Geen broertje of zusje

Ik ben geen enig kind, maar wel kind van ouders die meer kinderen hebben gekregen dan ze eigenlijk aankonden vanwege bepaalde beperkingen. En dat heeft hele nare gevolgen voor ons gehad. Ik zou het een hele mooie en dappere keus vinden om te zeggen: dit kan ik aan en in deze situatie kan ik nog een goede ouder zijn. Dat is juist een enorm waardevol geschenk aan jullie zoon. En mocht je er ooit anders over gaan denken of mocht het in de toekomst anders gaan voelen, kan je altijd weer verder kijken.

Ik denk juist heel goed dat je hierover nadenkt, want juist de praktische dingen gaan je anders opbreken of daar vallen relaties soms van om. Emotioneel en romantische plaatjes zijn vaak anders dan de werkelijkheid Als kind vond ik het wel heel leuk dat ik een broertje had, maar vanaf tiener groeiden we uit elkaar en nu spreek ik hem af en toe. Ik heb zelf dan wel 3 kinderen, maar mijn beste vriendin 1. Echter zijn we zoveel samen, ook vakanties etc. Dus het voelt voor mijn kinderen nu echt als een zusje. Wat de toekomst brengt weet je niet, maar dat weet je sowieso niet

Wat een bijzonder mooie reactie! ❤️ En tegelijkertijd heel verdrietig om te lezen dat je dat hebt moeten ervaren 😘 Ik ben het 100% met je eens. Beslissen hoe je voor je kind de beste ouder kan zijn is zoveel waardevoller dan het ten koste van jezelf een broertje of zusje gunnen!

Ah geen zorgen hierover! Hier een soort gelijke situatie. Heb het er ook wel eventjes moeilijk mee gehad maar het allerbelangrijkste voor een kind is het hebben van liefdevolle mensen om zich heen. Wie dat ook mag zijn en dat ze zich geliefd mogen voelen (met of zonder broertje(s)/zusje(s) en zichzelf kunnen ontwikkelen & ontplooien in dit leven. ❤️

Alle mensen die ik ken die enig kind zijn, hebben er totaal geen moeite mee en vinden het juist heerlijk. Altijd alle aandacht en geen geruzie met broers of zussen. Ik zou me er dus niet schuldig over voelen!

Beste Lace, ontzettend bedankt voor deze reactie! Dit doet me echt enorm goed.

Ook de andere reacties sterken me in hoe ik er op dit moment naar kijk. Maar, man man man, wat is het soms moeilijk. Zeker met al die zwangeren om me heen, inclusief mijn eigen zusje.

Heer herkenbaar! Ook heb serieuze twijfels over een 2e kindje. Ik vind onze dochter geweldig, maar af en toe best pittig. Mijn jeugd was verre van makkelijk. Hier loop ik nu tegenaan. 1 kindje kan ik alles geven ondanks mijn persoonlijke uitdagingen. En misschien moet ik dat koesteren ipv 2 willen en zelf instorten. Want daar heeft echt niemand wat aan.

Ik ben zelf enigs kind en heb daar nooit moeite mee gehad. Zolang je je kind de mogelijkheid geeft om lekker met andere kindjes te kunnen spelen komt dat helemaal goed! Ik heb zelf vroeger altijd makkelijk contacten gelegd op vakantie etc, juist omdat ik niet vastplakte aan een broertje/zusje en toch altijd leren delen omdat mijn ouders daar wel op gelet hebben. Ik denk dat je moet doen wat voor jullie het beste voelt en zolang je van jullie kindje houdt en liefde geeft, zal hij niets tekort komen, met of zonder broertje/zusje.

Ik denk dat de podcast van de correspondent je nieuwe inzichten kan geven: “De tweede” Verder vind ik je gedachtegang heel logisch. Dapper en goed dat je deze mogelijkheid ook onderzoekt.

Ik ga hem opzoeken!

Door mijn persoonlijke ervaring weet ik dat Een broertje of zusje niet betekent dat dit perse gelukkig maakt. Mijn ouders dachten ook leuk zijn ze met z’n 2e. Hoop problemen gehad en mijn broer leeft inmiddels niet meer , dus ik ben alsnog alleen. Maar word er wel de rest van m’n leven aan herinnerd dat ik ooit een broer had. Ik heb 2 vriendinnen die enigskind, en hebben daar nooit problemen mee gehad.

Ik herken je verhaal wel een beetje.. Ik heb zelf zware ADD en pré en postnatale depressie klachten gehad. We hebben een makkelijk kindje, maar toch ben ik na een dag zorgen voor haar echt kapot.. Met alle mentale problemen erbij enz.. Ik twijfel of ik een tweede wel moet willen. Ik ben ook niet meer zo jong, dus kan niet nog even 4 jaar wachten(kan wel, niet slim qua vruchtbaarheid).. Ik vind het voor mijn dochter alleen wel sneu.. Ik ben bang dat een tweede me geen leukere moeder maakt. Hoe oud ben jij? Ms kun je nog een paar jaar aankijken hoe het gaat? Hoe ouder je eerste kindje is, hoe makkelijker een tweede ernaast is denk ik.. Maar het is een lastig dilemma. Een broer of zus kan zoveel toevoegen aan iemands leven. Aan de andere kant is een gezonde, blije ouder ook van groot belang.. lastig😞

Ik denk dat het heel goed is dat je daar zo over nadenkt. Wij hebben er wel 2 en ik moet zeggen dat het inderdaad het praktische is wat me af en toe benauwd. De oudste is 5 jaar en zit op zwemles en voetbal. Vaak op onmogelijk uren en dan moet voor zus die nog een middagdutje doet een oplossing gezocht worden. Het is een puzzel en vraagt veel van je bovenop je werk en de reguliere ‘opvoeding’. Een tweede doe je er zeker niet even bij in mijn ogen. Al kan ik me ook voorstellen dat afscheid nemen van dat plaatje in je hoofd ook erg moeilijk moet zijn. Maar de roze wolk staat vaak een stuk verder van de realiteit. Weten wat je aankunt is dus ongelooflijk knap en dapper van je!

Ik ben nu 35 en heb ook endometriose, dus al te lang wachten is ook niet per se handig.

Ik heb mede door jullie reacties op dit topic een soort van beginnende acceptatie teweeg gebracht bij mezelf. Mijn man wil er nog niet echt aan, hij wil het volgend jaar gewoon opnieuw bekijken, maar ik twijfel of ik ooit wel de capaciteit ga hebben voor een tweede.

Wat goed dat je hier zo bij stilstaat en de voors en tegens afweegt. Al sla je wel echt de spijker op z'n kop wanneer je zegt dat je moeite hebt met het accepteren van de gedachte dat er geen broertje of zusje zou komen, omdat dit vanuit een praktische overweging is en niet een emotionele. Je gezin voelt nog niet compleet en je ervaart rouw en jaloezie gevoelens. Mijn advies is nog niet genoemd maar hoe kijk je er tegenaan om te proberen wat professionele hulp in te schakelen? En dat kan dan hulp zijn bij, ofwel het leren omgaan met je gevoelens omtrent dit vraagstuk en evt het leren accepteren dat het hierbij zal blijven, ofwel het leren omgaan met je autisme als het gaat om veranderingen en alle verplichtingen zoals de sportclubjes verjaardagen etc. Denk bijv aan een begeleider die 1x in de week bij je thuis komt en samen met jou een weekschema maakt en hier waar nodig tips in geeft etc. Iemand waar je bij kunt ventileren als je hoofd vol zit. Ik noem maar wat, maar zulke hulp bestaat! Vaak is het juist fijn om dit met een professional te bespreken ipv je partner omdat diegene kennis heeft van autisme er wat meer vanuit een afstandje naar kan kijken. Persoonlijk denk ik dat je er veel zou kunnen halen! Ook zul je hier baat bij kunnen hebben omdat je sowieso met je zoontje al te maken zult krijgen met verschillende situaties straks op school met vriendjes, sportactiviteiten ed. Wie weet krijg je er dan ook steeds meer vertrouwen in en krijgen je hart en je hoofd dan wél die ruimte om te denken aan een tweede kindje. Je klinkt namelijk als een hele lieve mama die het beste voor haar kind overheeft en het graag goed wil doen en ook realistisch naar haarzelf kijkt. Maar het komt ook op me over dat je wat vertrouwen mist in wat je kunt managen. En ik denk dat je met wat hulp echt een heel eind kunt komen, verder dan je denkt. Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld en neig ik teveel naar kamp "broertje/zusje" omdat ik zelf een fijne band heb met mijn broertje en niet weet hoe het is om enig kind te zijn. Maar weet dat wat je ook kiest, het oke is zolang jullie hier achter staan! ❤️

Lief dat je met deze suggesties komt, maar helaas zit ik al jaren voor mijn autisme in het begeleidingstraject. Zowel via ggz als met een pgb. Ik ben ondanks deze begeleiding al te vaak teruggevallen. Ik probeer dus echt realistisch te zijn.

Veel respect voor jou, wat moet je dan dapper en een doorzetter zijn! Weet je, wij roepen op dit forum allemaal maar wat. Allemaal vanuit ons eigen referentiekader omdat we te weinig van jouw leven weten. Diep vanbinnen weet je zelf waar je goed aan doet. Soms komt dat duidelijker naar voren wanneer iemand anders verwoordt wat je zelf ook voelt. Maar iets in mij zegt dat je meer kunt dan je misschien denkt. Je hebt een lief zoontje en hij doet het erg goed zeg je, dat doe je ondanks je beperkingen en strubbelingen en terugvallen erg knap.

Ook voor lieve mama’s die het goed doen is het oké om het bij 1 kindje te houden. Twee is niet beter oid.