Gegeneraliseerde angststoornis partner

Geen advies, geen zelfde situatie, wel een dikke virtuele knuffel. Goed dat je het hier deelt. Pas goed op jezelf!

Hoi Anne, wat een complexe situatie. Hoewel ik ke situatie totaal niet kan beoordelen op basis van één bericht, denk ik dat jullie het prima gaan redden same , ook met een kleintje erbij. Een belangrijk advies is denk ik om jezelf niet te vergeten. Je mag best aangeven tegen je omgeving dat jij het best lastig hebt soms. Dat zien ze misschien niet zo snel aan je omdat je nu eenmaal een doorzetter bent, maar het is helemaal niet raar in jouw situatie. Maak soms ook even tijd voor jezelf. Een dagje of weekendje met vriendinnen weg ofzo. Ik zit zelf niet in de situatie die jij omschrijft, maar een vriendin van mij heeft een autistisch spectrum stoornis in combinatie met depressie/angst. Haar partner is net als jij en laat zich niet zo snel kennen, maar die heeft het soms ook wel zwaar volgens mij. Ook zij hebben overigens een kinderwens, maar tot haar grote verdriet die in de ijskast moeten zetten door haar problemen. Veel sterkte en ik hoop voor je op een positieve test.

Allereerst, wat goed dat je dit topic hebt gestart. Het is als partner van iemand met psychische klachten niet makkelijk en dat wordt helaas vaak onderschat. Ik weet niet of je partner in behandeling is, maar vaak worden er ook gesprekken aangeboden door een onafhankelijke systeemtherapeut. Dit is zeker geen relatietherapie, maar kan wel helpend zijn om te kijken hoe jullie in de relatie staan en welke rol jullie hebben. Ook zijn er vaak bijeenkomsten voor familieleden van specifieke stoornissen. Ik werk zelf in de ggz, en moet zeggen dat er door corona veel niet is kunnen doorgaan, maar nu wordt dit langzaam weer opgepakt. Iedere regio heeft zo nog eigen aanbieders voor familie/naasten. En er is altijd een familievertrouwenspersoon, zij zijn er echt voor de familie en kunnen ook handvaten bieden. Juist omdat je zo'n sterk persoon bent, zijn mensen geneigd te denken dat je alles aankan. En dat kun je waarschijnlijk ook. Maar dat wil niet zeggen dat jij ook soms wat extra aandacht of zorg nodig hebt. Hoe moeilijk ook, maar dit soort dingen bespreekbaar maken met je partner, vriendinnen, familie of zelfs met een POH bij je huisarts. Je bent echt niet alleen! Ik snap dat deze nieuwe stap ook veel onzekerheden bij je oproept, maar uit dit korte verhaal wat je schetst, ben je een sterk persoon en heb je (jullie) dit goed overdacht en ben je klaar voor het moederschap! Heel veel succes, ook zaterdag met de test.

Hai, mijn man heeft een vorm van autisme en de afgelopen tijd heel veel angstgevoelens gehad. Het was heel zwaar voor mij en kan sommige dingen nog steeds niet zo goed begrijpen. Hij was maanden lang heel erg gefrusteerd, ging hyperventileren om de kleinste dingen en heeft zijn stress op mij afgereageerd. Hij loopt bij een psycholoog, coach en heeft accupunctuur sessies. Dit helpt hem enorm en geeft mij ook veel verlichting. Sinds 4 maanden hebben wij een dochtertje en de laatste maand kan ik heel voorzichtig zeggen dat het veeel beter gaat. Hij was ook erg bang om vader te worden(onzeker en xenofobie) maar is nu dolgelukkig. We zijn er nog niet maar onze baby heeft voor positieve energie en lachende gezichten gezorgd.

Dankjewel!

Dankjewel voor je bericht en de tips. Het zijn de dingen die ik zelf ook aan een ander zou aanraden maar het voor jezelf doen…😅 ben vanavond een rondje gaan wandelen met een vriendin, een goed begin denk ik. Ik hoop voor jouw vriendin en haar partner dat ook daar de problemen naar de achtergrond verdwijnen en er een mooi kindje mag komen.

Goed dat je dit deelt. Hier net wat anders, een partner met een heftige bipolaire stoornis (stemmingswisselingen, manies en een verleden met psychoses). Ik herken veel in jouw verhaal. Wij hebben inmiddels een kindje van 1,5 jaar. Maar ik moet zeggen dat het voor ons erg zwaar is/ is geweest. Mijn man vindt het, ondanks dat hij heel graag vader wilde worden, lastig om voor ons kind en gezin te zorgen, omdat hij zo vaak zijn handen vol heeft aan zichzelf. Dit maakt het voor mij ook vaak zwaar en verdrietig. Voor ons is niet alles zo vanzelfsprekend en dat vind ik soms lastig te accepteren. Ons kindje is echt een engel. Altijd vrolijk, lief, behulpzaam. Ik denk wel eens dat dat is omdat we al zo’n apart gezin zijn, maar vraag me soms ook af waaraan ik zo’n lief wezentje heb verdient. Het is als naaste zeker lastig om ook eens ondersteuning te krijgen. Wat mij heeft geholpen is proberen tijd voor mezelf te maken en goed voor mezelf te zorgen. Ik heb ook veel plezier in mijn werk. Daarnaast heb ik een aantal gesprekken gehad met een coach, specifiek over het moeder zijn en het zijn van een gezin met een door ziekte afwezige partner. Ook heb ik via een patiënten vereniging een vrouw gevonden in een vergelijkbare situatie. Ik vind dat heel prettig. Ik hoef haar niks uit te leggen en ze is vaak een luisterend oor. Misschien kun jij ook zo iemand vinden?

Fijn te horen dat er mss toch mogelijkheden zijn, ik zal eens specifiek gaan zoeken naar systeemtherapeut. Mijn partner is in therapie, al langere tijd en bij verschillende personen/partijen. Het levert veel inzicht op maar zijn klachten blijven bestaan. Dankjewel voor het reageren, het doet mij echt goed!

Ow wat fijn om dit te lezen! Als dit bij ons ook mag gebeuren dan is alles het waard geweest. Als je maar vooruitgang ziet, de stapjes in de positieve richting. Geniet van jullie kleine meisje, en van de lach op jullie gezichten 😊

Hier zelf een mama van een peuter van 2 en 34 weken zwanger met een gegeneraliseerde angststoornis. Gelukkig aardig onder controle mede door therapie en lage dosis medicatie. Het is soms lastig en vooral ook voor mijn man, maar samen vinden we wel steeds oplossingen. Ik merk wel dat het samen doen ontzettend helpt, dus elkaar ook de steun geven hierin. Ik denk dus dat het wel goed komt!!

Dat niet alles vanzelfsprekend is is heel herkenbaar. Ook dat het soms lastig is om dat te accepteren… Wel heel fijn dat jullie kleintje zo’n lief behulpzaam kindje is. Dankjewel voor het advies over de patiënten vereniging, daar had ik nog niet aan gedacht. Ik hoop dat de toekomst voor jou ook makkelijker wordt!

Ja ik heb vooral veel aan mijn lotgenoot omdat ze mij altijd goed begrijpt en we ook ervaringen kunnen uitwisselen. Achteraf stond ik er ook erg naïef in. Ons kindje was gewenst, maar dat betekent niet dat het een positief effect heeft. Het is voor mijn man heel zwaar gebleken. Dat heeft niets met het niet willen te maken, maar het niet kunnen en daarbij dan ook gevoelens van onmacht en daar weer verdriet om. Ik weet niet hoe het met jouw partner gaat, maar je zou je erop in kunnen stellen dat je misschien veel alleen zal moeten doen. En bepalen of je dat oké vindt.

Fijn dat medicatie bij jou helpt. Dit is voor mijn vriend nog een stap te ver. Wie weet in de toekomst… We zijn wel goed in dingen samen doen dus hopelijk blijft dat bestaan mocht er een kleintje komen. Heel veel geluk met jullie viertjes straks!

De onzekerheid over hoe hij/ik/wij zullen reageren op een gezinsleven maakt inderdaad dat we er extra over hebben nagedacht. Als het allemaal op mij aankomt ben ik daar oké mee. Je hoopt natuurlijk altijd op de meest positieve wending maar dat gebeurt gewoon niet altijd… Maar wel heel fijn om zo, middels alle reacties, te kunnen reflecteren op de situatie. Het voelt ook een beetje als een soort oefening voor het vragen van hulp. Ik ervaar het als erg waardevol, dankjulliewel allemaal!

Ik slik de medicatie ook eigenlijk niet voor de angst. Maar voor chronische migraine en kwamen er per toeval achter dat dit een heel goed effect heeft op de angst.☺️ snap dat dit nog een stap te ver is hoor!

Hoi Anne, ik kom twee jaar na dato dit topic tegen en het raakte me enorm, herken veel in de berichten. Hoop dat alles goed met jullie (en de anderen die reageerden) gaat ♥️

Hoi Mootje, wat toevallig dat ik net nu de app en het forum weer eens open. Wij hebben inmiddels een zoontje van 1,5. De angsten van mijn partner spelen nog steeds een rol in ons leven. Zeker tijdens de zwangerschap. Gelukkig lukt het hem om ons zoontje hiermee zo min mogelijk te belasten. Wij hopen binnenkort weer zwanger te mogen raken. Ik hoop dat de angsten dan op de achtergrond blijven. Heb jij ook een partner met een angststoornis of heb je hier zelf last van?

Oh wat goed om te lezen. Mijn man heeft een angststoornis en we hebben een zoontje van inmiddels 2,5. Soms gaat het goed, maar heel vaak ook niet. Ik vind het heel zwaar en voel me ook heel erg alleen. Ik ben nu zelf ook (deels) uitgevallen op werk en dat geeft ook veel spanning. Ik hoop zó dat het over een tijdje beter gaat. Mijn man staat op de wachtlijst voor ggz, maar de juiste therapie vinden is niet makkelijk. Soms heb je het idee dat je de enige bent en dan is zo’n forum toch ook wel troostend, want er zitten meer mensen in hetzelfde schuitje. ♥️♥️

Hi Mootje, Ik ben zelf ook gediagnosticeerd met een angststoornis, al vanaf mijn kindertijd had ik hier last van. Ik heb meerdere trajecten bij het GGZ gehad, maar dat mocht niet baten. Begin dit jaar heb ik een half jaar lang therapie gehad bij een angstcentrum en deze mensen zijn echt gespecialiseerd in angst- en trauma stoornissen. Ik had de diagnose sociale angststoornis en heb meerdere EMDR sessies gehad en Imaginair rescripting therapie. Dit heeft mij in een half jaar tijd zoveel geholpen dan al die jaren behandeling bij de GGZ. De intense angst voor mensen heb ik niet meer. Ik kan nu heel goed een babbeltje maken met iemand en zeggen wat ik vind, zonder dat ik daar achteraf over ga piekeren. Wellicht is dit voor jouw partner ook een optie? Voornamelijk EMDR heeft mij van m’n angsten geholpen. In ieder geval heel veel succes voor je partner!🍀 het hebben van een angststoornis is vreselijk, maar voor de partner ook heel moeilijk.

Bedankt voor je uitgebreide bericht en advies. Het is best ingewikkeld omdat hij ook autistisch is en blijkbaar is die combinatie ook best lastig qua behandeling. Maar ik ga zeker jouw tip bekijken en met hem bespreken. Dankjewel ♥️