Geen moeder gevoelens

Voel je niet schuldig, je lijf zit nog vol met de hormonen. Dat je daarnaast ook postnatale depressie hebt is niet niks. Dan nog de omslag in je leven dat je moeder bent geworden en moet wennen aan het nieuwe leven en ritme speelt ook mee. Je zal met de tijd merken dat dingen makkelijker gaan. Erg fijn dat je jouw dochter even kwijt kan bij je moeder zodat je ook even weer terug kan komen bij jezelf. Pak je rust en de hulp voor de depressie, schaam je er niet voor. Het komt helaas vaker voor dan je denkt. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar vriendin van me wel. Haar dochter is nu 4 en het gaat super met die 2 🥰

Ik heb ervaring met prenatale depressie en postnatale depressie. Ik had wel direct moedergevoelens dus dat is onbekend maar ik weet zeker dat je je niet schuldig hoeft te voelen dat je ze niet hebt! Het is iets hormonaals waar je helemaal niks aan kan doen. Mijn zoon is nu bijna 2 jaar oud. Ik heb ondertussen ook geen anti depressiva meer nodig. De hechting heeft bij ons wel onder druk gestaan, maar hier was het eerste levensjaar ook door andere dingen enorm heftig (beide ouders geopereerd, ik vaak op ehbo gezeten, veel ruzie dus veel spanning). Zoon blijkt alleen een heel gevoelig ventje te zijn die echt alles aanvoelt. Verder doet zoon het hartstikke goed. Bij mij kwamen mensen bij mij/ons thuis om me te ontlasten. Zo zag ik zoon nog wel de hele tijd, maar hoefde ik hem minder te verzorgen. Doe wat nu goed is/voelt voor jou. Je kan altijd nu nog met de pop poli overleggen wat bij jou en Daisy nu het beste is. Probeer je niet schuldig te voelen, je hebt geen controle over je hormonen, dus je kan er echt niks aan doen. Mocht je nog vragen hebben, stuur me maar een pb.

Hoi! Ik heb geen ervaring met antidepressiva, maar het heeft bij mij ook lang geduurd voor ik moedergevoelens kreeg. Alles was zo overweldigend en veel en ik wilde het liefst gewoon vluchten. Met de hulp van de psycholoog is het helemaal goed gekomen en zie ik mijn zoontje doodgraag! Maar toen ik het zo moeilijk had kon ik ook moeilijk geloven dat het ooit goed ging komen. Heel fijn dat je moeder kan inspringen om je te ontlasten. Dat maakt jou al een fantastische moeder, want je weet wat je nodig hebt en aanvaardt de hulp die geboden wordt. Het is zó normaal ♥️. Veel liefs en ik duim dat je je snel beter voelt!

Hey Nickster, geen ervaring met postnatale depressie, maar wel dat het lang duurde voordat ik mij echt moeder voelde. Ik was in het begin gespannen en onzeker. Wij hebben een pittige bevalling gehad en geen gouden uurtje. Daar begon de onzekerheid al, want het schijnt belangrijk te zijn voor het hechting. Ik gaf deels borstvoeding dus we hadden wel lichamelijk contact, maar ik was bang om bijvoorbeeld in bad met haar te gaan. Maar ook met simpele dingen zoals haar omkleden. Bang dat ik het niet goed zou doen, zij zou gaan huilen, ik haar per ongeluk pijn zou doen etc. Ook had ik het gevoel dat het voor haar niet uitmaakte wie er was, zolang er maar iemand was. Naar de opvang? Zonder traan. Ophalen? Ook goed. Geen zorgen 😉 de tranen komen als ze wat groter zijn. We moesten aan elkaar wennen en dat is goed gekomen. Je leest (fijn dit forum!) dat niet iedereen gelijk op een roze wolk stapt. Je schrijft over opluchting als ze bij je moeder is. Herkenbaar! Ik was soms blij dat ze even ergens anders was (opvang, bij mijn man) want dan stond ik niet de hele tijd aan. Dat ging na enkele maanden steeds beter! Nu is ze bijna 2 jaar en de blijdschap als ze mij ziet (ook al was ik 2 minuten weg 😊) is fantastisch! Het was geen enorme kroelkont, maar we krijgen steeds vaker kusjes en knuffels en vind ze het fijn bij ons. Heel veel succes! Ik geloof dat het er uiteindelijk bij elke moeder in zit. De ene heeft het wat sneller dan de ander en dat is oké. Besef ook dat je nog maar 4 weken moeder bent en de hormonen nog door je lijf gieren. Wees een beetje lief voor je jezelf 😘

Hey, had ook totaal geen moedergevoelens. Onverwachts zwanger op heel druk moment in m'n leven. Was wel welkom, maar kon van zwangerschap al totaal niet genieten. Was ook zo moe. Toen ze werd geboren en op borst werd gelegd dacht ik oke dan...en nu. Voelde niks. En toen verpleegkundige/verloskundige na ruim uur nog niet terug was raakte ik beetje in paniek. Ik wilde ze weg daar. Was compleet overwhelmed. Na paar weken ging ze steeds meer huilen en dat bleef tot ze eindelijk zelf wat meer kon (zitten, kruipen etc). Ik vond het loodzwaar en eerlijk gezegd niks aan. Achteraf zat ik denk.ik ook wel tegen postnatale depressie aan. Duurde echt half jaar voordat ik het niet meer vreselijk vond en vanaf maand of 8/9 ging ik het pas beetje leuk vinden. Toen dacht ik ook ja..ik hou van jou en je bent mijn dochter en toen pas zag ik er naar uit om.haar na dag werken weer te zien. Nu is ze 19 maanden en ben ik gek op haar! 4 weken is echt nog heel.vroeg hoor. Heeft echt tijd nodig. Niet bij iedereen komen die moedergevoelens gelijk en de liefde moet soms ook gewoon groeien. Het komt goed, echt waar ❤️

Je hebt zeker wel een moedergevoel als ik dit zo lees. Ik had ook een postnatale depressie. Ik heb over het eerste halfjaar geen actieve herinneringen. Met foto’s en filmpjes weet ik het moment, maar mentaal was ik er niet bij en het is of ik kijk naar een vreemde. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe hij rook o.i.d. Ik vond het moeilijk om hem vast te houden, want dan ging hij huilen. Ik heb veel gehad aan therapie om erachter te komen waar de postnatale depressie vandaan kwam en de stress te reguleren. Verder heb ik een draagdoek gebruikt en gaf ik borstvoeding (met een fles kan je ook je kindje dichtbij je houden en geef dan de fles bijvoorbeeld niet op een afstandje). Zo had ik ook korte fijne momenten met mijn zoontje. Ik voel me nog altijd schuldig over zijn babytijd, maar ik weet ook dat het echt wel goed is gekomen.

Kleine correctie (puur omdat ik dit gisteren ergens gelezen heb en ik dat interessant vind, was trouwens geen wetenschappelijk artikel). Je lijf zit juist niet meer voor met hormonen. Maar dat geeft nou wel net die klachten. De grootste hormoonschommeling die je ooit zal meemaken in na een bevalling. Tijdens de zwangerschap staat het aantal hormonen gelijk aan zo'n 100 anticonceptiepillen per dag. Na 3 a 4 dagen is dit teruggebracht tot 0. Als je hier over nadenkt zijn jou klachten dus echt niet raar TO. Zoek hulp! Volgens mij komt het dan echt is de meeste gevallen helemaal goed met jou en je dochter.

Ik had ook geen moedergevoelens en wenste vaak dat mijn baby niet geboren was. In mijn ogen had hij mijn leven verpest. En ik vond het niet fijn om met hem alleen te zijn want ik kon hem niet geven wat hij nodig had. Hij huilde veel en dat kwam door mijn negatieve energie. Door therapie ging ik mezelf beter voelen. Ik zorgde voor veel huid op huid contact dus is goed voor jullie band. Ook gaf ik babymassage voor het contact en probeerde mijn kind veel te dragen. Het voelde eerst heel onnatuurlijk aan maar mijn moedergevoel groeide steeds meer. Ik heb mij lang schuldig gevoeld maar ik heb dit nu wel losgelaten. Ik was niet mijzelf en het was niet mijn schuld. Onze band is heel sterk en ik kan echt niet zonder mijn zoon.

Je sluit af met: ik wil haar alle liefde geven die ze verdient. Dat maakt je al een goede moeder en dat is ook moeder gevoel! Alleen kan je die liefde nu niet geven en moet je eerst voor je eigen gezondheid zorgen voor je dit voor je dochter kan doen. Klinkt simpel, is het niet. Zelf ook een postnatale depressie gehad en was loodzwaar. Waren dagen, weken dat ik niet in staat was voor dochter te zorgen. Wat goed dat je hulp hebt van je moeder. Onze dochter heeft door de omstandigheden ook regelmatig bij de opa's en oma's gelogeerd. Zelf ben ik veel te laat gestart met antidepresiva, was voor .ik echt een drempel. Had ik achteraf gezien veel eerder moeten doen. Die gaven steuntje in de rug om overeind te blijven. Inmiddels al ruim een jaar weer beter en ook medicatie afgebouwd. Lieve mamma, het is loodzwaar maar gaat echt beter worden. Stapje voor stapje met ups en downs. Veel sterkte ❤️

Ach lieverd, het gaat goed komen, echt waar. Je depressiviteit zorgt er waarschijnlijk voor dat je op dit moment überhaupt weinig tot niks kunt voelen, dus het ligt niet aan jou, het ligt aan je depressie. Voel je niet schuldig, want je doet het hartstikke goed: je hebt hulp gevraagd! Dat op zich is al super sterk van je, ook al zou je het liever allemaal helemaal anders zien. Geef het de tijd, geef jezelf de tijd, en zodra je depressie wat beter onder controle is, zul je zien dat die gevoelens beetje bij beetje gaan komen. En tot die tijd: probeer een beetje lief voor jezelf te zijn 😘

Probeer als je dat lukt om het niet te groot te maken in je hoofd. Het is niet niks als je ineens moeder bent en de verantwoordelijkheid hebt voor een kindje. Het kan echt tijd nodig hebben om weer een beetje tot jezelf te komen en alle veranderingen een plek te geven. Ik denk dat je gewoon mee moet gaan in dat het nu is wat het is en hulp vragen waar nodig. Wees niet te streng voor jezelf en geef het tijd!

Ik had dit gevoel de 1ste periode ook na de geboorte. Ik was meer bezig met overleven. Mentaal zat ik niet lekker in mijn vel. Uiteindelijk meer ritme en rust gekregen met ons zoontje en sindsdien ook meer rust gekregen in mijn hoofd. Waardoor ik ineens alle liefde ging voelen voor hem! Deze gevoelens zijn er wel. Maar vaak helemaal ondergesneeuwd door alle hectiek, veranderingen (zowel privé als hormonaal) En inderdaad, dat brengt een schuldgevoel met zich mee. Maar dit gaat echt goedkomen!

Ik heb ook een postnatale depressie gehad na onze oudste (dochter is nu 4,5). Ik kwam er pas na 6 mnd achter dat er iets niet goed zat. Ik heb toen hulp gezocht en mijn man en schoonouders hebben mij en onze dochter toen opgevangen. Dmv EMDR en gesprekken erna met mijn psycholoog ben ik er bovenop gekomen. Ik ben helemaal uit mijn dal gekropen en het is nu weer helemaal goed. Zelfs inmiddels een 2de kindje (zoon van 1,5) en dit keer zonder enige problemen. Ben stapelgek op allebei. Wel tijdens zijn zwangerschap gelopen bij de poli om eventueel een 2de keer voor te zijn. Daar had ik angst voor. Maar zodra ik zwanger was van hem voelde ik dat het goed zou gaan komen dit keer en dat was en is ook zo. Ik weet hoe vreselijk je je voelt. Ik wist dat ik van haar hield maar ik voelde het niet. Ik voelde me vreselijk schuldig. Dat schuldgevoel zal nooit meer helemaal weggaan. Wel heb ik geleerd ermee om te gaan en mede dankzij alle tijd die ik heb gekregen is alles goedgekomen. Lieve meid, zoek hulp, praat erover, het komt allemaal goed❤️

🩷🩵 🤍 “Je zorgt niet voor ze, omdat je van ze houdt, Je houdt van ze, omdat je voor ze zorgt.” 🤍🩵🩷 Dit geeft al aan, dat het heus tijd mag kosten 🤍. Vergeet niet, jij mag ook lief en vergevend zijn voor jezelf, hoeft niet alleen voor anderen 🤍

Alle gevoelens mogen er zijn. Moeder worden is niet niks, je maakt nogal een transformatie door. Wees lief voor jezelf, zoek hulp. Je kunt het 😘💪

Ik hoorde tijdens mijn eerste zwangerschap van twee verschillende vrouwen dat bij hun het moedergevoel echt pas na 6 en 12 maanden kwam. Ik was superblij dat ik dat vantevoren wist, want bij mij duurde het ook echt even voordat ik me echt mama voelde van mijn zoontje: ongeveer 9 maanden, beetje rond de tijd dat ik stopte met borstvoeding gek genoeg. Ik vroeg me ook vaak af 'wanneer komt dat moedergevoel nou' maar het duurde gewoon ff voordat ik onze zoon echt een beetje goed leerde kennen. Een slechte start (pijnlijke bv en ik moest een operatie ondergaan na 3 weken) hielp ook niet mee. Het zorgen voor een newborn is echt superzwaar en vergt veel geduld en energie, ook dat kan meespelen dat je niet lekker in je vel zit en het lijkt alsof je niet 'in sync' bent met je kleintje. Niet om je depressie eraf te praten, want die kun je zeker hebben. Fijn dat je al hulp hierbij hebt! Supergoed ook dat je je moeder hierbij kunt laten helpen. Hopelijk voel je je snel beter!

Ik voelde dit ook zo, ik was liever weg van ons gezin. Als ik een maand op een onbewoond eiland had kunnen zitten had ik mn koffers gepakt en was ik gegaan. Ik was mega gestresst en alert en daardoor voelde ik me zooo naar. Natuurlijk straal je dat uit en voelt je kindje dat ook. Maar je kindje gaat ook voelen dat je voor jezelf zorgt zodat je goed voor haar kan zorgen en naar mate van tijd groeien jullie steeds meer naar elkaar toe. Ben vooral niet te streng voor jezelf want je doet het allerbeste wat je nu kan doen. Eerst zorgen voor jezelf zodat je er voor haar kan zijn. Je bent de beste moeder als dat haar eerste levensles gaat zijn: jij bent zo belangrijk dat ik keihard werk om voor jou de beste versie van mezelf te zijn. En dat mag je later ook voor jezelf doen! Bij mij duurde het zeker tot 8 maanden voor ik echt verschil voelde en tot een jaar voordat ik echt overliep van verliefdheid. Vergeet niet dat je hormonen ook een hoop overhoop hebben gegooid. En ten slotte, als iemand anders haar tijdelijk meer kan geven dan jij op dit moment dan is het bijzonder sterk om die keuze te maken. Dit gaat goedkomen mama!

Gevoelens komen later. Je moet je kindje leren kennen. Ik had ook mijn twijfels en vroeg het aan de kraamzorg. Ze vond het goed dat ik er eerlijk over was. Zij gaf ook aan dat je niet meteen een klik hoeft te hebben. Lekker wennen..op je eigen tempo

Och ik voel zo met je mee, ik heb dit ook ervaren en het is verschrikkelijk. Het is vast al vaker gezegd maar als je hulp zoekt en het tijd geeft dan komt het echt goed!! Voor nu misschien al fijn om deze reacties te lezen en te weten dat je niet de enige bent en er niks mis met je is. In de depressie lijkt er geen licht meer aan het einde van de tunnel te zijn dus het is heel moeilijk te geloven maar er komen betere dagen, daarna betere weken, betere maanden en op een keer zijn er alleen nog maar een paar slechte dagen en ook die gaan langzaam weg. Herstel is geen rechte lijn, het gaat met ups en downs. Probeer het met je verstand te geloven ook al zegt je gevoel dat het niet waar is. Het komt goed!

Ik heb dezelfde ervaring als jij.. ik voelde het in het begin ook niet. Ik zag mijn man genieten en overlopen van trots als hij naar onze dochter keek. Ik voelde me vooral vlak en onwerkelijk, niet mezelf. Ik begreep ook helemaal niet waarom iedereen steeds langs wilde komen. Dat ze toch wegblijven dacht ik. Het komt echt goed mama! Mijn dochter is alweer 15 maanden en na verloop van tijd begon ik dezelfde trots te voelen als mijn man. Ik vind haar nu zo grappig, schattig en lief. Ik hou zoveel van haar 🥰. Het is een lange weg lieve mama maar het komt echt goed!