Geen contact met ouders

Wat lastig zeg! Mijn partner heeft geen contact met zijn vader. Dit hebben we heel kort nog wel geprobeerd toen ik zwanger was van de eerste, maar werkte voor geen meter. Voor ons was toen de overweging ‘willen we deze man als opa voor ons kind?’ En het antwoord daarop was een duidelijke nee, om verschillende redenen. Natuurlijk wordt je eigen gemis/verdriet er niet minder op, maar deze stap zorgde wel dat mn partner zonder schuldgevoel zijn keuze kon maken. Mijn eigen vader had geen contact met zijn moeder, en als kind ben ik er echt niet slechter van geworden dat ik ‘slechts’ één setje grootouders had. Het gaat om de liefde, niet het aantal. (Misschien niet helemaal de reactie die je hoopte, maar hopelijk toch wat inzicht vanuit het ‘perspectief’ van het kind. Succes met je eigen reis hierin, het kan heel pittig zijn!)

Wat lastig. Ik heb ook geen contact met mijn vader. Hij is van de een op andere dag vertrokken en een nieuw leven met een ander begonnen. Speelt daar nu de betrokken opa. Dat steekt vaak nog, zeker sinds ik zelf kinderen heb kan ik zijn keuzes nog minder begrijpen. Ik heb me erbij neergelegd, maar of het ooit echt een plekje krijgt? Geen idee.

Hoi! Wat lastig zeg deze gevoelens. Ik heb zelf geen contact met mijn vader. Met mijn moeder is er contact maar dat is eens per 3maanden ongeveer. Ik zie mijn vader en moeder niet als vader en moeder. Dit gevoel en de verwachtingen die daarbij gepaard gaan zijn heeel erg naar de achtergrond gegaan, vrijw weg eigenlijk. Ik heb vaak het contact proberen te verbeteren maar ik werd hierin vrijwel altijd teleurgesteld. Sommige mensen kun je maar beter niet in je leven hebben, hoe verdrietig dit ook is. Sinds ik moeder ben vind ik het soms lastig wanneer ik kinderen van vrienden leuk met hun opa en oma om zien gaan. Het kan zo anders en dat is soms wel verdrietig. Wij willen alleen mensen in het leven van onze kinderen die om ze geven, er onvoorwaardelijk voor ze zijn en positieve mensen.

Wat lastig voor je! En herkenbaar. Mijn vriend en ik verwachten nu ons eerste kindje en ik heb ook amper contact met mijn eigen vader (misschien 2x een appje per jaar). Dit is sinds mijn jeugd echt al slecht, mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog jong was en mijn vader is emotioneel compleet afgestompt. Hij toont nooit interesse en als we eens een gesprek voeren gaat het altijd over hem zelf, hij zal nooit eens een vraag aan mij stellen. Helaas heeft hij nog 3 andere kinderen en met ons allemaal gaat hij hetzelfde om. Toen ik jonger was had ik hier heel veel moeite mee en kon ik het slecht een plekje geven. Ik vroeg me af wat er dan mis met me was dat mijn vader me geen liefde of überhaupt beleefde interesse kon tonen. Ik bleef altijd hoop houden en dan maar zelf contact initiëren, en elke keer werd ik weer teleurgesteld. Een paar jaar geleden heb ik het los gelaten en doe ik ook mijn best niet meer. Ik heb er veel verdriet aan gehad en ook gesprekken erover gevoerd met een proffesional. Het doet me af en toe nog steeds iets, en dan vooral in hoe ik door zijn omgang met mij dan reageer op bepaalde dingen die me daardoor 'triggeren'.Ik vind het nog wel jammer maar het moet van 2 kanten komen en het is dan maar zijn eigen gemis. Mijn moeder is gelukkig met een fantastische man hertrouwd die wel veel liefde en interesse heeft. Mijn vader is ondertussen ook naar Bali geëmigreerd en heeft ons dat toen allen via een kort whatsappje laten weten. Ik heb hem uit beleefdheid op de hoogte gebracht van mijn zwangerschap en nog 2x een update gegeven na belangrijke controles maar verder ook niet. Hij zoekt zelf het contact ook niet. Ik ben er ook nog niet uit of ik hem op de hoogte ga brengen als ze geboren is, puur om te zien of hij er uiteindelijk zelf nog naar zal vragen. Ik verwacht in ieder geval helemaal niks van hem. Mijn broertje koestert nog de stille hoop dat hij nu meer contact zal zoeken en eventueel langs zal komen omdat hij weg is en Nederland dan misschien meer als vakantiebestemming zal zien, maar ik ga er niet van uit. Het is kwetsend en vermoeiend zo'n ouder te hebben en ik kan me absoluut niet voorstellen dat ik zo zelf tegen mijn eigen kind zou kunnen zijn. Mijn schoonvader is helaas ook net zo waardeloos wat ik voor mijn vriend ook heel erg jammer vind, maar het geeft ons beide wel een mooi beeld hoe het dus absoluut niet moet en hoe we het echt niet willen. Ons kind zal zich nooit hoeven afvragen of haar ouders wel van haar houden en of we wel geïnteresseerd zijn in haar en haar leven

Mijn man heeft geen contact meer met zijn vader. Ik heb hem zelfs nooit ontmoet en we zijn al samen sinds we 16 zijn. Het is ingewikkeld, het gezin is vroeger fysiek en psychisch mishandeld door hem. Dus hoewel het heel logisch is dat er geen contact meer is merk je soms nog steeds de nasleep. Mijn man werd bijvoorbeeld getriggerd door het huilen van onze baby. Bracht hem terug naar nare momenten uit zijn jeugd. Hij was ook heel onzeker of hij wel een goede vader kon zijn met het voorbeeld dat hij heeft gehad. Het was dus best pittig voor hem. Ons zoontje is nu 2.5 en het gaat heel erg goed. Vooral omdat je nu vaak kan achterhalen waarom hij huilt en dat kan relativeren. Mijn man en zoon hebben een hele goede band.

Ik had met mn vader sporadisch contact als kind zijnde ouders zijn gescheiden toen ik 5 was, tot hij overleed in 2020. In 2022 is mn zoontje geboren en vond ik dit wel lastig dat hij hem niet heeft ontmoet. Na de bevalling had ik ook weinig aan mn moeder. Het weekend na oud en nieuw heb ik door dingen die zn gebeurd ook het contact verbroken met mn moeder. Ergens doet het pijn maar het heeft ook rust. In maart komt mn dochtertje. En kan me gewoon niet voorstellen dat je zo met je kinderen omgaat zoals mijn ouders bij mij hebben gedaan, ik wil ze beschermen en dat is de grootste reden dat ze niet veel contact met mn moeder zullen hebben. Gelukkig hebben ze een fijne opa en oma aan mn man zn kant. Waar ik tegen aanloop is dat ik vaak toch ook bang ben dat ik geen goede ouder zou zijn. Maar de tijd zal het leren en zal er alles aan doen om wel een goede ouder te zijn.

Mijn man heeft geen contact meer met zijn vader en broers. Moeder is al overleden. We hebben meer rust en minder negativiteit in ons leven maar hij mist mensen aan wie hij dingen kan laten zien als hij trots is. Dus bijvoorbeeld foto's van ons kindje, of een prestatie op het werk. Hier zijn wel alternatieven voor (zoals nicht etc) maar is toch niet hetzelfde.

Ik en me vriend hebben ook geen contact met ouders van beide kanten ik heb al sinds me 8 jaar geen echt contact meer uit huis geplaatst in een internaat me vriend heeft toen ons zoontje 1 werd (nu 13) te horen gekregen via tel dat hij nooit welkom was geweest en nooit geboren had mogen worden hadden overigens daarvoor ook al geen goed contact en ja heb pleegouders maar die zijn er ook niet echt die familie kotst mij uit en afgelopen mei een prachtige dochter gekregen ik had altijd het gevoel zo moet ik het niet doen precies het goede voorbeeld gehad van hoe het niet moet...en nu ik zelf kinderen heb snap ik niet dat mensen/ouders zo kunnen zijn

Heey, Lastige gevoelens heh ♥️. Hier ook geen contact meer. Mijn vader is overleden, maar bij mn stiefmoeder wonen mn broertje en zusje die ze tegen mij heeft opgezet. Ik heb er heel lang een gebroken hart van gehad maar ik hoop nu vooral dat nu ze volwassen zijn er een moment komt dat ze alle mooie herinneringen die we hebben herinneren en toch nieuwsgierig worden naar mij en mn dochter. Met mijn moeder ook geen contact. We hebben altijd een lastige band gehad en ze heeft altijd geroepen dat ze hoopt dat ik geen kinderen krijg omdat zij geen oma wilde worden. Pril zwanger van mijn dochter kwam ik erachter dat mijn vader mijn biologische vader niet is en ze werd boos om mijn emoties hierom. De deur staat vanuit mijn nog op een kier, mits ze openstaat voor relatie therapie. Maar hoe langer dat duurt (inmiddels 2 jaar) hoe minder ik ook dat zie zitten. Ik mis ontzettend een mama, maar hoe pijnlijk ook, niet mijn mama. Ik hou van dr en ben dr in mijn rol als moeder echt meer gaan waarderen. Maar sommige dingen vind ik onbegrijpelijk en als zij niet wilt veranderen dan wil ik dat niet voor mn dochter. Met mijn biologische vader dus ook geen contact. Ook weer heel pijnlijk, hij staat daar niet voor open maar voor andere kinderen wel. Komt door ons eerste gesprek toen ik nog niet wist dat hij mn biologische vader was maar hij dit wel wist. Het is extreem pijnlijk dat het contact met bijna al mn ouder figuren zo ontzettend ruk is. En soms laat het me twijfelen aan mezelf. Gelukkig heb ik een hele lieve stiefvader en zijn vrouw. Zij zijn oma en opa en aan dit contact trek ik me echt op. Ik had mn leven graag anders gezien maar het is wat het is. Ik probeer te waarderen wat ik wel heb en ook wat mn ouders me wel gegeven hebben. Hierdoor kan ik in mn hart een liefdevolle band met ze hebben. ♥️

Wij hebben geen contact met de schoonouders. Schoonmama is verborgen narcist. Vele pogingen van onze kant om de boel maar weer te lappen en goed te maken, terwijl zij steeds weer de boel in het honderd liet lopen. Wij hebben gekozen voor afstand. Nooit hebben we hen de deur gewezen of gezegd dat ze niet welkom zijn. En toch wordt er door hun kant maar verteld hoe vreselijk wij zijn en wat we hen allemaal aaan doen. Het is vreselijk eenzaam En verdrietig maar wel beter zo.

Oh wow. Dit is zo herkenbaar! Idd dat in de slachtofferrol kruipen altijd maar door schoonouders. Zo vermoeiend...

Ik heb nu 5 jaar geen contact met mijn ouders, wel zelf verbroken. Mijn vader is een narcist en m’n moeder vind z’n gedrag wel prima. Ik herken de eenzaamheid, ik wil graag dingen met ze delen omdat ik dat in m’n omgeving bij andere mensen ook zie. Maar als ik reëel nadenk weet ik dat ze toch nooit normaal kunnen gaan doen, en ik en m’n dochter hebben geen meerwaarde aan hun in ons leven. Ze hebben me altijd echt gigantisch slecht behandeld. Ik weet niet of je ouders psychische problemen hebben maar anders zou je je kunnen verdiepen in KOPP kinderen. Ik heb toevallig morgen een intake gesprek voor 2 soorten therapie om handvaten te krijgen rondom mijn jeugd in de opvoeding van m’n dochter nu. Ook krijg ik emotie regulatie training om mijn emoties van vroeger te kunnen scheiden van m’n emoties van nu , zodat ik die trauma’s niet doorgeef aan m’n dochter.

Al op jonge leeftijd gingen mijn ouders uit elkaar, waardoor ik nooit echt een band met mijn vader heb gehad. Mijn moeder hield veel bij me weg, en tijdens mijn jeugd heb ik met beide ouders behoorlijk wat meegemaakt. Ondanks dat had ik het gevoel dat ik ouders nodig had en probeerde ik een band met hen op te bouwen. In werkelijkheid waren zij echter niet in staat om een ouderrol voor mij te vervullen. Dit heeft me meerdere keren diep gekwetst en uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om het contact volledig te verbreken. Mijn gedachte was: als ze geen ouders voor mij konden zijn, waarom zouden ze dan wel opa en oma voor mijn kinderen kunnen zijn? Tijdens mijn eerste zwangerschap vond ik dit enorm moeilijk. Ik had graag een moederfiguur gehad die me kon steunen, advies kon geven en er gewoon voor me was. Maar ik wist ook dat mijn moeder daar niet toe in staat was. Nu, tijdens mijn tweede zwangerschap, ervaar ik deze gevoelens minder. Mijn ouders weten (voor zover ik weet) niet eens dat mijn dochtertje bestaat of dat ik opnieuw zwanger ben, en dat vind ik prima zo. Gelukkig heb ik een sterke band met mijn schoonouders, op wie ik kan terugvallen. Mijn advies aan anderen in een soortgelijke situatie: maak je gevoelens bespreekbaar met je directe naasten. Tijdens en na je zwangerschap spelen hormonen een grote rol, wat soms emotioneel zwaar kan zijn. Op zulke momenten is het ontzettend waardevol om steun te vinden bij de mensen die er wél voor je zijn. 😘

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 18 was en 6 jaar geleden heb ik het contact met m'n vader verbroken. Hij is compleet gehersenspoeld en gemanipuleerd door z'n huidige vrouw. Vroeger was ik echt een papa's kindje, ik vind het nog dteefs jammer dat hij zó erg veranderd is en dat er van die vader-dochter band niets meer over is. Dit heeft mij in een relatie voor de nodige "problemen" gezorgd, want hoewel hij zei dat die mij écht leuk vond, mij wou etc. Ik geloofde die woorden niet, want mijn vader liet mij tenslotte ook "stikken". Hier heb ik hulp voor gehad en gelukkig geen last meer van. Toen ik het contact verbrak was m'n oudste dochter 2 en sinds een paar maanden heb ik mijn 2e dochter gekregen, dit weet hij niet. Ik heb hem in deze periode niet gemist, geen contact geeft zoveel rust. Geen spanningen meer enz. Gelukkig heb ik een geweldige stiefvader waar ik een hele goede band mee heb, hij is als een vader voor mij en een betrokken opa voor mijn dochters. Ik twijfel hierdoor niet aan mij als moeder. Ik doe net als elke andere ouder, mijn best om het juiste te doen voor mijn kinderen ☺️.

Ik heb met beide ouders geen contact. Ze zijn gescheiden toen ik jong was. Door losse gebeurtenissen spreek ik beide niet. Ze hebben onze dochter nog nooit ontmoet en geen idee of ze überhaupt weten dat ik een kind heb. Het eerste jaar bij beide vond ik lastig. Nu ik een kind heb maakt het verschil met wel contact nog meer afstand. Hoe ouder dochter word hoe meer verwijdering ik voel. Daarnaast besef ik ook steeds meer wat voor verleden ik had.

Ik heb geen contact met mijn vader, moeizaam contact met mijn moeder (diagnose borderline). Mijn vriend heeft alleen appcontact met zijn ouders (beide verslaafd). Ik ben de laatste dagen ontzettend emotioneel want je wilt dit toch doen met de steun van je ouders.. ik kan tot aan de dag van vandaag niet begrijpen hoe je je kind zo aan haar lot over kan laten wetend dat er ook twee miskramen zijn geweest. Je hebt ze helaas niet voor het uitkiezen en sommige ouders zijn de titel ouders niet eens waard. Probeer er voor jezelf een plekje voor te vinden, praat erover of zoek eventueel hulp als je dit zelf nodig vind

Wat verdrietig. Mijn zusje heeft 3 jaar geleden met mij en mijn ouders het contact verbroken. Mijn zoon is inmiddels al 2 jaar. Het doet iedere dag pijn.