Gelukkig/ongelukkig in relatie

Hi, Ik denk dat de meeste mensen dit wel herkennen, ik wel in ieder geval. Er ligt ook best wel wat druk vanuit de maatschappij om gelukkig te zijn, dat we soms vergeten dat het heel normaal is om af en toe een gevoel te hebben van ‘is dit het nou?’. Het is wel fijn als gelukkig zijn of tevreden zijn de overhand heeft. Hoe is dat bij jou?

Ja het gelukkig zijn heeft wel de overhand hoor, mijn man is ook erg lief en zorgzaam voor ons.

Hoi. Zeker herken ik dit. Ik heb zelfs weleens dat ik denk waarom ben ik in godsnaam met jou getrouwd. Dan vind ik alles irritant aan mijn man 🤭 Maar meest van de tijd ben ik dolgelukkig en verliefd op hem hoor

Ik denk dat iedereen die “vlagen” heeft. Soms erger ik mij zo aan mijn man, dat ik echt denk “was ik maar alleen!!!!” Maar als ik dan door ga denken, ik kan toch niet zonder hem ❤️ Ik denk dat onze mannen ook niet altijd even blij zijn met ons 😉

Ik heb dit ook sinds ik ben bevallen En idd met vlagen Soms vind ik het echt lastig

Gelukkig zijn is dynamisch. Het zou niet goed zijn om je iedere dag gelukkig te voelen, stagnatie en continuïteit is niet goed voor een levend organisme. We hebben uitdaging nodig en veranderingen. Af en toe ook wat sombere dagen om van te leren, om weer scherp te worden en om meer in te kunnen leven in een ander. Het is dus heel normaal. 😊 Carl Jung zei ooit: "The word 'happy' would lose its meaning if it were not balanced by sadness." Of zoals ze in het Nederlands zeggen: "na regen komt zonneschijn." 😜

Ik heb die vlagen ook hoor. Zeker omdat ik sinds mijn 16 jaar al (ben dan bevallen van m’n 1ste) in dat volwassen koppel leven zit. En dan denk ik vaak als ik nou eens alles de pot op stuur (buiten m’n kids natuurlijk) en gewoon eens aan mezelf denk 🤔.

Ik denk dat dit heel normaal is en we dit allemaal wel hebben 😊

Dat is een hele normale gedachte hoor! Het is juist de key om de sleur er niet in te krijgen en moeite te blijven doen voor elkaar. Hier 2 kindjes kort op elkaar en het leven slokt ons soms op. Maar we hebben wel nog vaak momentjes dat we even beseffen wat we hebben en aandacht voor elkaar houden.

Gelukkig maar

Iemand die dit ook aan hun man heeft verteld ?

Ik niet, omdat ik weet dat het (korte) fases zijn. Dan doe ik hem onnodig pijn mogelijk.

Overigens kan ik me niet voorstellen dat hij het niet ook heeft.

Ja dat klopt, beter van niet.

Ik heb vooral na de bevalling periodes dat ik echt heel erg last heb van mijn hormonen en dan ook echt niet gelukkig ben met mijn man, dan zijn er toch dingen waar ik mij aan irriteer. Ik spreek het wel uit op die momenten en benoem ook wat ik vervelend vind. Gelukkig kan mijn man veel hebben, vooral nu ik emotioneel niet altijd stabiel ben. En ik benoem ook op de momenten als ik dingen lastig vind aan hem en daarmee in onze relatie ook lastig vind. Ik wil hem echt nooit kwijt, maar hij is ook niet perfect en ik denk dat je ook de niet perfecte dingen mag benoemen. Ik benoem ook elke dag dat ik van hem houd en als ik mij wel helemaal gelukkug voel. Dat doe ik dus ook als ik niet gelukkig ben, dan weet hij ook waar mijn reacties vandaan komen.

Ja van hormonen heb ik ook veel last gehad

Ik denk dat we dit allemaal wel eens hebben, als gelukkig maar overheerst