Geen contact met zus vanwege zwangerschap, tips?

Ik zou haar even laten en je lekker op je zwangerschap focussen. Snap dat het lastig is voor haar maar je hebt al zo je best gedaan door haar op de hoogte te houden. Het is niet eerlijk van haar om haar verdriet zo op jou te projecteren.

Je zus moet haar zwangerschapswens loskoppelen van jouw zwangerschap en zich realiseren dat jouw zwangerschap niet is om haar te pesten. Ze mag best zeggen dat het haar te dichtbij komt en dat ze het moeilijk vindt, maar beschuldigingen dat je haar ‘verdriet hebt gedaan’ gaan te ver.. Ik zou haar dit vriendelijk maar duidelijk laten weten in een app/mailtje. Weetje als je zus ineens zwanger blijkt volgende week dat is ze ws wel weer blij voor je, maar heeft ze jullie band wel beschaamd.. dat mag ze zich best realiseren. Probeer er geen stress van te hebben dat is niet goed voor je kindje…

Haar lekker laten doen. Geen aandacht meer aangeven. Lastig, het is je zus, maar ze heeft tijd en afstand nodig. Voor jullie gefeliciteerd en geniet van kleine wonder dat in je groeit😘

Ja dat is dus waar ik nu ook bang voor ben dat het al te ver is gegaan en de band inderdaad al beschaamd is. Ik had met 6 weken een echo en die was niet goed en moest 2 dagen later terugkomen, ze weet dit via me ouders maar heeft zelf niks gestuurd naar ons, en dat deed mij dan weer veel pijn.

Ja logisch.. maar stel dat dat gebeurt, dan mag ze ook best op de blaren zitten vind ik. Wij hadden vrienden in de vriendengroep die ook niet zwanger konden worden..terwijl de rest dat wel werd. Ze liepen boos weg als er een zwangerschapsaankondiging kwam en waren niet in staat hun verdriet bij zichzelf te houden.. toen ze ineens zwanger bleken stonden ze blij op de stoep, toen hebben veel mensen ook vriendelijk bedankt.. zo werkt het niet namelijk in een vriendschap en zeker niet in een zussenrelatie. Ik zou hoe je je voelt heel duidelijk naar haar communiceren.. Ze mag best afstand van jou nemen omdat jouw zwangerschap te pijnlijk voor haar is maar niet jou gaan beschuldigen en afstoten.. heel verdrietig. Veel sterkte!

Als je altijd een goede band hebt gehad dan vind ik de adviezen "laat haar" wel kort door de bocht. Het kan een dierbare band zijn voor de rest van je leven, dat zou ik niet op één uitdaging direct stuk laten lopen. Jullie kunnen proberen er over te praten? (Er vanuit gaande dat het voor jou nog wel iets is wat je wil herstellen?). Je kan een brief / kaart / app sturen met erkenning voor haar gevoelens en daarnaast ook uitleg dat jij het zelf ook moeilijk vindt hoe je er mee om moet gaan en wanneer je het wel of niet goed doet voor haar. Dat zij jouw zwangerschap los moet zien van jouw situatie is waar, maar is makkelijker gezegd dan gedaan. En niet raar dat de eerste reactie/ emotie anders is. Begrip voor elkaar krijg je niet vanzelf terug, daar zal je toch voor in gesprek moeten gaan

Ik heb al eens geprobeerd te bellen om erover te praten zoals met kerst dat deze situatie mij ook verdriet doet en toen kreeg ik de sneer ‘hoe kan je dat vergelijken, bel me niet meer met dit gezeik’ en toen hing ze op. Ik heb na een week nog een appje gestuurd en ik kreeg daar geen reactie op. Dus ik weet nu ff niet meer zo goed wat ik ermee moet?

Ik heb in een soort gelijke situatie gezeten. Het willen oplossen heeft alleen maar voor meer afstand gezorgd. Ik zou haar laten, ze komt vanzelf of ze komt niet. Dit klinkt heel makkelijk en uit ervaring weet ik hoeveel stress en verdriet het jouw zal doen. Het is aan beide kanten emotioneel, ook voor jou.

Ik lees in de reacties toch veelal het advies om een appje of mail te sturen, ik zou in dit geval toch echt persoonlijk langs gaan om het een en ander uit te spreken want zo te lezen zit het jou hoog maar jouw zus net zo. Dit zou ik zelf niet per app of mail willen bespreken. Maar nu een tegengeluid, ik snap deels jouw zus om het volgende: Mijn man en ik zijn ook jaren bezig geweest, mijn broertje kwam op een avond langs om te vertellen dat hij een kindje verwachtte. Dit was slikken maar ik was oprecht blij voor hem terwijl dit voor mij ontzettend pijnlijk was. Vervolgens zijn mijn man en ik dat weekend volledig ingestort, bij mijn ouders net zo waar mijn broertje op dat moment ook was. Hier heb ik ook uitgelegd dat het echt niet aan mijn broertje lag maar dat het allemaal opgekropte emoties zijn die er op dat moment uitkwamen. Hier heb ik nog een paar weken mee rond gelopen en daarna had ik alles een plekje kunnen geven. Het feit dat het verhaal ineens heel dichtbij kwam, dat kwam binnen bij mij en bij mijn man. Ik gok dat het voor jouw zus heel erg confronterend is dat jullie een 2e kindje mogen verwachten en dat zij nog steeds bezig zijn voor een 1e, hierdoor weet ze niet hoe ze moet reageren en reageert ze het af op jou, wat absoluut niet hoort .. Dus nogmaals mijn tip: ga een persoonlijk gesprek met haar aan om alles uit te spreken Succes en ik wens je een fijne zwangerschap 🍀

Ah ok, ik had niet begrepen dat dat telefoontje ook dat doel had. Dat maakt het wel lastig ja. Je kunt idd niet eindeloos pogingen doen, zij zal ook een stap moeten zetten / open moeten staan, anders lijkt het idd niet zinvol. Vervelend voor je dat dit zo loopt, je hebt je best gedaan

Ach wat onwijs verdrietig voor jou en ook voor haar. Je zus is jaloers , wat mag maar dat mag ze dan weer niet zo projecteren op jou. Jij moet van je zwangerschap kunnen genieten. Hoe moeilijk het ook is. Probeer het los te laten. Wanneer je beebs er is zou ik wel een berichtje sturen voor dat ze het van andere hoort. Laat het contact verder bij haar en als jij er voor open staat , laat dit contact ook toe. Sterkte met deze situatie en vergeet echt niet te genieten. Voor je het week ben je 40 weken zwanger en is het voorbij!

Oh en misschien zou je dit hele verhaal aan je ouders kunnen vertellen zodat zij met je zus kunnen gaan praten en of inzicht kunnen geven, dat ze haar verdriet niet op jou mag afreageren?

Wat verdrietig voor jullie allebei. Ik denk dat ik mijn zus een bloemetje zou sturen en daarbij een kaartje zou doen. Ik zou aangeven dat haar verdriet er mag zijn en dat ze altijd welkom is. En dan zou ik hopen dat ze snel contact opneemt..

Ik vind persoonlijk dat jij er vanuit jouw wel alles aan hebt gedaan om haar de ruimte te geven. Probeer te gaan genieten van je zwangerschap, deze periode moet ze zelf door gaan en leren hoe ze hiermee omgaat. Je hebt het begrijp ik persoonlijk verteld en haar de ruimte voor haar emoties gegeven. Maar dan denk ik dat contact met haar op dit moment niet zal lukken, de eerste stap moet vanuit haar dan zijn nu. Mogelijk wel dat je dit met je ouders bespreekt dat haar acties jouw pijn hebben gedaan. Niet dat je ouders hiermee naar haar moeten gaan maar dan kunnen ze mogelijk als je zus bij hun is en haar emoties uit op haar kunnen inpraten wat dit voor de andere kant doet. Want ik geloof niet dat jij de enige bent die een zwangerschap aankondigt in haar omgeving, en zoals hieronder al geschreven zal ze als ze bij iedereen zo reageert veel mensen tegen zich in het harnas jagen. Even vraagje: is het mogelijk dat ze al wel positief heeft getest maar dat het mis is gegaan? Mogelijk dat dan de emoties heel rauw zijn en moeilijk neer te leggen. Niet dat dit een reden is om zo te blijven doen. En als ik dan even heel eerlijk ben en ook even super lomp als iemand die nu na bijna 4 jaar bezig te zijn met een kinderwens waarbij 2 jaar in medisch traject zwanger is. Ondanks dat het zo voelt voor iedereen als je eenmaal begint met je kinderwens dan is een jaar nog niet heel lang om bezig te zijn. Als je eenmaal actief gaat werken aan je kinderwens is elke maand te lang. En ja zwangerschapsaankondigingen doen dan pijn omdat je met je eigen verdriet wordt geconfronteerd maar dan is het aan je om dan neutraal te reageren tot je alleen bent om je emoties te laten razen, maar ga niet een domper brengen op andermans geluk.

Ja dat gaat helaas hier niet zo. Dat is echt een mega lang verhaal maar laat ik het even kort proberen uit te leggen.. Mijn zus en ik zijn totaal het tegenovergestelde, ik ben heel nuchter en zij is hooggevoelig zoals ze zelf zegt, hierdoor kreeg ik altijd als er iets was van me ouders te horen; ach laat gaan je weet hoe je zus is. Ik heb in de tussentijd ook 1 miskraam gehad en ik mocht dat van me ouders niet vertellen tegen me zus want ze had al genoeg aan haar hoofd etc. Ze weten vanuit me zus haar kant dat er iets speelt nu tussen ons, maar tegen mij zeggen ze er niks over en horen alleen haar kant, ik merk wel dat me ouders anders doen en vragen ook niet naar de zwangerschap.

Jaa ik ben zodra ik de positieve test had dezelfde dag naar haar toe gegaan, we hebben het ook aangegeven dat we het gingen proberen voor een 2e zodat als het zover was het niet een totale verrassing zou zijn. Ik denk niet dat dit bij haar gebeurd is, we deden elke maand als ze wilde testen de test samen via facetime (zij woont ver weg) Wow dat moet een heftige periode voor jullie geweest zijn zeg.. maar ontzettend fijn dat het gelukt is!! Gefeliciteerd❤️

Dank je wel, ik las je andere reactie over je ouders. Ik zou dan mogelijk wel een keer met je ouders praten en dan vanuit jouw eigen emotie. Met de focus dat je zus mag voelen wat ze voelt maar dat jij dat recht ook hebt en dat je dat met ze wil bespreken en dat je mogelijk die afstand voelt en dat dit op jou niet prettig is. Jij hebt net zozeer recht dat je ouders om je geven hierin, en hoogstens wat ik kan zeggen over je zus als ze al een jaar bezig is kan ze altijd een keer de stap naar de huisarts nemen om een keer wat zaken te laten controleren, haar hormonen en zijn spermakwaliteit.

Allereerst: gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik las dat er een echo was die niet goed ging. Gaat nu alles goed met jou en de baby? Als ik je verhaal en reacties lees zie ik al dat je veel rekening met haar houdt, bijvoorbeeld door haar te vertellen dat jullie voor een 2e gingen proberen. Dat vind ik echt mooi, want dat geeft haar ruimte om te wennen. Je doet ook veel pogingen om contact te zoeken. Het lijkt alsof je zus het jou persoonlijk kwalijk neemt. Alsof jij zwanger bent geworden om haar pijn te doen. Dat is niet waar en ook niet eerlijk. Zij voelt waarschijnlijk veel emoties door elkaar, en dat mag. Maar het is niet eerlijk om op jou af te reageren. Ik vind dat zij daarin nog mag en kan groeien: haar eigen verdriet los zien van het geluk van een ander. Wat ik zou doen is haar een appje of spraakmemo sturen. Zeg haar dat je graag wilt afspreken om dit uit te praten en te kijken hoe jullie samen verder kunnen. Maar ik zou ook zeggen dat haar woorden je kwetsen en dat je het jammer zou vinden als dit jullie band opbreekt. En dan de bal bij haar neerleggen en laten weten: ik ben er, laat het weten als je wilt afspreken. En haar dan met rust laten. Haar emoties zijn van haar en het is haar keuze hoe ze ermee omgaat. Ik denk dat ze baat heeft bij professionele hulp want het lijkt alsof zij denkt dat de hele wereld tegen haar is. Die hulp kan en hoef jij niet te bieden. Je kan ook niet van jezelf verwachten dat jij dit voor haar kunt oplossen. Jij mag genieten van je zwangerschap en je kindjes. Het is zonde als jij jezelf klein maakt om haar tegemoet te komen. Zij mag dus ook niet van jou verwachten dat je bijvoorbeeld in de groepsapp met de familie geen foto's deelt van je zwangerschap enzo.

Dankjewel! Ja inmiddels nu goed (hopelijk), de hartslag was niet goed en 2 dagen later leek het al de goede kant op te gaan. Bedankt voor je advies, ik zat zelf inderdaad te denken om vanavong nog 1 keer te zeggen als zij er behoefte aan heb om af te spreken om te praten en dat ze kan reageren wanneer ze eraan toe is. Ik merk alleen aan mezelf door de afstand nu dat ik mezelf ook soort ‘afsluit’ en ik ook een beetje klaar begint te raken met de manier hoe alles gaat nu. Ik had inderdaad een foto gestuurd in de groepsapp van de familie (ouders & me zus met aanhang) van de eerste echo en ik ben daarna uit de groepsapp gegooid.

Jeetje wat heftig zeg! Ik zou langs gaan bij je zus en vertellen dat je het heel jammer vind hoe het loopt. Natuurlijk heeft ze recht op haar verdriet maar dat staat los van jouw leven, je bent natuurlijk niet zwanger geraakt om haar pijn te doen en dat weet zij als ze eerlijk naar zichzelf is natuurlijk ook wel. Het zou zonde zijn als jullie nu allebei afstand houden en (nog verder) uit elkaar groeien. Gemiste tijd met elkaar krijg je niet meer terug en hoe jammer is het voor jouw zus dat jij haar niet kunt steunen in haar verdriet en hoe jammer is het voor jou dat zij er niet kan zijn om jouw zwangerschap samen met jou mee te maken. Succes ❤️