Frustratie partner

Wat naar zeg! Zoals je in je laatste stukje beschrijft heb je dat met hem kunnen delen? Aangeven dat je merkt dat je zelf afstand begint te nemen en dat absoluut niet wilt. Ook vragen wat er in hem om gaat en hoe het kan dat het lijkt dat hij het soms slecht trekt. Samen een plan maken. Avondje samen of met zijn 2 weg? Een uitslaapdag voor jullie beiden inplannen? Hem alleen met de kindjes erop uit laten trekken? Jullie zijn samen verantwoordelijk en niet alleen jij. En lieve mama jij doet het goed maar mag jezelf niet wegcijferen. Jouw welzijn is dat van je kinderen. Zorg goed voor jezelf en neem je ruimte in! Liefs!

Is dit gedrag nieuw? Of is dat vaker zo als hij meer moe is? Post partum depressie bij mannen is dan wel minder voorkomend, maar ook een ding. Vluchten in telefoon, snel overprikkeld, erg moe... Vervelend voor je/jullie. Het is een zware periode maar die afzondering maakt het alleen maar zwaarder. Succes en sterkte ❤️

Bedoel je dat hij een goede vader was voor de geboorte van de tweede? Want nu komt hij op mij over alsof hij vooral een flinke schop onder zijn kont nodig heeft. Over een tijdje kunnen ‘we’ weer goed doorslapen, daarmee bedoelt hij dus jij -> want jij mag vroeg eruit met beide kinderen omdat hij wil ‘uitslapen’. Heel eerlijk, dit klinkt meer alsof je een derde kind erbij hebt in het lichaam van een volwassen vent. De signalen waren er al dat hij zich niet wilde voorbereiden, en nu vooral zijn eigen plan trekken. Ik ben zelf een tijdje terug in relatietherapie geweest en dat heeft ons enorm geholpen. Hij sprak bijv nooit uit wat er was, ik moest dat gewoon maar raden. Hij heeft daarvoor goede handvatten gekregen bij de therapeut. Ook vond ik het best fijn dat ik daar even mijn verhaal kwijt kon en hij moest luisteren, andersom ook natuurlijk. Omdat jij alles oplost, ziet hij geen problemen liggen. De kans is ook groot dat hij het bijvoeden van jullie kindje zag als het oplossen van een probleem, terwijl het voor jou voelt als het wegnemen van iets heel dierbaars, namelijk borstvoeding. Mijn vriend wilde ook echt niet in therapie, wilde zelfs omdraaien toen we er bijna waren, maar we hebben er toch beide baat bij gehad. Nu kost het je zoveel energie, waarschijnlijk is het een stuk makkelijker als hij even weg is.

Wat een lief berichtje, dank je wel! Ik heb dat al meerdere keren aangegeven inderdaad, maar hij blijft zich heel erg focussen op dat stukje 'straks kunnen we slapen en dan komt het goed...' Die afspraken en er samen op uit, is wel een heel fijnen tip! En misschien is het ook even tijd voor mij om te zeggen: 'Ik ga iets voor mijzelf doen, dan mag jij bij de kids blijven' Heel moeilijk om te doen (want mom guilt) en ook om het los te laten of hij dan wel aardig is tegen de kindere, maar voor mij ook wel een goede oefening. 😊

Hij is een lieve vader, maar op momenten dat hij moe is wordt hij snel boos! De newbornfase valt hem zwaarder (ook omdat hij zich hier totaal niet op heeft voorbereid) dan verwacht. En hierin en in het nemen van verantwoordelijkheid mag hij inderdaad echt wel even een schop onder de kont krijgen. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat moet aanpakken, aangezien praten niet helpt. Relatietherapie is denk ik wel een heel goed plan. Ik ga me even verdiepen en het voorstellen, want het kost mij inderdaad heel veel energie om én de zorg om de kinderen en het 'vetbeteren' van de relatie op me te nemen, laat staan als werk straks weer begint. Dank je wel voor je advies! 🌼

Mijn man heeft autisme en is sowieso gevoelig voor prikkels. Als hij overprikkeld is of moe dan grijpt hij snel naar zijn telefoon. Hier hebben we het over gehad en we hebben afgesproken dat hij dit optijd aangeeft, zodat hij niet overprikkeld of oververmoeid raakt, dit doet hij alleen niet... Ik heb inderdaad wel gedacht aan postpartum depressie, omdat ik hem gewoon helemaal niet herken. Hij was altijd supervrolijk, enthousiast en gewoon heel lief! Heb jij ervaring met/kennis over mannen met een postpartum depressie? Dank je wel in ieder geval! 🙏🏽

Ey, Helaas klinkt dit heel herkenbaar! Mijn partner heeft ook autisme. Wij kregen een tweeling, dus bij ons zat rustig aan doen er niet bij. Mijn partner lijkt met periodes heel depressief en vindt het ouderschap heel zwaar. Medicijnen nemen de scherpe randjes ervan af. En extra hulp vragen van vrienden/ familie en extra dag kdv geeft ook verlichting. Wij/ ik zijn ook nog zoekende naar manieren waarop het beter werkt. Ik trek erveel opuit met de kinderen en doe veel alleen. Hij kookt meestal en regelt financien/ klusjes om het huis. Hij heeft nu als vaste taak, voorlezen voor t slapen gaan en dan blijven zitten tot ze slapen. Eerste 3 jaar sliepen ze slecht, dus wij komen nu pas bij. ( Waarvan ik 90% van de nachten deed.) We proberen ook meer 1 op 1 te doen. Dus 1 kind met papa naar de winkel of koken. Nu ze praten gaat t allemaal een stuk beter, maar het niet luisteren/ zeuren en schreeuwen.. Daar krijgt hij echt error van. Hij geeft ook aan dat hij het niet aan kan. Ik ben er eigenlijk altijd bij. Dus ben daar ook nog zoekende in. Denk dat sommige dingen echt onmacht zijn en geen onwil. Maar dat ik het ook te makkelijk voor hem heb gemaakt. Oortjes in doen en voordoen hoe dingen moeten helpen hier wel.

Hmmm, dat klinkt inderdaad herkenbaar. Ik vind het zo lastig, want ik wil écht rekening met hem houden en hem niet overvragen. Maar zelf heb ik al meerdere burn-outs en (postpartum)depressies gehad en daar wil ik ook voor waken. Het voelt nu alsof ik heel veel van mijzelf moet inleveren en over mijn eigen grenzen moet gaan om alles makkelijker voor hem te werken. En zelf merk ik al dat ik een beetje aan het opbranden ben. We hebben gelukkig wel veel familie/vrienden die helpen, maar vind het vooral zo jammer dat hij amper aandacht voor de kinderen heeft...Ik voel nu nog meer druk om een goede moeder te zijn en dat geeft me enorm veel stres.. Hoe ga/ging jij hier zelf mee om?

Ik vind het trouwens echt knap dat je op alles zo reageert, ik wilde nog 1 ding toevoegen. Ik werk zelf als docent en heb veel leerlingen met autisme. Wat mij opvalt is dat het vaak ook verschuilen achter is -> ik heb autisme dus ik kan dit niet. Ik doe dan wel eens voor de grap een paar testjes (oh steek je vinger eens op?! Of oh: ga eens op een stoel zitten, kijk dat kan jij gewoon!). Heel kinderachtig, maar iemand met autisme heeft wellicht meer structuur nodig; verwachtingen uitspreken, maar ze zijn zeker niet gek en al helemaal niet dom. Zou het misschien kunnen helpen als jullie samen een schema (een dagschema) waarin precies staat wat er per uur of dagdeel verwacht wordt. Bijv: kind huilt -> heeft kind honger? Schone luier? Slaap? Kind slaapt? -> valt er wat op te ruimen? -> valt er wat schoon te maken? Nee of klaar? -> tijd voor telefoon ✅ En gewoon het vaste dag schema: 7:00: opstaan, aankleden 7:15: ontbijt 8:00: opvang brengen etc 9:00-9:30: mama niet storen, mama heeft me-time Je kan achter deze tijden ook jullie namen zetten, wie doet wat. Klinkt heel kinderachtig, maar je kunt zo’n schema prima uitwerken en ophangen en zonder discussie daarnaar verwijzen.

Dank je wel! 🥰 Ik wil dit oprecht ook van beide kanten bekijken. Het komt misschien nu over alsof ik klaag of kritiek heb op mijn man, maar het komt écht vanuit een plek van een sfeer en omgeving creeëren waar wij en onze kinderen gelukkig kunnen zijn. En daar in mijn eentje niet uitkomen. Een schema lijkt mij inderdaad een heel mooi plan. Dit heb ik net gemaakt voor het huishouden, maar voor onze kindjes is het denk ik ook wel heel fijn! Nogmaals dank je wel voor de waardevolle tips! 🙏🏽

Ja.. Dat gevoel van niet zelf willen opbranden heb ik ook gehad. Je emoties ventileren met iemand is wel goed en samen praten over wat je dwars zit en op welke momenten. Dan kijken naar een oplossing. Ben ook paar keer bij de dokter geweest. Bij mij kwam er niet veel uit, maar misschien is er bij jou wel mogelijkheden en ruimte voor extra hulp. Ik heb op een gegeven moment ouderachapsverlof opgenomen en kinderen naar kdv gebracht om zelf bij te komen. Had eigenlijk mijzelf gewoon moeten ziekmelden maar dat vond ik ook moeilijk. Ik heb ook veel en lang last gehad van die hormonen van de zwangerschap. Zou daarom nooit grote beslissingen nemen in deze fase. Misschien kan een familielid een paar dagen/ nachten helpen en dat hij ergens anders slaapt. Of dat jij eens ergens anders mag slapen. Slapen is wel echt een grote factor in alles aankunnen. Door duidelijkheid te scheppen in wat zijn ' taken' zijn zat ik mezelf niet meer de heletijd op te vreten over wat hij allemaal niet doet. En kijk ik meer naar wat wel goed gaat. En zie ik ook meer vooruitgang. Als moeder doe je al veel, je hoeft niet extra je best te doen ( ook een mantra voor mezelf ). Zet de lat laag, probeer zo prioriteiten te bepalen. Voor mij is 10 minuten ( of 30min) echte aandacht , uiteindelijk veel meer waard dan de hele dag aanwezig maar niet beschikbaar ;-). ( vreet van beide kanten energie)