Geen beroep op ouders kunnen doen als oppas?

Ja, herken mezelf hier wel semi in! Mijn vader is een aantal jaar geleden overleden en nu weer een aantal jaar verder zijn hoor ik mn moeder ook met regelmaat zeggen dat het nu haar tijd is. Ten tijde dat mijn vader overleed woonde alleen mijn broertje nog thuis, dus het grootste deel qua opvoeding hebben ze gelukkig wel samen kunnen doen. Vorig jaar een kindje gekregen en toen wilde ze ook geen vaste oppasdag. Prima ook natuurlijk, we wonen ook een eindje verder op (ca 1u rijden) dus kan me best voorstellen dat een hele dag oppassen dan veel vraagt. Mijn moeder werkt dan nog wel ca. 3-4dgn in de week. Moet wel vaak horen dat wij ver weg wonen, zo mega irritant ook… Ik erger me niet perse aan dat ze geen vaste oppasdag heeft/wil, maar wel aan het “nu is het mijn tijd”. Merk soms ook weinig interesse in ons, wat er speelt. Reageert vaak luchtig of in oplossingen als ik aangeef dat het pittig is met een kind. Terwijl ik dan gewoon even wil horen dat het goed komt ofzo. Merk dat ik het lastig vind, weet verder ook niet goed wat ik er mee wil. Verder ook geen familie oid in de buurt en dat maakt dat het soms ook best eenzaam voelt… Niet helemaal hetzelfde verhaal, maar toch wel wat herkenning!

Bij ons zijn er andere redenen dat mijn familie en partner zijn familie niet op onze zoon passen. Maar ik snap wel heel goed dat je soms wat 'jaloers' bent. Ik heb dat namelijk ook soms. Ik vind het zo jammer dat zoon beide grootouders zo weinig ziet en dat er niet word opgepast of dat zoon niet word meegenomen voor een uitje naar de kinderboerderij/speeltuin/dierentuin ofzo. Ik heb ook een pittige zoon, met een handleiding omdat de hechting onder druk heeft gestaan het eerste jaar. En dan idd de opmerkingen krijgen van, goh hij is hier altijd zo lief als je op bezoek bent. Of, maar hij is niet pittig, kijk maar, zo lief doet hij. Tot 1x dat zoon een beetje een halfslachtige driftbui kreeg. Toen werd er gezegd, nou zeg, hij is idd best pittig. Mijn reactie was toen, maar dit is niks. Dit zet hij niet door. Ik wou dat ik dit altijd zo snel had 🤣. O ja, beide grootouders werken hier niet ivm pijntjes en ditjes en datjes. En vinden dat ze onze zoon te weinig zien. Komen nooit naar ons toe. Hebben dus niks om handen en zijn altijd ontevreden. Als we er zijn word er altijd gepraat over andere mensen ipv over hunzelf/ons. Lastig is het allemaal hè. Wij zijn aan het kijken naar buurtgezinnen. Misschien dat zoiets ook voor jou wat is.

Mijn moeder wilt ook geen oppas oma worden. Dat heeft ze ook altijd duidelijk aangegeven. En dat snap en begrijp ik helemaal. Ze heb lang genoeg gezorgd voor ons. Anders moet ze weer opnieuw beginnen met zorgen en dat wilt ze niet. Mijn vader is bijna 4 jaar terug overleden, maar hij zorgde niet voor ons. Mijn vader heeft tegen mijn moeder gezegd: nu is het jouw tijd. Daar geniet ze nu ook enorm van. Maar ik heb daar geen moeite mee. Mijn opa en oma hebben ook nooit opgepast op mij. Ik denk altijd maar zo wij kiezen voor kinderen. Niet de opa's en oma's. Dus kunnen we ook niet verwachten dat ze hun verantwoordelijkheid nemen om te gaan oppassen.

Ik herken het deels. Mijn ouders willen ook geen vaste oppasdag, en ik vind dat ze daar alle recht op hebben. Hun tijd met kinderen en verplichtingen tav werk is geweest, ik gun ze nu de vrijheid. Denk dat ik zelf tzt ook geen oppasplicht zou willen als ik die leeftijd heb. Daarentegen zijn mijn ouders wel heel geïnteresseerd in onze kinderen. Willen geregeld een dagje oppassen wanneer het hen goed past om een band op te bouwen en ze springen nagenoeg altijd bij als we zieke kinderen hebben of zelf belangrijke afspraken hebben. Dus dat maakt wel een heel groot verschil. Helaas herken ik ook die 'niet klagen opmerkingen' en altijd het vergelijk met hoe zwaar het voor hen vroeger was. Kan ik ook niet goed tegen. De ene keer botst het, de andere keer negeer ik het. Ik merk hier een groot generatieverschil en dat zij niet snappen dat het leven nu er anders uitziet als vroeger. Ga ik er niet meer in krijgen ook denk ik

Niet dezelfde situatie maar wel herkenning. Schoonmoeder is chronisch ziek en kan je geen seconde alleen laten met een kind wat dat is gevaarlijk. Schoonvader zou het dus alleen moeten doen maar hij snapt niks van baby’s en peuters dus dat is eigenlijk ook geen optie. Even samen wandelen kan hij, maar zodra er ook maar iets van zorg nodig is (eten, luier, etc) dan is het lastig. Mijn ouders zijn heel goed met de kinderen maar werken allebei nog fulltime in de zorg en vinden het oppassen duidelijk vermoeiend. Ze nemen de oudste weleens een dagje in het weekend en vinden dat zeker leuk, maar ik voel me mega bezwaard om het te vragen… een nachtje bij opa en oma is dus ook absoluut geen optie. Verder eigenlijk ook geen opties qua oppas dus ons vangnet is erg klein. Merk dat ik daar inderdaad wel wat jaloezie ofzo over voel. Ik zou ook weleens zonder schuldgevoel een avondje weg willen met m’n man. Zit er gewoon echt niet in helaas…

Mijn ouders willen het ook niet en snap ze helemaal! Het is nu ook tijd voor ‘hun tijd’. Zou het ook niet eens willen. Wekelijks oppassen betekend dat de een onderdeel worden van de opvoeding. Als ik terug denk aan vroeger was het altijd super speciaal om bij mijn pake en oma te zijn. Lekker eten, speciale dingen ondernemen, lekker logeren.

Wij hebben ook geen vaste oppas dagen. Mijn schoonouders werken nog fulltime, dus die hebben geen tijd voorlopig. Die zou het wel heel graag willen. Dus misschien dat dat binnenkort wel komt. En mijn moeder woont wat verder weg. Die heeft ook pas 2 jaar geleden de laatste kinderen het huis uit zien gaan (mijn broertje is 10 jaar jonger) dus die geniet nu ook heel erg van de vrijheid en de ruimte wat ik ook snap.

Heb je je weleens afgevraagd hoe het voor haar geweest is? Je partner jong verliezen, er alleen voor staan met 3 kinderen in een moeilijke leeftijd? Ik denk dat er heel veel onverwerkt verdriet zit bij je moeder. Wellicht kun je daar eens met haar over in gesprek gaan.

Hee hoe je het omschrijft vind ik het heel invoelbaar dat je soms teleurgesteld kan zijn. Onze (schoon)ouders delen de vaste oppasdag (dus ene week een, andere week ander) en zijn daardoor heel betrokken, ik besef me nu weer dat we daar echt geluk mee hebben. Het klinkt ook een beetje alsof jouw moeder niet echt een “baby/peuter”moeder is, niet iedereen is zo gek op kinderen als wijzelf. Ook heb ik het idee dat als mensen wat langer alleen zijn ze ook steeds meer op zichzelf gericht worden (soms tegen het egoïstische aan) en daar een soort van identiteit van maken “mijn leven dus ik doe wat ik wil”. Je kunt hier denk ik niets aan veranderen alleen ik zou wel af en toe aangeven als ze weer een verhaal van jou als “gezeur” afschildert, waarschijnlijk heeft ze het niet door. Succes met de situatie ❤️

Ik herken me hier ook wel deels in. Mijn moeder wilt ook niet oppassen, wat ik helemaal prima vind. Maar ze komt amper langs alles moet vanuit mij komen. Ze hebben nooit echt een band opgebouwd mn zoontje en moeder.Hij begint al te huilen als hij haar ziet. Wat mij dan erg steekt is dat ze wel op de kinderen van een vriendin past 1x in de week hele dag. Heb dit toen ook aangeven hoe dit voor mij voelt en dat ik graag wil dat ze een goede band krijgt met haar kleinzoon. Maar eindstand, kwam alleen maar meer afstand ik heb mijn verwachtingen los gelaten en nu vrede met de hele situatie.

Je bent zeker niet de enige bij wie de ouder(s) geen vaste oppasdag willen. Hier wilde een deel ook alleen incidenteel oppassen, in nood of een nachtje logeren. Over dat incident: niet netjes dat je moeder uitviel, maar ik snap ook wel dat ze het irritant vond dat je dochter achter haar aan de keuken in komt en jullie niet ingrepen. Ik proef tussen de regels door vooral dat het niet-oppassen an sich niet het echte probleem is. Vind je dat ze verder wel (genoeg) interesse in je dochter en jouw moederschap toont? Het echte pijnpunt lijkt namelijk haar opmerkingen over het ouderschap te zijn. Heb je het daar al wel eens, op een rustig moment, met haar over gehad? Dat je snapt dat het zwaar was nadat je vader overleed, maar dat je het niet leuk vindt dat ze dat er in blijft wrijven én dat je het lastig vindt dat ze geen begrip toont dat jij het moederschap (ook) zwaar vindt.

Ik denk inderdaad dat je daar helemaal gelijk in hebt. Ik doe veel alleen thuis omdat mijn vriend lange dagen werkt en daarom sowieso 4x per week niet thuis is voordat de kinderen slapen. Ik werk zelf daarnaast ook gewoon nog 4 dagen. Omdat ik verder een goede band met haar heb lucht ik wel vaak mijn hart, maar nu heb ik zoiets van ze wil dat ik daarmee stop, want ze had het zwaarder. Ik denk dan het is toch geen wedstrijd? Tuurlijk haar situatie lijkt me verschrikkelijk en hebben we heel veel respect voor, maar dat ik t dan niet zwaar mag hebben vind ik beetje onzin. En wat betreft mijn dochtertje, ja logisch dat ze het irritant vond, vinden wij namelijk ook zo vaak. Maar wij waren bezig met onze dochter van 5, die werd opeens ziek, dus vriend was snel de auto aan het inladen, terwijl ik haar hielp met aankleden etc

Natuurlijk! Zoiets is niet iets wat je moet bagatelliseren, vreselijk en ik moet er zelf niet aam denken. Uiteraard hebben we het er heel vaak over. Maar soms voelt het wel alsof ze er een wedstrijd van maakt wie t zwaarder heeft en begint ze dan snel al over zichzelf. Dat ik ookzware momenten heb als moeder staat er gewoon los van, maar ik vind wel dat dat er mag zijn. Het is gewoon een hele andere situatie

Ik denk vooral dat jullie samen eens goed moeten praten en begrip moeten uitspreken naar elkaar. Voor je moeder is het natuurlijk heel heftig geweest om haar partner te verliezen en er alleen voor te staan met 3 kinderen in de (pre) puberteit. Heeft ze het verlies wel kunnen verwerken? Ik denk dat het heel erg zwaar voor haar geweest is. Heeft ze daar vanuit jou weleens een reactie op gehad? En voor jou is het nu op een andere manier zwaar. Fijn als je dat ook naar haar toe uit kunt leggen. Voor jou voelt het vervelend als ze zegt het is nu mijn tijd. Voor haar voelt het misschien vervelend als jij zegt het is zo zwaar, terwijl zij het ook zwaar heeft gehad en misschien wel nooit begrip heeft gehad. Over het incidentje. Tsja, ik snap heel goed dat ze zo reageert. Het is ook hartstikke irritant als je even iets wilt doen en een peuter wil 'helpen' en er wordt niet ingegrepen. Het is niet goed dat ze zo reageert, maar ik snap 't wel. En over het oppassen. Ik snap dat als je graag wil dat er wordt opgepast, dat je jaloers bent op anderen. Maar er zijn toch veel meer opties? Buren, oppasmeisjes, vrienden, kennissen? En je zegt ze wil geen vaste oppas dag. Misschien wel incidenteel? Ik snap wel dat ze geen vaste oppasdag wil hoor. Ik zou dat later ook echt niet willen. Denk ook niet dat dat heel standaard moet zijn, een vaste oppasdag voor grootouders. Zij hebben al eens opgevoed en kiezen niet voor kleinkinderen. Mijn moeder wil ook geen vaste oppasdag. Ze werkt ook nog fulltime, maar ook als ze met pensioen is wil ze dat niet. Geef haar groot gelijk. Heeft al 35 jaar verplichtingen gehad. Eerst kinderen opvoeden en dan ook nog fulltime werken. Nu is het haar tijd om te genieten. En ondertussen geniet ze van de bezoekjes van m'n zoon. Prima. Schoonmoeder past wel op totdat kinderen op de basisschool zitten. Op al haar 5 kleinkinderen. Daar hebben we geluk mee, maar anders werd het een extra dag kdv. Ik denk dat quality time Op een andere manier ingevuld kan worden dan hoe dat voorheen was zonder kinderen. Maargoed, daar verschillen meningen sterk over

Hii, bij ons is nr2 onderweg terwijl zoonlief bijna 2 wordt. Mijn ouders zijn al op leeftijd dus hebben geen vaste oppasdag. Mijn vader is nog best fit maar mijn moeder niet. Soms past hij wel even op maar ik weet nooit zeker dat het doorgaat omdat we nooit weten hoe mama zich voelt. Dus kan zijn dat het op het laatste moment wordt afgezegd. De moeder van mijn vriend woont aan de andere kant van NL. Dus wij hebben hier ook geen steun aan de ouders op reguliere basis. Vriendlief moet van tijd tot tijd naar het buitenland dus dan sta ik er even alleen voor. We hebben een grotere opvang uitgezocht zodat we incidenteel een extra dag kunnen aanvragen als het nodig is en met ruime haal/breng tijden aangezien ik ook gewoon 32u werk. Ik red me daar prima mee. Ik zou vooral kijken of je op een andere manier een achtervang kan creëren. Vast oppasadres, buren of vrienden.

Ik snap je heel goed. Ik vind ook wel een verschil zitten tussen een keer oppassen en een vaste dag. Een keer oppassen zou juist heel leuk kunnen zijn toch? Jammer dat ze er niet voor open staat. Ja je neemt zelf kinderen maar een oppasoma af en toe is ideaal. Mijn ouders doen dit wel af en toe, daar ben ik zelf heel blij mee. Mijn schoonouders helemaal niet. Ik vind het jammer dat daardoor een andere band met onze kinderen hebben. Ze zijn altijd heel verlegen bij die opa en oma (gescheiden). Zelfs aandacht geven lijkt er al niet echt in te zitten. Ze moeten stil op schoot zitten (willen ze niet) of het is niks. Geen kiekeboe, geen speelgoedje aangeven. Ik vind dat erg jammer. Gelukkig past mijn schoonzus met haar man ook weleens op. Ook een vriendin gaat weleens op pad met onze oudste. Dat koester ik daardoor extra meer. Je mag gewoon aangeven hoe zwaar je het hebt. Jammer dat je moeder daar niet goed mee om kan gaan. Kind/kinderen hebben is gewoon pittig en uitdagen.

Onze ouders passen ook niet op. Alleen in nood situaties. Ben er wel eens jaloers op. En geloof dat als mijn moeder nog had geleefd die dat wel had gewild. Maar ja t is niet anders

Ik heb misschien een heel ander gedachten hierbij, maar ik vind grootouders de weigeren op te passen de naam opa en oma niet waard. De mens is niet bedoeld om in een "nuclear family" op te groeien. Is nooit zo geweest. Grootouders hebben ook een soort verantwoordelijkheid want die heb en de kindjes ook (indirect) op aarde gezet. Maar snap dat andere mensen niet zo denken.

En dan heb je mijn sm die over mij roddelt en klaagt dat ze haar nooit mag zien terwijl we 3 straten verderop wonen en zij zelf weigert langs te komen. Wij hebben ook geen oppas.

Heb het over niet oppassen, zelfs niet in nood. Niet perse over een "vaste" dag.