Gebroken met schoonfamilie en baby op komst

Lieve TS, wat naar dat je je zo vervelend voelt op dit moment. En om te horen van het verlies van je vorige zwangerschap. Wat lijkt dat me ontzettend zwaar. Ik vind het knap dat jullie in die periode de grens voor jullie zelf hebben bepaald om dit contact stop te zetten, daar is veel moed voor nodig. Ik heb zelf nog geen kind op de wereld gezet, maar ben wel 27 weken zwanger van onze eerste. En heb moeite om mijn moeder in mijn leven te laten door dingen die er gebeurd zijn. Ik heb nog niet het contact verbroken, maar wel mijn grens gezet. Waar ze zich al dan niet aan houdt. Toen ik haar samen met mijn vriend heb opgebeld om te vertellen dat we zwanger waren, was het duidelijk dat ze dit al wist. Ik heb vooral veel angst dat ze onaangekondigd voor de deur staat als ze hoort dat de kleine geboren is. Mijn verloskundige zei vorige week toevallig tegen mij dat ik nu mentaal op m’n kwetsbaarst ben in mijn zwangerschap, en ik vermoed dat dat voor het hele derde trimester geldt. Ik kan me alleen maar beginnen te voorstellen hoe angstig jij je nu moet voelen. Wat me opvalt in je verhaal is dat je vriend heel duidelijk is over het contact. En met name het contact met jullie kind. Wat er in de toekomst gebeurt is buiten jouw ‘range’ van invloed, dus zorgen maken erover kost vooral veel van je kostbare energie. Dit zei de psycholoog een aantal jaren geleden tegen mij. Ik begrijp je zorgen heel goed, maar probeer inderdaad te focussen op jouw gezin en jullie kleintje. Die zijn veel belangrijker dan al de rest. Veel succes nog de komende weken!!

Mijn schoonvader heeft nooit omgekeken naar onze zoon (nu 2 zonen zelfs). Zolang wij geen excuses willen aanbieden (gaat nooit gebeuren want hij is fout) heeft hij teveel trots om contact te zoeken of willen. Hier weet ik gelukkig wel zeker dat mijn man hem ook nooit bij hun in de buurt zal laten ondanks dat hij het vreselijk vindt dat zijn vader hun niet kent.

Wat een vreselijk nare situatie voor je. In de familie waarin ik ben opgegroeid zagen verschillende broers/ zussen elkaar ook niet (alleen bij rouw en trouw). Als kind, en nu ook nog, is het vooral gek dat ik bepaalde ooms en tantes niet ken. Ik mis ze dus ook niet, want in mijn leven zijn ze nooit aanwezig geweest. Met dat in gedachten zou ik me er niet te druk om maken. Probeer te focussen op de komst van jullie zoon.

Jouw verhaal is heel herkenbaar. Vorig jaar zijn wij ons zoontje verloren na 14w2d zwangerschap. Sindsdien heel moeizaam contact met schoonfamilie. En inmiddels, na een miskraam, opnieuw in verwachting. Waarbij schoonfamilie ook nog niet op de hoogte is. Ik vind het heel erg jammer voor je dat je iets soortgelijks mee moet maken 😘

Helaas eenzelfde soort verhaal, om een andere reden (gelukkig) gebroken met zijn familie. Wat verdrietig van jullie verlies zeg... zo heftig met 24w nog... 😔 onbeschrijfelijk hoe dat geweest moet zijn en zeker dat het dan om hun moet draaien. Ik ben fast forward 7 jaar verder In tijd dan jij nu. Mijn schoonmoeder is zo narcistisch als een deur. Uiteraard koos de familie haar kant. Nooit meer van niemand wat vernomen van niemand niet. Ik wil je mijn verhaal niet delen omdat ik je niet het idee wil geven dat dit "de enige uitkomst" is. En eigenlijk zit bij mij de pijn van herkenning zo hoog dat ik gewoon weer verdrietig word van alles. Dat je met 37w zwangerschap je druk maakt hierover ipv dat je geniet van de baby in je buik. Helaas is dat zo herkenbaar en is dat voor mij na 7j nog altijd een groot verdriet; dat ik helemaal niet echt heb kunnen genieten. Dat we steeds maar gesprekken voerden over die klote familie icm ons kind enzo.. Als je specifieke vragen hebt mag je me best even toevoegen als vriendje om erover te sparren. En anders succes met de laatste loodjes. Ik gun je rust toe deze weken. Probeer in jezelf te keren en de stress om deze mensen los te laten. Ze zijn het gewoon echt niet waard om nu je gedachtes mee te vullen.

Toen ik geboren werd was er een familie ruzie door de scheiding van mijn opa en oma die jaren ervoor was gebeurd. Er zijn wel gesprekken geweest en is geprobeerd om het te helen, maar er was zoveel voorgevallen dat het niet goed is gekomen. Was raar om familie te zien op speciale dagen, sommige zelfs na jaren te weten gekomen. Op die dagen deed iedereen wel normaal, maar was wel altijd spanning om niets verkeerds te zeggen. Later is het nog meer geëscaleerd, de meeste hebben het contact verbroken en oma heeft echt om gerouwd. Heb +- 25 directe familie die ik niet spreek erdoor plus +-10 man aan andere kant van de familie door overlijden van opa. Je weet niet beter en heb zelf ook nooit vragen over gehad. Is raar om te horen van dat was je oom en sommige dingen mochten we nooit over hebben. Door wat er tegen mijn oma is gezegd en haar is verweten (oud zeer/trauma kwam na eeuwen naar boven), ben ik wel qua mening soms beter de ruzie buiten je gezin te houden dan blijven proberen te herstellen.

Hier niet helemaal vergelijkbaar, de familie van mijn vriend is héél disfunctioneel. Verslaving, ziekte, ellende. Sinds ons kind (hun familie!) geboren was was er erg weinig/geen interesse en dat heeft de band verslechterd. Het is nu best geëscaleerd en het is al jaren in een soort van poging er iets van te maken, maar eigenlijk is er te veel trauma waardoor dat überhaupt kan. Je zou denken nieuw leven nieuwe kansen maar dat gaat niet op. Het is er bijna slechter van geworden terwijl mijn vriend er wel beter van is geworden zeg maar.. Voor mn vriend is het erg naar, maar ook heel erg confronterend hoe mijn familie is en hoe veel liefde er voor ons kindje is vanuit die kant. Anyway ik zou niet echt bang zijn dat ze jouw kind op gaan eisen, want je vriend gaat ook vader worden dat gaat alles nog meer op scherp zetten Maar het kan óók erg naar en confronterend worden voor hem omdat het toch gewoon echt niet is wat je wenst of hoopt en omdat je het zelf anders wilt doen.

Wat naar wat je allemaal hebt moeten meemaken, het verlies van je kindje en dan ook nog het om hun laten draaien. Triest gewoon. Ik ken het verhaal met ruzie in de familie langs 2 kanten. Als kind kende ik de helft van mijn familie niet. Ze woonden op hetzelfde dorp, maar door ruzie wilden ze vooral mijn moeder niet kennen. In de supermarkt kozen ze bijvoorbeeld een andere gang als ze haar zagen lopen. Deze ruzie is geëscaleerd het jaar dat ik 4 werd. Verschillende ooms en tantes kwamen dan niet op mijn verjaardag, wat voor mij heel vreemd was. Later kwam ik hun of mijn opa dus tegen en dan was het dat mijn ouders zeiden dat het familie was, anders had ik het niet geweten. Ik heb zelf wel altijd mogen weten wat er gebeurd was en dan ook altijd de mogelijkheid gegad dat als ik wou ik naar hun toe mocht. Nu hebben wij ondertussen al ruim 10 jaar geen contact met mijn schoonouders. Wel met mijn schoonbroer en zijn gezin. Wij zijn in die jaren getrouwd en daar hebben we hun ook niet voor uitgenodigd. Mijn man heeft lang de deur op een kier gehad, maar toen we voor onze trouwdag nog niks hoorden was het voor hem klaar. We kregen een zielig kaartje waar de namen van so op stonden en tussen haakjes 'pap en mam'. Deze is hij het oud papier beland. We horen via mijn schoonbroer nog wel es wat verhalen en dat ze eigenlijk toch ook wel vaak naar ons vragen. Wij hebben er zelf ook nooit een probleem van gemaakt om hun op een verjaardag ofzo te zien. Die ruzie is tussen ons en daar moet een ander niet de dupe van zijn. Als wij dus bijvoorbeeld bij zijn oma uitgenodigd werden voor een verjaardag, dan gingen wij dat niet uit de weg. Sinds ruim 1,5 jaar zijn wij ouders geworden en gelukkig hebben we niks van hun gehoord. We hebben hen sindsdien ook niet meer gezien. Het lijkt of ze ons op verjaardagen uit de weg gaan. Maakt het makkelijk😉. Wel hebben wij ervoor gekozen dat als onze kinderen vragen hebben (hun neefjes/nichtjes zien mijn schoonouders wel), we daar eerlijk op zullen antwoorden. Als ze dan de vraag gaan stellen om er langs te gaan, dan zullen wij ook alles in werking stellen om dit te regelen. Echter moet dat wel een wens zijn van ons kind en niet van de so. Dit hebben wij bij de notaris dan ook zelfs laten vastleggen voor het geval er iets met ons gebeurd en er een voogd aangesteld moet worden. Dat ze het dan niet kunnen proberen, want wij zijn er dan niet meer. Kortom, ik snap je angst! Ik was ook heel bang dat ze ineens voor de deur zouden staan. Bij ons is dit gelukkig goed meegevallen. Mocht je nog specifieke vragen hebben of gewoon je verhaal nog wat meer kwijt willen, mag je me altijd een berichtje sturen!

Helaas heel herkenbaar hier ook zo’n situatie… probeer beide niet mee te gaan in hun poppenkast alsof er niets is. Wij hebben na jaren nu geleerd om alleen nog maar dingen bespreekbaar te maken dus “ hun “ als het echt relevant is. We hebben te vaak ruzies gehad door hun toedoen. Hou vol lieve mama ❤️