Financiëel niet met elkaar eens/behoorlijk ongelijk

Eerst geeft hij zijn geld niet makkelijk uit en aan het einde geeft hij zijn geld heel makkelijk uit. Dat snap ik even niet. Is het bespreekbaar om jezelf in te kopen in de woning?

Wij hebben trouwens een samenlevingscontract met testament. We erven dus wel van elkaar mocht dat ooit van toepassing zijn. Maar ik heb dus geen recht op partneralimentatie en geen partnerpensioen (mijn vriend heeft geen pensioenopbouw, hij spaart daar zelf voor)

Zijn jullie geregistreerd partner of getrouwd? In dat geval ligt het wettelijk vast hoe de financiële verdeling gemaakt is (tenzij anders beschreven bij de notaris). Ik zou zelf nooit met deze verdeling akkoord gaan, wij werken met een soort 'zakgeldsysteem'. Elke maand kijken we hoeveel we naar de gezamenlijke rekening storten, zodat we beiden evenveel overhouden na uitgeven van alle vaste lasten. Daarnaast sparen we gezamenlijk en hebben we samen een huis gekocht, nu zijn wij ook getrouwd. Voordat we getrouwd waren en we in het huis van mijn man woonden, droeg ik niet bij aan hypotheek, maar de andere lasten deelden we samen.. Toen hield ik ook minder over, maar ik verdiende toen ook minder. Als je vriend zzp'er is, zal hij ook zelf moeten sparen voor de belasting, eigen pensioen, eventuele arbeidsongeschiktheid. Zijn spaarsaldo is in die definitie dus waarschijnlijk minder hoog dan je nu verwacht. Ik zou zeggen, denk na wat jij wel een eerlijke verdeling vindt en leg dit bij hem voor?

Hij geeft zijn geld wel makkelijk uit aan kleding voor zichzelf of speciaalbier tijdens het stappen of op vakantie gaan.. maar hij zorgt vooral dat hij op zijn eigen spaarrekening een flink bedrag kan storten elke maand. Hij wil absoluut niet dat ik mezelf inkoop in zijn woning. Hij zegt dan wordt het wel heel aantrekkelijk om daarna bij me weg te gaan als je dan de helft van de waarde van de woning mee kan nemen

Het zakgeld systeem zou voor mij idd goed zijn. En al zou het huis dan volledig van hem blijven vind ik ook nog prima. (Dan heeft hij nog steeds veel meer maar is het al een heel stuk gelijker..) Allebei elke maand hetzelfde overhouden is het eerlijkste lijkt me... Maar hij zegt: ja lekker makkelijk, ik werk 70 uit per week, jij 18

Op basis van je topic vind ik het een nare man, sorry! Klinkt alsof hij zich alleen maar aan het indekken is en op deze manier juist makkelijk van jou af kan zijn wanneer hij wil. Dit is niet wat ik versta onder samen een toekomst opbouwen. Als er kinderen zijn zal toch 1 of beiden minder gaan werken en in dit geval ben jij dat alleen en dat heeft ook financiele gevolgen natuurlijk. Vervelende situatie! Is hij verder wel aardig of is hij op andere vlakken dan financieel ook zo streng?

Sorry.. voor mij maakt het niet uit wie wat verdient, maar als je al lang samen bent en je hebt kinderen dan mag je toch wel verwachten dat alles op een hoop wordt gegooid. Jij zorgt voor zijn kinderen en werkt ook nog. In mijn ogen lever jij veel meer in. Ik moest ook echt even twee keer met mijn ogen knipperen dat jij spaart voor jou deel voor de gezamenlijke vakantie. Iedereen gezin doet het natuurlijk op zn eigen manier, maar ik zou mezelf afvragen wat ik voor iemand beteken als ik helemaal nergens recht op heb. Je bent samen, maar moet nog altijd je eigen boontjes doppen. Daar zou ik het persoonlijk echt niet mee eens zijn. Het komt een beetje over alsof hij bang is dat je hem helemaal uit gaat kleden in de toekomst. Alsof er geen vertrouwen is. Jij zegt dat he vindt dat je niet mag klagen, maar ik vind de verdeling heel krom. Hij werkt fulltime maar jij ook met de zorg van jullie kinderen erbij. 50/50 werkt niet. Hij verwacht van jou dat jij volledig in je vrouwelijke rol stapt en een deel de mannelijke rol op je neemt door te werken en je eigen geld te verdienen. In mijn ogen draag jij 75% en hij 25%

Ik denk dat je het goed hebt. Je mag gratis ik het huis wonen dat hij al had gekocht. “In ruil” werk je wel minder en besteed meer zorg aan de kinderen. Ik snap hem wel dat hij niet alles deelt wat hij al heeft opgebouwd voor jullie samen waren. Je kan 600 euro sparen, dat kan helemaal niet iedereen. Ik snap eigenlijk het punt niet. Als je een woning wil, kan je misschien 1 kopen op een lening en deze dan verhuren. Dan betaalt deze zichzelf en heb je ook iets binnen 30jaar als dit een punt is.

Als je vriend er zo zakelijk in zit dan zou ik persoonlijk ook een soort kindervergoeding willen. Bijv dat hij jou vergoedt voor de uren dat hij nu kan werken en geen oppas nodig heeft, de uren dat hij schoonmaak uitspaart etc, inclusief carrieretoeslag. Oftewel, dat hij jou ook betaalt voor het werk (!) dat jij nu in jullie huishouden doet. Ik vind de redenering dat je dan makkelijk weg kan ook een beetje naar, maar dat bedoelt hij vast niet zo bot als het klinkt? Persoonlijk vind ik zo’n notarieel vastgelegde thuisblijfvergoeding echt heel reeel. Jij loopt nu inkomen, pensioenopbouw én carrièrekansen mis en hij kan volop investeren in zijn carrière omdat jij hem volledig ontzorgt thuis bij het zorgen voor zijn huis en zijn kinderen. Ik ben zelf ook meer van het alles op een hoop-model, maar als dat niet kan dan zou ik het ook echt zakelijk willen aanpakken. Blijkbaar is hij wel bang dat hij financieel verlies zal lijden/jij bij hem weg gaan, zou interessant zijn om eens door te praten over waar die gevoelens vandaan komen.

Ik vind dat je het financieel echt niet slecht hebt. Je wist vantevoren dat hij een koopwoning had. Bovendien: bereken eens wat een hypotheeklasten je kwijt bent met een koophuis!! Wij hebben een huis van ruim 9 ton gekocht en tellen elke maand ruim 2500 euro neer aan hypotheekbedrag. En dan hebben we niet eens het volledige bedrag gefinancierd. En wat ons huis kost aan onderhoud word je ook echt bang van. Kosten voor de kinderopvang zijn ook enorm duur, wat veel mensen wel gewoon moeten betalen omdat ze de luxe niet hebben om minder te werken. Je kan ruim 50% van je salaris sparen. Dat vind ik enorm veel. En ik vind het eerlijk gezegd ook heel giftig klinken: als we uit elkaar gaan. Bijna alsof jullie beide al zeker weten dat het gaat gebeuren 😂 zo sta ik met mijn partner absoluut niet in het leven. Ik snap ook wel dat het niet fair is naar je partner dat jij ook ineens voor de helft eigenaar bent van ‘zijn’ woning. Een cadeau van 325k terwijl je daar niet aan bijdraagt. Het is misschien wel eerlijk als hij ook meebetaalt aan jouw auto. Verder vind ik het geen rare verdeling.

Ik begrijp je frustratie en dat dat je een oneerlijk gevoel geeft, ik vind het ook een beetje krom. Jij werkt minder om voor de (jullie) kinderen te kunnen zorgen maar daardoor kan je ook minder sparen, iets wat hij, ook mede daardoor, wel meer kan. Aan de andere kant... Ik lees wel èrg vaak in 1 verhaal "stel dat we uit elkaar zouden gaan" of "mochten we uit elkaar gaan". Het lijkt er meer op alsof jullie bezig zijn om jezelf volledig in te dekken ter voorbereiding daarop dan samen iets op te bouwen. Je bouwt toch niet aan een relatie door verschillende scenario's te bedenken voor als het fout zou gaan? Tuurlijk denk je daar wel eens aan maar bijna alles is er zowat bij jullie (beide) op ingericht voor wanneer dat gaat gebeuren. Keer een goed (niet verwijtend) gesprek voeren met je zorgen? Aangeven dat jij nu (zeer) weinig kan doen t.o.v. hem, mede omdat jij voor de kinderen zorgt? Maar misschien ook eens goed bij jezelf ten rade gaan hoe (en of) je deze relatie voor je ziet (en hij ook?)...

Jeetje zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten denk ik dan. Je bent toch niet samen om er maar vanuit te gaan dat je uit elkaar gaat en laat staan om iemand te verlaten om geld op te strijken. Natuurlijk goed om zaken op orde te hebben voor als het onverhoopt gebeurd maar die opmerking van hem vind ik echt belachelijk.

Ik mag hopen dat je partner weet dat je bij hem bent ivm de liefde tussen jullie en niet om zijn geld... Ja hij neemt 'risico' als jullie meer financien delen. Maar jij loopt nu ook een groot financieel risico als het mis gaat. Het apart houden vind ik al vreemd als je langere tijd samen bent. Maar dan moet hij jou zeker een kans geven ook mee te betalen aan het huis en dus ook twee kunnen investeren in iets beters dan geld op de spaarrekening zonder rente. Verder prima het goed vast te leggen bij notaris wat van wie is als je uit elkaar gaat bij grotere financieel verdchillen, hopelijk nooit nodig maar anders is het maar geregeld. Zulk soort afspraken zijn helaas de reden dat vrouwen in het algemeen not steeds slechter uit scheidingen enzo komen dan mannen.

Ja keuzes die jullie zelf maken. Ik heb vanaf dag 1 gezegd, we zijn gelijk aan elkaar en we verdienen even veel. Mijn salaris is lager heeeel stuk lager ik werk ook minder en zorg meer. En get eerste jaar was mijn man nog een beetje dat hij meer mocht...maar nu begrijpt hij het wel. En doet nooit moeilijk. In een relatie moet je gelijk zijn aan elkaar en dat zijn we ondanks ons salaris.

Je kunt het best jullie salarissen vergelijken van toen jullie nog allebei fulltime in loondienst waren. Het verschil nu ten opzichte van het verschil nu, dat is inkomstenderving omdat jij nu voor (ook zijn!) huishouden en kinderen zorgt. Dat is precies waar partneralimentatie voor zou moeten compenseren. Je had dus nooit moeten tekenen om daarvan af te zien. Wat nog wel kan is een ernstig gesprek hierover, als hij het allemaal zo eerlijk wil, dan moet hij daar toch naar luisteren. Dat het lekker makkelijk is dat jij minder werkt, daar zou ik me eens even goed kwaad over maken. Wat een arrogantie, laat hem jou dan maar betalen voor je werk in huis!

Vind het trouwens ook heel raar dat je tegen vriendinnen zegt dat je niet mee kan naar een uitje terwijl je 600 per maand spaart? Of hou je dat echt als appeltje voor de dorst? Je komt op mij wel over als een doemdenker. Alsof het elk moment over kan zijn met de relatie en je alleen op straat staat en dan ‘niks’ hebt. Je kan er ook voor kiezen om ook eigen ondernemer te worden en 70 uur te gaan werken. Mijn partner en ik werken beide fulltime. En dan zelf een huis kopen en die verhuren. Bouw je vermogen op en je hebt huurinkomsten! Vind het klinken als een giftige relatie waarin ‘uit elkaar gaan’ continu onderwerp van gesprek is.

Ik zou het ook erg lastig hebben met deze verdeling, op zijn zachtst gezegd. Je kiest toch voor een leven samen en bent een team? Ook financieel? In mijn ogen dan. En dat jij 18 uur werkt klopt natuurlijk niet helemaal, in de zin van, als jij fulltime zou werken zouden jullie (hij?) geld kwijt zijn aan kinderopvang, een schoonmaakster en een chefkok. Ik heb ooit het de regel gehoord, als je het niet enkel voor je lol doet en je zou iemand anders ervoor moeten betalen, dan is het werk. Erg lastig dit, zeker als hij niet echt open staat voor een gesprek hierover. Misschien kunnen jullie eens praten met een onafhankelijk financieel adviseur erbij? Alhoewel dat vast ook iets zal kosten en hij dat misschien dus ook niet wil. Misschien jij zelf in ieder geval zodat je wat meer inzicht krijgt in je eigen financiële situatie en mogelijkheden?

Dan ga je toch meer werken? Kijken of ie dan nog steeds zulke praatjes heeft.

Bizarre situatie. Klinkt voor mij wel heel erg 'als we ooit uit elkaar gaan'. Het doel is toch samen oud te worden denk ik??? Opnieuw het gesprek aan gaan!

Bij ons is het andersom. Ik heb een koopwoning en mijn vriend woont sinds ruim een half jaar bij mij. Wij werken allebei fulltime en hebben een gezamenlijke rekening waar we naar rato van ons salaris maandelijks een bedrag op storten. Mijn vriend betaalt 100 euro per maand meer dan ik, want zijn inkomsten zijn hoger. Gas, water, licht, boodschappen en alles wat we samen doen, betalen we van de gezamenlijke rekening. Het geld wat we overhouden van ons salaris, gaat op onze eigen spaarrekening. Zo bouwen we allebei wat op. Mijn vriend wil ook graag een huis van ons samen kopen in de toekomst, wat ik heel goed snap en ook voor open sta. Bij ons is het echter niet zo dat ik heel snel mijn hypotheek kan aflossen, maar ik heb dan ook geen tophypotheek. We zijn wat dingen in huis aan het verbouwen en daar betaalt hij aan mee, dit zetten we zo op papier dat altijd duidelijk is wie welk deel betaald heeft. Wij hebben ook een samenlevingscontract en testament. We erven van elkaar, als er wat met mij gebeurt, mag hij in mijn huis blijven wonen. Partnerpensioen krijgen wij wel van elkaar. Als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik ook wat meer geld willen overhouden en zekerheid willen hebben. Mijn vriend kan elke maand een prima bedrag opzij zetten om te sparen, dit bedrag is niet elke maand gelijk, maar toch. Het is nogal makkelijk gezegd van je partner dat hij geen ander huis samen met jou wil kopen.. Bespreek dat met je partner, want dit zorgt voor wrijving.