Extréém overbezorgde partner

Mijn tip zou zijn te gaan praten. Ik ga er even vanuit dat je dit al hebt geprobeerd hebt met je partner. Dus misschien je verloskundige inschakelen om te overleggen over je partner, mogelijk dat deze als medisch professional rust in je partner kan krijgen? Verder zou ik als ik jou was je kraamzorg inlichten hoe het nu gaat dan kan zij scherp zijn op jouw mentale gezondheid in de kraamweek en mogelijk je partner goed begeleiden. Heb je een goede band met je schoonmoeder en kan zij mogelijk haar zoon kalmeren? Soms kan een buitenstaander buiten de relatie meer behalen dan jezelf. Begrijpelijk dat je niet het vertrouwen hebt dat je dalijk een stabiele en steunende partner hebt.

Het klinkt alsof je partner meer last heeft van angsten als normaal en dat die angsten ook een belemmering vormen in het dagelijks leven (zijn relatie lijdt eronder). Ik zou een afspraak maken bij de huisarts, samen, om hierover te praten. Waarschijnlijk wordt hij dan doorverwezen naar de POH GGZ om hierover te gaan praten en hopelijk adviezen te krijgen hoe met die angsten om te gaan zonder jou daarmee te belasten of beperken.

Ach jeetje, wat lastig. Hij doet dit vast uit goede bedoelingen, maar intentie is niet gelijk aan impact. Ik denk inderdaad niet dat het realistisch is dat dit per definitie gaat veranderen als de baby er is. Natuurlijk zal het anders zijn, omdat hij dan zelf ook enige mate van controle rechtstreeks kan uitoefenen, maar jouw zorgen rondom bijvoorbeeld de borstvoeding lijken me terecht. Heb je het al geprobeerd aan te vliegen vanuit wat jíj́ nodig hebt? Te formuleren wat jou zou ondersteunen in deze fase? Je partner is wel betrokken, dus misschien als je die betrokkenheid op die manier kunt draaien, dat hem dat helpt vorm te geven aan zijn "instinct" (om het even zo te noemen)?

Mijn man was niet zo erg maar heeft er absoluut ook een handje van overbezorgd te zijn en hypochonder (opgegroeid bij een moeder met een onbehandelde angststoornis), en ik maakte me er tijdens de zwangerschap ook zorgen over hoe dat nou zou gaan als de baby er eenmaal was. Hier kan ik zeggen dat het redelijk okay gaat. We hebben nog steeds wel een iets ander referentiekader voor wanneer we de huisarts bellen of zo, maar het is niet dat ie onze kinderen belemmerd oid. Dus er is nog hoop... ...maar ik zou ook kijken of je de vk en kraamzorg in kan schakelen om te helpen in de eerste weken.

Qua borstvoeding kun je een cursus sámen volgen, ik ben zelf fan van Teddy Roorda, die heeft ook een geruststellende vibe. Dan heeft hij dezelfde info als dat jij weet, en hopelijk stelt hem dat ook gerust in bepaalde zaken rondom borstvoeding. Qua andere zaken, zijn er goede vrienden van hem die al kinderen hebben, misschien dat hij/jullie het samen over die bezorgdheid kunnen hebben? Het einde van een zwangerschap is vaak pittig, het kost ook veel energie. Je benoemt meerdere keren doodsbang te zijn, voor de bevalling, voor dat je jezelf compleet gaat verliezen.. het lijkt me goed om daar met je verloskundige over te praten en evt professionele hulp in te schakelen, zodat er iemand op de achtergrond in ieder geval al weet wat er speelt en je daar je ei kwijt kan na je bevalling.

Wilde precies hetzelfde zeggen. Zijn angsten klinken echt hevig! Zo erg dat jij er ook door beperkt wordt, en mogelijk je kindje straks ook. Ik denk echt dat hij professionele hulp nodig heeft.

Je krijgt al goede adviezen gelukkig hieronder. Mijn man is het tegenovergestelde van jouw man. Die maakt zich echt nergens zorgen over en is er sowieso geheel niet mee bezig tot het kind in zijn armen ligt. Daar raak je op zich ook aan gewend, maar dan heb je ook die momenten dat je je alleen voelt. Voor jou om constant die opmerkingen te krijgen waaruit geen vertrouwen klinkt in jouw moederschap en dat je dingen aanvoelt, dat lijkt me heel naar. Dan moet hij wel echt iets gaan doen met zijn angst. Ik hoop dat hij hulp wilt.

Vraag me meer af waar de extreme angsten wat betreft de baby vandaan komen.. Dat moet echt een reden hebben..! Daarnaast denk ik dat dit niet weg gaat zijn als de baby er is en dat hij dus ongemerkt zijn angsten op de baby gaat overbrengen. Kinderen spiegelen alles echt constant. Ze hebben jou en hem als grootste voorbeeld. Alleen al om je kind niet met dezelfde angsten op te zamelen zou ik als ik hem was hulp zoeken bij het hoe en waarom van deze angsten. Ze zijn zeker op dit moment niet in proportie en hebben vast een reden (waar vaak iets aan te doen is qua hulp of begeleiding). Alleen al daarom kan het helpend zijn voor hemzelf maar ook met name voor jullie kindje. Om het maar niet te hebben over hoe dit voor jou moet voelen want ik kan me voorstellen dat je er onderhand gek van wordt. Wel is het goed om te bedenken dat hij het zeer waarschijnlijk niet expres en bewust doet maar dat het echt een uiting is van iets.

Specifiek mbt borstvoeding kun je hem de volgende dingen vertellen: - voor borstvoeding is ontspanning nodig en stress helpt averechts, dus zijn controledwang kan er juist voor zorgen dat jij niet kan ontspannen en het niet goed gaat - borstvoeding kost de eerste weken (soms/vaak) tijd en moeite, die tijd 'moet' je het geven - een vraag die veel ouders hebben is: drinkt mijn kind voldoende? Daar zijn richtlijnen voor (voldoende plasluiers, aankomen in gewicht etc.). Teddy Roorda heeft een gratis checklist - Er gaan veel onwaarheden rond over borstvoeding. Weet dus waat je je info vandaan haalt. Lactatiekundigen ibclc zijn experts. Op Facebook zijn twee fijne groepen (Borstvoedingsforum en Vraag n Lactatiekundige ibclc). 'Het nieuwe borstvoedingsboek'. La Leche League.