Fouten van je ouders

De twee grootste fouten van mijn moeder: 1. Mij het gevoel geven dat mijn broer de lieveling was 2. Slecht praten over mijn vader na hun breuk, waardoor ik mijn vader 7 jaar niet heb gezien in mijn jeugd en daardoor nu geen vader-dochter band ervaar. Gewoonweg omdat we dat niet voldoende hebben kunnen opbouwen door alle leugens en gemene woorden van mijn moeder. Mijn jeugd was ook behoorlijk onstuimig maar ik denk dat dit toch het meeste pijn heeft gedaan en nog steeds doet.

Ik ben opgegroeit met een vader die een chronische depressie had en een alcoholprobleem. Ik ben ook snel volwassen geworden, zie het echter niet meer als een fout. Mijn ouders hebben gedaan wat ze konden. Wel knuffels gemist dus ga ik mijn zoontje zeker proberen vaker te knuffelen.

Ik heb op z’n zachts gezegd nogal een misselijke jeugd gehad, ik heb in de kraamweek al gezegd dat mijn ouders mijn grootste voorbeeld zijn. Maar dan het voorbeeld in hoe ik het niet wil doen. M’n vader is een narcist en alcoholist en mijn moeder heeft een aangeboren afwijking in haar hersenen waardoor ze gewoon echt niet slim is. (Zijn ze sinds dit jaar achter dat er een heel stuk hersenen gewoon mist) Mijn ouders hadden weinig geld omdat ze beide niet werkten en nogal aparte keuzes maken in het besteden van het geld, hierdoor was er altijd net genoeg of net te weinig eten en dan moesten ik en mijn broertje maar wat minder eten anders had mijn moeder honger, ook aten mijn broertje en ik soms instant noodles als avond eten. Mijn broertje is 10 jaar jonger en ik ben regelmatig thuisgebleven van school omdat mijn ouders oppas nodig hadden voor m’n broertje. Er is veel mentale mishandeling geweest, mijn vader zei dingen als “ja nu heb je het voor elkaar en hou ik niet meer van je” of tegen m’n broertje “ nu heb je geen zus meer”. In mijn puberteit ben ik tijdens puber buien op 14 jarig leeftijd wel eens midden in de nacht op straat gezet met de woorden “kijk maar waar je slaapt” en dan mocht ik terug komen als me vader me appte dat ik weer naar huis mocht en dat duurde soms 4 dagen. Mijn ouders sliepen ook altijd uit tot halverwege de middag en het huishouden werd niet gedaan (terwijl ze beide niet werkten) dus ik durfde nooit vriendinnetjes uit te nodigen. Uiteindelijk besloten mijn ouders radicaal te emigreren naar Curaçao en zetten ze mij op straat en was ik op m’n 19e dakloos en 2 jaar in een opvang gewoond. Ondertussen heb ik het contact helemaal verbroken vanaf het moment dat ze bij onze eerste zwangerschap wat uitte op een miskraam met 10 weken boos werden omdat we hun niet genoeg steun hadden geboden in het verwerken dat ze geen opa en oma werden. Dat was voor mij de druppel dat ik niet meer zo behandeld wou worden en al helemaal niet zou willen dat ons kind in de toekomst zo behandeld zou worden. Ik merk wel dat er nog veel dingen bij mij mee spelen, als ik bijvoorbeeld naar de winkel ga en onze dochter zegt “mama wat doe je” en mijn vriend zegt “mama gaat even weg” puur en alleen omdat ze drama maakt als ik naar de winkel ga zonder haar , dan word ik ontzettend emotioneel omdat hij zegt dat ik wegga omdat mijn ouders vroeger altijd dreigden weg te gaan of mij weg te sturen. Ook ben ik ontzettend bang hetzelfde te zijn als mijn ouders en dat niet te merken omdat mijn ouders dat tot de dag van vandaag niet inzien wat ze gedaan hebben (ondanks gesprekken). Maar gelukkig is mijn vriend en zijn familie echt geweldig en beloven hun mij allemaal het tegen me te zeggen als ik gedrag van m’n ouders vertoon. Ik heb ook weer contact met m’n eigen familie sinds het contact met m’n ouders verbroken is en zo kom ik achter nog meer dingen, zo zouden we Indonesische afkomst hebben en mochten we het daar niet over hebben omdat mijn oma een trauma had door het jappenkamp. Nu contact met de broer van m’n oma en die zegt dat het de grootste onzin ooit is, iedereen is geboren in Groningen of Drenthe 😂

Constant en al vroeg gedoe over mijn gewicht. Ik moest altijd opletten, gezond eten, niet teveel eten, beloond als ik afviel (als kind zijnde hè). Ook meerdere malen laten checken of mijn schildklier oké was omdat ik, ongeacht van wat en hoeveel ik at en bewoog, altijd te zwaar bleef. Daardoor had ik ook echt een trauma aan wegen, kreeg paniek bij het idee van de schoolarts. Ik heb nu wel een prima band met mijn moeder. Maar dit was absoluut een fout

Vind het niet perse fout, maar ik heb er wel veel last van. Is ook wel een beetje de tijdsgeest. Bij ons thuis was altijd alles goed, ook als het dat niet was. Niet zeuren en gewoon doorgaan. Of je nu ziek was of niet. In heel uitzonderlijke gevallen mocht ik thuis blijven. Ruzie maken of goede gesprekken voeren werd niet gedaan, of niet waar we bij waren. Mijn ouders gingen toen ik 11 was uit elkaar en vertelden dat aan ons op de dag dat we gingen verhuizen. Met de beste bedoelingen natuurlijk dat wij niet in alle narigheid betrokken raakten. Achteraf gezien heb ik hier nog steeds erg veel last van. Ik kan niet fatsoenlijk ruzie maken, ik ga continu over mijn lichamelijke en mentale grenzen heen (gaat al iets beter). En gesprekken voeren over mijn grenzen is nog steeds heel erg moeilijk. Emoties laat ik slecht tot niet toe. En als ik feedback krijg dan denk ik meteen dat ik gefaald heb. Ik zou dit dolgraag beter willen doen voor mijn dochter. Dat is eigenlijk wel echt mijn levensdoel, maar goed, het lukt me nog steeds slecht voor mezelf. Dus weet niet of het gaat lukken. Als iemand tips heeft, heel graag!!

Wat ben je een super sterke mama met alles wat je hebt doorstaan💪 Ik geloof wel dat je het als ouder nooit perfect kan doen. Je bent je kind en tegelijkertijd jezelf als ouder aan het ontdekken. Daarnaast zijn er ook pijntjes uit het verleden die boven komen en waar je ook mee moet dealen. Eigenlijk wel naar dat je pas achteraf weet of je de juiste keuzes hebt gemaakt. Maar je kan wel je uiterste best doen. Door dit topic te maken doe je dat eigenlijk al. Wat bij mij de band verziekt heeft is met name niet echt naar mij luisteren en mijn grenzen niet respecteren. Altijd als ik iets aan geef wat ik niet fijn vind is het "stel je niet aan", "wat een lange tenen heb je zeg". Verder veel kritiek en denigrerende en ondermijnende opmerkingen. Hierdoor heb ik mezelf niet zelfverzekerd kunnen ontwikkelen, altijd twijfelen aan mezelf en mijn mening niet durven geven. En ook al maak ik mijn keuzes gebaseerd op feiten en cijfers, dan nog krijg ik kritiek omdat ze het zelf vroeger anders gedaan had. Wat ik nodig heb is een moeder die nieuwsgierig is naar waarom ik een keuze maak, die me mijn fouten laat maken. Die positief en enthousiast is over dingen die ik doe. Dus opbouwen ipv afbreken. Wat ook belangrijk is, is het leren goed communiceren en vertellen wat er in je om gaat. Ik heb echt moeten leren om ruzie te maken, omdat ik geneigd ben mezelf af te sluiten als ik ergens niet mee eens ben, hakken in het zand en passief agressieve opmerkingen te maken. Nog steeds vind ik het moeilijk mezelf te uiten als ik boos ben, maar mijn man en ik hebben er veel over gepraat en hij helpt me er dan bij. Maar dit is mijn verhaal en dingen waar ik tegenaan ben gelopen. Iedere persoon en dynamiek is anders

Ik voel het niet als fouten. Maar dat ouders alles doen wat binnen hun vermogen ligt. Ze kunnen niet iets geven als ze het zelf ook niet hebben ontvangen als kind of later hebben geleerd. In mijn geval ging er veel aandacht naar oudste (ik ben de jongste). Ik was daardoor snel zelfstandig. Wilde niet tot last zijn. Wat onze band op volwassen leefijd oppervlakkig maakt is dat ze geen interesse vragen stellen (vroeger ook niet). Als ze mijn ouders vragen wat voor werk ik doe zeggen ze 'kantoorbaan'. Studie vroeg ze in 4e jaar ook nog wat ik deed, dat ze vragen van anderen niet kon beantwoorden daarover... En nu ik zelf kinderen heb, is dat nog veel erger. Altijd hoi, hoe is het tegen de kinderen..maar ik 😅..ze kijkt me soms niet eens aan. Het valt me vaak wel op, maar zeg er verder niks van ofzo. Dan niet klagen dat ik zo weinig met haar, hen deel....

Oh en nog eentje, ook dat vind ik niet fout, maar meer de tijdsgeest. Mijn moeder werd ingeleid omdat ik te laat was. Mijn moeder heeft mij geen borstvoeding gegeven, ook al wilde ze dat misschien wel. Was toen gewoon echt niet echt gebruikelijk, en ik was de eerste, dus wist zij veel. En daarnaast had de kraamhulp gezegd dat ik maar gelijk in mn eigen bed moest boven, want dat was beter (als newborn). Mijn moeder vond het maar niks, maar dacht ik zal maar doen wat er geadviseerd wordt. Een tutje accepteerde ik niet. Ik was een huilbaby zeiden mijn ouders. Als ik daar nu aan terug denk, als ik naar mn eigen dochter kijk. Dan wordt ik echt intens verdrietig van. Ik weet er uiteraard niks van. Maar hoe zielig is het. Een babytje, nog niet klaar om op de wereld te komen (want bevalling niet natuurlijk gestart) en dan zonder warme borst, helemaal alleen in een bedje, continu. Ik vind het heel logisch dat ik veel huilde!! Maar ik denk nu achteraf... Wat eenzaam. En wat heb ik geleerd als klein babytje, dat ik om hulp kan vragen zoveel ik wil. En dat er toch niemand komt (ik kan nog steeds niet om hulp vragen). Soms vraag ik me af of ik wel veilig gehecht ben. Ik heb een prima band met mn moeder. Maar vrij oppervlakkig. We hebben nooit diepe gesprekken en met mn problemen ga ik er ook niet naartoe. Knuffelen doe ik omdat dat van me verwacht wordt. Maar niet mega behoefte aan. Ik zeg bijna nooit ik hou van je tegen mn ouders, terwijl dat wel zo is. Nu voor mijn dochter ben ik daar mega gefocust op. Heb haar veel gedragen in de draagzak en doek. Heb haar nooit laten huilen (of zo min mogelijk) en ik wilde heel graag borstvoeding geven (is gelukt ook gelukkig). Elke avond voed ik haar in slaap. En als ze snachts miept, dan sta ik er ook en krijgt ze drinken en slaapt ze zo weer. Ze slaapt op andere plekken ook prima en is altijd vrolijk. Geen idee hoe het natuurlijk was geweest als ik het anders had aangepakt. Zo dit was een stukje therapie om het zo op te schrijven 😅

Ik ben de oudste van 4 kinderen. Ik heb een zusje 3 jaar jonger en een tweeling (broertje en zusje) 6 jaar jonger dan ikzelf. Mijn vader zat in het leger waardoor hij de eerste jaren van de tweeling alleen in het weekend thuis was. Toen ik 6 jaar was, stond ik vaak met mijn moeder af te wassen. Omdat een vaatwasser er nog niet was. Het heeft me volwassen gemaakt. Daarnaast was er qua emotie er weinig ruimte thuis. Met problemen konden we thuis niet aankloppen. Mijn moeder en ik zijn qua karakter precies hetzelfde dus botsen enorm. Maar een knuffel, ik hou van je zeggen. Nee dat gebeurde echt niet. Het was eerder dat ze snel boos werden als je iets bespreekbaar wou maken. Problemen mochten niet bestaan. Hierdoor laat ik nu vaak dingen nog lang broeden van binnen tot het er echt uitkomt. Terwijl ik thuis soms een maand genegeerd werd. Moet zeggen, met iedereen aan tafel waar op gereageerd werd, behalve op mij. Werden de avond thuis niet heel leuk. Dus ik werkte al op mijn 13e. Heb vanaf mijn 14e eigenlijk alleen maar relaties gehad. Om toch ergens geliefd te zijn, en omdat ik puber wad natuurlijk. De band is gewoon goed, maar praten over problemen. Nee dat doen we nog steeds niet

Ik mocht heel veel dingen nooit. Naar simpele feestjes of met vriendinnen wat leuks doen. Altijd onnodig bezorgd. Daardoor ben ik veel buitengesloten en gepest en heb ik niet echt een leuke tijd gehad op de middelbare school. Ik voelde me vaak onbegrepen door mijn vader en ik werd daardoor mentaal agressief. Resultaat: ik mocht wel opeens op mijn 20e uit huis ivm studie en werd daardoor erg losbandig door de vrijheid die ik opeens had en kende ik mijn eigen grenzen niet. Daardoor mezelf in een situatie gekregen waar ik 2x seksueel misbruikt ben en jaren lang met ptss heb gelopen. Ik begon met wiet om mezelf rustig te krijgen en rookte 2/3 joints per dag 3/4 jaar lang. Ook in tentamenweken(wel me studie in 1x gehaald😂) Wat ik dus heb geleerd is dat ik mijn kinderen stap voor stap ga loslaten en niet in 1x. Altijd blijven praten en proberen ze te begrijpen waarom ze een bepaalde emotie tonen. Zit er misschien iets meer achter dan wat ze mij proberen te zeggen? Ik zou me verder geen zorgen maken dat je dochter nu meer naar papa toe trekt. Mijn dochter doet dat ook en het is echt een fase. Enige wat je kan doen is tijd liefde en aandacht geven. Samen herinneringen maken door te knutselen, kleuren, wandelen etc. Onderneem activiteiten met haar. Is mentaal ook goed voor jou🫶🏻 ik ben nu hoogzwanger van de tweede en ik stop haar in de kinderwagen om samen te wandelen en eendjes te bekijken. Vind ze geweldig!

Jeejtje, Is gewoon exact hetzelfde als bij mij thuis. Idd exact dat. Dat problemen niet mochten bestaan. Hier een voorbeeld. Ik bleek epilepsie te hebben. En ik liet daardoor een keer toen ik aan het drinken was (helft van mn gezicht was tijdelijk verlamd door de aanval) drinken uit mn mond lopen. En het enige wat mn moeder zij was. Drink is normaal...ik kan me dat nog goed herinneren omdat ik als klein kind dacht...maar help, ik kan niet normaal drinken. Dat er iets niet goed was kwam niet in haar op. Ik moest me aanpassen. Uiteraard heeft ze het daarna prima opgepakt en zijn we naar de arts geweest. Maar problemen, nee dat kan niet. Dat doet mn moeder overigens nog steeds. Ze zal nooit zeggen dat ze ziek is. Ik ben ook altijd bang dat ze ineens iets ernstigs heeft en dat we er pas laat achter komen.

Ingeborg Bosch heeft hier hele mooie boeken over geschreven. Onder andere de 'onschuldige gevangene'. Ook heeft ze hier een hele methodiek voor opgezet, de PRI methode, Past Reality Integration. Zowel ik als mijn vriend hebben een slechte band met onze vader, en hier soms nog wel wat last van. Omdat wij absoluut niet willen dat we hier (onbewust) dingen van gaan overdragen op onze nog ongeboren dochter gaan wij een paar sessies doen bij een PRI therapeute. Iedereen neemt bagage mee uit zijn of haar jeugd/opvoeding, we willen voorkomen dat deze bagage over gaat naar onze dochter. Zou mooi zijn als we onze bagage kunnen gaan achterlaten 🙂

Niks. Ik heb en had fantastische ouders. Hun opvoedstijl is op sommige vlakken niet de mijne, maar dat heeft onze band nooit in negatieve zin beïnvloed. Ik vind over fouten spreken echt pittig, mijn ouders hebben altijd naar eer en geweten gehandeld. Het doen ze geen eer aan er zo over te spreken als het gaat over dingen in opvoedstijl. Het “beter” willen doen dan je ouders is misschien ook jezelf heel veel (onnodige) druk opleggen. Er is een gebied in de opvoeding waar jij anders tegenaan kijkt. Als je dat aanpast aan je eigen waarden richting jouw kinderen, is het toch goed?

Mijn moeder heeft in haar eentje 3 kinderen grootgebracht omdat mijn vader het hazenpad koos toen wij 7, 4 en 2 jaar oud waren. Dus ik heb vrij weinig slechts te zeggen, meer heel veel respect ☺️ De enige “fout” die ze geeft gemaakt is mij en mijn klachten nooit serieus nemen (ben nu 31 en dat is nog steeds zo🥲). Daardoor in een burn out beland toen ik 18 was omdat ik mij volgens haar toch altijd aanstelde en daardoor heb ik nooit geleerd naar mijn lichaam te luisteren.

Niet zo heftig, maar mijn vader was nogal van het muziek luisteren en zat dus vaak op de bank met een koptelefoon op. Aanwezig, maar toch ook weer niet. Triggert nu echt wel met smartphones en andere apparatuur die de aandacht kunnen opeisen van mensen.

Ik vind jouw redenatie wel erg mooi. Net zoals hoe anderen er tegen aan kijken. Niet per definitie fouten maar andere tijdsgeest, andere kijk op opvoeden e.d. Ik denk ook dat het fouten noemen een te grote lading geeft en had mijn woorden iets beter moeten kiezen. Echter is het zo dat mijn vader niet echt zuivere koffie is helaas. Om het verhaal kort te houden; mijn zus is misbruikt, mijn broer, moeder en ik mentaal mishandeld. Mijn moeder is nooit voor ons opgekomen. Mijn zus was in de 40 toen ze het pas durfde te vertellen. En ergens denk ik dat mijn moeder het wel onbewust wist. Bij mij vielen ook alle puzzelstukjes op zijn plek nadat ze het verteld heeft. Mijn vader heeft mij nooit klein gekregen. Toen ik voor mijzelf durfde op te komen heb ik hem zo hard terug geslagen en op hem ingebeukt dat hij mij daarna nooit meer wat heeft durven flikken. Ik denk snel in fouten daardoor en dat is mijn gemis helaas. Wat een ander hier dan zegt heb ik ook. Ik heb een heel goed voorbeeld gehad van hoe het niet moet. Doordat ik best nog wel in de knoop zit met mijzelf door de depressie , ben ik onzekerder geworden.. Iedereen is dat. Maar ja ik ben dan soms wel bang dat ik op mijn pa lijk. Gelukkig heb ik therapie en gaat alles elke dag een stuk beter en ook heb ik steeds leukere momenten met mijn kinderen. Ik vind de tip om meer te knutselen met ze ook een goede. Ik probeer ook meer met ze op stap te gaan, zoals naar ballorig, de kinderboerderij e.d. Het komt wel goed maar zoals iemand hier ook zegt, je weet het pas of je het goed gedaan hebt als ze ouder zijn en "op eigen benen kunnen staan". En ik wil dat doen wat goed voor ze is.. En die intentie is genoeg.. 🤎

Vragen hoe mijn dag was en na jaren nog steeds de namen van vriendjes, vriendinnetjes, schooljuffen niet onthouden. Of welk eten ik vies vind. Welke cijfers ik haalde. Een beetje interesse en kennis in de wereld van je eigen kind was leuk geweest.

Ik herken wel het eea van wat je zegt. Mijn inziens inderdaad ook deels de tijdgeest en zie het niet als fout van mijn ouders, maar dat ze het beste met ons voor hadden en graag een rustige ‘vredelievende’ jeugd wouden geven. Maar je leert inderdaad daardoor wel minder je emoties te uiten. Ik weet niet of het echt een tip is maar wat ik bijvoorbeeld bij onze dochter zie als ze valt, zeggen opa en oma ‘niets aan de hand, opstaan en verder gaan’. Terwijl ik naar haar toe ga en vraag of ze pijn heeft. Zo probeer ik met meer dingen te vragen of ze geschrokken/bang/etc. is ipv alleen te zeggen ‘komt allemaal goed/niets aan de hand/rustig maar’. Ook probeer ik aan het einde van de dag, de dag met haar door te nemen als het een dag was met veel indrukken. Mijn man en ik zijn allebei niet van het ruzie maken, en al helemaal niet waar onze dochter bij is. Ook zijn we niet vaak verdrietig waar onze dochter bij is, dat gebeurd gewoon eigenlijk nooit. Maar door de dingen die ik eerder zei probeer ik wel een omgeving te creëren waar gesproken wordt over emoties ipv er maar over heen te praten. Dus ook al lukken bepaalde dingen nog niet (helemaal) bij jezelf denk ik dat je echt wel een omgeving kan creëren voor jullie dochter waar er wel meer aandacht voor emoties is 😊

How to talk to kids is wel een aanrader. Vind het echt een fijn boek

Ik heb altijd het gevoel gehad dat we thuis in onze eigen bubbel leefden. De benedenverdieping was het domein van mijn ouders dus daardoor verbleef ik veelal op mijn kamer. Tevens mist mijn vader in mijn ogen een soort empathie waardoor ik ook niet mijn emoties en gevoelens thuis kwijt kon en als ik dat al deed, dan werd ik belachelijk gemaakt. Dit heeft mij heel gesloten en onzeker gemaakt waar ik tot heden nog steeds last van heb. Ik ben daarin al heel erg gegroeid maar toch altijd een soort van 'op mijn hoede'. Ik voel niet echt een band met mijn ouders en vind het daardoor ook prima om ze maar eens in de zoveel tijd te zien. Qua uitjes e.d. kwam ik niks tekort maar die betekenen in mijn ogen weinig gezien ik die band niet voel.