familieruzie.

Mijn eerste reactie: breken!! Hoe moeilijk dat ook kan zijn. Je hebt je best gedaan, maar op een gegeven moment is het klaar. Het geeft je veel verdriet en frustratie als ik dit zo lees. Het geeft veel meer rust als er geen contact meer is. Je hoeft ze dit niet perse letterlijk te vertellen, negeren lijkt me genoeg, als er toch al nauwelijks contact is. Kies je eigen familie: vrienden, schoonfamilie. Bloedband is niet perse familie 😉 En heel veel sterkte vooral!!

Dankjewel. Het is idd frustrerend. In deze periode helemaal geen zin in ook. Het feit dat ze t al drie maanden volhouden. Mn kleine zn verjaardag overslaan. Ik bijna uitgerekend ben.. En daar niet eens na omgekeken wordt. Me zusje en moeder had ik wat hoger ingeschat en verwacht dat t wel goedkwam. Valt me vies van ze tegen. Ze kunnen dadelijk niets meer terug draaien. Ik vergeef ze t nooit zodra de kleine geboren is. En wat er al.gwbeurd id

Hoor graag nog andere ervaringen/inzichten/meningen

Je schrijft dat je moeder ASS heeft en daar is dit gedrag niet heel vreemd bij.. persoonlijk zou ik het contact niet verbreken maar de verwachtingen wel op 0 zetten. Geen afspraken met de kinderen vastleggen en gewoon kijken wanneer ze wel contact willen en er zelf voor open blijven staan. Persoonlijk zou ik iets tegen hen zeggen voor nu: jammer dat het zo loopt.. ik zou het graag zelf zo zien: ... maar mochten jullie contact willen hoor ik het graag. Ik denk ook goed om je kinderen uit te leggen wat ASS is en wat dat kan betekenen voor het contact. Lastige situatie en veel sterkte!

Ik begrijp heel goed dat je je kinderen wil behoeden voor teleurstellingen. Alleen denk ik dat alles contact verbreken niet het juiste is. Ik zou de verwachtingen op 0 zetten en geen moeite in contact steken. (Hier kan je overigens ook hulp/therapie bij krijgen want het is niet niks) Qua afspraken en uitjes met je kinderen zou ik beginnen met kleine stapjes, bijvoorbeeld dat ze eerst bij je thuis langskomen en dan je kinderen zien. Soms zijn er mensen die de wereld verwachten maar niks geven. Uiteindelijk leer je daar mee om te gaan.

Hierbij is het wel belangrijk dat je voor jezelf ook echt de verwachtingen op 0 kan zetten en daar vrede mee hebt. Door de beperking ga je er vanuit dat er weinig contact is/alleen als het hen uitkomt. Als jij dit weet en zij komen 1 of 2 keer per jaar langs en het is gezellig is dat voldoende. Leg ook uit aan de kinderen dat zij door de berpeking vaak niet kan komen of het lastig vindt om te bellen bijvoorbeeld. Dan kan de verwachting van de kinderen ook naar 0. Als jij echt meer verwacht en niet anders lukt, kun je beter (tijdelijk?) het contact breken denk ik.

Tijdens mijn jeugd had mijn moeder dit met haar familie. Ze brak het contact maar liet ons als kinderen altijd vrij in contact zoeken. Omdat ik toen vrij jong was begreep ik er niet veel van en vond ik het allemaal wel best. Toen ik er op latere leeftijd behoefte aan had, heeft mijn moeder de contact gegevens gezocht en mij me gang laten gaan. Ik vond dit persoonlijk zelf erg fijn omdat ik voor mezelf een beslissing kon maken wel of geen contact. Mijn moeder had na het breken zoveel meer rust. Ik snap je frustratie en ik hoop dat je ook snel rust kunt vinden in de keuze die je maakt!

Mijn moeder heeft ook redelijk wat gezeik gehad met haar ouders en uiteindelijk de keuze gemaakt het contact te verbreken. Dat gaf haar erg veel rust. Als kind heb ik er eigenlijk geen last van gehad. Ze heeft het mij toen ik jong was uitgelegd en ik had er vrede mee. Wat voorbeelden: opa en oma kwamen op mijn verjaardag 1 uurtje en gingen al weer weg voordat ik uit school kwam, want ze hadden een leuke dag met zn 2 gepland.. Opa en oma zouden naar de laatste dag van de avondvierdaagse komen maar stuurde wel wat geld op want ze wilden toch liever uiteten (hoorde je dan op de avond zelf) Opa en oma kochten een paard voor je, en uiteindelijk na 2 maanden betaalden ze toch maar geen stallingsgeld want ja ze konden nu minder leuke dingen doen. Dus paard kon weer weg of mijn ouders kregen een last van 300 euro per maand erbij (het paard was hun idee overigens). Ohh en als je op bezoek was geweest kreeg je cadeau’s van 200+ euro voor Kerst en ging ik niet kreeg ik een set gelpennen (ja echt waar🤣) Ik was gelukkig als kind niet om te kopen en nu nog steeds niet, maar snap dus een beetje hoe je je kunt voelen. Voor de kids: probeer het ze zo goed mogelijk uit te leggen. Ze begrijpen meer dan je denkt. Ik denk echt dat de keuze die je maakt op je eigen gevoel aankomt en in hoeverre je afstand kan nemen en zelf niet teleurgesteld kan raken als er nog wel contact is. Heel veel sterkte toegewenst🌹

Ik ken mijn vaders kant van de familie ook niet. Waren geen leuke mensen van wat ik negrepen heb, maar hij wil er nooit over praten. Ik heb er als kind nooit last van gehad of wakker van gelegen. Je weet zelf het beste wat goed is voor je kinderen, en soms is dat gewoon de knoop doorhakken. Doe waarvan je zelf denkt dat je er het beste aan doet. Een kind heeft zich zo aangepast 👍🏻

Uiteindelijk moet je doen wat je zelf het beste vindt... Ik denk wel dat je niet té veel moet verwachten van iedereen. Mijn schoonbroer vraagt ook nooit ergens naar wat betreft mijn zwangerschap of ons andere neefje maar dat betekent niet dat hij een slechte oom is, hij zit gewoon in een andere levensfase/ is er niet zo mee bezig als wij dat zijn. Begrijp je wat ik bedoel?

Hoi. Ik heb je verhaal gelezen en ik weet hoe je je voelt. Je bent teleurgesteld en voelt je ook schuldig naar je kinderen. Zelf heb ik ook problemen met mijn ouders, zus en familie. Vreselijke jeugd gehad, zus is weggelopen toen ze 15 was (ik was toen 10) en voelde me door haar in de steek gelaten. Ze was 17 toen ze haar kind kreeg. Heb haar zoon (inmiddels volwassen) maar 2 keer gezien en er is dus geen sprake van een band. Mijn zus overigens geen contact mee. Ze wil dit niet, kan ze niet aan, heeft wel eens geprobeerd contact te zoeken met onze ouders maar ging niet niet goed. Mijn moeder was altijd ziek zowel lichamelijk als geestelijk. Een moeder is het voor mij en mijn zus nooit geweest. Vader was alcoholist en was vaak altijd boos. Voelde me erg onveilig thuis, gebeurde veel nare dingen. Met 19 jaar was ik ook weg. School was echt mijn vlucht en daar voelde ik me goed. Enige familie contact wat ik had was met mijn oma. Zij heeft mij vaak opgevangen, nam mij mee op vakantie. Ze voelde als een moeder. Mijn oudste dochter van 14 kent mijn ouders. Ik heb altijd geprobeerd contact te houden. Want ja, het zijn je ouders en je wilt zo graag als kind ouders om je heen. Maar er was veel ruzie altijd, schuld lag altijd bij mij. Ik ging met de vader van mijn oudste dochter uit elkaar en deed alles alleen met haar. Toen weer leuk het erop dat het contact met mijn ouders herstelde. Ik kreeg een vriend, trouwde met hem en kreeg een zoon (nu 4 jaar oud). Drama gehad, ruzies, alle schuld bij mij iedere keer. Ze kwamen zelfs niet op mijn bruiloft, hebben mijn zoon eerste jaar niet gezien. Ik moest altijd contact zoeken. Nu zwanger en ik ben er gewoon klaar mee. Mijn leven is rustiger als ik geen contact heb met mijn ouders. Ook al is het pijnlijk, moeilijk. Je hebt zoveel onbegrip, je voelt je zo machteloos. Maar geloof mij, je voelt je op een gegeven moment echt beter en sterker worden. Zet je erover heen. Ze zijn het niet waard om jou een rot gevoel te geven. Zeker niet tijdens je zwangerschap. Kies je eigen familie, je pad. Mijn familie is mijn man en kinderen. Jammer dan geen opa, oma, tante of familie van mijn kant. Als jij laat zien dat je voor jezelf kiest dan is dat een prachtig sterk en moedig voorbeeld voor je kinderen!

Pff heftig hoor... kan me niet voorstellen dat ze dat die kinderen kunnen aandoen. Je kan niet zomaar op het laatste moment afbellen. Misschien gewoon aangeven dat ze wel bij je thuis welkom is om te spelen etc. En dan de kids niets vertellen. Komt ze wel zijn de kids blij... komt ze niet dan hebben ze niets door. Gaat dat 3 keer goed dan kan ze de kids ophalen voor een dagje pretpark. Het vertrouwen moet wel een beetje groeien weer natuurlijk. Sja... lastig... heel lastig. Succes! 🍀❤

Jaa mijn zusje en dr verloofde zijn juist aan t proberen zwanger te worden.. En had er juist goed contact mee. Als ze de kjds een keer mee willen nemen en daarmee is alles weer gezien kunnen ze beter weg bkijven anders moet ik ze erna weer vanalles uitleggen.

Zo zou ik het ook doen denk ik. Maar heel eerlijk.. vroeger was er altijd wat in mijn familie en dat heb ik als kind echt als traumatisch ervaren. Denk er nog steeds niet graag aan terug. Als mijn moeder geen contact had met familie was het heerlijk rustig in ons leven. Ze kwamen echter altijd weer terug en dan wilde mijn moeder hen toch nog een kans geven. Bloed gaat waar het niet gaan kan zei ze dan. En dat is nog steeds zo. Wij kunnen weer naar haar luisteren als ze voor de duizendste keer teleurgesteld is geraakt. Ik vind dat heel moeilijk. Sterkte hiermee!

Wat moet het ontzettend pijnlijk voor jou en je gezin zijn... Voor de kinderen enorm lastig. Ik heb zelf ook niet de beste relatie met me pa maar nu ik al in de 30 ben heb ik soort van plekje kunnen geven dat dit maar een aantal keer per jaar is. Voor de kinderen is dat natuurlijk een heel ander verhaal. Als ik in jou positie zou staan zou ik ze niet meegeven en mogen ze eerst is een wat actiever rol aannemen tot die tijd jammer dan. Sterkte! Echt zo niet fijn

Omdat bij mij ook de familie banden niet goed zijn. Heeft me dat ook aardig therapie gekost hoor. Dus als je psychische ondersteuning nodig hebt. Dan is dat echt niet raar ofzo. Mijn moeder had ook altijd gezeur met haar ouders. Ze struggeld er nog steeds mee. Ik zeg zo vaak mam ga gewoon met iemand praten. Krijg je zulke goede inzichten van. Maar nee dat is niet die generatie he ;) ... zonde...het leven kan dan zoveel fijner zijn als je dingen los kan laten.

Nou ik heb er geen hulp bij nodig. Alles behalve ik ben juist overal vanaf en ik wil een nornaal leven wat ik nu sinds 2 jaar eindelijk heb. Ik voel me goed. Ervoor last van gehad en aangepakt. Ben zelf ook werkzaam in jeugdzorg en hulp. Dus ik weet ook echt wel hoe het wel en niet hoort. Maar soms sta je er zelf te dicht op zoals bij eigen familie dan is het wel even fijn om de mening van andere te horen. Tis meer met kids zit ik ermee.

Nou ik was na al die jaren ook gaan accepteren hoe het is en gaat bij mijn kant van de familie. Maar besef me nu waarom moet en zal ik dat accepteren het is niet normaal en ik wil ook niet dat mijn kinderen dat als normaal gaam zien. Het voelt alsof ik het lang genoeg geaccepteerd heb en het anders moet en als ze dat niet willen ze lekker weg moeten blijven. Of ze zijn er echt voor de kids zoals een opa oma tante of oom hoort te zijn en niet wanneer hen t uitkomt en vervolgens maanden weer zichzeld niet laten zien en de kids vragen er weer na omdat het bij de andere kant van de familie wel normaal is. Dan blijf weg. Zo ben ik nu gaan denken..

Ze vermijden mij vooral nu. En daardoor dus me kids ook. Me moeder en me zusje hebben dus nu beide een maal na de kids gevraagd sinds drie maanden. Terwijl ik bijna moet bevallen, we volgende week verhuist zijn. De kids op een nieuwe school zitten en niemand weet er iets van. En ze vragen niet naar de baby.. Die is net xoveel als de andere drie kids. Dat raakt me ook. Of maakt me eerder kwaad dat ze dit nooit meer terug kunnen draaien en goed kunnen maken. Kvind t idee gewoon niks ff eej keer de kids meenemen en we hebben onze plicht weer gehad. zo komt t over op me. Dan blijf weg

Wauw we hebben bijna hetzelfde verhaal gewoon.. Me vader was geen alcoholist maar was altkjd werken en thuis boos en ruzie en gooien met deuren etc. Ging telkens dreigen met zichzeld voor de trein gooien. Mama kon nooit nie echt liefde geven. Ik liep ook weg. Me zusje voelde zich verlaten maar begreep het later wel. En ik voelde me door men zus verlaten masr begijp haaar ook. Alleen geen contact.mee ze is net mn vader egoisten zijn dat. Oma was voor mij mijn moeder maar stierf toen ik 12 was. Toen begon alle ellende. Op straat hangen spijbelen weglopen. Het interesseerde ze ook niet heel veel. Toen jeugzorg jeugdgevangenis internaten. Ik heb mezelf meer opgevoed. En alles is goed gekomen. Maar ben er gewoon klaar mee telkens wat. Kwil dat t nornaal gaat of niet. Maar denk dat hun het ook als normaal zijn gaan zien hoe het ging omdat niemand beter weet in ons gezin. Door mijk nieuwe vriend ben ik alles helder gaan zien dat t zo niet kan. En ben op mn strepen gaan staan en voor mijzelf en mijn kids opgekomen. En nu is t dus al drie maanden ruzie. tis niet datk de kids weg wil houden. Maar wil niet dat ze erna weer pijn hebben. Ze vragen ook niet naar ze..