Geen tweede kindje

Je vriend wil niet. In ieder geval nu niet en misschien wel nooit niet. Wat ik zou doen is er in ieder geval niet elke maand over beginnen, maar bijvoorbeeld afspreken om samen elk halfjaar te kijken hoe de vlag er bij hangt. Maar eigenlijk moet dat vooraf gegaan worden door een gesprek met hem over of hij echt denkt dat hij het nooit meer wil, of dat er misschien toch nog op enig moment ruimte voor kan zijn. Als hij aangeeft het echt bij 1 te willen laten dan is het vervolgens aan jou wat je daar mee doet: wat is sterker? Je kinderwens voor een tweede of je wens om de relatie goed te houden en je gezin intact? Wat ik in ieder geval uit je hoofd zou halen is de wens om er weinig tijd tussen te hebben, want hard gezegd dat gaat gewoon niet gebeuren. En dan kijken wat jij nodig hebt om je verdriet daarover een plekje te geven. Sterkte!!

Ik sluit me aan bij wat runbabyrun zegt, niet elke keer over beginnen. Het kan misschien veranderen. Hier ook een leeftijdsverschil van 3 jaar en 4 maanden. Ook omdat ik hier degene was, die maar 1 kindje wou. Uiteindelijk toch besloten voor een 2e te gaan als het zou lukken. Voordeel van groter verschil, de oudste wil overal mee helpen, kan al veel zelf, is ook heel lief voor haar zusje van 4 maanden. Dus echt.. wat niet is, kan eventueel nog komen.

Dat overtuigen moet je loslaten. Ik vind dat een kindje door beide ouders 100% gewild moet zijn. Je hebt al mooie adviezen gekregen. Probeer het voor nu los te laten en geniet van jullie mooie dochter. ✨ Ik snap het willen van een klein leeftijdsverschil (dit willen wij ook), maar ik zie ook om mij heen dat een groter leeftijd verschil ook mooi is. ❤️ Mijn schoonzus heeft pas een dochter gekregen en haar zoons zijn 6 en 4. Als je ziet hoe lief die met de baby omgaan.. dat is echt prachtig om te zien. Zoveel liefde. 🫶🏻

Ik heb hier ook veel, lange en zware gesprekken met veel tranen over gehad. Onze dochter is geboren vlak voor corona uitbrak. Tijdens corona vond ik het zelf ook niet nodig om dit gesprek op tafel te gooien. Eind corona zijn we begonnen met de bouw van ons huis, waar e ondertussen anderhalf jaar gelukkig in wonen. Rond nieuwjaar vorig jaar (onze dochter was toen net 3 jaar) heb ik het gesprek geopend. Mijn vriend zag het nog steeds niet zitten, en had geen nood aan een tweede kindje. Mijn lichaam schreeuwde net dat het nog een kind wou. Wij zijn altijd eerlijk tegen elkaar gebleven. Ik wou enkel dat hij ja zei als hij er ook echt achter stond. Als hij 100% nee voelde, mocht hij van mij geen ja zeggen. Daar stond tegenover dat ik ook eerlijk heb gezegd dat ik niet wist of ik mij bij zo een keuze op lange termijn kon neerleggen en dat ik dus ook niet wist wat dat in de toekomst met onze relatie zou doen. Enkele maanden geleden liet hij mij weten dat hij er voor open stond, en dat een tweede kindje welkom was. Het hoeft nog steeds niet per sé voor hem, maar hij zegt er ook geen neen tegen. Ondertussen ben ik bijna 8 weken zwanger en ik ga niet zeggen dat hij er volop naar uitkijkt, maar hij heeft er wel vrede mee dat er nog eentje gaat bij komen. :) En als er iets is dat ik zeker weet, is het dat hij dat tweede kindje net zo graag gaat zien als onze dochter! Onze dochter is vorige week 4 jaar geworden, en er zit dus wel een groot verschil tussen. Maar ik ben ervan overtuigd dat dit ook wel zn voordelen gaat hebben. :) Misschien moet je vooral even uitzoeken of je vriend zegt : Niet nu, of niet nooit meer. En als het een 'niet nu' situatie is kan je erover praten en een gulden middenweg zoeken?

Bedankt voor de reactie. Mijn wens voor een tweede kindje of mijn partner, dat vind ik heel lastig als ik eerlijk ben. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn vriend maar ik ben bang dat dit blijft knagen en dat ik de schuld bij hem leg en daardoor een gevoel groeit waarmee ik hem ga verwijten. Ik probeer mijn gevoel een plekje te geven maar het verlangen blijft, ik vrees dat dit nooit weggaat.

Ik zou het leeftijdsverschil loslaten. Elk verschil heeft zn voor en nadelen, het is geen gegeven dat je kinderen een goede band gaan krijgen als ze kort op elkaar zitten. Verder zou ik denk ik uit de geboortegroep stappen als het je zo raakt. Je kan je partner er niet van overtuigen. Dat is oneerlijk richting hem, richting jou en richting het kindje wat dan eventueel gemaakt wordt als niet beide ouders er 100% achter staan. Geef het de tijd, je kindje is “pas” 20 maanden en over 1 of 2 jaar kan je partner er misschien wel anders over denken

Bedankt voor het delen van jouw verhaal. Succes gewenst met de zwangerschap ❤️ Ik zal op een gepast moment moeten bespreken of dit een 'niet nu' is of een 'nooit'. Ik ben alleen bang dat het bij een 'niet nu' ik het nog steeds niet los kan laten.

Mijn zus is 10j ouder dan dat ik ben en dat vond ik altijd fantastisch! Zij nam mij vroeger óveral mee naartoe en tot op de dag van vandaag hebben we echt een hele goede band. Ik denk dat een klein leeftijdsverschil niet per definitie leuker of beter hoeft te zijn. En in het ene gezin gaan de kids geweldig samen in het andere gezin minder. Je hoeft niet jezelf te overtuigen dat je geen 2e wil óf je vriend zodat hij wél een 2e wil. Mijn advies: ga onderzoeken wat voor jou het belangrijkste is en wat als dat mogelijk niet lukt, wat doet het dan met jou? Tot wanneer wil jij 'wachten' op je vriend en kan je erbij neerleggen dat zijn keuze mogelijk anders is? Wat weegt voor jou zwaarder... ?

Verschil in kinderwens kan echt vreselijk moeilijk zijn in een relatie. Maar jij kunt je partner ook geen tweede kind opdringen, net zoals hij jou niet kan dwingen het er bij eentje te laten. Beide zal de ander op de lange termijn ongelukkig maken, tenzij één van jullie er toch niet zo zwaar aan tilt of nog van gedachte veranderd. En dat laatste kan zeker. Je dochter is nog geen twee, en je zit nog in de fase die veel ouders als zwaar en minder leuk ervaren t.o.v. van een kindje van 4 of 5. Dit forum staat altijd vol met verhalen van (vooral) mannen die na 3 of 4 of soms zelfs meer dan 5 jaar toch ineens wel enthousiast worden over een kind erbij. Ik zou het in ieder geval aan je partner laten weten als het voor jou inderdaad zó zwaar weegt dat je denkt dat het op de lange duur misschien tot een einde relatie leidt als er geen tweede komt. Maak dan duidelijk dat dit niet om een bedreiging oid gaat maar over duidelijkheid; dan kan hij er ook over nadenken hoe zeker hij weet er geen tweede te willen. Wil hij er op het moment gewoon even niet over nadenken of is het voor hem echt een zwart scenario om nog een kind te krijgen? Het klinkt namelijk alsof hij eerder niet de deur helemaal dicht gooide, dus misschien is het wel niet zo'n vaste overtuiging. En als je dan het gesprek gehad hebt, begin er dan daarna niet steeds opnieuw over maar laat het even berusten.

Een groot leeftijdsverschil tussen 2 kinderen maakt het niet minder leuk. Mijn kinderen spelen ook samen en die zijn 12 en 1 jaar. Nooit verwacht dat het zo leuk zou zijn. De situatie met je vriend is een lastige! Ik denk dat jullie open moeten staan voor elkaars gevoelens. Dus echte diepgaande gesprekken hierover voeren, want het is geen licht onderwerp. Ik kan alleen vertellen hoe het bij ons gaat: ons beide gevoelens zijn belangrijk, wij hebben allebei evenveel recht om iets te vinden en voelen. Als mijn man zijn besluit mij verdrietig maakt, dan helpt hij mij dat verdriet te verwerken door er samen mee om te gaan. Dat is voor mij de beste manier om iets te kunnen verwerken, door hem mijn rots te laten zijn. Je doet het samen, misschien is er een middenweg te vinden. Misschien heeft hij een reden voor dit standpunt waar jij nog niet aan hebt gedacht. Ik hoop dat jullie het er goed over kunnen hebben en eventueel tot een compromis kunnen komen als beide partijen daartoe bereid zijn.

Ik zou je niet te druk maken dat er misschien teveel tijd zit tussen je kindje en een mogelijke tweede. Mijn partner scheelt 4 jaar met de zus en hebben een topband. En ik scheel bijna 10 jaar met mijn broertje. Nooit een probleem geweest. Ik denk vooral dat jullie samen een open gesprek moeten voeren over de waarom. Met wat meer begrip groei je dochter naar elkaar toe en zelfs al heeft het niet het voor jou gewenste resultaat ga je elkaar wel beter begrijpen en ga je het hem wellicht niet kwalijk nemen in de toekomst omdat je hem begrijpt. Bij ons is de keuze voor een tweede ook nog niet definitief gevallen. We hebben nu een kerngezonde dochter maar zien in onze omgeving dat dit geen vanzelfsprekendheid is. We zijn dus ergens heel erg bang dat een 2e niet zo gezond zal zijn. Dus nog een beetje in tweestrijd. Gokken we het er op, of tellen we onze zegeningen en zijn we blij met 1 gezond kindje. Geen overhaaste beslissingen in elk geval. Leeftijdsverschil is geen issue

Wij hebben altijd gezegd er graag minstens 2 te willen. Ik eigenlijk 3. Zwanger van de 1e en de zwangerschap is een grote hel. Tot het punt dat ik nu twijfel of ik dat nog een keer durf.. eerst maar bevallen van deze en dan over een paar jaar weer kijken.

Lastig, maar laat het even los/rusten! Hoe meer je pusht hoe meer hij zich er tegen zal verzetten. Praat er zelf over met anderen (praktijkondersteuner huisarts?!?) Om het een plekje te geven. Wie weet gaat het nog wel gebeuren, maar misschien ook niet... voor jezelf belangrijk om uit te zoeken hoe je dan verder kan/wil?

Wat lastig! Ik herken het gevoel van onrust en verdriet e.d. dat je omschrijft wel, want ik zit ongeveer in hetzelfde schuitje. Onze zoon is nu 14 maanden, maar mijn vriend heeft een paar maanden terug aangegeven dat hij niet nog een kindje wil. Hij heeft ook al een oudere zoon uit een andere relatie. Voor mij kwam dit niet uit de lucht vallen, hij gaf al een tijdje aan dat hij nog niet wist of hij nog een kindje wilde, maar daarom is het nog steeds wel moeilijk. We hebben er samen toen een goed gesprek over gehad. Waarbij ik hem ruimte gaf om uit te leggen waarom hij het niet ziet zitten en wat hij erbij voelt. Hij vond het ook heel moeilijk om mij te vertellen, omdat hij weet dat ik nog wel een kinderwens heb. Vervolgens heb ik verteld hoe ik erin sta en wat ik erbij voel. Zo'n goed en open gesprek lost niet gelijk alles op, maar geeft wel degelijk iets van ruimte en begrip voor elkaar. Ik heb aangegeven dat ik er bijv nog niet klaar voor ben al spullen weg te doen etc en dat ik ook tijd nodig heb dit door me heen te laten gaan. Heb voorgesteld om het even te laten rusten en te kijken of m'n vriend wat verder in de tijd er toch wellicht anders in staat. De maanden erop heb ik het best goed kunnen loslaten. De laatste weken ben ik er wel weer vrij veel mee bezig in mijn hoofd, daar herken ik dus wel wat jij zegt. Bij mij komt dit doordat we een paar week terug een gesprek hadden over leeftijdsverschil bij kinderen in andere gezinnen, waarbij mijn vriend aangaf hypothetisch gezien niet te veel leeftijdsverschil te willen ook ivm zijn eigen leeftijd. Ik ben hierop toen ingehaakt door toch weer even een gesprek aan te gaan. Niet te zwaar, niet te lang. Uiteindelijk nadat ik erom vroeg gaf hij aan toch nog wel te willen nadenken over nog een kindje. Dit geeft mij natuurlijk hoop waardoor ik me nu ook soort van onrustiger voel, omdat ik weet hoe standvastig zijn nee eerder was. En ik wil persoonlijk niet dat hij het alleen voor mij zou doen. Ik zou het zelf dus niet zoeken in het overtuigen van mijn partner. En ook niet in het overtuigen van mezelf dat ik geen tweede kindje wil. Je voelt wat je voelt. Kan je niet zomaar uitzetten. Datzelfde geldt voor je partner. Een goed en open gesprek zou ik wel aangaan. Mocht je partner echt geen tweede willen, nooit, en bij dit standpunt blijven dan zal voor jou zelf duidelijk moeten worden wat dit voor jou betekent. Dat zal een heel proces zijn. Zoals hier al vaker wordt gezegd zou ik, na een open gesprek, het ook echt een tijdje laten rusten. Niet steeds weer over beginnen, daar bereik je niets mee. De voorkeur voor een bepaald leeftijdsverschil snap ik, maar is sowieso niet altijd te sturen dus zou ik in deze ook echt loslaten. Veel sterkte en ik hoop dat je een goed gesprek kunt aangaan en daarna even de rust kunt vinden!

Nog bedankt voor de reacties ❤️ Ik heb met mijn vriend gepraat dit weekend en aangeven dat ik echt graag een tweede kindje wil. Hij heeft mij uitgelegd waarom hij hier zo tegenop ziet. Ik begrijp zijn redenen nu wel beter, in plaats van een keiharde 'nee' roepen meteen. Dit zit hem voornamelijk in de rust in huis, nu onze dochter eindelijk beter slaapt en overdag ook wat makkelijker is. Hij wilt niet opnieuw de babyfase moeten mee maken. Ik denk wel dat we nu meer ervaren zijn in het ouderschap en hiervoor een plan kunnen maken. En elk kindje is ook anders, onze dochter is een heel pittig ding dus we hebben al heel wat meegemaakt 😅 Maar goed, hij heeft aangegeven erover na te denken omdat ik graag een tweede kindje wil. Daarmee heeft hij de deur op een kier gezet en ik hoop dat hij het in de komende maanden ook meer ziet zitten om ervoor te gaan. Hoewel ik het jammer vind dat het leeftijdsverschil groter is dan gewenst, hoop ik dat er überhaupt eerst een tweede kindje komt.

Je hebt al veel reacties gekregen en ook een fijn gesprek gevoerd lees ik. Dat helpt om gevoelens van beide kanten te verduidelijken, dus dat is heel goed! Hier ook een man die lange tijd geen tweede kindje wilde. Dat sprak hij al aan het begin van de zwangerschap van ons zoontje uit. In het begin werd ik boos en verdrietig en stond ik weinig open voor zijn kant, maar verwachtte ik stiekem wel dat hij begrip zou tonen voor mijn kant. Dat was helemaal niet eerlijk. Tja, misschien ook iets met hormonen destijds? Ook steeds weer erover beginnen was lastig voor hem (en loslaten weer voor mij, want ik dacht hier zo ongeveer 24/7 aan). Of soms kon hij er ineens over beginnen: hoe moet dit wel niet gaan als er nog een tweede is?! Daar hebben we afspraken over gemaakt: niet te vaak over hebben en ook alleen op momenten dat we de tijd hebben om hier goed over te praten, bijvoorbeeld tijdens een wandeling in het bos. Wandelen en praten kan ik je sowieso aanraden, want dan praat je toch meestal relaxter en kan je ook niet makkelijk boos weglopen en ga je de emotie en de inhoud meer 'aan'. Verder wilden we een wat breder perspectief. Niet alleen vanuit onze gevoelens praten, maar ook ervaringen en toch ook maatschappelijke en wetenschappelijke inzichten gebruiken. Niet iedereen vindt dat belangrijk uiteraard, maar wij zijn allebei nogal analytisch en kritisch ;). Voor ons was het samen luisteren naar de podcast-serie 'De tweede' van de Correspondent daarom ook fijn. Daarnaast kwam ik er zelf achter dat ik het toch veel belangrijker vond om samen gelukkig te zijn, of zoals nu met z'n drietjes, dan mijn zin doordrijven voor een tweede kindje. Ik ben actief aan het idee gaan wennen dat we met z'n drietjes zouden blijven en dat dat ook weer voordelen zou hebben. Niet meer 'incompleet' gaan denken, maar dit nu al als een volwaardig gezin zien. En juist die benadering, niet meer mijn alles of niets-houding, gaf hem de ruimte om rustig de tijd te nemen en te wennen aan het idee dat een tweede toch ook leuk kan zijn. We denken dat het echt heel pittig gaat worden, met name de eerste 1-2 jaar met weer een kleintje erbij, maar zien onszelf uiteindelijk wel gelukkig (er?) zijn met twee. (Overigens nog niet zwanger, ook nog niet actief aan het proberen, maar wel de keuze gemaakt dat we er ergens in 2024 wel weer voor willen gaan).