Geen steun van partner

Ik herken niet de situatie met je vriend maar kan wel voluit beamen dat een 2e zwangerschap zwaarder is. Met een peuter in huis is het bijna onmogelijk om de nodige rust te vinden. Dus ik heb met je te doen... Opvang zou ik inderdaad niet opzeggen, niet alleen voor jouw rust maar ook om de plek te behouden. Misschien is je vriend meer ontvankelijk voor info van een professional? Dat je verloskundige in zijn bijzijn uitlegt dat het zwaar is en je rust nodig hebt? Hoop echt dat hij meer begrip ontwikkelt want als die kleine er straks is heb je zijn support al helemaal nodig.

Wat vervelend dat je totaal geen begrip krijgt thuis! Zo te lezen heb je genoeg op de bordje en verdient je vriend een schop onder de kont. De enige tip die ik je kan geven is, probeer te genieten van de momentjes rust die je wél hebt en geniet verder van je dochtertje. Je hebt straks je handen vol aan nog een kindje, hopelijk draait je vriend dan wat bij en toont jij respect voor jou als zijn vrouw en moeder van zijn kindjes. Heel veel succes de komende tijd 😘

Geen tips, wil je alleen een virtuele knuffel geven en hopen dat het beter wordt!

Oef. Geen tips, ook een virtuele knuffel van mij. Mijn zwangerschap was vet zwaar, sliep ook heeeel slecht en dat is. Heel. Erg. Kut. Houd je sterk... Praat misschien even goed met elkaar... 😘

Ik snap je volledig! Mijn zoon was 8 maanden dat ik weer zwanger raakte. Ook mijn tweede zwangerschap makkelijk doorlopen ondanks het getil met mijn zoon (2 weken voor ik ging bevallen liep hij pas, dus alleen maar getild) maar mannen hebben geen idee hoe een zwangerschap aanvoelt. Ik had zelf ook altijd een mening voor ik zwanger raakte, omdat je niet weet wat het inhoudt en met je lichaam allemaal doet. Ik wil je man zijn houding niet goed praten, maar als je het misschien van de andere kant bekijkt kan je het ook een beetje begrijpen. Blijf vooral communiceren en zet je zelf een versnelling lager. Je kan ook op een rustige manier aandacht aan je dochter geven, doormiddel van kleuren, kleien oid. Succes met de laatste loodjes!!

Ik ben 10 jaar ouder dan tijdens mijn 2 eerdere zwangerschappen. Nu een nieuwe partner na 6jaar alleenstaande moeder te zijn geweest. Ik was heel angstig om weer zwanger te worden omdat ik het dit keer echt samen wil doen. Een aantal jaar gewacht tot de relatie stabiel genoeg was. Nu valt de zwangerschap enorm tegen. Ik ben constant misselijk en heb overal pijn. Ik moet vaak kokhalzen/overgeven. Het lukt me niet meer om te werken (iets wat mijn passie was/zingeving gaf). Ik heb mn hobby’s moeten opzeggen en ben aan huis gekluisterd. De taken mbt het gezin/huishouden (met 2 “grote” kids vragen alles van me wat ik heb). Ik merk dat ik er psychisch doorheen zit. Ik voel ook weinig steun van mn partner. Hij kan de dingen waar ik om vraag (een knuffel, luisterend oor of samen een film bekijken wat dan gesprekstof oplevert) niet opbrengen (hij vergeet dat ik het had gevraagd of is moe). Toont geen/weinig interesse in de baby of de voorbereiding. Heeft nog geen 1 x over mn buik gewreven (ook al ben ik pas 3maanden). Hij is druk met zijn eigen dingen/vis weekendjes. En hij wil t liefst een vakantie met vrienden plannen. Het gekke is dat hij wel erg betrokken is bij mijn kinderen. Als ik erover begin geeft hij regelmatig aan dat hij niets goeds kan doen in mn ogen en twijfelt aan de relatie omdat ik zo negatief ben. Ik heb geprobeerd om toch een paar keer met een vriendin af te spreken en een stuk te wandelen maar bij alles wat ik doe ben ik misselijk en kan er dus weinig van genieten. Ik voel me net als jij heel eenzaam en onbegrepen. Ik heb zelfs negatieve gevoelens tegenover de baby, waar ik me vervolgens weer schuldig om voel. Hebben jullie tips? Hoe doen die vrouwen dat die er nog veel slechter aan toe zijn? Ik ben zelf hulpverlener dus ik weet dat ik zelfcompassie, helpende gedachtes, grenzen, netwerk etc moet inzetten. Ik probeer hem ook dingen te gunnen, dan is tenminste 1 van ons opgeladen is de gedachte. Helaas merk ik de laatste week (door de hormonen..depri/labiel??) dat ik echt een afkeer van hem heb en al mijn negatieve gevoelens op hem projecteer. Ik heb een afspraak gemaakt bij de verloskundige om dit te bespreken, zodat ik me weer mezelf kan voelen.