hulp nodig had om er bovenop te komen. Zo gezegd zo gedaan, en ik ben blij dat ik om hulp vroeg toen. Ik denk dat hulp vragen een drempel is waar je overheen moet even maar, Het was het juiste moment. En nu ik dit op schrijf krijg ik gewoon tranen in mijn ogen. Want ik denk oprecht dat dat belletje met mijn tante mijn leven heeft gered.

En mocht je hier zelf mee worstelen nu: Je doet er wel toe En mensen hebben jou nog nodig Jou kleine heeft je nodig En je gaat hier sterker uitkomen. Hulp vragen is geen zwakte maar een heel dapper moment , laat niemand je wat anders vertellen dan dat ✨

Ik weet niet of je dit bedoelt, maar ik heb emdr gehad vanwege een heftige nasleep na de bevalling. Ik was extra angstig en durfde mijn kind eigenlijk niet bij andere mensen, inclusief mijn man, te laten. Ik kwam er pas veel te laat achter hoeveel last ik hier van had. Pas toen mijn zoontje 1,5 jaar oud was ben ik hiermee naar de huisarts gegaan. Mijn advies zou dus zijn om eerder aan de bel te trekken. Je krijgt meestal eerst een paar gespreken met de poh van de huisartsenpraktijk. Soms is dat voldoende, en anders wordt je doorverwezen. Echt gewoon doen, het is heel normaal en kan zoveel opleveren. Bij mij heeft de behandeling zeker geholpen trouwens.

Hier ook lang afgewacht in de hoop dat het hormonaal zou zijn. Uiteindelijk dus veel te lang mee doorgelopen, zonde.

Ja en ook, veel in mijn omgeving zeiden: nee joh dat zijn gewoon de hormonen. En zo twijfel je aan je eigen gevoel. Maar een sterk apathisch gevoel of extreme angstige gedachtes zijn absoluut een goede reden om naar de huisarts te gaan.

Ja, ik emdr na een traumatische bevalling. Steeds had ik herbelevenissen en merkte ik dat ik er een minder goede moeder door was, minder aandacht, meer afgeleid. 2 of 3 weken na de bevalling een sessie gedaan met een online therapeut/verloskundige (het was coronatijd) En voor mij een life changing iets. Echt een aanrader!

Mijn situatie was het vrij duidelijk dat het niet ging, ptss, postnatale depressie, ziekenhuisopnames van zoontje destijds en hij was ook nog een huilbaby en achteraf gezien denk ik zelfs dat ik al een prenatale depressie had. Dus vrij snel contact gezocht met de verloskundige en is er een heel vangnet aan zorg gekomen. Maar in jouw situatie, wat houd je tegen de huisartspraktijk te bellen en de situatie uit te leggen? wat je voelt en wat je daarvan vind en of je dit eens kunt bespreken met huisarts of praktijkondersteuner. Dat is laagdrempelig en misschien is er meer hulp nodig maar misschien ook wel niet.

Ik zou het Zeker met je HA delen, juist bij twijfel!!! Ik heb herbelevingen en snel down terwijl ik zelf de positiviteit zelvtnen normaliter. Hele heftige gecompliceerde bevalling met maandenlange nasleep, ook qua lijf. Dus zodra ik merkte dat ik het met gesloten ogen herbeleefde en juist op moeie dagen echt huilerig was en me steeds terug in die situatie vond, gebeld ivm de enorme wachttijden. Heel blij want nu ben ik al bijna aan de beurt en het is niet veranderd dus heb het echt nodig. Twijfelde destijds een klein beetje. Had alleen laat op moeie en slwchte dagen, op goeie dacht ik joh jeetje ja het is oas net sus her zal wel gaan roch later? Ben zelf echt een doorzetter die gemakkelijk te ver gaat maar mn omgeving zei we maken ons zorgen we hermennen je niet dus ik dacht okeee red flag bellen en gaan, ik kan altijd nog annuleren. Nogmaals nu dus blij mee en ik ben heel benieuwd wat de emdr en evt meer gaat doen voor mij :-).

Oja toen ik het met HA deelde zei hij meteen okee dit klinkt als en hier heb je een verwijzing. En die zei bij intake okee hiet kunnen we wat mee. Eigenlijk is het niet belangrijk of het erg is of niet (want zo denk ik zelf janik leef nog dus tsjah het liep uiteindelijk toch goed af dus door en de rest komt wel). Maar het is wat het met jou doet dat telt. ik kreeg ook POH'er aangeboden, maar dit heb ik zelf niet aangenomen omdat ik geen behoefte had aan tijdelijke steun, dan wacht ik liever op de emdr wat heel specifiek is ipv die paar situaties nóg vaker dan ik al doe te moeten herbeleven. Maar ook voor geen ptss, bij twijfle, overleg! Ze zijn er juist voor dit soort dilemmas en twijfels over of wel of niet behandeling helpend is.

Doen! Ik zit nu zelf in een traject. Kwam zalf niet uit mn neerwaartse spiraal. Ga naar de huisarts en die denkt met je mee. Er zijn veel wachtlijsten... je kan er ook voor kiezen zelf hulp in te kopen, ben je vaak sneller aan de beurt

Bij minste twijfel dat je hebt zou ik je aanraden het met je huisarts bespreken. Denk dat je eigenlijk het antwoord al weet of je hulp nodig hebt, maar dat je hoopt dat het vanzelf over gaat.

Herkenbaar. In nov 22 bevallen en sept 23 voelde ik me zo niet goed. Moe, lusteloos, geen energie, neerslachtig. Ik dacht eerst ook, nou ik moet dat eerste jaar door daarna wordt het beter. Uiteindelijk in jan 24 naar de huisarts gegaan. Lang verhaal kort, ik had forse bloedarmoede, depressie en randje burnout. Uiteindelijk bloedarmoede opgelost met medicatie en daarnaast in therapie gegaan. Eerst bij de POG GGZ terecht gekomen. Ik voelde aan mezelf dat ik het nodig had om uit te zoeken waar bepaalde dingen in mij vandaan komen, ik heb toen bij de POH gevraagd of ik schematherapie mocht doen. Hiervoor heb ik verwijzing gekregen. In Oktover 24 kon ik daar pas terecht, dus de wachtlijsten kunnen wel lang zijn. Ondertussen was ik ook nog op werk uitgevallen. Maar dit gaf me wel de ruimte, naast het ouderschap om bezig te zijn met mijn proces. We zijn nu bijna een jaar verder en inmiddels heb ik de therapie kort geleden afgerond. Ik voel me zoveel beter, krachter, mentaal gezond. Dus ik zou zeggen, gewoon naar huisarts gaan. Er kan in die zin niks ‘fout’ aan gaan, dus waarom zou je het niet doen? Achteraf gezien had ik ook eerder moeten gaan.

Ik was zelf al bekend met een angststoornis voor de zwangerschap, therapie gehad en alles was uiteindelijk weg. Kon weer genieten en leven ipv overleven .. Ik raakte zwanger en merkte dat mijn angsten en paniek om de hoek loerde, ik dacht ik kan dit wel alleen en ach voorheen lukte me dat ook. Ja de bevalling kreeg ik extreme angsten en intrusies. Angsten die niet reeel waren. Ik leefde puur ik angst en vluchten letterlijk uit huis met mijn kindje om niet alleen te zijn, mijn omgeving zag dat het niet goed ging en ikzelf ook niet. Ik kreeg de meest rare gedachten dat ik mijzelf wat zou aandoen (wat ik nooit zou willen) dat was de druppel en ben gelijk naar de pop poli geweest en heb gebeld, ik kreeg medicatie en werd doorgestuurd naar een psycholoog! En dat heeft me zo goed gedaan. Ik geniet zo enorm weer van het leven !!!