Familie missen (andere kant van NL)

Mijn hele familie woont in een klein dorp in Limburg. Toen ik puber was, wilde ik daar heel graag weg. Zo gezegd, zo gedaan, dus ik woon daar al 13 jaar niet meer (het is nu 1 uur en 3 kwartier rijden). Sinds ik in juni moeder ben geworden, lijk ik het daar (bij vlagen) echt wel ineens heel moeilijk mee te hebben. Mijn familie (vooral moeders kant) is heel close. Ik mis het echt dat ik niet even tussendoor met mijn baby op de koffie kan bij mijn ouders, tantes, broertje. Ook vind ik het erg kut zo ver weg te zitten bij ziektes en overlijdens (bijv mijn oma die 4 jaar geleden overleed en mijn oom en tantes worden er ook niet jonger en gezonder op 🥺). Ik voel me machteloos dat ik zo weinig voor ze kan doen. Ik heb het wel erg naar mijn zin waar ik nu woon. Fijne baan, leuke buren, genoeg vrienden in de buurt en een fijn huis op een centrale plek in het land. Alleen zo ver weg van mijn familie dus.. Ik ben nu 3 x met baby een weekend bij mijn ouders geweest en ik zie mijn moeder iig bijna iedere week nu, maar het afscheid nemen, voelt toch iedere keer weer een beetje verdrietig. Terug verhuizen is denk ik niet reëel. We hebben beiden ons werk hier en mijn partner zou dat echt niet willen (kan ik me heel goed voorstellen als je al je hele leven in hetzelfde dorp woont, ouders en vrienden op loopafstand, etc.). Iemand tips om om te gaan met dit gemis ?

Geen tips maar wel heel veel herkenning. Wij wonen ook op ruim 1.5u van mijn ouders en vind dat heel zwaar. Ik kwam er bijna elk weekend tot ik hoogzwanger was. Ik ben er niet meer geweest sinds de geboorte van onze dochter, nu 4 maanden oud 💞. Het zit er voorlopig ook niet in vrees ik, helaas krijst onze dochter in de auto en valt ze niet in slaap dat is gewoon niet te doen voor ons allemaal die rit.😭 Natuurlijk komen mijn ouders af en toe, maar ik zie ze ook ouder worden... en dat doet zeer dat we elkaar niet vaker zien. Ze komen ong 1x per maand 😪 en dan is het veel.. we wonen wel dichtbij mijn schoonouders en dat is super, maar ja, het steekt wel en doet verdriet. Ik hoop dat het beter wordt en dat ik ook een goede mantelzorg kan zijn. Ik hoop dat onze dochter met kerst wel mee kan in de auto dat zou zo speciaal zijn🙏❤️

Wij wonen al ruim 10 jaar in het oosten van het land, en onze hele familie rondom Rotterdam. De 1u45min rijden was nooit een groot probleem, maar toen onze dochter kwam en een moeilijk start had en in het ziekenhuis lag, leek het opeens het eind van de wereld. We hebben toen onze langetermijn intentie om terug te verhuizen veel sneller ingezet en hebben een huis bij Rotterdam gekocht. Over een paar maanden wonen we weer in de buurt van onze familie ❤️ Ook omdat we willen dat onze dochter net zo opgroeit naar haar familie als wij allebei hebben gedaan, en we het leuk vinden als opa en oma ook zonder wereldreis kunnen oppassen en genieten van onze dochter.

En ja, ik heb een andere baan moeten zoeken, mijn man blijft waar hij zit.

Oh zo herkenbaar! Ik woon 1,5 uur bij mijn familie vandaan, schoonouders helaas al overleden en andere schoonfamilie ook op ruim 1,5 uur afstand! Ik voel me soms echt heel eenzaam! Zeker als de kinderen ziek zijn ofzo, of toen ik zelf net zwanger was en mij gewoon niet lekker voelde. Lijkt me zo heerlijk om dan even bij je ouders te kunnen crashen. We hebben dus ook geen vangnet voor als een van de kinderen ziek is en lossen dit dan altijd zelf op. We hebben gelukkig inmiddels wel vrienden hier, hebben een hele kinderrijke buurt, en een super lieve buurvrouw. Maar het blijft gewoon af en toe erg lastig.

Ik herken dit ook wel een beetje. Zou ook niet echt terug willen maar mis het wel om even makkelijk op de fiets te stappen naar m’n opa en oma of m’n vader. We hebben hier in de stad waar we wonen helemaal geen familie. We wonen zeg maar in het midden van onze beide families. En handig qua werk. Andere locatie zou voor ons beide ander werk betekenen.

Ik herken dit. Wij wonen op 2 uur en 10 minuten rijden van onze families. Destijds zijn we verhuisd in verband met het werk van mijn man en heb ik een andere baan gevonden. De intentie om terug te gaan in de toekomst was er altijd al, maar die wens werd steeds sterker toen ik zwanger was. Toen ik 35 weken zwanger was hebben we huizen bezichtigd en heb ik gesolliciteerd. Wij hebben een huis gekocht en zullen over 1 maand terug verhuizen met een 9 weken oude baby tegen die tijd. M’n man en ik hebben beide ontslag genomen bij onze huidige werkgever en gelukkig allebei weer werk gevonden in onze nieuwe omgeving straks. Wij kijken er erg naar uit. Weer lekker dichtbij onze families. Dat wil ik ook graag voor ons meisje

Herkenbaar. Ik zie mijn familie maar een paar keer per jaar en voornamelijk is dat met verjaardagen. Mijn vriend komt hier vandaan, heeft hier zijn familie en vrienden maar ik en blijf iemand van "buitenaf". Op een dag hoop ik terug te verhuizen. Werk kan overal gevonden worden en vrienden worden wel weer gemaakt. Echte vrienden zullen blijven en de lange afstand overbruggen om elkaar te zien.

Heel herkenbaar. Mijn ouders wonen op 45 minuten en schoonouders op ruim 1.5 uur. Ik ben toendertijd hierheen verhuisd voor de liefde, en door het co ouderschap dat mijn man heeft is verhuizen naar een andere plek geen optie voor ons. Wel verhuizen we binnenkort van de stad naar een dorp nabij de stad, voor meer rust en ruimte nu we samen ook een kindje hebben (de bonusafspraken zijn al dik in de pubertijd). Ik mis het na 10 jaar nog enorm dat ik niet even bij mn ouders kan binnen wippen. En nu ook bijvoorbeeld met opvang (bij ziekte of structureel) had ik mn kindje graag bij mijn ouders gebracht, maar dat is gewoon niet praktisch op deze afstand. Wat ik ook lastig vind is om echt een goede band op te bouwen tussen mijn kind en de grootouders vanwege de afstand.

Het is voor mij 2 uur rijden naar mijn familie. Sinds mijn kind geboren is vind ik het vreselijk. Gelukkig gaan we terug verhuizen, want ik mis ze vreselijk! Ik tel de dagen af. Ik heb me in mijn kraamtijd en zwangerschap ook onwijs eenzaam gevoeld.

Ikzelf woon ook in Limburg en zou hier niet weg willen.. maarrr dat is je vraag niet. Mijn broer woont in de buurt van Emmen en ervaart dit gevoel ook vaak. Hij komt een keer in de zoveel tijd naar Limburg voor een weekend en komt dan op bezoek, gaat naar vrienden enz. Hierdoor mist hij het net iets minder.

Herkenbaar hoor! Ik heb zelf nu in drie landen gewoond waaronder de US, maar nu ik zwanger ben heb ik pas echt heimwee naar mijn oude omgeving. Ik woon daar nu een klein uur vanaf. Wij proberen er mee om te gaan want hebben vanuit de liefde voor de tussenweg gekozen zodat we allebei opnieuw en daarmee samen iets moesten opbouwen, dat vonden we wel zo eerlijk.

Herkenbaar, ja! Toen ik zwanger was wilde ik ineens heel graag terug. Nu wonen we er inmiddels al ongeveer 7 jaar en dat bevalt ons heel goed.

Ik ben nu 33 en woon sinds mijn 18de al ver van mijn familie vandaan. Toen 1,5 uur reizen, dat werd zelfs 2u en later zelfs 2,5 uur. Toen weer gaan verhuizen naar 1,5 uur reisafstand. De eerste jaren heel erg heimwee gehad, maar toen ik mijn huidige partner tegen kwam werd hij echt mijn thuis. Mijn ouders zijn in de tussentijd ook gescheiden dus mijn ‘thuis’ kwam er sowieso heel anders uit te zien. Mijn ouderlijk huis bestaat ook niet meer. Dus ik heb dat heimwee gevoel niet meer zo sterk. Ook niet na de geboorte van mijn 2 kindjes. Familie in de buurt hebben lijkt me wel echt ongelooflijk fijn en praktisch. In dat opzicht mis ik het zeker. Maar ik ben het zo gewend, dat ik er eigenlijk niet heel bewust over nadenk (merk ik nu).

Herkenbaar, ik woon drie uur van mijn ouders vandaan. Tijdens de zwangerschap had ik daar best wel moeite mee. Ik heb geen leuke herinneringen eraan samen met m'n moeder bijvoorbeeld. Het voelde best wel eenzaam. Nu mijn zoontje ouder is, heb ik mij er maar bij neergelegd dat bijvoorbeeld mijn oude woonplaats niet meer zal zijn dan verhalen en dat hij later op plekken komt waar ik geen herinnering aan heb of idee heb van hoe of wat.. Ik merk wel dat mijn oude woonplaats echt is veranderd. Eerst was het een dorp nu een toeristenplek 🙄 weet niet of jij dat ervaart? - ik herinner het me liever zoals het was..

Ja, ik ken het gevoel ook. Wij wonen vlak bij mijn schoonfamilie gelukkig, dus we hebben wel familie om ons heen, maar ik mis het zeker om even op de fiets naar mijn ouders te gaan. En nu ik een zoon heb, mis ik het in de kleine stapjes die hij maakt direct aan zee te kunnen laten zien. Gelukkig komen mijn ouders regelmatig onze kant op voor een weekend of weekje, zodat ze minder missen. Tussendoor bellen we vaak, of we video bellen. Dat laatste kan onze zoon nu ook met opa en oma, hij herkent ze op de video en laatst trots zijn speelgoed zien en geeft een handkus.

Mijn man en ik komen uit dezelfde plaats maar hebben elkaar in onze huidige woonplaats (1.5uur verder) ontmoet. Tijdens de zwangerschap kwam mijn man met het idee terug te verhuizen. Dat leek me toen een goed idee. Er zijn al best vergevorderde plannen. Maar merk nu het steeds concreter wordt dat ik die behoefte veel minder heb dan ik verwacht had met een kleintje. Eigenlijk heb ik t hier prima naar m’n zin. Ben al zolang weg en voel me hier echt thuis. Nu dit alleen nog delen met m’n man en familie die het al helemaal zien zitten dat we terug komen 🫣

İk herken dit heel erg. İk ben 1,5 jaar geleden getrouwd en woon nog niet eens zo ver van mijn ouderlijke huis maar vind het zelfs nu ontzettend moeilijk vooral na het hebben van een baby. Zou zo graag daarheen willen verhuizen.. wie weet in de toekomst misschien.

Mijn oude woonplaats had al heel lang een camping. Sterker nog: ik heb tot mijn 15e bij die camping gewoond. Die camping is wel best wel veranderd. Van een leuke camping voor iedereen, naar een gezinscamping voor jonge kinderen, waarbij dorpenaren vaak worden geweerd bij t zwembad, vanwege capaciteit (vroeger kwam altijd het hele dorp zwemmen, nu mag dat niet eens meer ..). Dus die herinnering is al weg. De toeristen komen al zo lang ik me herinner in de plaatselijke supermarkt. Het gaat me ook niet heel erg om t dorp zelf. Ik ben vroeger best wel gepest. Dat is ook 1 van de redenen waarom ik weg ben gegaan. Maar ik merk met bijv. carnaval (wat ik daar wel nog vier) dat die pesters ook wel veranderd zijn. Niemand doet nu nog onaardig tegen me daar. Of ik dan gelijk vrienden zou kunnen maken, dat is een tweede, maar goed. Er woont gewoon veel familie op loopafstand. Daar gaat het me vooral om. En voel me, ondanks dat ik al bijna net zo lang hier woon als daar, toch meer Limburger.

Ook herkenbaar! Vooral het gepest worden. Was voor mij ook wel een reden om te vertrekken als de kans zich voor deed en toch voel ik me toch echt een Westlander. Waar ik ook woon en ben ik intens blij als ik eindelijk het dialect weer hoor, heerlijk