Gaslighting, voorbeelden?

Als jij mij niet boos had gemaakt had ik niet … hoeven doen (dingen kapot gemaakt/ geweld gebruiken). Dus de verantwoordelijkheid van zijn acties bij jou neerleggen

Ja exact dit gebeurt regelmatig.

Dit doet mijn partner ook. Zijn manier om van zijn frustraties af te geraken. Na 5 min is het klaar en doet die weer gewoon normaal. Ik laat hem ratelen en geef er geen aandacht aan. Werkt het beste voor mij. Als ik er tegen in ga wordt het alleen erger dus ik zwijg gewoon. 🤫

Is heeeeeel giftig. Laat jou aan jezelf doen twijfelen en steeds beter je best doen om hem niet boos te maken. Daarna heb je grote kans op geweld is mijn ervaring

Er is ook altijd een schuldige bij alles terwijl dat voor mij helemaal niet hoeft. Bv: Hij laat per ongeluk een glas van het aanrecht vallen. Dat is mijn schuld want ik heb dat glas daar gezet. Ik denk eerder: jammer dat het gevallen is, niets aan te doen.

Met dit soort dingen denk ik altijd: je ziet dit als volwassene misschien en kan hier - ook al is het niet gezond - mee omgaan. Maar hoe is dit voor je kinderen? Welke potentiële schade gaat dit aanrichten? Ik heb een vader die dit namelijk doet. En ben hier echt door beschadigd, ondanks dat mijn moeder van hem gescheiden is toen ik acht was. Maar ik herinner me veel agressie en manipulatie. Ik twijfel hierdoor als volwassene vaak aan mijn eigen emoties en heb hier al veel therapie voor gehad. Dus ga als je in zo’n situatie aub na: is dit een gezonde leef situatie voor mijn kind? Als ik het zo lees denk ik dat het antwoord nee is.

Ook dit herken ik, een open normaal gesprek bestaat bijna niet. Het wordt altijd een discussie die ‘gewonnen’ moet worden. Argh. Maar, laat je hem dan altijd maar z’n gang gaan en ga je er nooit tegenin? Dat lijkt me ook niet gezond. Ik ga er continu tegenin maar er is dus ook heel vaak strijd.

Als je zou zeggen, na zon opmerking: 'Ik ben niet verantwoordelijk voor jouw reactie/gedrag' Hoe reageert hij dan? Kan hij sorry zeggen of spijt hebben? Krijg je wel eens een silent treatment? Niet omdat ie niks meer weet te zeggen of je niet bozer wil maken. Maar om controle te hebben? Dus echt negeren.

Oh ja, wat ik me ook herinner als kind: continu bij hem op mijn tenen lopen om geen boosheid of agressie te triggeren. Daardoor heel erg een people pleaser geworden en mezelf wegcijferen (gelukkig wel goed afgeleerd als volwassene middels therapie). Ik zie dit bij mijn broer en zussen ook. Vooral twee van hen vertonen echt heel ongezond gedrag. Ze zitten gelukkig nu ook eindelijk in therapie. Er zitten ondertussen heel wat therapie uren in ons vieren om als emotioneel gezonde volwassenen te functioneren. Dus laat dit aan alle ouders die nu in zo’n relatie zitten een waarschuwing zijn: je hebt er niet alleen zelf last van, je kinderen nog veel meer.

In mijn vorige relatie was het vaak zo dat wanneer ik een grens aangaf hij snel boos werd of nare opmerkingen maakte waardoor ik uiteindelijk sorry zei voor iets wat helemaal mijn schuld niet was. Bijvoorbeeld, ik was moe, lange dag gehad, even nergens zin in. Hij vond het dan grappig om me een beetje uit te dagen of te irriteren en als ik er dan wat van zei (op een normale toon) werd hij boos dat ik niet tegen een grapje kan, terwijl hij echt wel wist wat hij deed. Hij kon dan ook niet perse heel boos zijn maar bijvoorbeeld de hele avond niet meer willen praten of me niet aanraken. Zo kreeg ik het idee dat het mijn schuld was en zei ik sorry om maar gewoon te zorgen dat hij weer tegen me wilde praten. Het heeft echt lang geduurd voordat ik dat doorhad en ik heb nog steeds onbewust last van dat ik soms bang ben voor de reactie van mijn vriend als ik een grens aangeef, terwijl hij daar heel normaal op reageert. Om even in te gaan op dat jouw vriend zegt dat als jij niet zo had gedaan hij zich niet zo had gedragen. Ik ben van mening dat je altijd zelf verantwoordelijk bent voor je acties. Dus als hij bijvoorbeeld gemene dingen zegt of doet en later doet alsof dat niet zo erg is en jij overdrijft is hij alsnog degene die de keuze maakt om die dingen te doen. Kan alleen heel moeilijk zijn om hier een gesprek over te voeren zonder dat precies hetzelfde gebeurd

Ja. Hier ben ik nu dus veel mee bezig. Hij zei vanmorgen waar ons zoontje van 6 maanden bij was ‘wat ben je toch een zielig mens’. Als reactie op echt een nutteloze discussie. Nu snapt m’n zoontje daar natuurlijk nog niks van, maar ik wil niet dat hij leert dat z’n vader blijkbaar zo tegen z’n moeder kan praten. Al is m’n vriend met ons zoontje echt geweldig. Ik zal niet zomaar vertrekken, eerst wil ik iets van therapie of in ieder geval bewustwording proberen. Maar hoe. Die uitingen zijn eigenlijk altijd uit frustratie en onmacht of onzekerheid bij hem. Maar de maat is nu wel langzaam vol, zeker hoe meer ik er over lees.

Vaak is er op het moment zelf niet echt een inhoudelijk gesprek mogelijk, ook omdat ikzelf dan zo gekwetst ben. Vaak ben ik degene die uit de situatie wegloopt en m’n vriend wil dan juist praten. Elke keer zegt hij sorry en belooft beterschap, vaak gaat het dan een hele tijd goed tot het patroon zich weer herhaalt. Hij negeert me gelukkig nooit.

Ja dat zijn echt vreselijke dingen om te horen als kind. Ik zou zeker in therapie gaan. Mijn vader wilde dit niet. Hij wantrouwt alles dat met psychologen te maken heeft (hij geeft de psycholoog ook de schuld van de scheiding). Hopelijk wil jou vriend dat wel. Zou dat zo snel mogelijk doen, voor je zoontje oud genoeg is en het wel begrijpt.

Jaaa hij zegt ook vaak dat ik altijd discussies aanga. Soms heeft hij wel gelijk dan denk ik ook ja ik had ook gewoon kunnen zeggen ‘ah ja dat zou kunnen’ ipv ‘nee ik denk niet dat komt door dit maar door dat.’ Ik laat hem echt 8/10 keer doen. Soms ga ik er tegen in en ben ik ook chagrijnig. En soms pep ik hem op door er in mee te gaan ‘oh wat erg voor je… dat meen je niet… je hebt het zwaar he… arme vent, dit kan toch niet.’ 😈 Ik kan op een rustig moment wel met hem praten en hem duidelijk maken dat zijn gedrag niet oke is, daar luistert hij dan wel naar en hij weet van zichzelf ook dat het niet oke is. Het is gewoon sterker dan hemzelf. Gebeurt vooral in de ochtend als hij net wakker is als er dan 1 ding tegenslaat ontploft die. 💥

Hij heeft een tijdje therapie gehad, en ik merkte direct super veel verbetering de communicatie. We hadden het toen zo veel fijner! Nu is hij een tijdje niet geweest en valt weer terug in oude patronen. Ik weet gewoon niet hoe we dit structureel op kunnen lossen :( Wat vreselijk dat je dit hebt moeten meemaken trouwens. Heb je hier met je moeder over gesproken toen je wat ouder werd?

Dit is een goeie die ga ik eens proberen. Mijn vriend kan heel goed praatjes verkopen en lult zich er wel weer uit. Ik denk dan vaak ‘die is goed, die moet ik onthouden en ga ik volgende keer ook tegen hem zeggen.’ Helaas vergeet ik dan altijd wat dat was. 😂

Lees het boek The Gaslight Effect van Robin Stern. Dit boek heeft mij zoveel inzichten geven in het gedrag en patronen van mijn ex-man. Ja ex-man, want eindelijk na zo veel jaar durfde ik door te zetten en bij hem weg te gaan. Beste keuze ooit, en ja wij hebben ook een zoontje van nu 8. Ook voor hem is het een goede stap geweest. Papa is gelukkig wel een goede papa en mama is weer een hele gelukkige mama wat zn weerslag heeft op mn zoon. Die is veel vrolijker dan de 1e 4 jaar van zn leven toen zn ouders nog bij elkaar waren.

Een ander voorbeeld is, als jij aangeeft dat je iets niet fijn vindt oid: Ik ben zooooo’n slechte… partner/vader/moeder/enz., ik kan ook nooit wat goed doen. Dus slachtoffer rol.

Ik heb 3 jaar in een gaslight relatie gezeten. Het is heel moeilijk maar je moet voor jezelf kiezen. Ik dacht dat ik nooit meer gelukkig zou worden. Nu 3 jaar verder ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven en zwanger. Je mag mij altijd privé berichten 😘

Idem hier ook, ik krijg meestal de schuld van alles. En achteraf is het sorry, ik had dat niet mogen zeggen, je bent men wereld. Blablabla... en dan is het van ik krijg stress door u. .... ik bedoel komaan man!! Kunnen mannen niet is eventje volwassen doen en hun eigen fouten inzien.